Wydaje mi się, że jest to najsłabsza książka Rodziewiczówny. Akcja jest momentami dosyć powolna, a bohaterowie wydają się zbyt zero jedynkowi.
Dla niektórych minusem może być również zbyt bajkowy i idealny finał historii.
Pomimo wszystko książkę oceniam jako dobrą, przyjemna lektura.

Wydaje mi się, że jest to najsłabsza książka Rodziewiczówny. Akcja jest momentami dosyć powolna, a bohaterowie wydają się zbyt zero jedynkowi.
Dla niektórych minusem może być również zbyt bajkowy i idealny finał historii.
Pomimo wszystko książkę oceniam jako dobrą, przyjemna lektura.

Dla mnie jedna z najlepszych powieści Rodziewiczównej. Kiedyś czytywałam jej powieści, ale miałam wtedy lat mniej więcej 20... Minęło około 30 lat, a lektura tej ksiażki przypomniała mi, że tak wyobrażałam sobie prawdziwą miłość... Nie wierzę, że można tak pisać posługując się jedynie wyobraźnią. Autorka musiała przeżyć coś takiego, żeby tak wiernie to odtworzyc. Perełka wśród książek o takiej tematyce...

Dla mnie jedna z najlepszych powieści Rodziewiczównej. Kiedyś czytywałam jej powieści, ale miałam wtedy lat mniej więcej 20... Minęło około 30 lat, a lektura tej ksiażki przypomniała mi, że tak wyobrażałam sobie prawdziwą miłość... Nie wierzę, że można tak pisać posługując się jedynie wyobraźnią. Autorka musiała przeżyć coś takiego, żeby tak wiernie to odtworzyc. Perełka...

Rzeczywiście dość nudno się zaczyna i początkowo trochę trudno odróżnić jednego księcia od drugiego, tym bardziej, że większość arystokracji została tu przedstawiona raczej groteskowo, a co za tym idzie dość jednowymiarowo, ale im głębiej w las holszański... tym robi się ciekawiej. Co mnie szczególnie ujęło, to tragiczna historia Sumoroków, związanych na śmierć i życie z Holszańskimi, również postać pana Grzymały jest o wiele bardziej zajmująca niż książę Leon. Chociaż sam tytuł sugeruje, że protagonistami są "błękitni", inne postacie wydają się być o wiele ciekawsze i warte bliższego poznania, jednak ich wątki giną gdzieś po drodze, jak np. wspomniana wyżej rodzina Sumoroków. Szkoda też, że pannie Gabrieli jej twórczyni tak miało miejsca poświęciła, już zwariowanej cioteczki Lawinii jest więcej niż - wydawałoby się głównej przecież - bohaterki.

Rzeczywiście dość nudno się zaczyna i początkowo trochę trudno odróżnić jednego księcia od drugiego, tym bardziej, że większość arystokracji została tu przedstawiona raczej groteskowo, a co za tym idzie dość jednowymiarowo, ale im głębiej w las holszański... tym robi się ciekawiej. Co mnie szczególnie ujęło, to tragiczna historia Sumoroków, związanych na śmierć i życie z...

"Pan myślisz, że zwyrodniałego arystokraty nie dotkną wyrzuty, wstyd, ohyda przed samym sobą, że on nie potrafi na nowo zostać człowiekiem? Przeciwnie". Książkowy przykład takiej przemiany stanowi mówiący te słowa, główny bohater powieści, czyli książę Leon Holszański. Przemiana ta nie była łatwa oraz szybka, ale się powiodła i zakończyła pełnym, spektakularnym sukcesem. Sukces tej okupiony być musiał wieloma nieprzyjemnościami, z pojedynkiem włącznie oraz z odrzuceniem przez większą część rodziny i tzw. wyższe sfery. Dla tychże sfer książę stał się swoistym trędowatym. Dusza i serce Leona Holszańskiego w tym samym czasie ozdrowiały i wzniosły się na wyżyny człowieczeństwa.
"Życie wyższych sfer, zakazany romans, mezalians..." To zdanie można przeczytać na okładce jednego z wydań tej obyczajowej powieści Marii Rodziewiczówny. Tak, te trzy elementy tu znajdziemy, ale nie tylko te. Powieść zawiera wątków, motywów więcej, a jednym z najbardziej interesujących jest wielowiekowy konflikt dwóch zwaśnionych rodów - Sumoroków i Holszańskich. Powieść o miłości, o doskonaleniu samego siebie, o potrzebie odnalezienia siebie, o postępowaniu, zwyczajach i zepsuciu wielu bogatych rodów, o chęci pomocy innym. W miarę czytania tej książki, coraz bardziej mnie ona wciągała, a jej fabuła coraz bardziej przypadała mi do gustu. Interesujące dzieło.
Ocena końcowa uwzględnia wszystkie jej plusy i minusy, zwiera w sobie całokształt moich wrażeń podczas lektury. Ta ocena jest bardzo dobra. Odzwierciedla ponadprzeciętny jej charakter.

