Drood

Niepojęte.
Chyba zgodzisz się ze mną Drogi Czytelniku, że jest to już dość stare i bardziej lub mniej słusznie zapomniane i odesłane na śmietnik historii słowo, którego nie słyszy się obecnie zbyt często, prawda? Nazbyt dramatyczne, nieco egzaltowane, teatralne, zbyt odstające od słownika jakim obecnie operujemy. Lecz nie przywołuję go bez potrzeby. Jak żadne inne opisze, mimo, że nadal tylko połowie czy w ćwierci, moich oczekiwań w stosunku do "Drooda" Dana Simmonsa, książki, której każda recenzja wzmagała niecierpliwość, następna i następna opinia dostarczała informacji przybliżających, mimo prawdziwego ogromu innych pozycji do przeczytania, sięgnięcia, nie zważając na rozmiary, właśnie po nią, a imię i nazwisko autora tylko ten apetyt wzmagały. A i sama cena sprawiła, że chciałem przekonać się jak najszybciej o trafności zakupu... I wraz z odwróceniem ostatniej strony zakończyłem opowieść o ostatnich pięciu latach wśród żywych jednego z największych pisarzy w dziejach - Charlesa Dickensa oraz wyjaśnienia niewiadomej pięciu ostatnich lat jego życia i samej śmierci; o Londynie pięknym, potężnym ale i mrocznym, dusznym i zagadkowym zarazem; o galerii prawdziwie dickensowskich postaci godnych stronnic jego najlepszych powieści, lecz również tych mogących zapełnić karty najstraszniejszego horroru; o niebywałym talencie sprawiającym, że wszystkie te elementy ożywają na Twoich oczach. A także o zakończeniu, które było tak straszne, tak nieznośne, tak...
Ale nie uprzedzajmy faktów, Drogi Czytelniku.
Tak jak każda opowieść ma swój początek, tak i nasza nie będzie tu wyjątkiem od reguły. Wszystko zaczęło pewnego pięknego czerwcowego dnia (dziewiątego, jeśli dokładność i skrupulatność przedkładasz nad aurę poetyckości i tajemniczości), w którym to pociąg wiozący Charlesa Dickensa, całą jego sławę, talent, bogactwo, trwającą nieprzerwanie dobrą passę, a także młodą kochankę wraz z jej matką trafił na - o ironio - przerwę w torach czego efektem było wykolejenie się pociągu wprost do leżącego kilkadziesiąt metrów niżej dna jaru ponad którym przejeżdżali. Wielu zginęło, lecz nasz pisarz miał szczęście - wraz z towarzyszkami podróży wyszedł bez szwanku z katastrofy. Mogłoby się wydawać, że zdarzenie to pozostanie jedynie echem przeszłości i, poza zrozumiałym urazem psychicznym, nie położy się cieniem na dalszych losach powieściopisarza. Tak jednak nie było. Podczas ratowania osób, które ucierpiały podczas katastrofy Dickens spotkał istotę imieniem Drood - przyodzianego w czarny płaszcz młodzieńca o albinotycznej skórze, pozbawionego kilku palców, czaszce poznakowanej bliznami niczym po rzeźnickim nożu, śladowymi, spiłowanymi zębami i językiem strzelającym pomiędzy nimi jak u największego jaszczura z wysp Komodo. I od tej pory nic już nie było takie same. Pisarz się zmienił - zaczął chodzić po najbrudniejszych z brudnych i najniebezpieczniejszych z niebezpiecznych slumsach w poszukiwaniu owego koszmaru, nie robiąc tego jednak samotnie - razem ze swym przyjacielem, rywalem, współpracownikiem i wrogiem - Wilkie Collinsem - odwiedzał obskurne palarnie opium, najmroczniejsze cmentarze, przepastne otchłanie podziemnych krypt, by odnaleźć odpowiedzi na pytania będące źródłem jego obłędu. I jest to jedynie początek początku, zaledwie preludium do strachu, lęku, bólu i samotności towarzyszącymi Tobie od pierwszych stron po ostatni akapit. Opowieści o tym, jak literatura i życie wzajemnie się kształtują, wypełnionej literacką krytyką i licznymi odniesieniami do dzieł obu pisarzy, pękającej w szwach od nagromadzenia egipskiej mitologii, oparów opium, hipnotycznych wizji, halucynacji, powodujących jedynie kolejne, mrożące krew w żyłach zwroty akcji sprawiające, iż każde odłożenie książki odbywało się będzie, zapewniam cię Szanowny Czytelniku, z największym