Ta książka na pierwszy rzut oka nie ma w sobie nic niezwykłego, ale styl w jaki Paul Auster zdaje relacje ze swojego życia jest fenomenalny. Być może ciężko to w jakiś racjonalny sposób wyjaśnić, ale po pierwszej lekturze towarzyszyły mi takie odczucia jak przygnębienie, smutek, przemijanie.... Mimo to i tak z chęcią sięgnęłam po nią drugi raz. Dla mnie ta książka zawsze będzie synonimem poszukiwania swojego miejsca w świecie.

Ta książka na pierwszy rzut oka nie ma w sobie nic niezwykłego, ale styl w jaki Paul Auster zdaje relacje ze swojego życia jest fenomenalny. Być może ciężko to w jakiś racjonalny sposób wyjaśnić, ale po pierwszej lekturze towarzyszyły mi takie odczucia jak przygnębienie, smutek, przemijanie.... Mimo to i tak z chęcią sięgnęłam po nią drugi raz. Dla mnie ta książka zawsze...

Zazwyczaj autobiografia pisana jest w pierwszej osobie, a biografia w osobie trzeciej. Tymczasem Paul Auster napisał "Dziennik zimowy" tak jakby zwracał się do drugiej osoby i tej osobie opowiadał jej przeżycia pisząc np. "Uświadamiasz sobie, że w czasie długiej drogi ……… ". Taka narracja świetnie się sprawdziła. Dziennik nie jest napisany klasycznie w chronologicznym porządku, autor grupuje różne rodzaje wydarzeń życiowych i miejsc np. miejsca zamieszkania, odczucia związane z porą roku, kobiety które spotkał w swoim życiu itp. Czytając ten dziennik zaczynasz się zastanawiać jak wygląda Twoje życie w takim nietypowym i niechronologicznym podsumowaniu. Książka napisana pięknym, bogatym językiem, wciąga od pierwszej do ostatniej strony. I czuje się niedosyt gdy nagle dziennik się kończy. Paul Auster to mój ulubiony pisarz, a jego "Dziennik zimowy" to kolejna ciekawa i warta przeczytania książka.

Zazwyczaj autobiografia pisana jest w pierwszej osobie, a biografia w osobie trzeciej. Tymczasem Paul Auster napisał "Dziennik zimowy" tak jakby zwracał się do drugiej osoby i tej osobie opowiadał jej przeżycia pisząc np. "Uświadamiasz sobie, że w czasie długiej drogi ……… ". Taka narracja świetnie się sprawdziła. Dziennik nie jest napisany klasycznie w chronologicznym...

