W trakcie lektury przechodziłam płynnie z zastanawiania się, czy to genialne czy tak durne, że szkoda stron. Znajoma stwierdziła, że bohaterka jest pierdolnięta i jeśli ktoś lubi patrzeć jak ktoś ciągle bije sie patykiem po nodze i potem płacze, że boli, to tom idealna książka dla niego. I chyba to jest najlepsze podsumowanie. Przeczytałam i od razu oddam do biblioteki, może ktoś iny dostrzeże więcej niż kobietę, która leczy kompleksy i zaburzenia seksem. Ps. Plus za fragmenty innych dzieł, pisane kursywą, wydawały sie duzo lepsze literacko

W trakcie lektury przechodziłam płynnie z zastanawiania się, czy to genialne czy tak durne, że szkoda stron. Znajoma stwierdziła, że bohaterka jest pierdolnięta i jeśli ktoś lubi patrzeć jak ktoś ciągle bije sie patykiem po nodze i potem płacze, że boli, to tom idealna książka dla niego. I chyba to jest najlepsze podsumowanie. Przeczytałam i od razu oddam do biblioteki,...

Całkiem w porządku, ale oczekiwałam czegoś więcej.

Całkiem w porządku, ale oczekiwałam czegoś więcej.

Przeczytałam jednym tchem. Jedna z najciekawszych powieści o dojrzewaniu, jakie czytałam w życiu. Nie ma tu upiększania czy „podrasowywania” rzeczywistości, tak charakterystycznego dla „Klasy pani Czajki” lub „Ma być ciepło”, czy nawet relatywnie przyjaznego świata „Fanfiku” Natalii Osinskiej. Zamiast tego otrzymujemy cos w stylu „Lolity”, tylko bez upiększania, romantyzowania, z pełnym pokazaniem konsekwencji psychicznych. Najciekawsza obserwacja: cierpienie bohaterki jest dziełem kultury (kształtowanych przez nią oczekiwań i wymagań, dotyczących np. sylwetki, samooceny, miłości, doświadczeń),innych ludzi (rodzina, w której brakuje stabilności, uwagi, zaufania i poczucia bezpieczeństwa; bezkarny pedofil/efebofil, który nadużywa zaufania i urabia ofiarę); bohaterka w pewnym stopniu jest „siła sprawcza” nieszczęść — nawet, jeśli mamy wrażenie, że utknęła w masochistycznym kontinuum — jest raczej „pływakiem” eksplorującym doświadczenie wchodzenia w dorosłość. Owe doświadczenie jest skażone wszystkim tym, czego raczej nie chcielibyśmy przeżyć. To opowieść niekoniecznie o traceniu niewinności, ale o naiwności, nadmiernym zaufaniu, utracie poczucia bezpieczeństwa i narastającym chaosie. Droga do miłości okazuje się pełna pułapek, a dorosłość — bezskutecznym i bezcelowym poszukiwaniem egzystencjalnej pełni. Miała być powieść inicjacyjna, a wyszła powieść, która świetnie wyjaśnia, skąd się biorą pewne zjawiska. Z „Danke” zarówno dobrze się uzupełnia, jak i stanowi klucz do zrozumienia — nie wiem, czy był to efekt celowy. Plusy za realizm, ciekawa narracje, literacka zwinność i brak grafomanii.

Przeczytałam jednym tchem. Jedna z najciekawszych powieści o dojrzewaniu, jakie czytałam w życiu. Nie ma tu upiększania czy „podrasowywania” rzeczywistości, tak charakterystycznego dla „Klasy pani Czajki” lub „Ma być ciepło”, czy nawet relatywnie przyjaznego świata „Fanfiku” Natalii Osinskiej. Zamiast tego otrzymujemy cos w stylu „Lolity”, tylko bez upiększania,...

Powieść o emocjach i życiu licealistki. Nie rozumiem hejtu na tę książkę. Według mnie każdy w niej znajdzie coś dla siebie.

Powieść o emocjach i życiu licealistki. Nie rozumiem hejtu na tę książkę. Według mnie każdy w niej znajdzie coś dla siebie.

Że niby Polska bez Dominiki Dymińskiej?


...wstałam jak co dzień rano...



(Chyba nie byłabym w stanie przeczytać podobnej książki napisanej przez autorkę z np. 2000 r.)


Dominika jest dziesiątką.

Dla mnie to jest jeden z najgorszych (co najmniej) w historii Polskiej literatury
...pijarów.

Proszę się nauczyć czytać, albo W - O - N.

Że niby Polska bez Dominiki Dymińskiej?


...wstałam jak co dzień rano...



(Chyba nie byłabym w stanie przeczytać podobnej książki napisanej przez autorkę z np. 2000 r.)


Dominika jest dziesiątką.

Dla mnie to jest jeden z najgorszych (co najmniej) w historii Polskiej literatury
...pijarów.

Proszę się nauczyć czytać, albo W - O - N.

Niewątpliwie interesująca pozycja, szybko wyczerpuje swój potencjał. Zbiór krótkich urywków z życia cielesno-rodzinno-seksualnego przeplatanych zapisaną kursywą twórczością. Pierwsza połowa 4/10, druga 2/10.

