Perełka wśród poradników demaskowania kłamstw i tzw poradników mowy ciała. Dlaczego? Ponieważ Vrij uczciwie przyznaje, że nie ma sprawdzonych sposobów na kłamanie i wykrywanie kłamstw!, a przy okazji obala szereg zabobonów, które miałyby rzekomo wskazywać na mijanie się z prawdą (uciekanie wzrokiem, nerwowość, wiercenie się, ułożenie ręki tak czy srak).

Przeważa tematyka śledcza i sądowa, ale możemy dowiedzieć się np. tego, że zawodowi specjaliści do wykrywania kłamstw w rywalizacji mogą wypaść słabiej niż grupa niedoświadczonych studentów.

Nie jest też tak, że po lekturze zostaniemy z pesymistycznym poczuciem pozostawienia na pastwę kłamców. Aldert nie zostawia nas z niczym i czegoś tam jednak możemy się dowiedzieć.

Polecam serdecznie, bo flaki się przewracają od tych powszechnie powtarzanych pseudo-psychologicznych bzdur wyrosłych na behawioryzmie.

----------------

„Wolę zdefiniować oszukiwanie jako „skuteczną lub nieskuteczną świadomą próbę, bez wcześniejszego powiadomienia o swoim zamiarze, wytworzenia w innych przekonania, które autor komunikatu uważa za nieprawdziwe”.

„Mężczyźni wypowiadają więcej kłamstw zorientowanych na siebie, podczas gdy kobiety wypowiadają więcej kłamstw zorientowanych na innych, zwłaszcza na inne kobiety”.

„Istnieje mocne empiryczne wsparcie tezy, że ekstrawertycy zachowują się w trakcie kłamania inaczej niż introwertycy. Ludzie ekstrawertyczni rzadziej poruszają się w trakcie oszukiwania niż w trakcie mówienia prawdy, podczas gdy introwertycy częściej poruszają się, kiedy kłamią, niż gdy są szczerzy. U introwertyków częściej występują też podczas kłamania zaburzenia mowy. Ludzie introwertyczni zazwyczaj czują się w interakcjach towarzyskich bardziej niepewnie niż ekstrawertycy. Fakt, że muszą kłamać, zapewne dodatkowo ich denerwuje, co wpływa na wzrost liczby ruchów i brak płynności mówienia. Wyniki te można też wytłumaczyć przez różnice poznawcze. Ekstrawertycy są zazwyczaj elokwentni, potrafią więc dość łatwo fabrykować opowieści. Introwertykom, którzy są zazwyczaj w interakcjach towarzyskich bardziej cisi i sztywni, może to przychodzić z większą trudnością. Kłamanie jest więc zadaniem bardziej skomplikowanym dla introwertyków niż ekstrawertyków, co powoduje wzrost zaburzeń mowy”.

„Jak zachowują się ludzie gdy kłamią?Niestety, podanie prostej odpowiedzi nie jest możliwe. Głównym problemem jest to, że nie istnieje typowe niewerbalne zachowanie związane z oszukiwaniem. Oznacza to, że nie wszyscy kłamcy zachowują się w taki sam sposób w tej samej sytuacji, a zachowania ich będą się różnić w zależności od danej, związanej z oszukiwaniem sytuacji. Przedstawione w tym rozdziale wyniki badań mogą być pod tym względem rozczarowujące. Dla osób wychwytujących kłamstwa byłoby niezwykle pomocne, gdyby kłamcy zachowywali się w sposób typowy, na przykład odwracali wzrok albo zakrywali dłońmi usta, ale niestety, tak nie jest”.

„Interesującym odkryciem badań DePaulo i Pfeifer oraz Garrido i współpracowników było to, że podejmując decyzje funkcjonariusze policji bardziej wierzyli w swoje umiejętności niż studenci, co sugeruje, że osoby zawodowo zajmujące się wykrywaniem kłamstwa bardziej wierzą w swoje umiejętności niż zwykli ludzie, ale wcale nie są skuteczniejsze”.

„Bull (1989) wyraził pesymistyczny pogląd na temat perspektyw szkolenia ludzi, by wykrywali kłamstwa. Zauważył, że w wielu policyjnych ogłoszeniach rekrutacyjnych i policyjnych książkach szkoleniowych zakłada się, że wykrywanie oszustwa na podstawie oznak behawioralnych jest sprawą prostą i że odpowiedni trening w tym zakresie może poprawić umiejętność wykrywania oszukiwania. Bull przejrzał opublikowaną literaturę poświęconą wynikom treningu i nie znalazł żadnych dowodów na istnienie jego pozytywnych skutków. Doszedł do wniosku, że „dopóki liczne publikacje w miarodajnych czasopismach nie udowodnią, że trening poprawia wykrywanie oszukiwania, wydaje się, że niektóre policyjne ogłoszenia rekrutacyjne i policyjne książki szkoleniowe oszukują swoich czytelników””.

