Widać, że autor tworzył swoje dzieło w bólach. W podobnych bólach przyszło mi czytać tę publikację. Choć nie żałuję straconego czasu, do książki wracać nie zamierzam.

Widać, że autor tworzył swoje dzieło w bólach. W podobnych bólach przyszło mi czytać tę publikację. Choć nie żałuję straconego czasu, do książki wracać nie zamierzam.

Kocha się ją i nienawidzi jednocześnie. Autor analizuje naprawdę niesamowite wątki, które mogą mieć wpływ na pisanie. Nie czyta się tego łatwo – język jest tak kwiecisty, że bardziej już chyba się nie da. A jedyny wniosek praktyczny, jaki się nasuwa to: może być różnie. Z pewnością Alchemii bardzo daleko do współczesnych poradników, które przeprowadzają czytelnika w sposób praktyczny przez proces pisania książki, pytanie tylko kto jest na przedzie, poradniki, czy dzieło Parandowskiego...

Kocha się ją i nienawidzi jednocześnie. Autor analizuje naprawdę niesamowite wątki, które mogą mieć wpływ na pisanie. Nie czyta się tego łatwo – język jest tak kwiecisty, że bardziej już chyba się nie da. A jedyny wniosek praktyczny, jaki się nasuwa to: może być różnie. Z pewnością Alchemii bardzo daleko do współczesnych poradników, które przeprowadzają czytelnika w sposób...

Parandowski wprowadza czytelnika w warsztat pisarski mistrzów i sadza przy biurkach Flauberta, Dantego, Wilde’a, Petrarki, Joyce’a oraz innych gigantów. Śledzimy ich zmagania z materią słowa, podróżujemy przez epoki, obserwujemy ich pracę, rozterki, wpływ codzienności na sztukę (i vice versa),samotność, udrękę i ekstazę. Wszystko to opowiedziane jest w charakterystycznym dla Parandowskiego, niepowtarzalnym stylu – zdania wykute są w krystalicznej polszczyźnie, obraz ostry, ale podany z dystansem, choć przy tym pełen szczegółów i inkrustowany interesującymi anegdotami.

Grandilokwencja Parandowskiego nie dla wszystkich może być strawna, bo uprawiał on kult sztuki w stylu Wilde’a, jednak pożytki z jego lektury są niezaprzeczalne. Po zamknięciu „Alchemii słowa” bierze mnie nieodparta chęć, by powrócić do innych dzieł tego znakomitego pisarza i erudyty, dziś niesłusznie zapomnianego i kojarzonego tylko z popularyzatorską (choć pięknie napisaną) „Mitologią”.

Parandowski wprowadza czytelnika w warsztat pisarski mistrzów i sadza przy biurkach Flauberta, Dantego, Wilde’a, Petrarki, Joyce’a oraz innych gigantów. Śledzimy ich zmagania z materią słowa, podróżujemy przez epoki, obserwujemy ich pracę, rozterki, wpływ codzienności na sztukę (i vice versa),samotność, udrękę i ekstazę. Wszystko to opowiedziane jest w charakterystycznym...

Wybitne dzieło inteligenta z ducha i prawdziwego erudyty; stanowczo odradzam je zideologizowanym idiotom i fanatykom

Wybitne dzieło inteligenta z ducha i prawdziwego erudyty; stanowczo odradzam je zideologizowanym idiotom i fanatykom

Dawno nie miałam styczności z taką dawką erudycji, czytało mi się 'Alchemię słowa' magicznie, choć zdecydowanie nie jest to lektura dla każdego. Zachwycił mnie język, ogromną przyjemność sprawiało mi obcowanie z może czasem nieco wydumanym, ale za to jak misternym, pięknym i niedziesiejszym stylem Parandowskiego. W mojej opinii jest to wielkiej urody list miłosny do literatury, niepozbawiony wad, ale porusza wszystko to, na co jestem wrażliwa. Mało jest tego rodzaju książek.

Dawno nie miałam styczności z taką dawką erudycji, czytało mi się 'Alchemię słowa' magicznie, choć zdecydowanie nie jest to lektura dla każdego. Zachwycił mnie język, ogromną przyjemność sprawiało mi obcowanie z może czasem nieco wydumanym, ale za to jak misternym, pięknym i niedziesiejszym stylem Parandowskiego. W mojej opinii jest to wielkiej urody list miłosny do...

