The Blinding Knife

Rewelacyjna. Jeszcze lepsza od poprzedniej. W tamtej części wszystko było dość trudne do ogarnięcia, natomiast tu się całe spektrum jakie stworzył autor klaruje. W książce jest mniej pryzmata (dopiero od pięćsetnej strony, gdy wraca ze swojej podróży wychodzi na pierwszy plan). Bardzo duża część przypada na czarnogwardzistów, do których Kip aspiruje. Mamy walki, krzesanie kolorów, intrygi, rozterki Kipa, który jest świetnym, młodym człowiekiem zaczynającym wierzyć w siebie. Jak w pierwszej powieści tutaj też nie znajdziemy wielu walk (co nie jest wcale zarzutem, gdyż autor prowadzi fabułę bardzo fajnie, wprowadzając czytelnika w zachwyt nad stworzonym światem), jednak, gdy już dochodzi do potyczek, to są one naprawdę spektakularne. Teraz trzeba będzie się wziąć za kolejną część, bowiem po końcowej bitwie jest pewien niedosyt, który otwiera furtkę na wiele możliwych rozwiązań.

Rewelacyjna. Jeszcze lepsza od poprzedniej. W tamtej części wszystko było dość trudne do ogarnięcia, natomiast tu się całe spektrum jakie stworzył autor klaruje. W książce jest mniej pryzmata (dopiero od pięćsetnej strony, gdy wraca ze swojej podróży wychodzi na pierwszy plan). Bardzo duża część przypada na czarnogwardzistów, do których Kip aspiruje. Mamy walki, krzesanie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Gdyby można było dałabym 7,5. Jeszcze lepsza niż pierwsza część.
Z zapałem zabieram się za kolejną.

Gdyby można było dałabym 7,5. Jeszcze lepsza niż pierwsza część.
Z zapałem zabieram się za kolejną.

Pokaż mimo to

Nie ma nic lepszego niż seria fantasy, która wciąga tak finezyjnie, że setki stron czyta się niespostrzeżenie. Drugi tom Sagi Powiernika Światła wznosi na wyższy poziom to, co oczarowało w poprzedniej części: niespotykany typ magii, postacie z pokruszonymi historiami, bieg wydarzeń, nabierający tempa i znaczenia coraz bardziej zrozumiałego dla czytelnika. Jeśli doda się do tego artefakt o działaniu zgoła odwrotnym niż kompas, wyobraźnia rozwija żagle i mknie w chaos, który tylko się zagęszcza.

Nie ma nic lepszego niż seria fantasy, która wciąga tak finezyjnie, że setki stron czyta się niespostrzeżenie. Drugi tom Sagi Powiernika Światła wznosi na wyższy poziom to, co oczarowało w poprzedniej części: niespotykany typ magii, postacie z pokruszonymi historiami, bieg wydarzeń, nabierający tempa i znaczenia coraz bardziej zrozumiałego dla czytelnika. Jeśli doda się do...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wieje po prostu nudą, bohaterowie schematyczni, wybitnie nijacy, są momenty, że ma się ochotę ich wszystkich pozabijać. Nie polecam!!!

Wieje po prostu nudą, bohaterowie schematyczni, wybitnie nijacy, są momenty, że ma się ochotę ich wszystkich pozabijać. Nie polecam!!!

Pokaż mimo to

"Oślepiający Nóż", to bardzo udana kontynuacja pierwszej części sagi. Od początku czyta się ją znacznie lepiej, głównie ze względu na to, że pojawiają się ciekawsze wątki, a także od samego startu jesteśmy siłą rzeczy zaznajomieni ze światem i znika już poczucie niekontrolowanego chaosu jak przy "Czarnym Pryzmacie".