Dlaczego sięgamy po taki gatunek, jakim jest autobiografia? Na świecie żyją miliardy ludzi, każdy z nich coś przeżył i każdy z nich mógłby opowiedzieć swoją historię, co większość zapewne skwitowałaby wzruszeniem ramion, bo przecież każdy z nas żyje. A mimo to czytamy ten typ książek. Powody mogą być różne, tak jak różne są autobiografie. Z czystym sumieniem mogę stwierdzić, że wszystko sprowadza się do jednego - poszukujemy siebie.
Imponują nam wielcy tego świata. Piosenkarze, piłkarze, malarze i inni "arze". Politycy, prezydenci, kapłani. Ludzie żyjący na oczach innych, ludzie żyjący w kompletnym osamotnieniu. Zachwycamy się ich poczynaniami (mniej lub bardziej godnymi zachwytu),a w głębi duszy, obok zazdrości, pojawia się to przeogromne, nieuleczalne pragnienie, by ów obiekt podziwu, szacunku był tak naprawdę kimś takim jak my. Aby cierpiał na to samo, na co my cierpimy codziennie, otwierając rano i zamykając wieczorem oczy.
I wtedy wpadamy na autobiografie. Ciągnie nas do smaczków, o których się głośno nie mówi. Do kontrowersyjnych czy pikantnych szczegółów cudzego życia, bo przecież jesteśmy tylko ludźmi i prawda, choć bardzo brutalna, jest taka, że lubujemy się w zaglądaniu do cudzych łóżek. Ale podczas przygody z autobiografią zaglądamy też go cudzego umysłu. Dowiadujemy się, co i kiedy ktoś sobie pomyślał. Dlaczego sobie pomyślał. Co było skutkiem tego, że sobie pomyślał. Następnie zadajemy sobie pytanie: co ja bym pomyślał, będąc w takiej sytuacji?
Gdy tak stawiamy się na miejscu drugiego człowieka - ubóstwianego, wyidealizowanego, nieosiągalnego bytu - i przeżywamy wraz z nim rozterki, radości, przypływy złości oraz szczęścia, nagle doznajemy olśnienia. Nagle pojawia się ta długo wyczekiwana chwila. To my. To my sami, patrząc na cudze życie z bliska, widzimy w nim nasze życia. Każdy z osobna. Każdy z nas może przejrzeć się w Paulu Austerze i jemu podobnych. Tak bardzo pragniemy, żeby oni byli podobni do nas, a kiedy już moment uświadomienia nadchodzi, nigdy nie jesteśmy na to gotowi. I towarzyszy nam raczej smutna refleksja niż radość. Może dlatego, że bardziej widzimy siebie w innych, gdy oni cierpią? Bo może tak naprawdę dopiero wtedy chcemy się przyglądać? A może dlatego, że dopiero wtedy obnażamy również siebie i stoimy naprzeciwko siebie nadzy - autor i czytelnicy. On obnażający się przed nami, my - przed samymi sobą.

Dlaczego sięgamy po taki gatunek, jakim jest autobiografia? Na świecie żyją miliardy ludzi, każdy z nich coś przeżył i każdy z nich mógłby opowiedzieć swoją historię, co większość zapewne skwitowałaby wzruszeniem ramion, bo przecież każdy z nas żyje. A mimo to czytamy ten typ książek. Powody mogą być różne, tak jak różne są autobiografie. Z czystym sumieniem mogę...

Niezwykła książka; to moje pierwsze zetknięcie z pisarstwem Paula Austera. Poznałam jego życie, o którym opowiada w bardzo interesujący sposób, mianowicie prowadząc narrację w drugiej osobie. Zachowuje też czas teraźniejszy.
Skupia się w dużym stopniu na sprawach ciała: liczne urazy, problemy z sercem, z lękiem. Sporo tu o śmierci, pisarz ma 64 lata i jak zaznacza: "wkracza w zimę swojego życia".
Czytałam nieśpiesznie, zagłębiając się w sprawy Austera i jego bliskich. Chciałabym sięgnąć nie tylko po jego powieści, ale i jego żony Siri Hustvedt. Jest tyle pięknych książek do przeczytania, a tu już kończy się kolejny rok, czas biegnie...
Nie da się przeczytać wszystkich książek, które by się chciało, o których się jeszcze nie wie, że są, że istnieją i czekają na to, by je odkryć.
Warto czytać:)))))

Niezwykła książka; to moje pierwsze zetknięcie z pisarstwem Paula Austera. Poznałam jego życie, o którym opowiada w bardzo interesujący sposób, mianowicie prowadząc narrację w drugiej osobie. Zachowuje też czas teraźniejszy.
Skupia się w dużym stopniu na sprawach ciała: liczne urazy, problemy z sercem, z lękiem. Sporo tu o śmierci, pisarz ma 64 lata i jak zaznacza: "wkracza...

Nie. Za duży ładunek opowieści o niczym i budowania własnego ego. Niby wiadmo - dziennik, ale przytłacza sobą. a przynajmniej mnie przytłoczyl.

Nie. Za duży ładunek opowieści o niczym i budowania własnego ego. Niby wiadmo - dziennik, ale przytłacza sobą. a przynajmniej mnie przytłoczyl.