Uczy, oprowadza i zachwyca

Uczy, oprowadza i zachwyca

Czytałam tę książkę chyba z pół roku. Na początku byłam zachwycona uduchowionym spojrzeniem na literaturę, ale im dalej w las... Zdecydowanie jest to pozycja dla miłośników literatury klasycznej i tradycjonalistów. Autorowi trudno odmówić erudycji. Jednak zachwyca się głównie literaturą XIX-wieczną, trudno znaleźć wzmianki o dziełach mu współczesnych. Można odnieść wrażenie, że historia literatury to historia białych europejskich mężczyzn, bo o kobietach w tej książce jak na lekarstwo. Szczerze mówiąc, myślę, że ta pozycja trąciła myszką nawet już w latach powstawania.

Czytałam tę książkę chyba z pół roku. Na początku byłam zachwycona uduchowionym spojrzeniem na literaturę, ale im dalej w las... Zdecydowanie jest to pozycja dla miłośników literatury klasycznej i tradycjonalistów. Autorowi trudno odmówić erudycji. Jednak zachwyca się głównie literaturą XIX-wieczną, trudno znaleźć wzmianki o dziełach mu współczesnych. Można odnieść...

Jana Parandowskiego znałam tylko z "Mitologii", za którą nigdy nie przepadałam, ale to dlatego, że nie lubię czytać mitów ani powieści onirycznych. Jak wspaniałym odkryciem okazała się "Alchemia slowa"! Jaka lekkość pióra! Jaki wspaniały język! A jaki temat! I jak wdzięcznie opisany... Bezapelacyjnie uczta dla każdego miłośnika literatury.

Jana Parandowskiego znałam tylko z "Mitologii", za którą nigdy nie przepadałam, ale to dlatego, że nie lubię czytać mitów ani powieści onirycznych. Jak wspaniałym odkryciem okazała się "Alchemia slowa"! Jaka lekkość pióra! Jaki wspaniały język! A jaki temat! I jak wdzięcznie opisany... Bezapelacyjnie uczta dla każdego miłośnika literatury.

Nie rozumiem zachwytu nad tą książką. Parandowski staroświecki, z tekstem pełnym ogólników. Dobrze się sprawdza jako zbiór anegdot i historii o klasykach. Parandowski, mimo wielu wad potrafi jednak zaciekawić.

Nie rozumiem zachwytu nad tą książką. Parandowski staroświecki, z tekstem pełnym ogólników. Dobrze się sprawdza jako zbiór anegdot i historii o klasykach. Parandowski, mimo wielu wad potrafi jednak zaciekawić.

Stary esej.

Naprawdę stary. Tak stary, że aż trochę zdziwiłem się, że doczekał wznowienia, ale że stał za nim sam Mariusz Szczygieł, więc czym prędzej popędziłem i przeczytałem. Także nadszedł moment, w którym nie mogę się utożsamiać z wyborem Pana Mariusza, gdyż „Alchemia słowa” jest dziełem okropnie wręcz nudnym, staroświeckim (w złym tego słowa znaczeniu).

Rozumiem, że Jan Parandowski starał się, na swój sposób, oddać hołd literaturze, a konkretniej jego twórcom. Szczytny to cel, ale wykonanie pozostawia już wiele do życzenia. Nie kwestionuję zachwytów autora, ale już niektóre z obiektów już tak. Metoda twórcza też nie przekonuje, gdyż mamy tu do czynienia z wybitną wybiórczością, ale to zawsze można bronić „autorskim” spojrzeniem.

No i koniec końców styl pisarski pozostawia sporo do życzenia. Autor pisze dość topornie, nie idzie w stronę krytycznego namysłu albo otwierania nam oczu na jakieś nowe spostrzeżenia z dzieł starych. W tym miejscu wszystkim czytelnikom „Alchemii” polecam jakikolwiek esej lub też ich zbiór autorstwa Ryszarda Koziołka, który o literaturze (i twórcach również) pisze w sposób niezrównany rzucając przy tym całkiem nowe spojrzenie nawet na lektury szkolne (esej o „Lalce” to rzecz konieczna wręcz!).

Inne: https://www.nowamuzyka.pl/author/jaroslawszczesny/

Stary esej.

Naprawdę stary. Tak stary, że aż trochę zdziwiłem się, że doczekał wznowienia, ale że stał za nim sam Mariusz Szczygieł, więc czym prędzej popędziłem i przeczytałem. Także nadszedł moment, w którym nie mogę się utożsamiać z wyborem Pana Mariusza, gdyż „Alchemia słowa” jest dziełem okropnie wręcz nudnym, staroświeckim (w złym tego słowa znaczeniu).

Rozumiem, że...