trudem. Z trudem nie mniejszym niż chwilowa przerwa od zwiedzania wiktoriańskiego Londynu. I tak, nieprzypadkowo, użyłem tego akurat słowa, mając jednocześnie nadzieję, iż nie poczytasz mi tego za tani chwyt literacki, ponieważ pieczołowitość, pietyzm wręcz, dokładność, odwzorowanie jakiego ówcześni twórcy nie powstydziliby się, obejmująca najwyższe szczyty architektonicznych pereł epoki, przez przechadzających się w ich cieniu mieszkańców wraz z każdym, najdrobniejszym elementem ich ubioru, kroczących po najniższych, ubłoconych, pełnych końskiego łajna uliczki, zasługuje na najwyższe słowa uznania. Wspomnienie o tym ostatnim było również w pełni zamierzone. Powszechne szczurze trupy, końskie zwłoki pływające w Tamizie, bród, syf, smród to opis nie tych najgorszych dzielnic City, lecz codzienności z jaką zmagają się mieszkający tam ludzie. Opisy poświęcone własnie tym elementom krajobrazu stanowią większą część książki. Niewiele mniej miejsca autor poświęca, wspomnianym już, dzielnicom najbiedniejszych, których ulice wypełnione są osieroconymi dziećmi, ćpunami, wiecznie pijanymi marynarzami, obcokrajowcami, czy zwykłymi bandytami, którzy poderżną Ci gardło tylko po to, by sprawdzić, czy ich brzytwa jest odpowiednio naostrzona. To straszny świat, pełen pozostawionych sobie ludzi, opuszczonych, skazanych na siebie, walczących o przetrwanie, nie pozbawionych jednak również tego co dla postaci Simmonsa i samego Dickensa najbardziej charakterystyczne, czyli iskry życia, dozy szaleństwa sprawiających, że obserwujesz z (pozwolisz, że będę tu wyjątkowo powściągliwy w tak w słowach jak i idących ich tropem zachwytach) nieskrywanym podziwem i coraz jaskrawszymi wypiekami na twarzy ich kolejne poczynania. Szalony, dziecinny, genialny a jednocześnie bezlitosny Dickens będący najlepszym jak i najgorszym z ludzi. Opiumista, bigamista, zazdrośnik a przy tym niepozbawiony iskry rozpalającej umysły największych pisarzy Wilkie, poczciwy, wierny, lecz dbający o swój interes kosztem pracodawców detektyw Hatchery, toczony obsesją na punkcie schwytania swojego nemezis - Inspektor (ale tylko z nazwy) Field oraz rzeczony wróg, czyli sam Drood. Pomimo tego, że ostatni z wymienionych pojawia się w samej powieści najrzadziej, bez wątpienia zdominował wszystko i wszystkich. Pochodzący z Egiptu kapłan dawno zapomnianego kultu bogów Czarnych Krain, okaleczony i pobity niemal na śmierć w Londynie, przy pomocy czarnej magii powrócił z martwych, by przy pomocy armii niewolników siać zamęt, chaos i śmierć z którego narodzi się nowy porządek, upadną stare pomniki, a na cokołach, na których do tej pory stały wnosić się będą podobizny Horusa, Izydy, Anubisa i Setha. A może nie? Może jest to jedynie kolejna z "miejskich legend" angielskiej stolicy, będąca wyjaśnieniem kolejnej fali morderstw? A może jest zbawicielem słabych i chorych, ich największym obrońcą, kapłanem, uzdrowicielem, cudotwórcą, który przynieść ma im pokój, ukojenie i należne miejsce w społeczeństwie. Na te i wiele innych pytań odpowiedzi musisz znaleźć sam, Drogi czytelniku, gdyś droga do nich to tylko kolejny z darów jakie zaoferować może nam autor. Służące, kochanki, żony, dżentelmeni, artyści, przypadkowi przechodnie... każda, nawet najbardziej poboczna postać jest w najmniejszym szczególe dopracowana i lśni blaskiem, który pozostanie pod Twymi powiekami na długo po zamknięciu oczu. Nie byłoby jednak możliwe bez niebywałego talentu autora, który serwuje nam tak wspaniałe, zróżnicowane i zaskakujące dzieło. Jeśli jeszcze, Czytelniku nie jesteś przekonany co do postawionej przed momentem przeze mnie tezy po przykładach które podałem powyżej, pozwól, że posłużę się jeszcze jednym, dla mnie na pewno, najważniejszym chyba argumentem. Ta opowieść straszy. I choć może się to wydawać banalne, naiwne a same stwierdzenie