Już sama okładka budzi prawdziwe przerażenie: czcionka i szata graficzna sugerują horror klasy "C" spod znaku krabów-gigantów lub morderczych pokrzyw. Na szczęście obawy te szybko pierzchają w konfrontacji z twórczością Hodgsona. To świadomy brytyjski pisarz, który nie schlebia najniższym gustom.

Niewielka, licząca ledwie 150 stronic książeczka, opisuje pełen niesamowitch wydarzeń rejs statku "Mortzestus". Ich świadkiem staje się Jessop, który najmuje się jako członek załogi w porcie Frisco. Jego zdziwienie budzi fakt, że cała załoga była świeża. Wszyscy "starzy" zmyli się we Frisco, poza jednym wyjątkiem, cockneyem Williamsem. Krążyły pogłoski, że statek jest pechowy.

"Zaciekawiło mnie to. Zacząłem zastanawiać się, czy nie ma przypadkiem nieco prawdy w krążących gadkach. Skorzystałem więc z pierwszej sposobności, by spytać go, czemu im daje wiarę. (...)
- Za dużo cieniów na tej krypie. Grają mi na nerwach, choć mam je jak postronki.
Wyrzucił to z siebie jednym tchem, a ja przyjrzałem mu się uważnie.
- Zbyt wiele cieni? O co ci, u diabła, chodzi?
Ale tego już nie wyjaśnił i zamilkł na amen".

Wkrótce Jessop zaczyna rozumieć o co chodziło Williamsowi. Już podczas pierwszej nocnej wachty w księżycowej poświacie omiatającej pokład dostrzegł niewyraźną, widmową postać...

Hodgson sam służył na morzu, więc zna ten świat od podszewki. Odmalował świetny klimat: cała akcja dzieje się na pokładzie jednej łajby. Zazwyczaj w nocy. Dokoła woda, chmury i mgła, a załoga "Mortzestusa" jest zdana sama na siebie.
Akcja prowadzona jest szybko i logicznie, zakończenie nie tłumaczy wszystkiego, więc jeśli ktoś lubi być poprowadzony za rączkę, będzie zawiedziony.

Hodgson dostosował język do scenerii: marynarze mówią więc prostym językiem, pełnym kolokwializmów i żeglarskich terminów (na szczęście dla laików, jest słowniczek). Tak jak mówić powinni.
"Widmowi piraci" obfitują w krótkie, zwięzłe dialogi.
I... pełne znaków zapytania. Ci prości marynarze zostają postawieni wobec wydarzeń, których zrozumieć nie potrafią. Które w pierwszym odruchu odrzucają jak najdalej od siebie. I właśnie w tych znakach zapytania i wykrzyknikach wyraża się ich zdziwienie, obawa, a potem bunt przeciwko temu, co nieznane.

Ja odczuwam jednak pewien niedosyt. Mam nieodparte wrażenie, że można było z tego materiału wyciągnąć jeszcze więcej. Zarysować bardziej charaktery członków załogi, zróżnicować nieco niesamowitości dziejące się na pokładzie... Momentami wygląda to na literacką rozgrzewkę, zupełnie jakby Hodgson trenował prowadzenie morskiej narracji.
Ale i oprócz tego jest dobrze. W przeciwieństwie do "Domu na granicy światów", nie ma tu żadnych kosmicznych wtrętów. Jest konkretnie, szybko, jędrnie.

Najwyższy czas, by ktoś wziął się za wydanie drukiem pozostałych dzieł Hodgsona, nieco już dziś zapomnianego. Zarówno sam brytyjski pisarz, jak i stworzeni przez niego bohaterowie nie zasługują na widmową egzystencję, niczym piraci z powyższej opowieści.

Już sama okładka budzi prawdziwe przerażenie: czcionka i szata graficzna sugerują horror klasy "C" spod znaku krabów-gigantów lub morderczych pokrzyw. Na szczęście obawy te szybko pierzchają w konfrontacji z twórczością Hodgsona. To świadomy brytyjski pisarz, który nie schlebia najniższym gustom.

Niewielka, licząca ledwie 150 stronic książeczka, opisuje pełen niesamowitch...

Chyba mój pierwszy "horror". Dobrze wspominam.

Chyba mój pierwszy "horror". Dobrze wspominam.