Kontynuacja poprzedniej książki autora o Jimie Morrisonie "Nikt nie wyjdzie stąd żywy", w której stara się on bliżej naświetlić przyczyny śmierci piosenkarza, a także obszerniej pokazać historię jego związku z Pam Courson. Nie jest to na pewno wyczerpująca biografia, ale chyba nie to było zamysłem J. Hopkinsa. Muszę zgodzić też z oceną jaka tu została zaprezentowana filmu Olicera Stone'a "The Doors". który zresztą niedawno po raz drugi obejrzałam. Mimo wielu starań, aby oddać ducha zespołu i jego twórczości film skupił się raczej na skandalizujących ekscesach i pijackich wybrykach lidera. Niewątpliwym plusem są opublikowane wywiady z Jimem, które przedstawiają go jako człowieka inteligentnego i z poczuciem humoru. Jego wypowiedzi na temat psychologii tłumu świadczą o dogłębnej znajomości tematu.

Kontynuacja poprzedniej książki autora o Jimie Morrisonie "Nikt nie wyjdzie stąd żywy", w której stara się on bliżej naświetlić przyczyny śmierci piosenkarza, a także obszerniej pokazać historię jego związku z Pam Courson. Nie jest to na pewno wyczerpująca biografia, ale chyba nie to było zamysłem J. Hopkinsa. Muszę zgodzić też z oceną jaka tu została zaprezentowana filmu...

Najlepszą jej część stanowią wywiady z Morrisonem.

Najlepszą jej część stanowią wywiady z Morrisonem.

ciężko uwierzyć, że mógł to popełnić współautor No one here gets out alive, beznadziejny styl, błędy rzeczowe. Nie mówiąc o tłumaczeniu i masie błędów językowych i ortograficznych w wydaniu od 'Iskier'. Jedyny plus za wywiady na końcu książki.

ciężko uwierzyć, że mógł to popełnić współautor No one here gets out alive, beznadziejny styl, błędy rzeczowe. Nie mówiąc o tłumaczeniu i masie błędów językowych i ortograficznych w wydaniu od 'Iskier'. Jedyny plus za wywiady na końcu książki.

Książka miała być kontynuacją : "Nikt nie wyjdzie stąd żywy" Sporo rzeczy się powtarza zwłaszczana na początku ale jeśli ktoś jest fanem Jima to i tak warto ją przeczytać. Z czasem się rozkręca, wzbogacona w trochę nowych może bardziej szczegółowych faktów, oraz autentycze wywiady z idolem . Możemy wówczas dowiedzieć się co naprawdę myślał , czuł, mówił Morisson.

Książka miała być kontynuacją : "Nikt nie wyjdzie stąd żywy" Sporo rzeczy się powtarza zwłaszczana na początku ale jeśli ktoś jest fanem Jima to i tak warto ją przeczytać. Z czasem się rozkręca, wzbogacona w trochę nowych może bardziej szczegółowych faktów, oraz autentycze wywiady z idolem . Możemy wówczas dowiedzieć się co naprawdę myślał , czuł, mówił Morisson.

"...Jim budził strach, otaczała go złowieszcza aura. Był seksowny, a zarazem tajemniczy i groźny."

Jim Morrison, mimo swojej agresji, nieobliczalności i pijaństwa - przyciągał i fascynował... Kobiety biły się o niego, i to dosłownie, mimo że często traktował je wręcz okropnie... Czemu to zawdzięczał? Mrocznej i wyjątkowej urodzie, charyzmie, magnetyzmowi nie do odparcia? Szkoda tylko, że zmarnował wszystko, co miał, i co jeszcze mógł osiągnąć...

Książka Hopkinsa, nie licząc zamieszczonych w niej zdjęć i wywiadów z Jimem, zawiodła mnie - okazała się tylko suchą relacją z życia Jima, przypomnieniem rozmaitych epizodów, przede wszystkim wszelkich wybryków... Autor też przedstawił Jima w bardzo złym świetle, opisując jego często szokujące zachowanie, dokuczanie innym, obrażanie ich, pijaństwo i ćpanie, demolowanie różnych miejsc, obnażanie się i przekleństwa. Hopkins wylicza te wszystkie sytuacje, ani razu nie próbując rozgryźć, dlaczego Jim taki się stał... Taki miał po prostu charakter? Coś go tak ukształtowało? Czemu właściwie niszczył sam siebie i powoli się zabijał, co w końcu mu się udało?

Owszem, Jim nie miał łatwego charakteru, bywał podły, wredny i lubił dokuczać tym, którzy się go bali... Ale bywał też miły i miewał przebłyski dobroci, o czym autor nie był już łaskaw wspomnieć...

Nie chcę bronić Morrisona, ale w życiu rzadko coś jest czarno-białe, i ludzie również rzadko tacy bywają - tylko źli lub tylko dobrzy... Nie wierzę, że Jim był tylko i wyłącznie tak złym i odrażającym człowiekiem, jakim go autor przedstawił... Bywał taki, ale robił krzywdę przede wszystkim sobie...

Hopkins krytykuje Olivera Stone`a, że w swoim filmie ukazał Morrisona jako "złośliwego pijaka, tworząc tylko częściowy, brzydki portret jego osoby." Najwyraźniej Hopkins zupełnie nie był świadomy, że w swojej książce zrobił dokładnie to samo...

Jestem zdecydowanie na nie w przypadku tej książki - uważam, że brak w niej chęci zrozumienia i odrobiny wyrozumiałości. Może powinni przeczytać ją ci, którzy nie znoszą Morrisona i w swojej niechęci do niego chcą się tylko utwierdzić.

