Nic więcej nie przychodzi mi do głowy niż WIELKI zachwyt. Przepiękne pisanie. Czysta przyjemność obcowania ze słowem pisanym. Tej książki się nie czyta....te opowiadania się chłonie. One zmuszają do myślenia, refleksji, zadumy.
Polecam

Nic więcej nie przychodzi mi do głowy niż WIELKI zachwyt. Przepiękne pisanie. Czysta przyjemność obcowania ze słowem pisanym. Tej książki się nie czyta....te opowiadania się chłonie. One zmuszają do myślenia, refleksji, zadumy.
Polecam

Kupiłem ostatnio świetną monografię życia i twórczości Kornela Filipowicza
"Ku wielkiej opowieści" i sięgnąłem po ten zbiór opowiadań,który miałem akurat na szafce nocnej.Otworzyłem na opowiadaniu "Mój ojciec milczy",który zaczyna się takim fragmentem "Starego Testamentu":BĘDZIE LI PRZECHODZIEŃ MIESZKAŁ W ZIEMI WASZEJ,A BĘDZIE PRZEBYWAŁ MIĘDZY WAMI,NIE URĄGAJCIE MU,ALE NIECH BĘDZIE JAKO SYN ZIEMI WASZEJ;I BĘDZIECIE GO MIŁOWAĆ JAKO SAMI SIEBIE,BOŚCIE I WY BYLI PRZECHODNIAMI W ZIEMI EGIPSKIEJ...Polskie władze nie zgadzają się na przyjęcie na leczenie kilkunastu sierot z Aleppo przez Gdańsk i Sopot.To są ci sami ludzie ostentacyjnie obnoszący się ze swoją wiarą w Boga i miłością do bliźniego.

Kupiłem ostatnio świetną monografię życia i twórczości Kornela Filipowicza
"Ku wielkiej opowieści" i sięgnąłem po ten zbiór opowiadań,który miałem akurat na szafce nocnej.Otworzyłem na opowiadaniu "Mój ojciec milczy",który zaczyna się takim fragmentem "Starego Testamentu":BĘDZIE LI PRZECHODZIEŃ MIESZKAŁ W ZIEMI WASZEJ,A BĘDZIE PRZEBYWAŁ MIĘDZY WAMI,NIE URĄGAJCIE MU,ALE...

Bardzo eleganckie pisanie. Powściągliwe, i dalej szukam przymiotników. Bardzo sugestywne. Kiedy bohater przysiada na brzegu studni, wybiera wiadro i pociąga łyk wody smakującej zimną stalą, w progu chałupy staje dziadek "pachnący psem" - ja czuję ten smak, zapach, widzę barwy. A do tego takie zgrabne. Przypomniał mi się Lem, on też pisał z taką międzywojenną elegancją, teraz już nikt tak nie pisze. Może Rylski, ale pewnie wydałby się Filipowiczowi nieco zbyt afektowany, nieco zbyt efektowny. Ja lubię przesadę tak samo jak umiar, bardzo lubię ich obydwu. Łowienie ryb! Na pewno w życiu nie spróbuję, ale ile można z tego zrobić świetnej literatury. Nie uwierzyłbym, ale przekonałem się. Opowiadania wojenne mają straszne puenty, zupełnie mimochodem przedstawione, nienachalne, przez to potężne. Świetne. Szkoda że już tak nikt nie pisze. Pomyśleć, że mogłem Filipowicza zupełnie przegapić, cicho o nim. Co to by była za strata.

Bardzo eleganckie pisanie. Powściągliwe, i dalej szukam przymiotników. Bardzo sugestywne. Kiedy bohater przysiada na brzegu studni, wybiera wiadro i pociąga łyk wody smakującej zimną stalą, w progu chałupy staje dziadek "pachnący psem" - ja czuję ten smak, zapach, widzę barwy. A do tego takie zgrabne. Przypomniał mi się Lem, on też pisał z taką międzywojenną elegancją,...