Stormdancer

Przyznam że niektóre wątki są dość oklepane i przewidywalne, a język (szczególnie na początku) trudny do połapania się(mimo że na końcu książki znajduje się słowniczek ). Podoba mi się pomysł autora na ukazanie strasznie zanieczyszczonego świata, ponieważ uważam to za poważny problem XXI wieku. Istoty z mitologii japońskiej są dobrze opisane i łatwo można je sobie wyobrazić. Książka wciągnęła mnie dopiero od około 250 strony, jednak jestem ciekawa dalszych przygód i myślę że niedługo sięgnę po tom.

Przyznam że niektóre wątki są dość oklepane i przewidywalne, a język (szczególnie na początku) trudny do połapania się(mimo że na końcu książki znajduje się słowniczek ). Podoba mi się pomysł autora na ukazanie strasznie zanieczyszczonego świata, ponieważ uważam to za poważny problem XXI wieku. Istoty z mitologii japońskiej są dobrze opisane i łatwo można je sobie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trochę przewidywalna. Gdzieś tutaj zabrakło mi głębi, szerszych opisów. Ale czytało się bardzo przyjemnie, chociaż muszę przyznać, że z początku cały opis świata wymagał trochę wysiłku w zrozumieniu. Może też dlatego, po takim wstępie oczekiwałam trochę więcej? Jak dla mnie opisy poszczególnych scen mogłyby być dwa razy dłuższe - pogłębione o emocje i wrażenia bohaterów.

Klimat na pewno na plus. Bardzo lubię wszelkie książki fantastyczne czerpiące z kultury Japonii, więc mimo pewnych niedociągnięć na pewno sięgnę po następne części. Widziałam też, że następne książki są obszerniejsze więc mam nadzieję, że gdzieś ta głębia się pojawi.

Trochę przewidywalna. Gdzieś tutaj zabrakło mi głębi, szerszych opisów. Ale czytało się bardzo przyjemnie, chociaż muszę przyznać, że z początku cały opis świata wymagał trochę wysiłku w zrozumieniu. Może też dlatego, po takim wstępie oczekiwałam trochę więcej? Jak dla mnie opisy poszczególnych scen mogłyby być dwa razy dłuższe - pogłębione o emocje i wrażenia...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka bardziej dla nastolatków i młodych dorosłych. Bardzo długo rozkręca się akcja i jakoś trudno jest się wczuć w klimat. Mniej więcej w połowie zaczyna wciągać. W zasadzie pod koniec czyta się już całkiem gładko. Chyba nie sięgnę po kolejne tomy. Zdecydowanie bardziej wciągneła mnie "Nibynoc".

Książka bardziej dla nastolatków i młodych dorosłych. Bardzo długo rozkręca się akcja i jakoś trudno jest się wczuć w klimat. Mniej więcej w połowie zaczyna wciągać. W zasadzie pod koniec czyta się już całkiem gładko. Chyba nie sięgnę po kolejne tomy. Zdecydowanie bardziej wciągneła mnie "Nibynoc".

Pokaż mimo to

Wyobraźcie sobie świat w kolorach czerni i czerwieni. Świat tak zatruty, że nawet najstarsi z ludzi nie pamiętają już jak wyglądał błękit nieba, teraz obleczonego w kolory szkarłatu. Świat, w którym w powietrzu unoszą się toksyczne opary zatruwające organizm, i w którym słońce świeci tak jasno, że niemożliwe jest opuszczenie domu bez specjalnych gogli ochronnych. A wszystko to z powodu plantacji lotosu, będącego największym skarbem szogunatu.

Lotos musi kwitnąć, tak brzmi jego dogmat.

Yukiko jest zwykłą dziewczyną, a przynajmniej udaje, że jest, bo ludzi takich jak ona czeka tylko śmierć. W jej żyłach płynie krew youkai, czyli dawnych potężnych demonów-bogów, których imiona przetrwały jedynie w pamięci ludności i w nazwach klanów służących szogunowi.