absurdalne w przypadku powieści grozy, tak mam tu na myśli że czytając odczuwasz prawdziwy dreszcz grozy, gęsią skórkę wywołaną opisami, zachowaniami postaci, czy nagłym, nieprzewidzianym i przerwanym skierowaniem fabuły w stronę której nie jesteś w stanie przewidzieć i zanim się obejrzysz - nie próbujesz zgadnąć co jest możliwe, jak to się skończy a tylko uczestniczysz w tym pełnym, krwi, zwidów i kłamstw spektaklu słysząc jedynie coraz to bardziej przyspieszające tętno serca. I pamiętasz też zapewne jak rozpływałem się w zachwytach nad "Terrorem", mówiąc, iż pokazuje jak przerażająca jest biel, nieprzebrane połacie śniegu, samotność i odosobnienie na krańcu świata. "Drood" nie uderza w tak egzotyczne tony a przebija go przedstawiając grozę codzienności, dnia jak ten kiedy to właśnie czytasz. Dźwięk skrzypiących drzwi przypominający bardziej krzyk mordowanej kobiety niźli zapowiedź gościa. Kolejne uderzenia kropel wody z nieszczelnego kranu niczym kolejne kule przeszywające martwe już ciało. Blask dogasającej gazowej lampy za okręgiem którego ożywają potwory z najpotworniejszego koszmaru. Miasto wypełnione ciasnymi uliczkami przypominającymi ciasny labirynt oświetlony blaskiem dogasającej zapałki i wędrujących po nim udręczonych minotaurów, za którego granicami zieje otchłań. I nawet nie zauważasz jak będąc przez ową otchłań wciągnięty dotrzesz do ostatniej strony historii i zostaniesz postawiony przed odpowiedzią (a wierzę, że jako człowiek sięgający po takie powieści tak właśnie uczynisz) na pytanie czym właściwie był "Drood"? Simmons do mistrzostwa opanował umiejętność mylenia tropów, niedopowiedzeń i odsłaniania kart dopiero w ostatnim akcie powieści, lecz tu to prawdziwa wirtuozeria wodzenia Ciebie, czytelniku, za nos. Dopiero ostatnie akapity rzucają światło na wydarzenia, których przebiegu i wymowy byłeś od początku do końca pewnym. Dla mnie była to przede wszystkim opowieść o lęku. Strachu cichym, niezauważalnym, rosnącym powoli, acz nieubłaganie, by ostatecznie zostać katalizatorem wszystkich tych wydarzeń jakich byłeś świadkiem. To strach przed samotnością i nawet może nie do końca przed samą w sobie jak przed będącemu jej konsekwencją zapomnieniu. Wymazaniu. Panice przed bezcelowością wszystkich działań, zamierzeń, planów, wiedząc, że są one na nic, ponieważ w pewnym, momencie życia zmierzasz się ze ścianą i choćbyś uderzał w nią pięściami, nogami, głową prędzej pozostawisz na ciele ślad strupa niźli choćby rysę na cegle. To strach przed staniem w cieniu olbrzyma, którego, kochasz, podziwiasz, stawiasz sobie za wzór, a jednak nienawidzisz jednocześnie jego i wszystkiego co zrobił, bo wiesz, że to złamało Ciebie, nie pozwoliło rozkwitnąć i pozostawiło więdnącym na resztę życia. To właśnie historia Wilkiego Collinsa, bo tak szczerze - pamiętasz o nim? Słyszałeś coś? Potrafisz wymienić tytuł choć jednej z książek? Tak, ja też... I po samym przeczytaniu nie czułem zaskoczenia, tego "serca chcącego wyrwać się z piersi", nie zbierałem szczęki z podłogi, poczułem się po prostu źle. Okropnie. Byłem zły, wściekły i przerażony skalą swojej ignorancji, brakiem empatii, egoizmem i pogonią z sensacją przy jednoczesnym niedostrzeżeniu bólów, lęków i tragedii innego człowieka. Ale moment! Przecież mówimy tu o książkach i niespełnionym pisarzu! Wielkie mi co! Bo on jeden?- mógłbyś w tym momencie dodać, lecz, nie, już nie tylko o książkach. Mówimy tu o życiu zmarnowanym, przedwczesnym, niedostrzeżonym, stłamszonym, winnym tego, że pojawiło się akurat wtedy. O kolejnym człowieku wyrzuconym na śmietnik historii,posiadającym wady, archaicznym już dziś, lecz dlatego zasługującym tym bardziej na upamiętnienie o którym nie słyszy się obecnie nic. O wszystkich tych ludziach. I dlatego to wszystko jest tak straszne, tak nieznośne. Niepojęte.
Niepojęte

