Sandman: Pora mgieł

Kolejna genialna część serii Sandmana, tak samo magicznie senna jak poprzednie. Polecam poświęcić chwilę na ten zeszyt!

Kolejna genialna część serii Sandmana, tak samo magicznie senna jak poprzednie. Polecam poświęcić chwilę na ten zeszyt!

Pokaż mimo to

tak tak tak! i błagam o więcej!

tak tak tak! i błagam o więcej!

Pokaż mimo to

Czwarty tom Sandmana to chyba ten moment gdzie zaczynają się uwypuklać jego zalety. Poetyckość i intertekstualność robi wrażenie, tak samo jak lekkość z jaką Gaiman tworzy epizodyczne postacie, które z biegiem czasu okazują się wcale nie być epizodyczne. Przy trzecim tomie zwątpiłem, ale teraz już wiem, że zostaje z Sandmanem na dłużej.

Czwarty tom Sandmana to chyba ten moment gdzie zaczynają się uwypuklać jego zalety. Poetyckość i intertekstualność robi wrażenie, tak samo jak lekkość z jaką Gaiman tworzy epizodyczne postacie, które z biegiem czasu okazują się wcale nie być epizodyczne. Przy trzecim tomie zwątpiłem, ale teraz już wiem, że zostaje z Sandmanem na dłużej.

Pokaż mimo to

Genialna opowieść. Przekrój postaci z różnych kultur i mitologii.

Genialna opowieść. Przekrój postaci z różnych kultur i mitologii.

Pokaż mimo to

Poprzedni tom trochę mnie rozczarował, więc przed lekturą "Pory Mgieł" miałem obawy, na szczęście te okazały się płonne. Powrót do głównego wątku serii wyszedł cyklowi na dobre i ponownie otrzymaliśmy to, co czarowało w odsłonach numer jeden i dwa.

Satysfakcjonujący jest główny wątek fabularny, który potrafi chwycić za serce i sprawić, że czytelnik przejmie się losem bohaterów. Gaiman pisze ze zwyczajowym dla siebie zacięciem - trochę tu magii, trochę horroru, trochę niesamowitości w świecie, wydawałoby się, bardzo realnym. Wszystko w specyficznym, onirycznym sosie, który nie każdemu przypadnie do gustu. Mnie przypadł.

Poprzedni tom trochę mnie rozczarował, więc przed lekturą "Pory Mgieł" miałem obawy, na szczęście te okazały się płonne. Powrót do głównego wątku serii wyszedł cyklowi na dobre i ponownie otrzymaliśmy to, co czarowało w odsłonach numer jeden i dwa.

Satysfakcjonujący jest główny wątek fabularny, który potrafi chwycić za serce i sprawić, że czytelnik przejmie się losem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jak to Sandman: wciągający, ciekawy, czasem korzystający z "wyświechtanych" chwytów i skojarzeń, ale mimo to podobał mi się.

Jak to Sandman: wciągający, ciekawy, czasem korzystający z "wyświechtanych" chwytów i skojarzeń, ale mimo to podobał mi się.

Pokaż mimo to

Rewelacyjna powieść graficzna. To nie jest komiks dla dzieci, kolorowy i naiwny, to pełnoprawna głęboka powieść, z mnóstwem obrazków!

Bohaterowie, fabuła, nawiązania kulturowe - przemówiły do mnie. Surrealizm powieści pogłębia rysunek, różne kreski, style...

Zdecydowanie polecam.

Rewelacyjna powieść graficzna. To nie jest komiks dla dzieci, kolorowy i naiwny, to pełnoprawna głęboka powieść, z mnóstwem obrazków!

Bohaterowie, fabuła, nawiązania kulturowe - przemówiły do mnie. Surrealizm powieści pogłębia rysunek, różne kreski, style...

Zdecydowanie polecam.