Dużo więcej czasu spędzamy w samej Chromerii, szczególnie śledząc losy Kipa. Generalnie ten tom właśnie Kipem i jego zmaganiami stoi. Autor dokłada również niczym klocki Lego kolejne, nowe aspekty magii i tajemnic stworzonego uniwersum. Akcja przez to nieco zwalnia, jako że pojawia się nieco więcej szczegółów, a także dużo więcej interesujących dialogów. W istocie wychodzi to tej serii bardzo na plus. Jak już wspomniałem, głównie obserwujemy Kipa, który zgodnie z zapowiedzią poprzedniego tomu szkoli się na Czarnogwardzistę, a także uczy podstaw krzesania. Oczywiście, element szkolenia w czymś na wzór szkoły magicznej jest już w fantastyce szeroko znany, ale Weeks poprowadził te wątki bardzo interesująco. Była to również okazja do przekazania kolejnych niuansów dotyczących zasad działania całego wykreowanego świata.

Zaraz po Kipie na jedną z najciekawszych postaci wyrasta Andross Guile, który w końcu zyskuje nieco więcej miejsca na kartach historii. Poznajemy go znacznie lepiej, jest postacią bardzo szorstką, tajemniczą, typowym spryciulą działającym zza kulis, bezwzględnym ojcem oraz dziadkiem. Rozmówki Kipa z Androssem stanowią najciekawszy element tej powieści, dostarczając dużo interesujących dialogów oraz humoru. Jednakże o ile poszczególnych męskich bohaterów Weeks tworzy dość ciekawych, o tyle dużo słabiej wypada to w przypadku bohaterek. Niestety te wątki wyglądają blado, by nie powiedzieć nędznie. Znowu muszę wspomnieć o tym, co pisałem wcześniej: sporadycznie, ale jednak zawsze w ten sam sposób i w tym samym stylu pojawia się element wystających piersi, prześwitujących sutków przy jednoczesnym podkreśleniu jakże ciężko się temu oprzeć.

Brent Weeks tworzy bardzo ciekawe fabuły, stworzył interesujący świat wraz z dopracowanymi zasadami jego działania, potrafi wodzić czytelnika za nos i wrzucać fabularne niespodzianki, ale warsztatowo co do języka jest całkiem przeciętny i bez większego polotu. Cechuje go prostota oraz klarowność. Dlatego mimo mnóstwa stron czytanie jego książek przychodzi z dużą lekkością. Świat jest oczywiście ciekawy i rozbudowany, ale nieskomplikowany. Powiedziałbym, że Weeks w przypadku "Powiernika" to taka wersja LITE Brandona Sandersona. Niemniej z taką wersją LITE można z przyjemnością spędzić kilka miłych wieczorów i oby pisano takich więcej.

"Oślepiający Nóż", to bardzo udana kontynuacja pierwszej części sagi. Od początku czyta się ją znacznie lepiej, głównie ze względu na to, że pojawiają się ciekawsze wątki, a także od samego startu jesteśmy siłą rzeczy zaznajomieni ze światem i znika już poczucie niekontrolowanego chaosu jak przy "Czarnym Pryzmacie".

Dużo więcej czasu spędzamy w samej Chromerii,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Rzadki przypadek gdzie drugi tom jest równie dobry jak pierwszy a nawet lepszy.
Autor rozwija historię, wplata nowe wątki jednak nie traci swojego oryginalnego charakteru.
Muszę się przyczepić do zakończenia jednego wątku - brutalne, bezsensowne. W obu tomach jest temu poświęcone wiele stron, ma się wrażenie, że będzie to ważna postać a tu zakończony rozdział tak jak by się autorowi skończył pomysł i nie wiedział co zrobić.

Rzadki przypadek gdzie drugi tom jest równie dobry jak pierwszy a nawet lepszy.
Autor rozwija historię, wplata nowe wątki jednak nie traci swojego oryginalnego charakteru.
Muszę się przyczepić do zakończenia jednego wątku - brutalne, bezsensowne. W obu tomach jest temu poświęcone wiele stron, ma się wrażenie, że będzie to ważna postać a tu zakończony rozdział tak jak by...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Prawie 900 stron ciągłej przygody, akcji, magii, bitew, zaskoczeń, niezłych dialogów i naprawdę dobrze skrojonych postaci. Śledzenie dalszych losów Gavina, Kipa, Żelaznej Pięści, Karris, Liv i całej reszty to czysta przyjemność. Poznajemy też kilka nowych ciekawych bohaterów (Teia, Trzecie Oko, przybliżenie sylwetki Androssa Guile'a), świetnie uzupełniających i wzbogacających fabułę.
Jeśli ktoś przeczytał I tom i był zadowolony, niewątpliwie nie będzie się wahał przed sięgnięciem po kontynuację, a ja po tomie drugim natychmiast rzucę się na trzeci. Szczerze polecam każdemu fanowi fantastyki, przygody i po prostu dobrze napisanej książki.