Niepojęte.
Chyba zgodzisz się ze mną Drogi Czytelniku, że jest to już dość stare i bardziej lub mniej słusznie zapomniane i odesłane na śmietnik historii słowo, którego nie słyszy się obecnie zbyt często, prawda? Nazbyt dramatyczne, nieco egzaltowane, teatralne, zbyt odstające od słownika jakim obecnie operujemy. Lecz nie przywołuję go bez potrzeby. Jak żadne inne opisze,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

siedzisz w książce po uszy od pierwszej strony do ostatniej, a nie bagatela jest ich ok 900. Wspaniale utrzymany klimat XIX wiecznej Anglii.

siedzisz w książce po uszy od pierwszej strony do ostatniej, a nie bagatela jest ich ok 900. Wspaniale utrzymany klimat XIX wiecznej Anglii.

Pokaż mimo to

Przyznam, że przeczytanie Drooda trochę mi zajęło. Książka ciekawa i wciągająca. Styl pisania kojarzył mi się z starszym panem opowiadającym przy kominku. Było to ciekawe ale miało coś irytującego. Częste zbaczanie z tematu i wplatanie niepotrzebnych rzeczy przeciągało na siłę wątki. Gdyby nie to dałbym 8.

Przyznam, że przeczytanie Drooda trochę mi zajęło. Książka ciekawa i wciągająca. Styl pisania kojarzył mi się z starszym panem opowiadającym przy kominku. Było to ciekawe ale miało coś irytującego. Częste zbaczanie z tematu i wplatanie niepotrzebnych rzeczy przeciągało na siłę wątki. Gdyby nie to dałbym 8.

Pokaż mimo to

Drood nie jest typowym horrorem, a monumentalną, wielowarstwową powieścią, przeszytą elementami grozy. Nie spotykamy się z makabrycznymi opisami, które budzą obrzydzenie czy przerażenie. Simmons postawił na budowanie napięcia, zapewniając czytelnikowi narastający niepokój.

Prawie tysiąc stronnicowa cegła pod względem stylistycznym, to istne arcydzieło. Możemy delektować się perfekcyjnie złożonymi zdaniami, w których trudno doszukać się jakichkolwiek błędów. Akcja toczy się powoli, a na samą powieść składają się głównie opisy. Połączenie stylu i miejsca wydarzeń tworzy idealny klimat. Simmons doskonale zobrazował XIX - sto wieczną Anglię.

Żałuję, że w powieści jest tak mało samego Drooda. Jego postać wnosi wiele i na pewno sprawia, że historia staje się ciekawsza. Podobno przybył do Anglii, aby odnaleźć swoich krewnych, którzy podobno opanowali sposób czytania sobie w myślach. Przy okazji zabrał ze sobą cały swój majątek, z którego chwilę po przyjeździe, został obrabowany przez brytyjskich marynarzy. Zbrodniarze napadli go i okrutnie okaleczyli, a następnie wyrzucili do Tamizy. Ale Drood powrócił z oszpeconym ciałem i umysłem, aby się zemścić. Nie wiadomo, czy jego postać w ogóle istnieje czy jest tylko zwykłą miejską legendą.

Choć akcja nie pędzi jak strzała, to wyrafinowany styl Simmonsa wynagradza nam pojawiające się nudne momenty. To moje pierwsze spotkanie z tym autorem, ale po tej lekturze jestem pewna, że nie ostatnie.