„W roku 1986 CBS (amerykańska stacja telewizyjna) poprosiła o pomoc cztery nowojorskie firmy zajmujące się badaniami poligrafem, aby upewnić się, który z czterech pracowników ukradł wartościową kamerę. Kiedy egzaminatorzy przybyli (w różne dni),aby przeprowadzić badanie, każdemu z nich powiedziano, że podejrzenia kierownika dotyczą jednej konkretnej osoby; każdemu z czterech biegłych wskazano jako podejrzaną inną [!] osobę.
Był to żart. Żadna kamera nie zginęła i czterej pracownicy o tym wiedzieli. Poinstruowano ich tylko, aby mówili, że nie ukradli kamery (czyli mówili prawdę). Jako zachętę zaoferowano im 50 dolarów, jeśli uda im się przejść pomyślnie badanie poligrafem. W rezultacie każdy z czterech biegłych pozytywnie i pewnie zidentyfikował winowajcę – w każdym wypadku był to ten pracownik, o którym biegłemu powiedziano, że jest podejrzany o bycie sprawcą”.

„Ludzie czasami nazywają poligraf wykrywaczem kłamstw, ale termin ten jest mylący. Poligraf nie wykrywa kłamstw, a jedynie pobudzenia, które mogą wynikać z mówienia kłamstw. Nie istnieje żaden inny sposób oprócz tej próby niebezpośredniego wykrywania kłamstw, ponieważ nie istnieje schemat aktywności fizjologicznej, która byłaby typowa dla kłamania”.

„Sam Larson przyznał się do ograniczeń swojej techniki i oświadczył, że nie był specjalnie zadowolony ze znaczenia, jakie przydali jej inni. W 1961 r. stwierdził:
Pierwotnie miałem nadzieję, że instrumentalne wykrywanie kłamstw stanie się pełnoprawną częścią profesjonalnej nauki policji. Ale cała ta rzecz to niewiele więcej niż zwykły kant. Wykrywacz kłamstw, tak jak jest on stosowany w wielu miejscach, nie jest niczym więcej jak tylko psychologicznym maglowaniem, którego celem jest wymuszenie zeznań, co kiedyś osiągano za pomocą przemocy fizycznej. Czasami żałuję, że miałem jakikolwiek udział w tym odkryciu”.

Perełka wśród poradników demaskowania kłamstw i tzw poradników mowy ciała. Dlaczego? Ponieważ Vrij uczciwie przyznaje, że nie ma sprawdzonych sposobów na kłamanie i wykrywanie kłamstw!, a przy okazji obala szereg zabobonów, które miałyby rzekomo wskazywać na mijanie się z prawdą (uciekanie wzrokiem, nerwowość, wiercenie się, ułożenie ręki tak czy srak).

Przeważa tematyka...

Książka dosyć szeroko omawiająca problematykę rozróżniania i wykrywania prawdy i kłamstwa, wypowiadanych w sytuacjach naturalnych i eksperymentalnych. Właściwie autor zebrał wiele wyników badań (również własnych) dotyczących ww. zagadnień.
Opisane zostały metody odczytywania zachowań niewerbalnych oraz werbalnych. Dodatkowo przedstawiony został też schemat wykrywania kłamstw i prawdy przez test Oceny Wiarygodności Zeznań oraz badanie poligrafem, czyli tzw. "wykrywaczem kłamstw", jak mówi się potocznie na to urządzenie.
Jak sam autor stwierdza, zwykłym ludziom trudno jest wykrywać, kiedy ich rozmówcy kłamią w codziennym życiu. Jednak badania pokazują, że specjaliści, czyli policja, celnicy czy służby specjalne też nie radzą sobie za dobrze w tej sferze, chociaż powinni.
Dodatkowym problemem jest spryt kłamców, którzy uczą się technik wykrywania kłamstw, utrudniając ich zdemaskowanie.
Jak sam autor podkreśla, w książce tej nie znajdują się "podane na tacy" reguły wykrywania kłamstw, a jedynie wskazówki na podstawie badań z przeszłości.

Książka dosyć szeroko omawiająca problematykę rozróżniania i wykrywania prawdy i kłamstwa, wypowiadanych w sytuacjach naturalnych i eksperymentalnych. Właściwie autor zebrał wiele wyników badań (również własnych) dotyczących ww. zagadnień.
Opisane zostały metody odczytywania zachowań niewerbalnych oraz werbalnych. Dodatkowo przedstawiony został też schemat wykrywania...

Świetna książka w pełni omawiająca zagadnienie kłamstwa dla osób zajmujących się kłamstwem "zawodowo". Nie da się ukryć, że nie jest to lektura dla łowców sensacji pokroju wykrywania kłamstw z ruchu gałek ocznych etc.

Świetna książka w pełni omawiająca zagadnienie kłamstwa dla osób zajmujących się kłamstwem "zawodowo". Nie da się ukryć, że nie jest to lektura dla łowców sensacji pokroju wykrywania kłamstw z ruchu gałek ocznych etc.