Prawie 900 stron ciągłej przygody, akcji, magii, bitew, zaskoczeń, niezłych dialogów i naprawdę dobrze skrojonych postaci. Śledzenie dalszych losów Gavina, Kipa, Żelaznej Pięści, Karris, Liv i całej reszty to czysta przyjemność. Poznajemy też kilka nowych ciekawych bohaterów (Teia, Trzecie Oko, przybliżenie sylwetki Androssa Guile'a), świetnie uzupełniających i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czyta się przyjemnie mimo 800 stron.
W książce nie brakuję humoru i ciekawych zwrotów akcji.
Na pewno przeczytam kolejną część.

Czyta się przyjemnie mimo 800 stron.
W książce nie brakuję humoru i ciekawych zwrotów akcji.
Na pewno przeczytam kolejną część.

Pokaż mimo to

"Nazywasz mnie głupim?" "Nie, skąd, ale pasuje jak ulał". Ze względu na ten właśnie rodzaj żartu dziewięćset stron lektury mija nie wiadomo kiedy. Jednakże tak mniej więcej koło osiemsetnej zakrada się w duszę podejrzenie, które wraz z przeczytanymi kartkami zmienia się w pewność. Drugi tom nie jest ostatnim. A ponieważ nie mam pod ręką trzeciego, to jest to duży mankament. Chociaż z drugiej strony bohaterowie są tak wyraziści, realistyczni i pomimo swoich wad, wzbudzający sympatię, że żal się z nimi rozstawać. Książkę czyta się jednym tchem, zwroty akcji następują błyskawicznie, a świat przestawiony jest spójny i zarazem ciekawy. Niektórzy, szczególnie utalentowani ludzie, mieszkający na ziemiach Siedmiu Satrapii, potrafią tworzyć luksyn ze światła. Im zdolniejszy człowiek, tym z większej ilości barw jest w stanie krzesać. Drobiazgowo opisany świat, z pieczołowicie przedstawionymi konfliktami, aktualnymi i tymi, które miały miejsce w przeszłości, sprawia, że lektura wciąga nie wiadomo kiedy. Tylko specyficzne rozdwojenie jaźni głównego bohatera sprawia, że ciężko będzie się czytać ten tom, bez zapoznania się z "Czarnym pryzmatem".

"Nazywasz mnie głupim?" "Nie, skąd, ale pasuje jak ulał". Ze względu na ten właśnie rodzaj żartu dziewięćset stron lektury mija nie wiadomo kiedy. Jednakże tak mniej więcej koło osiemsetnej zakrada się w duszę podejrzenie, które wraz z przeczytanymi kartkami zmienia się w pewność. Drugi tom nie jest ostatnim. A ponieważ nie mam pod ręką trzeciego, to jest to duży mankament....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Atmosfera się zagęszcza. Bohater przechodzi powolną przemianę. Wiadomo co będzie dalej. Akcja nieco przyśpieszyła. Niestety jak i w pierwszym tomie największą wadą jest przegadanie. Książka spokojnie mogłaby być o połowę krótsza ;) Poza tym - tradycyjnie - dobre czytadło.

Atmosfera się zagęszcza. Bohater przechodzi powolną przemianę. Wiadomo co będzie dalej. Akcja nieco przyśpieszyła. Niestety jak i w pierwszym tomie największą wadą jest przegadanie. Książka spokojnie mogłaby być o połowę krótsza ;) Poza tym - tradycyjnie - dobre czytadło.

Pokaż mimo to