Zbiór piętnastu esejów Jerzego Prokopiuka publikowanych wcześniej w innych miejscach: jako przedmowy, recenzje i samodzielne teksty. Niektóre wypowiedzi mają charakter naukowy, inne swobodniejszy.

„Podróż do gwiezdnych symboli” to próba interpretacji astrologii przez pryzmat teorii symbolu Carla Gustawa Junga. Nieco podobny charakter ma kończący zbiór esej „Tarot – fakt i mit”, gdzie przedstawiono egzoteryczną (historyczną) i ezoteryczną (symboliczną) stronę tarota. „Hymn o Perle w świetle gnozy”, „Odpowiedź Hiobowi” i „Heretyk – to brzmi dumnie” są recenzjami lub przedmowami do książek. „Christengemeinschaft (Społeczność Chrześcijan),czyli odnowa chrześcijaństwa” to encyklopedyczna w stylu prezentacja dziejów i doktryny tytułowego Kościoła parachrześcijańskiego. Z kolei „Demonozofia Rudolfa Steinera” stanowi prezentację tego właśnie fragmentu myśli niemieckiego autora, którego idee odegrały kluczową rolę w postaniu Christengemeinschaft. Kolejnymi najbardziej „encyklopedycznymi” (i według mnie najciekawszymi) tekstami zbioru są „Gnoza, gnostycyzm, neognostycyzm” stanowiący zarys historii idei i ruchów gnostyckich i gnostycyzujących, oraz „Główne kategorie pojęciowe New Age (Ruchu Nowej Ery)”, gdzie z kolei autor przedstawia istotę i dokonuje oceny tego, dogorywającego już chyba dziś, trendu cywilizacyjnego przewartościowania. Bardziej popularne, ale nie mniej wartościowe poznawczo podejście autor stosuje w esejach „Hermes – patron ezoteryków” i „O magii: ostrzeżenie i zachęta”. Najbardziej eseistyczny w stylu jest tekst „Światy alternatywne”, w którym, przy wyjściu od pewnej hipotezy fizycznej i od emanacjonistycznej teologii, dokonana została (i zilustrowana przykładami) reewaluacja literatury s-f. Bardzo ciekawy tekst „Gnoza Novalisa” prezentuje, słabiej chyba w Polsce znane, ezoteryczne oblicze autora uznawanego za jednego ze świetniejszych przykładów konserwatywnego romantyzmu. Tekst „Karol Gustaw Jung i pewien przypadek autopsychoterapii”ma, moim zdaniem – a wnioskuję to z zestawienia go z innymi wypowiedziami J. Prokopiuka, charakter kryptoautobiograficzny. Tak czy inaczej, znajduje się tam bodaj najmądrzejsze i najgłębsze ujęcie problemu homoseksualizmu z jakim zetknąłem się w swoim dotychczasowym życiu. Podobnie odkrywcza jest ocena problematu żydowskiego w konkluzji eseju „Żydzi z Panem Bogiem w tle”.

Autor pisze z pozycji gnostyckich, tak więc parachrześcijańskich, co pociąga za sobą de facto ograniczenie zainteresowania do ezoteryki nasyconej treściami zachodniego chrześcijaństwa, marginalizację zaś ezoteryzmu pogańskiego i azjatyckiego. Trochę szkoda, bo moje własne zainteresowania, rozkładają się dokładnie odwrotnie. Z wywodem J. Prokopiuka problem będą też jednak mieli ortodoksyjni chrześcijanie, gdyż autor zdecydowanie krytycznie odnosi się do głównych nurtów chrześcijaństwa, za prawowitą uznając jedynie tradycję gnostycką. Pomimo tego, książka J. Prokopiuka zdecydowanie warta jest przeczytania i polecenia, tak ze względu na jej wartości poznawcze, jak i na nieczęsto spotykaną wśród chwytających za pióro adeptów wiedzy tajemnej dyscyplinę intelektualną; książka nie tylko spełnia warunki pracy naukowej, ale jakością przewyższa bardzo wiele z nich.

Zbiór piętnastu esejów Jerzego Prokopiuka publikowanych wcześniej w innych miejscach: jako przedmowy, recenzje i samodzielne teksty. Niektóre wypowiedzi mają charakter naukowy, inne swobodniejszy.

„Podróż do gwiezdnych symboli” to próba interpretacji astrologii przez pryzmat teorii symbolu Carla Gustawa Junga. Nieco podobny charakter ma kończący zbiór esej „Tarot – fakt i...