"Pan myślisz, że zwyrodniałego arystokraty nie dotkną wyrzuty, wstyd, ohyda przed samym sobą, że on nie potrafi na nowo zostać człowiekiem? Przeciwnie". Książkowy przykład takiej przemiany stanowi mówiący te słowa, główny bohater powieści, czyli książę Leon Holszański. Przemiana ta nie była łatwa oraz szybka, ale się powiodła i zakończyła pełnym, spektakularnym sukcesem....

Bardzo lubię sięgać po taką lekturę pomiędzy jakimiś cięższymi tematami. Czyta się lekko i z przyjemnością.

Bardzo lubię sięgać po taką lekturę pomiędzy jakimiś cięższymi tematami. Czyta się lekko i z przyjemnością.

Gdyby mi książki nie czytała pani Joanna Domańska to zapewne połowy słów bym nie zrozumiała. Ależ język polski uległ zmianom!
Klasyczne pozytywistyczne romansidło (krytyka bogatych próżniaków i uwielbienie szlachetnej pracy).

Gdyby mi książki nie czytała pani Joanna Domańska to zapewne połowy słów bym nie zrozumiała. Ależ język polski uległ zmianom!
Klasyczne pozytywistyczne romansidło (krytyka bogatych próżniaków i uwielbienie szlachetnej pracy).

Cała opowieść jest niestety tendencyjna i przewidywalna.

Postaci przerysowane do bólu. Kryształowo czyste, wzniosłe, nieskazitelne lub wyrachowane, interesowne i bezduszne. A najgorsza z nich wszystkich była ciotka Lavinia.

W dodatku lektorka chcąc wspiąć się na wyżyny przesadziła ze swoją ekspresją. Między innymi, w próbie nadania każdemu bohaterowi innego, charakterystycznego dla niego głosu.
Dodatkowo czytanie wszystkich wyrazów kończących się na -ia jako -yja irytowało niepomiernie - komedyja, kwestyja, koligacyja, licytacyja, waryjat, etc., etc.
I co gorsza, przez jakiś tydzień, sama nie mogłam się uwolnić od takiego myślenia i wiele razy wyrywało mi się żartobliwie do dzieci: kolacyja gotowa albo jaką masz lekcyję? ;)

I mimo iż obecnie w niewielu książkach można natrafić na tak wyrafinowane słowo jak - splin, 😉 to nie przetrwała próby czasu ta historyja.

Cała opowieść jest niestety tendencyjna i przewidywalna.

Postaci przerysowane do bólu. Kryształowo czyste, wzniosłe, nieskazitelne lub wyrachowane, interesowne i bezduszne. A najgorsza z nich wszystkich była ciotka Lavinia.

W dodatku lektorka chcąc wspiąć się na wyżyny przesadziła ze swoją ekspresją. Między innymi, w próbie nadania każdemu bohaterowi innego,...

Wniosek: ludzie 100 lat temu kochali się wierniej i nie uważali tego za słabość.

Wniosek: ludzie 100 lat temu kochali się wierniej i nie uważali tego za słabość.

Początkowo miałam problem, żeby połapać się w postaciach, kto jest kim i dlaczego. Autorka nie umiała tego uporządkować, a z racji tego, że co druga postać tytułowana była "książę", "hrabia" czy "księżniczka" powstawał lekki chaos. Kiedy jednak zdążyłam się z tym oswoić, książka okazała się być bardzo ciekawa. Z lekkim romansem w tle i nutą patriotyzmu zasłużyła na porządne osiem. Polecam!

Początkowo miałam problem, żeby połapać się w postaciach, kto jest kim i dlaczego. Autorka nie umiała tego uporządkować, a z racji tego, że co druga postać tytułowana była "książę", "hrabia" czy "księżniczka" powstawał lekki chaos. Kiedy jednak zdążyłam się z tym oswoić, książka okazała się być bardzo ciekawa. Z lekkim romansem w tle i nutą patriotyzmu zasłużyła na porządne...

Całkiem zgrabny romans. Rodziewiczówna to potrafi ;)

Całkiem zgrabny romans. Rodziewiczówna to potrafi ;)