Nie lubię wspomnień. Czyichś. Sam to bym się pławił w przeszłości, mitologizował, uwznioślał, sto wierszy napisał o dzieciństwie i dziesięć opowiadań o dojrzewaniu. Natomiast obcych ludzi przeszłości są dla mnie jak obce mieszkania, w których często przeszkadzają mi nieokreślony ale charakterystyczny zapach, egzotyczne reguły życia, rodzinne powiedzonka, których nie rozumiem. "Wszystko, co nie jest mną, jest obce" - napisał kiedyś Louis Aragon w "Przygodach Telemacha" i słowa te jakoś nieźle definiują jakąś część mnie samego i moje wybory czytelnicze.

Bronię się przed pogrążaniem się w cudzych wspomnieniach, gdy są one tylko i wyłącznie zapisem czyjejś przeszłości, nie mają literackiego szlifu, nie są efektem kreacji, gry z odbiorcą, nie odsączono z nich banału, trywialności i szlamu codzienności.

Co innego, gdy za pisanie wspomnień zabiera się powszechnie uznany literat. Powinniśmy mieć nadzieję na to, że będzie on układał przed nami swoje wspomnienia tak, jak się układa pasjans - każda karta trafi w końcu na swoje właściwe miejsce. Każdemu wydarzeniu nada się sens, każde zwiąże z poprzednim i następnym. Wymagam więc od memuarysty kreacji, nie zaś wiernopoddańczej w stosunku do życiorysu relacji. Powtórzę - wspomnienia to dla mnie przede wszystkim organizacja, by uczynić z opowieści o własnym życiu opowieść właśnie.

Czytam więc "Dziennik zimowy" Paula Austera. Ten amerykański pisarz cieszy się w Polsce popularnością, chociaż dla mnie będzie on zawsze symbolem najgorszych postmodernistycznych tradycji. Nawet jego najważniejsze dzieło ("Trylogia nowojorska") wydało mi się atrakcyjnie opakowaną pustką; wystarczyło podrapać paznokciem, by przebić się przez warstwę pudru, różu i szminki, którymi Auster upiększał swoje nijakie córki. Być może jestem niesprawiedliwy, ale tak właśnie go odbieram.

"Dziennik zimowy" trafił przez przypadek w moje spracowane ręce i kilka dobrych lat czekał na półce. Wziąłem, myśląc sobie, że "o ho ho, mam kontakt z wyższą literaturą, zobaczymy, jak na tym wyjdziemy - ja i ona." A więc nie wyszło nam to na dobre...

Książka jest najzwyczajniej w świecie nudna, a autor nie potrafił zaleźć żadnego czytelnego i poprowadzonego konsekwentnie konceptu, który pozwoliłby mu zamknąć doświadczenia sześćdziesięcioletniego życia. Zrazu wydaje się nam, że wspomnienia zostaną poprowadzone przez opisy kolejnych metamorfoz ciała (opisy ran, blizn, zmieniających się potrzeb, dojrzewania, symptomów starości) - proste to i skuteczne, miejscami widowiskowe.

Jednak pisarz zostawia nie wiedzieć czemu swoje ciało i zaczyna pleść opowieść rozpinając wątki na innej już ramie - pojawia się kilkunastostronicowa, obłędnie monotonna litania adresów, pod którymi pomieszkiwał Auster. Każde mieszkanie lub dom łączy się z jakimś drobnym wydarzeniem, zaś to niemal nigdy nie mówi niczego istotnego na temat życia pisarza - a to jakaś kłótnia z sąsiadami, a to opis widoku zza okna, a to kilka scenek rodzajowych podkreślających koloryt lokalny zamieszkiwanego miejsca. Takie notatki na marginesach umów wynajmu.

I tu kolejna wolta - długie passusy na temat rodziców Austera. Kolejne małżeństwa matki, związki ojca. Opisy charakterów, wad, zalet, słabości. Niczym niewyróżniające się postacie, które gdyby pojawiły się w "prawdziwej" literaturze, byłyby bezbarwne jak krupnik i istotne niemal wyłącznie dlatego, że umarły i osierociły autora wspomnień.

