Przeczytać, dająć odpocząć intelektowi.

Seria 'Z labiryntem' jest staroświecko urocza. Fabuły na 150-200 stronach bez nadmiernego rozwlekania, język zwięzły ale biegłość posługiwania się nim jest autorom nie obca, stopniowe rozszerzanie kręgu podejrzanych zgodnie z zapomianą obecnie zasadą: wszyscy są równi - wobec zbrodni też. No i te całkowicie analogowe sposoby prowadzenia śledztw...

Nie inaczaj jest z 'Saldo mortale' choć wydana już w 1988, napisana jeszcze w starym, dobrym stylu. Dwuwątkowość akcji ze szpiegostwem gospodarczym w tle oraz uwikłaniem sektora państwowego w ciemne (oczywiście!) interesy prywaciarzy. Zaletą/wadą [niepotrzebne skreślić] jest takie narysowanie postaci, że żadna nie wzbudza szczególnej sympatii ani antypatii, trochę beznamiętnie z założeniem obiektywizmu. Razi nieco sztuczne przyspieszenie akcji na końcowych 40 stronach, jakby limit wspomnianych 200 stron był cezurą nieprzekraczalną.

Szybka, nieangażująca pozycja, na oderwanie od współczesnego nazbyt stechnicyzowanego świata.

Przeczytać, dająć odpocząć intelektowi.

Seria 'Z labiryntem' jest staroświecko urocza. Fabuły na 150-200 stronach bez nadmiernego rozwlekania, język zwięzły ale biegłość posługiwania się nim jest autorom nie obca, stopniowe rozszerzanie kręgu podejrzanych zgodnie z zapomianą obecnie zasadą: wszyscy są równi - wobec zbrodni też. No i te całkowicie analogowe sposoby...

Kto myszkował w domu profesorowej? Czy jej śmierć była na pewno naturalna? Co wskaże niezidentyfikowany trup z Kampinosu?

Dość nietypowa pozycja w gatunku kryminałów milicyjnych. Przede wszystkim zaskakuje trójpodziałem wewnątrz fabuły - pierwsza część „Strach” świetnie buduje napięcie i przykuwa uwagę widza. Jednak następująca po niej część 2 przedstawia nagle zupełnie inny wątek! Inni bohaterowie, nowa zbrodnia i nieoczekiwane śledztwo wydają się być z zupełnie innej bajki. Zaś po kilkudziesięciu stronach, właśnie gdy czytelnik zaczyna wątpić czy aby na pewno czyta wciąż tę samą powieść - wątki nagle zaczynają się łączyć, a tropy stają się wyraźniejsze... Ostatnie następują „Rozliczenia”.

Autor, a właściwie autorzy (Ziemski to pseudonim literacki pary pisarzy),znakomicie grają czasem i tę niedużą książeczkę czyta się właściwie jednym tchem. Dużo tu dialogów, zaskakuje też mnogość postaci (cały przekrój społeczeństwa) oraz urocza propaganda. Między wierszami można wyczytać, iż prywatne firmy „drenują polski rynek z pieniędzy i siły roboczej”, zachodnie państwa wykradały nam rewolucyjne projekty, a im wyższy status społeczny bohatera, tym większym okaże się gburem. Zwłaszcza w stosunku do poczciwego milicjanta.

Powieść Ziemskiego to niezły kryminał, z którego kilka pomysłów fabularnych mogłoby służyć za punkt wyjścia dla osobnego dzieła. Dzieje się tu dużo i, nawet jeśli finał nie należy do zaskakujących, „Saldo Mortale” czyta się dobrze.

Kto myszkował w domu profesorowej? Czy jej śmierć była na pewno naturalna? Co wskaże niezidentyfikowany trup z Kampinosu?

Dość nietypowa pozycja w gatunku kryminałów milicyjnych. Przede wszystkim zaskakuje trójpodziałem wewnątrz fabuły - pierwsza część „Strach” świetnie buduje napięcie i przykuwa uwagę widza. Jednak następująca po niej część 2 przedstawia nagle zupełnie...

Niewątpliwie ciekawa powieść. Chyba lepsza niż może się wydawać. Ale po kolei.

Najgoszą jej cechą jest sama fabuła. Nawet nie pomysł, fabuła. Dziesiątki postaci, motywów, a na koniec jeden wielki banał. Zakończenie co najmniej po części zrobione na zasadzie Deus ex Machina. Nie tak chyba powinno się pisać.

Za to język jest tu naprawdę dobry. Mieszanie czasu teraźniejszego z przeszłym w narracji, zabieg ryzykowny, tu zrobione jest nader dobrze, podobnie stylizacja językowa postaci, bardzo nienachalna, generalnie warsztatowo nie ma się do czego przyczepić.

Ta warsztatowa biegłość Ziemskiego jeszcze bardziej służy powieści w tym, co jest jej największą siłą - w obrazie świata w niej zawartym. Narodziny polskiego kapitalizmu, interesy, interesiki, zmiana ludzkich motywacji, to się naprawdę czuje. Karierowicze, dziwki, ćpuny, jest klimat, serio. Ba, kiedy jeden z policjantów żałuje w myślach, że kiedyś nie udało mu się małżeństwo, serio ma się wrażenie, że jest protoplastą masy policjantów z późniejszych kryminałów.

Tempo akcji spójne, czujemy Warszawę, czujemy las, gdy w nim jest akcja.

Słabszym punktem są postacie, mało o nich wiemy. Nikt tu nie zostaje w pamięci.

Z zastrzeżeniami, ale polecam.

Niewątpliwie ciekawa powieść. Chyba lepsza niż może się wydawać. Ale po kolei.

Najgoszą jej cechą jest sama fabuła. Nawet nie pomysł, fabuła. Dziesiątki postaci, motywów, a na koniec jeden wielki banał. Zakończenie co najmniej po części zrobione na zasadzie Deus ex Machina. Nie tak chyba powinno się pisać.

Za to język jest tu naprawdę dobry. Mieszanie czasu teraźniejszego...

Kryminał milicyjny na wysokim poziomie.

Kryminał milicyjny na wysokim poziomie.