Wszystko się komplikuje, kiedy władca rozkazuje jej ojcu schwytać arashitorę, czyli tygrysa burzy, mityczną istotę już dawno uznaną za wymarłą. Od tego momentu życie dziewczyny już nigdy nie będzie takie samo.

Autor zręcznie wprowadza nas w wykreowany przez siebie świat i tłumaczy poszczególne zagadnienia. Przyznam, że początkowo trudno było mi wgryźć się w tę historię, a wszystko z powodu języka, jakim została ona napisana. Dużo tu japońskich wtrąceń i zwrotów, które - pomimo tego, że zostały wyjaśnione - bardzo mnie rozpraszały. (Swoją drogą, na końcu powieści znajdziecie specjalny słowniczek)

To krwawa opowieść o dorastaniu, pokonywaniu własnych słabości i odnajdywaniu siebie oraz własnej drogi, i o stawianiu czoła przeciwnościom losu.

Moim ulubionym bohaterem został niezaprzeczalnie Buruu. Przysięgam, że zapisuję sobie prawie każdą jego wypowiedź. To on jest tu głównym dostawcą humoru 😉

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Kristoffa i muszę przyznać, że bardzo mi się podobało! Wojna lotosowa to seria idealna dla fanów anime i japońskiej mitologii. Znajdziecie tu japoński klimat, podniebne wędrówki, mecha, samurajów i mityczne istoty.

Ja tę powieść pokochałam, mam nadzieję, że i Wam się spodoba 🧡

Wyobraźcie sobie świat w kolorach czerni i czerwieni. Świat tak zatruty, że nawet najstarsi z ludzi nie pamiętają już jak wyglądał błękit nieba, teraz obleczonego w kolory szkarłatu. Świat, w którym w powietrzu unoszą się toksyczne opary zatruwające organizm, i w którym słońce świeci tak jasno, że niemożliwe jest opuszczenie domu bez specjalnych gogli ochronnych. A wszystko...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Steampunk ostatnio leży w polu moich badawczych zainteresowań, więc może dlatego podchodzę do tej pozycji zbyt krytycznie. Nie bawiłam się jednak dobrze, męczyłam tę powieść strasznie długo, bo nie miałam żadnego punktu zaczepienia. Bohaterowie strasznie oklepani i typowi z główną bohaterką na czele, której supermoce były jedyną rzeczą wyróżniającą ją z tłumu. Bardzo irytujący styl, który polegał po prostu na wpychaniu do narracji jak największej ilości japońskich słów i zwrotów, by powieść brzmiała azjatycko. Nie wyszło, język to nie tylko leksyka, to również rytm, styl budowania wypowiedzi, a tutaj tego wschodniego stylu nie ma. Są za to sztampowe metafory, które powodują raczej cichy śmiech, niż budowanie jakiejkolwiek wzniosłości. To też kolejny problem tej książki - podniosły styl, który wychodzi raczej kiczowato. Są krótkie fragmenciki, które pozwalają czytelnikowi na odetchnięcie, jednak one wychodzą niemrawo, balonik cały czas jest napuchnięty i to nie w ten przyjemny sposób. Steampunku i ciekawych maszyn nie ma prawie w ogóle, w sensie - mówi się o nich często, ale nie biorą czynnego udziału w fabule.Są gdzieś w tle, w dodatku grają rolę czarnego charakteru tak naprawdę. Nie ma w tej powieści radości z konstruowania maszyn. Jeśli jednak jakieś ciekawe maszyny już są, to są opisane bardzo szczątkowo. Jak dokładnie działają? Któż to wie. Steampunk nie polega tylko na tym, że opisane konstrukcje mają rurki, zębatki, a samurajskie ostrza działają jak piła spalinowa. Ja nie jestem usatysfakcjonowana i raczej po kolejne tomy nie sięgnę. Bez odbioru.