"...Jim budził strach, otaczała go złowieszcza aura. Był seksowny, a zarazem tajemniczy i groźny."

Jim Morrison, mimo swojej agresji, nieobliczalności i pijaństwa - przyciągał i fascynował... Kobiety biły się o niego, i to dosłownie, mimo że często traktował je wręcz okropnie... Czemu to zawdzięczał? Mrocznej i wyjątkowej urodzie, charyzmie, magnetyzmowi nie do odparcia?...

Jim bliski to książka też.

Jim bliski to książka też.

Wg mnie pozycja bardzo dobra. Nie jestem znawcą "tematu", ale jako laik śmiało mogłabym polecić lekturę tej książki.

Zastrzeżenia mam jednak po raz kolejny co do wydawnictwa. To już czwarty tytuł Anakondy, z którym miałam do czynienia i ponownie trafiały się literówki, a nawet braki całych wyrazów. Wizualnie oczywiście zawsze na duży plus, jednak tłumaczenie/redagowanie tekstu pozostawia wiele do życzenia.

Wg mnie pozycja bardzo dobra. Nie jestem znawcą "tematu", ale jako laik śmiało mogłabym polecić lekturę tej książki.

Zastrzeżenia mam jednak po raz kolejny co do wydawnictwa. To już czwarty tytuł Anakondy, z którym miałam do czynienia i ponownie trafiały się literówki, a nawet braki całych wyrazów. Wizualnie oczywiście zawsze na duży plus, jednak tłumaczenie/redagowanie...

Wyszło szydło z worka! Jim Mirroson wcale nie był przyjemnym gościem! Nie, żebym od razu spodziewała się po nim miłości do puchatych kotków i przeprowadzania niedowidzących staruszek przez jezdnię, ale że będzie tak koszmarnym bucem, jak przedstawił to Jerry Hopkins... no, moi mili, tego bym akurat nie podejrzewała.

Ale sorry, takie były czasy. Młodość Morrisona to lata sześćdziesiąte, czasy wszechobecnych skandali obyczajowych, narkotyków, strumieni alkoholu i seksualnych orgietek. Wszystko to, wchodzący w dorosłość Jim miał na wyciągnięcie ręki i wcale próbował trzymać się od tego z daleka. Hopkins w swojej biografii Morrisona napisał: "Prawie codziennie brał LSD lub palił marihuanę - albo i jedno i drugie naraz - i gryzmolił wiersze w notatniku*". Z obrazu wykreowanego przez autora książki, młody Jim jawi się jako postać mocno kontrowersyjna, ale też szalenie inteligentna i oczytana: "(...) ludzie z uczelni zapamiętali go jako młodzieńca o sprawnym intelekcie, a zarazem chwalipiętę. Kilku kolegów opowiadało, jak to Jim wodził ręką po swoim pokoju pełnym książek i prosił, aby wybrali którąś, otworzyli na przypadkowej stronie i zaczęli czytać tekst na głos. Nim kończyli akapit, Jim zdążył już podać tytuł książki oraz jej autora"**.

Hopkins Morrisona nie wybielił, za co my, czytelnicy, możemy być mu wdzięczni. Nie próbował go tłumaczyć, nie próbował naginać rzeczywistości i pisać, że to, co było czarne, tak właściwie było białe, bo to, tamto, czy siamto... Dzięki temu wyszedł mu kawał świetnej biografii, choć przyczepiłabym się do tego, że mógł dorzucić kilka interesujących smaczków, bo tych w życiu Morrisona na pewno nie brakowało, o czym świadczą doskonale zawarte w książce informacje. In plus działa również zamieszczenie w biografii wywiadów z Morrisonem. Mnie tylko utwierdziły w przekonaniu, że muzyk ten, mimo naprawdę odrażającego charakteru, cechował się wysoką inteligencją i wiedzą, miał też w sobie dużą "poetyckość" i zdolność do - uwaga, zabrzmi to trochę słabo, ale to najlepsze określenie, jakie mam - dostrzegania głębi w rzeczywistości.

Książkę Hopkinsa czyta się jednym tchem i brawa dla Anakondy, że decydując się na jej wydanie, znów postawili na zwycięskiego konia. Polecam.

Wyszło szydło z worka! Jim Mirroson wcale nie był przyjemnym gościem! Nie, żebym od razu spodziewała się po nim miłości do puchatych kotków i przeprowadzania niedowidzących staruszek przez jezdnię, ale że będzie tak koszmarnym bucem, jak przedstawił to Jerry Hopkins... no, moi mili, tego bym akurat nie podejrzewała.

Ale sorry, takie były czasy. Młodość Morrisona to lata...

Osobom chcącym zapoznać się z postacią Jima Morrisona zdecydowanie bardziej polecam dzieło "Jim Morrison. Życie, śmierć, legenda" autorstwa Stephena Davisa. Hopkins w swojej książce pomija bardzo wiele istotnych dla rozwoju osobowości Jima faktów, o niektórych wspominając jedynie pobieżnie. Na plus wywiady z Jimem i jego bliskimi, zamieszczone na końcu książki, przeprowadzone przez samego autora

Osobom chcącym zapoznać się z postacią Jima Morrisona zdecydowanie bardziej polecam dzieło "Jim Morrison. Życie, śmierć, legenda" autorstwa Stephena Davisa. Hopkins w swojej książce pomija bardzo wiele istotnych dla rozwoju osobowości Jima faktów, o niektórych wspominając jedynie pobieżnie. Na plus wywiady z Jimem i jego bliskimi, zamieszczone na końcu książki,...