A ha, a pomyślcie jeszcze o tym, że Auster pisząc autobiografię niemal całkowicie pomija swoją twórczość. Ta osobliwa strategia miałaby szansę powodzenia, gdyby życie pozaliterackie pisarza byłoby w jakimś stopniu fascynujące lub fascynująco zostałoby opisane. Niestety, Auster spektakularnie skiksował i gdyby ktoś chciał przy pomocy "Dziennika zimowego" pogłębić wiedzę o pisarstwie być może ulubionego autora, może się rozczarować. Podobne rozczarowanie czekałoby fanów takiego Andrzeja Gołoty, który w swojej potencjalnej autobiografii skupiłby się na opisie prywatnych fascynacji czytelniczych zamiast na tajemnicach i zawiłościach zawodowego boksu.

Czytałem ostatnio takie zdanie: "In some ways, writing a memoir is knocking yourself out with your own fist, if it’s done right", co nieudolnie tłumaczę tak "Jeżeli człowiek pisze wspomnienia we właściwy sposób, przypomina to pranie się po pysku własną ręką." Fakt, parę razy Auster dał sobie mocno po mordzie - bez większego zażenowania opisuje kontakty z paryskimi prostytutkami, przygodne powierzchowne fascynacje, aborcję, do której namówił jedną z zaciągniętych do łóżka dziewczyn, choroby weneryczne...

Być może szczerość jest dla kogoś wartością samą w sobie, dla mnie jednak tego typu wynurzenia trącą już pewnym ekshibicjonizmem, z którym kompletnie jest mi nie po drodze. Granicę intymności i smaku można łatwo przekroczyć, a Auster nakazuje swoim wspomnieniom poruszać się czołgiem...

Nie, to nie jest dobra książka, chociaż i z niej dało się wykroić kilka niezepsutych i dojrzałych elementów. Zapamiętać na całe życie:
"Nigdy nie zmarnuj żadnej okazji, żeby się wysikać."
Francuzi to prawdziwe gnojki.
Czasy, gdy wszędzie można było palić papierosy, były lepsze, niż czasy, gdy nigdzie nie można palić.
Cóż, chyba nic więcej nie zostało do dodania. Nie polecam, bo słabych książek popularnych autorów jest wystarczająco dużo. A z drugiej strony rzadko można trafić na tekst, z którego pisarz wypreparował poczucie humoru, komizm lub zwykłe ludzkie ciepło. Już więcej tych wartości znajdziecie w "Procesie" Kafki niż w "Dzienniku zimowym."

Odrzucił mnie Auster-pisarz, który zrobił naprawdę dużo, by obrzydzić Austera-człowieka. I niech to będzie pointą tych cierpkich rozważań.

Nie lubię wspomnień. Czyichś. Sam to bym się pławił w przeszłości, mitologizował, uwznioślał, sto wierszy napisał o dzieciństwie i dziesięć opowiadań o dojrzewaniu. Natomiast obcych ludzi przeszłości są dla mnie jak obce mieszkania, w których często przeszkadzają mi nieokreślony ale charakterystyczny zapach, egzotyczne reguły życia, rodzinne powiedzonka, których nie...

Świetnie napisana autobiografia. W życiu Paula Austera nie było żadnych niezwykłych wydarzeń, sytuacji nie z tej Ziemi ani tzw fajerwerków. Ot, życie nowojorskiego pisarza spisane w bardzo ciekawy sposób. Narracja „drugoosobowa" nie drażni tych, którzy nie znoszą tej "pamiętnikarskiej", a wyliczanie kolejnych adresów zamieszkania (swoją drogą strasznie ich dużo) jest ciekawym sposobem opisania mijających lat. To moje pierwsze zetknięcie z tym autorem i uznaję je za bardzo udane :)

Świetnie napisana autobiografia. W życiu Paula Austera nie było żadnych niezwykłych wydarzeń, sytuacji nie z tej Ziemi ani tzw fajerwerków. Ot, życie nowojorskiego pisarza spisane w bardzo ciekawy sposób. Narracja „drugoosobowa" nie drażni tych, którzy nie znoszą tej "pamiętnikarskiej", a wyliczanie kolejnych adresów zamieszkania (swoją drogą strasznie ich dużo) jest...

