Niedosyt, bowiem liczyłem na kompletną biografię ostatniego z Jagiellonów. Tymczasem ostatnie 10 lat życia władcy zostało pominięte - w tym powołanie Komisji Morskiej oraz ostatni ważny akcent politycznym w postaci Unii Lubelskiej. Nie jestem specjalnym zwolennikiem tego króla (znacznie wyżej stawiam dokonania jego ojca, Zygmunta Starego),nie był on „dziecięciem Marsa”, choć doceniam jego zamiłowanie do piękna i literatury. Jakby też na to nie patrzeć, były to ostatnie lata „Złotego Wieku Rzeczypospolitej”. Jednak nieprzemyślane, odkładane na później decyzje, niewłaściwe stronnictwa, brak zdecydowania odnośnie wiary, przy tym brak sukcesora nie mogły pozostać bez skutków na dzieje monarchii. Ciekawe podsumowanie życiorysu władcy mogło odmienić moje nastawienie – niestety pozostało ono bez zmian. Tak jak zaliczam się do grona admiratorów wszelkich biografii historycznych, to w tym przypadku lektura szła dość opornie. Czegoś zabrakło w pisarskim stylu, aby ta obszerna mimo wszystko opowieść nie pozwalała się oderwać od książki.

Niedosyt, bowiem liczyłem na kompletną biografię ostatniego z Jagiellonów. Tymczasem ostatnie 10 lat życia władcy zostało pominięte - w tym powołanie Komisji Morskiej oraz ostatni ważny akcent politycznym w postaci Unii Lubelskiej. Nie jestem specjalnym zwolennikiem tego króla (znacznie wyżej stawiam dokonania jego ojca, Zygmunta Starego),nie był on „dziecięciem Marsa”,...

Szkoda, że autorka nie pokusiła się dopisać o Zygmuncie do końca jego panowania, czyli do roku 1572.

Szkoda, że autorka nie pokusiła się dopisać o Zygmuncie do końca jego panowania, czyli do roku 1572.