Drood - Dan Simmons, Wydawnictwo MAG
https://www.facebook.com/BooksHunter.Reviews/

Drood nie jest typowym horrorem, a monumentalną, wielowarstwową powieścią, przeszytą elementami grozy. Nie spotykamy się z makabrycznymi opisami, które budzą obrzydzenie czy przerażenie. Simmons postawił na budowanie napięcia, zapewniając czytelnikowi narastający niepokój.

Prawie tysiąc stronnicowa cegła pod względem stylistycznym, to istne arcydzieło. Możemy delektować...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie ulega wątpliwości, że Simmons potrafi pisać dobre powieści i to niezależnie od gatunku. Tu opowieść w klimacie wiktoriańskim oparta na faktach z życia dwóch wielkich pisarzy, Charlesa Dickensa i Wilkiego Collinsa doskonale przeplata się z fikcją łącząc elementy kryminału, grozy i fantastyki.

Dyskusje obu mistrzów na tematy literackie, dotyczące procesu powstawania ich dzieł, pomysłów fabularnych itp. to istne perełki. Świetna rozrywka, czyta się lekko i przyjemnie ale...
zdecydowanie zbyt długo.

Nie ulega wątpliwości, że Simmons potrafi pisać dobre powieści i to niezależnie od gatunku. Tu opowieść w klimacie wiktoriańskim oparta na faktach z życia dwóch wielkich pisarzy, Charlesa Dickensa i Wilkiego Collinsa doskonale przeplata się z fikcją łącząc elementy kryminału, grozy i fantastyki.

Dyskusje obu mistrzów na tematy literackie, dotyczące procesu powstawania ich...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Są książki wspaniałe, są średnie, są też tak zwane dziady 😎 Ale musicie przyznać, że rzadko zdarza się coś, co idealnie wpasowuje się w gust. Słychać wtedy "klik!" i już wiadomo, że koniec, sprzedałeś(aś) się, książka Cię kupiła i nie ma odwrotu. Mi się to zdarzyło dosłownie kilka razy w życiu, z czego dwa razy w ostatnim roku, w dodatku z książkami tego samego autora. Panie Simmons, jestem na najlepszej drodze do zostania pańską psychofanką 🖤
To niesamowite, że pomimo tysięcy przeczytanych stron wciąż mogę trafić na książkę, którą czyta się z dziecięcym entuzjazmem, ciesząc się i zachwycając każdą stroną i każdym zdaniem. "Drood" to opowieść o Charlesie Dickensie (aka Niezrównany Boz 😎) i Wilkiem Collinsie, dwóch XIX-wiecznych pisarzach. O latach ich przyjaźni, rywalizacji, codziennym życiu, pisarstwie, karierze, małych i większych grzeszkach: "Mój współpracownik i wróg, konkurent i krytykant, przyjaciel i potwór" jak pisze Collins o Dickensie. Gdyby wziął się za to ktoś z mniejszym talentem niż Dan Simmons powstałaby historia, mająca w sobie tyle iskry, ile aktorstwo Adama Sandlera. Na szczęście maestria pióra autora i jego tytaniczna (!) praca w oddaniu realiów wiktoriańskiego życia i stylu pisania spowodowały, że powstało arcydzieło, powieść pod każdym względem wspaniała, niepowtarzalna i wyjątkowa. I wiecie, człowiek tak sobie czyta o tych codziennostkach Dickensa i Collinsa, wplecionych dygresyjkach na temat Thackeray'a, Coleridge'a, Poego, Longfellowa, Irvinga i autentycznie ma wypieki na twarzy. Ja miałam, a ręce trzęsły mi się z ekscytacji. Borze szumiący, przecież to jak czytać o ulubionych celebrytach w wydaniu wiktoriańskim! Coś genialnego.
Cokolwiek więcej bym tu nie napisała, będzie to i tak za mało, żeby oddać mój zachwyt nad "Droodem" 🖤 Nadmienię jeszcze, że ogromna część powieści napisana jest z kapitalnym, ironicznie absurdalnym humorem. Co druga strona zawiera subtelne, inteligentne heheszki i prześmiewcze komentarze narratora, a przekomarzania się głównych bohaterów to majstersztyk dialogu 👌 I chyba mój ulubiony fragment: majestatyczny pojazd Dickensa po "Kamieniu księżycowym" Collinsa. Bez kitu, współcześni hejterzy mogliby się uczyć od mistrza. Biedny Wilkie 😂😘