"Dziennik zimowy" to książka o człowieku doświadczonym, pisana w drugiej osobie, choć autobiograficzna, pozwala czytelnikowi wcielić się i przeżyć cudze wspomnienia. Doświadczyć namiastki tego, co było doznaniem samego pisarza. Spróbować zrozumieć.

Czytając tę pozycję nie miałam wrażenia, że historia opowiadana jest przez znajomego, to było wczytywanie się w człowieka obcego, który odsłania intymne miejsca swojej pamięci. Pokazuje cienie przeszłości. Obnaża ciało, lęki, słabości i błędy, ale ukazuje też to, co jest dla niego wartościowe. Co zaczęło stanowić filary jego życia - miłość, która 'jeśli się martwi, to tylko dlatego, że chciałaby, aby nigdy nie przestał żyć', praca pisarza, potrzebująca wciąż nowego światła, a czasami pochłaniająca na długie godziny odosobnienia, rodzina. Widać w tym człowieku nabytą pokorę w stosunku do losu, dojrzałość przychodzącą z czasem, brak wstydu przed własnymi ograniczeniami. Pogodzenie się ze sobą takim jakim się jest. Zagubionym, odnalezionym, mizernym i wzmocnionym jakimś wydarzeniem. Paul Auster nie porządkuje swoich wspomnień, ale nie miałam wrażenia niespójności, podążałam za naturalnym nurtem spisywanych myśli. Wczuwając się w bycie na jego miejscu, często zamieniałam postacie na osoby mi bliskie, skłaniając się ku relfeksji o śmierci, przemijaniu, zimie życia, która kiedyś musi nadejść dla mnie, ale i nadeszła już dla innych, bliskich mi ludzi. W ten sposób Auster pozwala oswajać się z tym co nieuniknione. Prowokuje do myśleniu o chorobie, o naszym maskowaniu fizjologii, próbach samooszustwa przed czasem czy też emocjonalnym otwarciem. Ilu z was odważyłoby się spisać tak szczerą historię o sobie, dodatkowo pozwalając na to, aby każdy obcy człowiek czytający ją, mógł przez chwilę być 'tobą'?


Książka pochłonęła mnie od pierwszych zdań, a momentami nawet wprawiała w pewnego rodzaju osłupienie. Ukazuje ona życie mało sentymentalne, surowe, przedstawiające całą paletę szarości jak i kolory, które warto doceniać. Myślę, że przeczytanie tej pozycji jest doświadczeniem godnym polecenia. To mierzenie się ze sobą i własną przeszłością, ale również poznanie interesującego, doświadczonego człowieka, który ku temu skłania.

"Dziennik zimowy" to książka o człowieku doświadczonym, pisana w drugiej osobie, choć autobiograficzna, pozwala czytelnikowi wcielić się i przeżyć cudze wspomnienia. Doświadczyć namiastki tego, co było doznaniem samego pisarza. Spróbować zrozumieć.

Czytając tę pozycję nie miałam wrażenia, że historia opowiadana jest przez znajomego, to było wczytywanie się w człowieka...

super poukladana autobiografia adresowa Austera.
swietnie jak zwykle stylistycznie ubrane wspomnienia.
polecam goraco.

super poukladana autobiografia adresowa Austera.
swietnie jak zwykle stylistycznie ubrane wspomnienia.
polecam goraco.

Bardzo dobra książka. Świetny styl (dziennik pisany w drugiej osobie),płynne przechodzenie z jednej myśli do drugiej, mnogość tematów, retrospekcji, przemyśleń na tematy miłości, śmierci, przypadku... Zdecydowanie warto.

Bardzo dobra książka. Świetny styl (dziennik pisany w drugiej osobie),płynne przechodzenie z jednej myśli do drugiej, mnogość tematów, retrospekcji, przemyśleń na tematy miłości, śmierci, przypadku... Zdecydowanie warto.