Pokaż mimo to

O MATKO SAŁATKO, ALE TO BYŁO DOBRE!!! // Komplet Sandmanów stoi na mojej półeczce od marca br., ale muszę dawkować sobie tę serię, żeby czasem za szybko mi się nie skończyła. Niech ta przygoda trwa jak najdłużej; obcowanie z Sandmanem to niesamowite doświadczenie. // Byłoby dziesięć/dziesięć, gdyby nie nieco już archaiczna kreska. Fabularnie - majstersztyk. // Przed "Porą mgieł" polecam przeczytać "Morderstwa i tajemnice"! Plus warto zaznaczyć, że jest to tom, który wypada poznać przed sięgnięciem po serię "Lucyfer" Carey'a.

Więcej o komiksach piszę na fb.com/polishpopkulture

O MATKO SAŁATKO, ALE TO BYŁO DOBRE!!! // Komplet Sandmanów stoi na mojej półeczce od marca br., ale muszę dawkować sobie tę serię, żeby czasem za szybko mi się nie skończyła. Niech ta przygoda trwa jak najdłużej; obcowanie z Sandmanem to niesamowite doświadczenie. // Byłoby dziesięć/dziesięć, gdyby nie nieco już archaiczna kreska. Fabularnie - majstersztyk. // Przed...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Powinnam wystawić dwie oceny - 8 za fabułę i 4 za wyjątkowo brzydkie ilustracje.

Powinnam wystawić dwie oceny - 8 za fabułę i 4 za wyjątkowo brzydkie ilustracje.

Pokaż mimo to

http://superbook.blog.pl/2016/04/18/223-neil-gaiman-kelley-jones-mike-drigengenberg-malcolm-jones-iii-matt-wagner-dick-giordano-george-pratt-p-craig-rusell-sandman-pora-mgiel/

Po „Krainie Snów” Gaiman wrócił fabularnie do głównego wątku. Jeśli czytelnik myślał, że Sandman spokojnie powróci do Śnienia po odzyskaniu i posprzątaniu bałaganu był w błędzie. Pan Snów znów ma wiele na głowie i tym razem wydarzenia związane z tą opowieścią będą miały swoje reperkusje w przyszłości. Gaimanowi znów udało się stworzyć historię która samodzielnie jest bardzo dobra, a w połączeniu z serią staje się majstersztykiem.

Sandman to potężny Nieskończony. Na dobrą sprawę postać jego zdolności nie mają ograniczeń. Co nie znaczy, że nie targają nim proste uczucia. A że to dumny chłopina, gdy jego ukochana odrzuca obmyślony na wszelkie sposoby i wyśniony plan ten wtrąca ją do Piekła na kilka tysięcy lat. Bach ! Byłaś nieposłuszna kobieta więc zamiast do teściowej pójdziesz do Lucyfera. Na dobrą sprawę niewielka to czasem różnica… Ale po latach ta decyzja okazuje się mieć poważne skutki.

Los zwołuje swe rodzeństwo na spotkanie. Pomyśli kto- jak zwykle coś naczytał się w swej księdze i panikuje. Nic bardziej mylnego ! Los jako najstarszy pełni swego rodzaju rolę starszego brata dla wszystkich i wie to i owo. Ale inni Nieskończeni też są godni uwagi. Maligna jest taka jak zawsze. Śmierci daleko do jej kościono- kosiarzowego archetypu, zaś Pożądanie i Sen niemal skaczą sobie do gardeł. Rozpaczy pozostaje więc jedynie Rozpacz. Między innymi nad tym, iż Zniszczenie gdzieś wcięło i nie ma zamiaru się pokazać nawet teraz. Konflikt między Pożądaniem, a Panem Snów uświadamia jednakowoż temu drugiemu, że sytuacja z jego dawną ukochaną Nadą nie była wobec nie uczciwa. Morfeusz postanawia wyruszyć więc do Piekła w celu jej wyzwolenia. Do Piekła w którym tak niedawno upokorzył jego władców i zmusił demony do ustąpienia mu drogi.

