Początek książki wspaniały - szybko można zapałać miłością do motyli razem z młodym Arkadym. Jednak dalsze rozdziały, w postaci fragmentów wcześniejszych książek, już nie urzekają. A szkoda, bo wystarczyło nieco inaczej je zredagować, aby wszystko tworzyło spójną całość.

Początek książki wspaniały - szybko można zapałać miłością do motyli razem z młodym Arkadym. Jednak dalsze rozdziały, w postaci fragmentów wcześniejszych książek, już nie urzekają. A szkoda, bo wystarczyło nieco inaczej je zredagować, aby wszystko tworzyło spójną całość.

W życiu każdego aktywnego człowieka przychodzi nieuniknienie ten czas, gdy trzeba rozstać się z kijem wędrowca: czy to zdrowie już nie te, czy obowiązki rodzinne, czy może po prostu już brak ochoty dopada. Wszystko to ma się jednakże nijak do Arkadego Fiedlera – człowieka o niespożytej energii i ciekawości świata, który grubo po osiemdziesiątce potrafił jeszcze ostatni raz ruszyć do Kanady lub Afryki. A po powrocie zabrać się oczywiście do napisania kolejnej książki.

Jak się okazało, „Motyle mego życia” miała być ostatnią książką, której druku Fiedler jeszcze doczekał. Nie jest to pozycja całkowicie niezależna, ponieważ autor korzystał ze swojego bogatego dorobku literackiego i w znacznym stopniu cytował z wcześniejszych publikacji. Jednak sam pomysł, aby osnuć gawędę o podróżach do egzotycznych miejsc wokół spotkań z żyjącymi tam motylami, jest znakomity.

„Motyle mego życia” to w znaczącym stopniu autobiografia. Fiedler rozpoczyna narrację od opisów wędrówek po nadwarciańskich łąkach, podczas których jego ojciec zaszczepił mu umiłowanie przyrody i ciekawość świata, tak konieczne dla każdego podróżnika. Bez łowienia, preparowania i hodowania tych zwierząt Fiedler prawdopodobnie nie zostałby tym, kim był całe życie.

Narracja przechodzi wkrótce do pierwszych spotkań z motylami Brazylii, Peru, Gujany, Kanady i Madagaskaru – miejsc, które autor odwiedzał wielokrotnie. Fiedler opowiada, jak zwykle w bardzo żywym, barwnym stylu o „spotkaniach trzeciego stopnia” z niezwykle egzotycznymi gatunkami tych owadów, przedstawia zarówno miejsca jak i ludzi związanych z jego pasją. Czasami relacjonuje wydarzenia, które dzisiaj wołają o pomstę do nieba, jak na przykład stosowanie złapanych masowo motyli egzotycznych jako elementy zdobnicze przy produkcji mebli i pamiątek dla turystów lub zakup poczwarek tych owadów od biednych autochtonów tylko w celu sprzedania wyklutych imago zbieraczom w Europie lub USA. Sam autor wielokrotnie bije się w pierś i przyznaje, że pasja kolekcjonera, ku jego zmartwieniu, często brała i u niego górę. Brzmi to wiarygodnie, dlatego jestem pewien, że gdyby Pan Arkady żył w dzisiejszych czasach, zostałby fanatycznym obrońcą zwierząt i propagatorem ochrony przyrody.

„Motyle mego życia”, podobnie jak wydane po niej „Zwierzęta mego życia”, to znakomita okazja, aby na raptem 170 stronach zapoznać się z Arkadym Fiedlerem i miejscami, które odwiedził, oraz ze zwierzętami, które tam spotkał. W obliczu systematycznego i niezwykle szybkiego niszczenia środowiska naturalnego w tropikach jest to równocześnie książka-dokument, opisująca świat, który może już wkrótce (oby nie!) przejść na zawsze do historii.

W życiu każdego aktywnego człowieka przychodzi nieuniknienie ten czas, gdy trzeba rozstać się z kijem wędrowca: czy to zdrowie już nie te, czy obowiązki rodzinne, czy może po prostu już brak ochoty dopada. Wszystko to ma się jednakże nijak do Arkadego Fiedlera – człowieka o niespożytej energii i ciekawości świata, który grubo po osiemdziesiątce potrafił jeszcze ostatni raz...

Rewelacyjna książka przeczytana w 2 dni...

Rewelacyjna książka przeczytana w 2 dni...