Może zamiast o książeczce powinnam napisać kilka słów o fenomenie wydawnictwa Armoryka? Otóż ile razy widzę jakiś przez nich opublikowany tekścik (czasem wyraz "książka" w stosunku do tych broszurek jest nieco na wyrost) nie posiadam się z chęci natychmiastowej lektury - kiedy jednak dostaję książkę w swoje ręce, towarzyszy mi tylko rozczarowanie przerostem formy nad treścią.

Wyspa Man, z jej niemal wymarłym językiem i reliktami celtyckiej kultury, jest jednym z najbardziej fascynujących miejsc na kultowej "celtyckiej" mapie. Ileż zatem można sobie obiecywać po wydaniu - nareszcie! - tekstów z tego regionu.
Co jednak otrzymujemy w tym tomiku, który jakoby ma traktować o czarodziejskiej miłości? Cztery króciutkie legendy, rozbite na rozdziały chyba tylko po to, żeby "kupić" trochę objętości.
Oto dziewczyna zakochała się w elfie, zlekceważyła zazdrość innej elfki i pomarła od tego śmiercią smutną, a elf z miłości do niej pozostał na wyspie Man aż do powstania kolei żelaznej. Opowieść, jakich wiele.
Oto mężczyzna trafia przypadkiem na elfią ucztę, ale że niczego nie je, a wino wylewa z kielicha, nic mu się nie dzieje, poza tym, że gdy elfia uczta nagle znika, kielich zostaje mu w ręce. Opowieść, jakich wiele.
A to mały zezłoszczony ogr niechcący uniemożliwia kradzież pieniędzy, a przyczynia się do zbudowania kościoła, co bardzo nie podoba się elfom, skrzatom i innym magicznym stworzonkom, które za wszelką cenę starają się nie dopuścić do powstania świątyni. Żeby to tylko raz się pojawiło w innych historiach.
Jedyna oryginalna opowieść w tym zbiorze, to zmagania króla Olafa z kowalem, który był w stanie wykuć oręż o magicznej sile, choć - prawdę mówiąc - ze wszystkich motywów tej historii najoryginalniejszy to ten, że rezolutnemu zbójcy nie udaje się podstęp, który miał mu ocalić życie.

Pytanie brzmi: czy relikty celtyckiej kultury wyspy Man są rzeczywiście do tego stopnia szczątkowe, czy tylko Amoryka korzysta ze źródeł, do których wygasły prawa autorskie, więc można nie płacić tantiem i dlatego oferuje czytelnikom okrawki i resztki wydawniczego rynku?

Może zamiast o książeczce powinnam napisać kilka słów o fenomenie wydawnictwa Armoryka? Otóż ile razy widzę jakiś przez nich opublikowany tekścik (czasem wyraz "książka" w stosunku do tych broszurek jest nieco na wyrost) nie posiadam się z chęci natychmiastowej lektury - kiedy jednak dostaję książkę w swoje ręce, towarzyszy mi tylko rozczarowanie przerostem formy nad...

Same legendy ciekawe, ale język, jakimi są napisane już mi do gustu nie przypadł. Nieco monotonny i jak dla mnie troszkę mało klimatyczny. Nie rozumiem także podziału tak krótkich opowieści na rozdziały.

Same legendy ciekawe, ale język, jakimi są napisane już mi do gustu nie przypadł. Nieco monotonny i jak dla mnie troszkę mało klimatyczny. Nie rozumiem także podziału tak krótkich opowieści na rozdziały.