Steampunk ostatnio leży w polu moich badawczych zainteresowań, więc może dlatego podchodzę do tej pozycji zbyt krytycznie. Nie bawiłam się jednak dobrze, męczyłam tę powieść strasznie długo, bo nie miałam żadnego punktu zaczepienia. Bohaterowie strasznie oklepani i typowi z główną bohaterką na czele, której supermoce były jedyną rzeczą wyróżniającą ją z tłumu. Bardzo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka jest bardzo dobra, ale wydaje mi się, że dość trudna w odbiorze. Od samego początku czytelnik jest zarzucany masą nowych słów i mimo słowniczka z tyłu, ciężko się czasem połapać o co chodzi.
Równocześnie niektóre opisy są dość poetyckie. Czasem mi się bardziej podobały, czasem mniej.

Książka jest bardzo dobra, ale wydaje mi się, że dość trudna w odbiorze. Od samego początku czytelnik jest zarzucany masą nowych słów i mimo słowniczka z tyłu, ciężko się czasem połapać o co chodzi.
Równocześnie niektóre opisy są dość poetyckie. Czasem mi się bardziej podobały, czasem mniej.

Pokaż mimo to

Trochę trudno było mi się wkręcić, bo dużo jest w niej japońskiej terminologii. Jestem za to mega wdzięczna autorowi za słowniczek umieszczony na końcu książki.

,,Tancerze burzy" różni się od książek, które zwykle czytam ale mimo wszystko mnie zaciekawiła. Jak już ogarnęłam terminologię w sumie nie mogłam się oderwać (w momentach kiedy miałam chwilę czasu na czytanie).

Historia opowiada o młodej dziewczynie Yukiko oraz jej bliskich w inspirowanej Japonią, steampunkowej krainie. Ich zadaniem jest schwytanie ostatniej arashitory w krainie na życzenie panującego szoguna. Oczywiście nie obywa się bez nagłego zwrotu akcji i zmiany planów.

Wszystko jest pięknie opisanie i wydaje się bardzo żywe. Nie trudno sobie wyobrazić krajobrazy i stworzenia, które występują w książce.

Trochę trudno było mi się wkręcić, bo dużo jest w niej japońskiej terminologii. Jestem za to mega wdzięczna autorowi za słowniczek umieszczony na końcu książki.

,,Tancerze burzy" różni się od książek, które zwykle czytam ale mimo wszystko mnie zaciekawiła. Jak już ogarnęłam terminologię w sumie nie mogłam się oderwać (w momentach kiedy miałam chwilę czasu na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świetna książka Jestem bardzo ciekawa następnej części.

Świetna książka Jestem bardzo ciekawa następnej części.

Pokaż mimo to

Na trylogię Wojny Lotosowej trafiłam przez promocje na empiku. Inaczej nie wiem czy bym się na to zdecydowała - choć widziałam pozytywne recenzje, wizja świata osadzonego w steam-punkowej, feudalnej Japonii trochę mnie przerażała. I faktycznie, pierwsze parę rozdziałów odrobinę mnie przytłaczało, ale to wrażenie szybko minęło. Historia jest piękna, ale też krwawa i brutalna. Postacie są boleśnie realne, nie są wyidealizowane, a autor poświęca dużo czasu byśmy mogli je lepiej zrozumieć. A do tego wszystkiego historia zaskakuje co i rusz 😊Zdecydowanie polecam - to porządna fantastyka nie tylko dla młodzieży. I są tu gryfy!!

Na trylogię Wojny Lotosowej trafiłam przez promocje na empiku. Inaczej nie wiem czy bym się na to zdecydowała - choć widziałam pozytywne recenzje, wizja świata osadzonego w steam-punkowej, feudalnej Japonii trochę mnie przerażała. I faktycznie, pierwsze parę rozdziałów odrobinę mnie przytłaczało, ale to wrażenie szybko minęło. Historia jest piękna, ale też krwawa i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to