Typowa kryminalna historia. Znać, że autorka pracowała w brytyjskiej służbie zdrowia, którą zna od podszewki, a potwierdza to dbałość o szczegóły. Po "Całunie dla pielęgniarki" to kolejna powieść, której akcja toczy się w zakładzie leczniczym, a tym razem jest to klinika psychiatryczna. Jedyne, co mi się podobało, to sposób, w jaki pisarka przedstawia ludzkie charaktery.

Typowa kryminalna historia. Znać, że autorka pracowała w brytyjskiej służbie zdrowia, którą zna od podszewki, a potwierdza to dbałość o szczegóły. Po "Całunie dla pielęgniarki" to kolejna powieść, której akcja toczy się w zakładzie leczniczym, a tym razem jest to klinika psychiatryczna. Jedyne, co mi się podobało, to sposób, w jaki pisarka przedstawia ludzkie...

Książka to klasyczny kryminał, dobrze napisany, dobrze się czyta.
Natomiast. Przeczytałam wydanie z 2023 roku - wydawca Xaudio - i prawie wszystkie włosy z głowy wyrwałem. Tak tragicznie wydanej/zredagowanej książki nie czytałem jeszcze w mojej czterdziestoletniej karierze czytelniczej, tu chyba sztuczna inteligencja robiła na stanowisku redaktora. Na każdej stronie jest minimum 5 literówek, co w sumie w całej książce da ich ponad 1000. Raz jest panna Bolam, raz panna Połam, w zasadzie każda postać występuje w dwóch wersjach. Na początku ciężko się połapać czy to jedna osoba czy dwie. Notoryczne "!" zamiast "ł" i mnóstwo innych. Cieszę się, że czytałam z biblioteki bo chyba by mnie szlag trafił jakbym za tą bumelkę jeszcze zapłaciła.

Książka to klasyczny kryminał, dobrze napisany, dobrze się czyta.
Natomiast. Przeczytałam wydanie z 2023 roku - wydawca Xaudio - i prawie wszystkie włosy z głowy wyrwałem. Tak tragicznie wydanej/zredagowanej książki nie czytałem jeszcze w mojej czterdziestoletniej karierze czytelniczej, tu chyba sztuczna inteligencja robiła na stanowisku redaktora. Na każdej stronie jest...

7/10

7/10

Klasyczny kryminał — w piątkowy wieczór w archiwum kliniki psychiatrycznej odkryte zostają zwłoki dyrektorki administracyjnej. Wiadomo, kto znajdował się w budynku. Pacjentów raczej można wykluczyć — bez przerwy znajdowali się pod opieką personelu. Co innego z samym personelem — niby większość ma alibi, ale a to ktoś wyszedł na chwilę, a to kimnął się na kozetce, skoro pacjent nie przyszedł...

Szybko okazuje się, że zaskakująco wiele osób mogło mieć motyw. Tym bardziej, że za dyrektorką nikt nie przepadał. Do tego miała sporo pieniędzy, a w dniu śmierci dowiedziała się czegoś złego o pracy kliniki i zdecydowała opowiedzieć o tym komuś postawionemu wyżej. Tylko nie chciała przez telefon, a on nie mógł przyjechać od razu.

Klasyczny kryminał — w piątkowy wieczór w archiwum kliniki psychiatrycznej odkryte zostają zwłoki dyrektorki administracyjnej. Wiadomo, kto znajdował się w budynku. Pacjentów raczej można wykluczyć — bez przerwy znajdowali się pod opieką personelu. Co innego z samym personelem — niby większość ma alibi, ale a to ktoś wyszedł na chwilę, a to kimnął się na kozetce, skoro...

Lubię książki napisane w takim klimacie. Mimo, że copyright jest z roku 1963, to i tak czuję atmosferę XIX-wiecznej Anglii. Ci Anglicy ze swoimi klubami, klasami społecznymi, tym "sir" i akcentem z przedmieść ... Akcja toczy się powoli, nawet w momentach napięcia nie trzeba ogryzać paznokci z emocji, a na końcu winni zostają ukarani. Wszystko wraca na swoje miejsce, a życie spokojnie toczy się dalej.

Lubię książki napisane w takim klimacie. Mimo, że copyright jest z roku 1963, to i tak czuję atmosferę XIX-wiecznej Anglii. Ci Anglicy ze swoimi klubami, klasami społecznymi, tym "sir" i akcentem z przedmieść ... Akcja toczy się powoli, nawet w momentach napięcia nie trzeba ogryzać paznokci z emocji, a na końcu winni zostają ukarani. Wszystko wraca na swoje miejsce, a życie...

Porównywanie P.D. James z Agathą Christie jest totalną pomyłką ;). Obie panie mają zupełne inne style pisania.
P.D. James jest dobra w tzw. pisaninie. Jej kryminały nie posiadają wartkiej akcji, misternej intrygi, o nie.
U niej śmierć, podobnie jak u Nessera jest zwyczajna, popełniana jest również ze zwyczajnych powodów - gniewu, zazdrości, chęci korzyści majątkowej.
Konstrukcja jej kryminałów to wolne "gadanko", co by na końcowych kilku stronach odsłonić finał danej tragedii. Sporo tu też psychologii ludzkiej.
Jeśli oczekujesz petardy to nie sięgaj po serię z Adamem Dalglieshem, tutaj tego nie znajdziesz.

Porównywanie P.D. James z Agathą Christie jest totalną pomyłką ;). Obie panie mają zupełne inne style pisania.
P.D. James jest dobra w tzw. pisaninie. Jej kryminały nie posiadają wartkiej akcji, misternej intrygi, o nie.
U niej śmierć, podobnie jak u Nessera jest zwyczajna, popełniana jest również ze zwyczajnych powodów - gniewu, zazdrości, chęci korzyści majątkowej....

Nowa Agata Christie to na pewno nie jest. Książka przyjemna, lepszego określenia nie potrafię znaleźć. Nie wciąga, ale nie nudzi.

Nowa Agata Christie to na pewno nie jest. Książka przyjemna, lepszego określenia nie potrafię znaleźć. Nie wciąga, ale nie nudzi.

Określenie "nowa Agatha Christie" jest krzywdzące dla obu pań.
Miałam pewne nastawienie wobec fabuły, toteż zostałam mile zaskoczona czytając epilog.
Teraz marzę tylko o obejrzeniu adaptacji.

Określenie "nowa Agatha Christie" jest krzywdzące dla obu pań.
Miałam pewne nastawienie wobec fabuły, toteż zostałam mile zaskoczona czytając epilog.
Teraz marzę tylko o obejrzeniu adaptacji.

Historia opowiada o znalezionej, zamordowanej kobiecie dłutem w piersi. To morderstwo jest wyzwaniem dla nadinspektora Adama.

Historia opowiada o znalezionej, zamordowanej kobiecie dłutem w piersi. To morderstwo jest wyzwaniem dla nadinspektora Adama.

Ciężki początek, bliżej środka akcja się rozkręca, ale potem znów opada. Ogólne wrażenie to znużenie tą historią.

Ciężki początek, bliżej środka akcja się rozkręca, ale potem znów opada. Ogólne wrażenie to znużenie tą historią.