Niewątpliwie interesująca pozycja, szybko wyczerpuje swój potencjał. Zbiór krótkich urywków z życia cielesno-rodzinno-seksualnego przeplatanych zapisaną kursywą twórczością. Pierwsza połowa 4/10, druga 2/10.

nie rozumiem, dlaczego ta książka jest tak hejtowana. czy to kwestia innej wrażliwości czytelników, czy może jest jakiś trend pisania o "Mięsie" źle. ono samo napisane jest bardzo dobrze. obok świetnej, żywej prozy widzimy też dość kiepską poezję autorki, nie we wszystkim można być dobrym. dużo osób zgorszy się "poszukiwaniami siebie" bohaterki (może to stąd tyle niskich ocen?),ja nie oceniam niczyjej drogi. proza minimalistyczna w słowach, ale gęsta. utkana z rozczarowań, zaburzeń i tęsknienia za miłością. piękna i smutna.

nie rozumiem, dlaczego ta książka jest tak hejtowana. czy to kwestia innej wrażliwości czytelników, czy może jest jakiś trend pisania o "Mięsie" źle. ono samo napisane jest bardzo dobrze. obok świetnej, żywej prozy widzimy też dość kiepską poezję autorki, nie we wszystkim można być dobrym. dużo osób zgorszy się "poszukiwaniami siebie" bohaterki (może to stąd tyle niskich...

„Mięso” jest historią o dojrzewaniu ciała i języka młodej trzymanej pod kloszem dziewczyny. O rozbudzonej wrażliwości, która nie znajduje dla siebie wzorców opowiadalności. O lekcjach obcego języka i ich nieadekwatności wobec potrzeb młodej osoby. O zwierzęcości/mięsności doświadczeń, wobec których język jest bezradny. Przede wszystkim jest jednak głosem kolejnej neurotycznej autorki, która powyższą tematyką tłumaczy słabość formalną i językową książki a chwytliwymi motywami (pedofilia, brak zahamowań, bulimia) wypełnia brak treści. To wystarczy, by napisać książkę „na temat”, ale za mało na literaturę. I dlatego z „Mięsa” zostanie mi jedna scena. A dokładniej jedno jej zdanie:

Nachyliłam się nad jego kroczem. Jego penis był raczej średniej wielkości. Od razu wzięłam go do ust. Smakował proszkiem do prania. Penisy często smakują proszkiem do prania, pewnie przejmują ten smak od proszku używanego do prania bokserek. Proszki są różne, a penisy zawsze smakują podobnie. Chwilę robiłam mu laskę, dosłownie chwilę, szybko skończył, jego wytrysk był w moich ustach gęsty i ciepły. Połknęłam wszystko i oblizywałam usta. Spytał:

– Chcesz wody?

Odpowiedziałam:

– Tak.

http://www.porno-grafia.pl/mieso/

„Mięso” jest historią o dojrzewaniu ciała i języka młodej trzymanej pod kloszem dziewczyny. O rozbudzonej wrażliwości, która nie znajduje dla siebie wzorców opowiadalności. O lekcjach obcego języka i ich nieadekwatności wobec potrzeb młodej osoby. O zwierzęcości/mięsności doświadczeń, wobec których język jest bezradny. Przede wszystkim jest jednak głosem kolejnej...

pewnie beka ze mnie, ale nie uważam, że to było jakieś turbo złe, a przynajmniej nie tak, jak wszyscy se srali. brzmi jak kontynuacja 'absolutnej amnezji' no i ten styl tomka tryzny z 'panny nikt' też się trochę wylewa miejscami, ogólnie to jest rzeczywiście kontynuacja polskiej prozy kobiecej w stylu iwasiów. no ja się całkiem nieźle bawiłam, dwie godzinki czytania w pracy między jednym seo a drugim, bardzo fajnie
edit: po drugim czytanku stwierdzam, że moja ocena się nie zmienia xD

pewnie beka ze mnie, ale nie uważam, że to było jakieś turbo złe, a przynajmniej nie tak, jak wszyscy se srali. brzmi jak kontynuacja 'absolutnej amnezji' no i ten styl tomka tryzny z 'panny nikt' też się trochę wylewa miejscami, ogólnie to jest rzeczywiście kontynuacja polskiej prozy kobiecej w stylu iwasiów. no ja się całkiem nieźle bawiłam, dwie godzinki czytania w pracy...

Mam mieszane uczucia co do tej książki i autorki. Najpierw przeczytałam Danke, które było w pewien sposób ciekawe pod względem formy, ale nie do końca do mnie przemówiło, ale nominowane do Nike to wzięłam. Mięso czytało mi się lepiej, choć pewne tematy i wątki są podobne w obu książkach. Bohaterki książek Dymińskiej są zagubione, ich życie pozbawione prawdziwych, zdrowych związków. Nie są głupie, są nawet ładne, ale jakieś w tym wszystkim pogubione. Czy to prawdziwy obraz pokolenia autorki? Tytułowe mięso nie umie kochać, choć chyba chce, tkwi w dysfunkcyjnym związku, co niszczy ją od środka. Myślę, że warto przeczytać, na pewno daje do myślenia.

Mam mieszane uczucia co do tej książki i autorki. Najpierw przeczytałam Danke, które było w pewien sposób ciekawe pod względem formy, ale nie do końca do mnie przemówiło, ale nominowane do Nike to wzięłam. Mięso czytało mi się lepiej, choć pewne tematy i wątki są podobne w obu książkach. Bohaterki książek Dymińskiej są zagubione, ich życie pozbawione prawdziwych, zdrowych...