Są książki wspaniałe, są średnie, są też tak zwane dziady 😎 Ale musicie przyznać, że rzadko zdarza się coś, co idealnie wpasowuje się w gust. Słychać wtedy "klik!" i już wiadomo, że koniec, sprzedałeś(aś) się, książka Cię kupiła i nie ma odwrotu. Mi się to zdarzyło dosłownie kilka razy w życiu, z czego dwa razy w ostatnim roku, w dodatku z książkami tego samego autora....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

“Drood” to opowieść o dwóch bucach - megalomanie Charlesie Dickensie i mizoginie opiumiście Wilkiem Collinsie. Zwłaszcza ten drugi jest wyjątkowo antypatyczny. Dodajmy, że to właśnie on jest głównym narratorem powieści. Czujecie się teraz zniechęceni do lektury “Drooda”? A to BŁĄD - gdyż ta prawie tysiąc stronicowa cegła to arcydzieło! To jedna z tych książek, których w trakcie czytania nie chciałam kończyć - jak najdłużej chciałam delektować się każdym wybornie złożonym zdaniem, każdym idealnie dobranym słowem. Dla mnie powieść perfekcyjna - kompletnie pozbawiona jakichkolwiek wad. Wprawdzie dostałam zupełnie coś innego niż się spodziewałam, ale nie ma mowy o tym, żebym była zawiedziona! “Drood” to nie jest typowy “czysty” horror - to zdecydowanie coś więcej - monumentalna, wielowarstwowa powieść z obecnymi - ale nie dominującymi - elementami grozy. Rozczarowane mogą czuć się osoby liczące na krwawy horror z Droodem - niczym Kubą Rozpruwaczem, latającym po Londynie i mordującym co drugą napotkaną osobę. No nie - slasher to to nie jest! Simmons postawił na budowanie atmosfery - grozy, ciągłego niepokoju, posępności, a nie opisywanie latających na prawo i lewo kończyn. Samego tytułowego Drooda w książce też jest mało - pojawia się może na 20-30 stronach. Jednak mimo to zdecydowanie można stwierdzić, iż jest on postacią wielce istotną dla fabuły, tak naprawdę napędzającą całą historię. Na powieść składają się głównie opisy - wiktoriańskiej Anglii, życia codziennego Collinsa i Dickensa. Sama akcja jest dosyć powolna, jednak nie myślcie sobie, że wieje nudą. Co to, to nie! Dzięki gigantycznemu (nie, nie przesadzam!) talentowi pisarskiemu Simmonsowi już od pierwszych stron skutecznie udaje się wciągnąć czytelnika w snutą przez siebie niesamowitą, niepokojącą i pełną nieprzewidywalnych zdarzeń historię. Wprost nie wyobrażam sobie jak gargantuiczną pracę musiał wykonać Simmons robiąc research do tej książki. Tak doskonale odwzorowany i obrazowo opisany jest naturalistyczny klimat XIX-sto wiecznej Anglii, iż miałam wrażenie jakbym czytała powieść napisaną ówcześnie, a nie w XXI wieku. To samo z językiem i stylem, w jakim napisany jest “Drood” - nie znając autora śmiało można by zgadywać, iż czyta się klasyczną wiktoriańską literaturę grozy. Kolejna moja książka Dana Simmonsa i kolejny niemieszczący się w skali gwiazdkowej zachwyt. Dzięki “Droodowi” utwierdziłam się w przekonaniu, że Simmons słabej powieści napisać nie potrafi, a ja z ogromną przyjemnością czytałabym nawet erotyki jego autorstwa. Ogromnie dużo tracicie jeśli nie znacie jeszcze twórczości autora - nie zwlekajcie i nadrabiajcie zaleglości! Akurat “Drooda” zdecydowanie nie poleciłabym na pierwsze spotkanie - chyba najlepszym wyborem byłby “Terror”, ewentualnie “Letnia Noc”. Ale po “Drooda” kiedyś sięgnąć też musicie - bo to GENIALNE dzieło jest!