Obawy przed dosłownym spotkaniem z własną siostrą są więc uzasadnione. Przygotowuje się więc na najgorsze, żegnając się nawet z Hobem. Jakież więc zdziwienie spotyka Sandmana, gdy zamiast legionu naostrzonych wideł wymierzonych w swoją stronę napotyka on na ofertę biznesu życia. Ów deal to klucze do bram Piekieł i rezygnacja ze sprawowanego urzędu pana piekieł przez samego Lucyfera. Niosący Światło nieco nachalnie wciska w ręce Pana Snów prawa do swej nieruchomości, co Morfeuszowi nie przypada specjalnie do gustu. Na dodatek Nadę wcięło. Jako władca Śnienia i Piekła Sandman nie czuje się jakoś specjalnie potężny, a wręcz przeciwnie- wie, że nadchodzą kłopoty, a przynajmniej spore zamieszanie. Które jest nie w smak komuś, kogo dziedziną jest sen.

Do Śnienia przybywają całe panteony bóstw. Od asgardzkich bogów, poprzez egipską boginię Bast do przedstawicieli Chaosu i Porządku. Pojawiają się też demony i Aniołowie. Oneiros ma więc na swym rozczochranym łbie sporą ferajnę z której to każdy różnorako próbuje przekonać do tego, iż to on jest godny piekielnego klucza. Wspomnieć należy, że owa ferajna to nie składacze długopisów i fani wenezuelskich tasiemców, a postaci boskie. Thor który nie przypomina blondwłosego woja z Marvela, cudaczni wysłannicy Chaosu i Porządku, demony piekielne i ich wzajemne relacje czy przedstawiciele Magicznego Plemienia. Gaiman czerpie więc z wielu, naprawdę wielu źródeł. Zabrakło niestety olimpijczyków. :(

photo Sandman27-04-05.jpg

A co z Nadą zapytacie ? Wspominałem już, że goście Śnienia mimo boskich korzeni zachowują się jak w rosyjskim urzędzie. Łapóweczki, przysługi i obietnice sypią się więc setkami, a jedną z nich jest dawna miłość Pana Snów. Ale jest on dość rozważną istotą, a na pewno nie kierującą się osobistymi odczuciami. Ma własny plan do kogo ma trafić klucz. Tymczasem Śmierć ugania się za umarłymi którzy tymczasowo zostali wysiedleni w nieruchomości będącej w fazie sprzedaży.

Gaiman nie zadowala się jednym rysownikiem. Artystów jest więc równie wielu co bogów w tym tomie. Daje to zróżnicowanie w charakterze postaci i pomnaża różnorodność albumu. Żaden w twórców nie jest też typowym, poprawnym stylistycznie rysownikiem. Każdy ma swój sznyt i swój własny wyraz twórczy. Jest więc nieco groteskowo i przerażająco. Czyli idealnie do twórczości Gaimana.



Podsumowanie: Dalszy rozwój wydarzeń już po naprawieniu wszelkich reperkusji po wieloletnim więzieniu jest niespodziewanie mocny. Gaiman zaskoczył rozmachem wizji i niebanalnym podejściem do bóstw. Jeszcze bardziej ukazał ludzką stronę Snu. Istoty wszechpotężnej, ale targanej emocjami i niepewnej jak zwykły śmiertelnik. Potężna dawka mitologii to coś co zawsze jest u mnie mile widziane. Na dodatek nie jest to banalne podejście do mistycznych postaci, ani też nazbyt unowocześnione. Oryginalne. Niebanalne. I jedyne w swoim rodzaju. Jak „Pora Mgieł”. Na koniec można wnieść toast za ów tom słowami Hoba:

Za nieobecnych przyjaciół, stracone miłości, starych bogów i porę mgieł. I niech każdy z nas odda diabłu co jego.

http://superbook.blog.pl/2016/04/18/223-neil-gaiman-kelley-jones-mike-drigengenberg-malcolm-jones-iii-matt-wagner-dick-giordano-george-pratt-p-craig-rusell-sandman-pora-mgiel/

Po „Krainie Snów” Gaiman wrócił fabularnie do głównego wątku. Jeśli czytelnik myślał, że Sandman spokojnie powróci do Śnienia po odzyskaniu i posprzątaniu bałaganu był w błędzie. Pan Snów znów ma...

więcej

mniej

Pokaż mimo to