Jedna z tych książek, w których pomysł – tu akurat pewność, że żyło się w latach chrystusowych, będąc lubiącym wyszynki Szwedem w początkach XX w. – o wiele bardziej intrygujący niż wykonanie. Jezus w większym stopniu fabularny, może teologiczny?, niż historyczny, więc i w ten gatunek Söderberg nie zdołał się wpasować. Może sprawdzić się jako lektura nadobowiązkowa szkółki niedzielnej.

Jedna z tych książek, w których pomysł – tu akurat pewność, że żyło się w latach chrystusowych, będąc lubiącym wyszynki Szwedem w początkach XX w. – o wiele bardziej intrygujący niż wykonanie. Jezus w większym stopniu fabularny, może teologiczny?, niż historyczny, więc i w ten gatunek Söderberg nie zdołał się wpasować. Może sprawdzić się jako lektura nadobowiązkowa szkółki...

Mała zgrabna książeczka. Nie wiem czy czytanie jej nie powinno być poprzedzone gruntownymi studiami nad Nowym Testamentem lub lepiej poszczególnymi Ewangeliami w językach źródłowych. Tak czy siak przeczytać można. Obszerność tak akurat na jedno popołudnie.

Mała zgrabna książeczka. Nie wiem czy czytanie jej nie powinno być poprzedzone gruntownymi studiami nad Nowym Testamentem lub lepiej poszczególnymi Ewangeliami w językach źródłowych. Tak czy siak przeczytać można. Obszerność tak akurat na jedno popołudnie.

Jest pierwsza połowa dwudziestego wieku. Starzejący się porucznik Jägerstam postanawia spisać wspomnienia z młodości. Ale słowo „młodość” rozumie inaczej niż większość ludzi, bowiem z pełną powagą wyznaje, że... dorastał na początku naszej ery. W jednym z poprzednich wcieleń był Żydem, synem faryzeusza. Urodził się w Galilei, studiował w Aleksandrii, odwiedzał Jerozolimę w czasie Paschy. Znał osoby, które weszły do historii: Kajfasza, Piłata, no i oczywiście Jezusa. I z racji tych znajomości ze zdziwieniem słucha tego, co dziś mówi się o czasach, w których powstawało chrześcijaństwo. On zapamiętał je zupełnie inaczej...

Jak wyglądały jego spotkania z Jezusem? Kim według niego był Jezus: Synem Bożym, przebiegłym buntownikiem, a może zwyczajnym kaznodzieją, przypadkowo uznanym za Mesjasza? Co działo się w Galilei i Jerozolimie? Jak zachowywał się Piłat? Odpowiedzi na te pytania znajdziemy w „Jezusie Barabaszu” (1928),powieści uznanej za dziwaczną i antychrześcijańską. Hjalmar Söderberg, ateista, który przez wiele lat prowadził studia religioznawcze, przedstawił w niej własną, bardzo oryginalną wizję czasów chrystusowych. Starał się udowodnić, że wiele wydarzeń mogło wyglądać inaczej, niż myślą chrześcijanie. Podjął też próbę obalenia kilku najważniejszych dogmatów.

Swoją powieść Söderberg skonstruował w niezwykły sposób, bo dał dwa plany czasowe, odległe od siebie o niemal dwa tysiące lat, i tego samego pierwszoosobowego narratora. Stało się to możliwe dzięki motywowi preegzystencji (Jägerstam nie tylko pamięta swoje wcześniejsze istnienie, ale też w jednym z kolegów rozpoznaje aktora z Aleksandrii). Retrospekcje, o ile można użyć tego słowa, przeplatane są opisami dwudziestowiecznej teraźniejszości. Czytamy więc o tym, jak porucznik chodzi do winiarni, bierze udział w seansie spirytystycznym, rozmawia ze znajomymi o początkach chrześcijaństwa. W wątku współczesnym dostrzec można krytykę życia religijnego: osoby wierzące nie interesują się oddzieleniem prawdy od legendy, Ewangelie znają słabiej niż ateiści, od pastorów nie wymaga się, by wierzyli w Boga. Wszystko podane zostało z lekkim humorem i z typową dla Söderberga zwięzłością: dużo treści, mało słów, przy tym czytelnik ma wrażenie, że dobrze rozumie, co autor miał na myśli i że powieść nie jest przeładowana tematami.

Jest pierwsza połowa dwudziestego wieku. Starzejący się porucznik Jägerstam postanawia spisać wspomnienia z młodości. Ale słowo „młodość” rozumie inaczej niż większość ludzi, bowiem z pełną powagą wyznaje, że... dorastał na początku naszej ery. W jednym z poprzednich wcieleń był Żydem, synem faryzeusza. Urodził się w Galilei, studiował w Aleksandrii, odwiedzał Jerozolimę w...