“Drood” to opowieść o dwóch bucach - megalomanie Charlesie Dickensie i mizoginie opiumiście Wilkiem Collinsie. Zwłaszcza ten drugi jest wyjątkowo antypatyczny. Dodajmy, że to właśnie on jest głównym narratorem powieści. Czujecie się teraz zniechęceni do lektury “Drooda”? A to BŁĄD - gdyż ta prawie tysiąc stronicowa cegła to arcydzieło! To jedna z tych książek, których w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Genialna opowieść.Narratorem uzależniony od laudanum pisarz Wilkie Collins ,przyjaciel Dickensa Pana Niezrównanego.Każda z postaci jest dokładnie opisana poprzez ubiór sposób mówienia charakter.Lekkie pióro autora ,fabuła,rozwiązywanie tajemnicy Drooda do końca nie wiedziałem jak to się zakończy cudownie opisane miejsca jak podmiasto czy dzielnice biedoty.Mamy tu humor który bardzo lubię i wreszcie pełne z charakterem postacie które ożywają na kartach opowieści.Czyta się bardzo szybko .Polecam.

Genialna opowieść.Narratorem uzależniony od laudanum pisarz Wilkie Collins ,przyjaciel Dickensa Pana Niezrównanego.Każda z postaci jest dokładnie opisana poprzez ubiór sposób mówienia charakter.Lekkie pióro autora ,fabuła,rozwiązywanie tajemnicy Drooda do końca nie wiedziałem jak to się zakończy cudownie opisane miejsca jak podmiasto czy dzielnice biedoty.Mamy tu humor...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świetna książka, która zostawiła we mnie bardzo ambiwalentne uczucia. Bo czy można wziąć postać człowieka, pisarza, żyjącego 150 lat temu i przerobić ją na kogoś, kto jest, przynajmniej w swojej głowie - mordercą? Osobą chciwą, podłą, mściwą, zazdrosną, zawistną, itd? Bo przecież takim jest główny bohater, narrator powieści, Wilkie Collins, pisarz bardzo popularny w opisywanym czasie. Próbowałam znaleźć coś o jego spadkobiercach, ale drzewo genealogiczne kończy się na dzieciach. Dzieciach nieślubnych, oczywiście. Czy wnuki i prawnuki Collina miałyby coś przeciwko, że autor książki zrobił z ich dziadka tak nieprzyjemną, wręcz wstrętną, osobę? Czy też byłoby im wszystko jedno? A może Collins faktycznie taki był? Główne fakty z jego życia się przecież zgadzają, a treść powieści, nawet to morderstwo, w dużej mierze było wytworem jego opiumowych majaków. Wszystko przynajmniej na to wskazuje...
Aczkolwiek czytając książkę, przynajmniej od momentu wejścia skarabeusza do jego głowy, miałam wrażenie, że jest to opis objawów guza mózgu. Oczywiście, zdaję sobie sprawę, że jest to jedynie wytwór wyobraźni autora, jednak właśnie to czyni książkę tak fascynującą. Co mogło być prawdą, a co jedynie snem?

Ponadto - gdybym we wczesnej młodości nie połknęła niemalże większości wydawnych w Polsce dzieł Dickensa, musiałabym po lekturze "Drooda" zrobić to teraz. Wówczas zrobiły na mnie ogromne wrażenie. Pamiętam, jak z siostrą wyrywałyśmy sobie "Wielkie nadzieje" - miałyśmy jedynie jeden egzemplarz, a każda chciała być pierwszą, która to przeczyta. Jednocześnie żadna z nas nigdy nie słyszała o Collinsie, który przecież był tak niesamowicie popularny. No cóż - Dickens to geniusz, a Collins, chociażby nie wiem, jak świetny, to przy nim jedynie rzemieślnik.

Świetna książka, która zostawiła we mnie bardzo ambiwalentne uczucia. Bo czy można wziąć postać człowieka, pisarza, żyjącego 150 lat temu i przerobić ją na kogoś, kto jest, przynajmniej w swojej głowie - mordercą? Osobą chciwą, podłą, mściwą, zazdrosną, zawistną, itd? Bo przecież takim jest główny bohater, narrator powieści, Wilkie Collins, pisarz bardzo popularny w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Autor czerpał wzorce od najsłynniejszych.
Tytułowy bohater pojawiał się prawie tak samo często jak Drakula w "Drakuli".

Autor czerpał wzorce od najsłynniejszych.
Tytułowy bohater pojawiał się prawie tak samo często jak Drakula w "Drakuli".

Pokaż mimo to