Rewelacja, od początku do końca.
Jest to książeczka króciutka, ale tak skondensowana, tak pozbawiona pustosłowia, tak naładowana treścią, a przy tym tak przejrzyście napisana, że mogłaby stanowić wzorcowy przykład, jak powinny wyglądać rozprawy doktorskie.
Alina Madej pisze o polskim kinie Dwudziestolecia z całą jego specyfiką - to prawda, ale pisze również o tym, dlaczego polskie kino przybrało taki kształt i jakie narodowe mity, jakie mechanizmy przyczyniły się do takiego, a nie innego obrazu. Rozdział o tradycjach romantycznych w kinie to jest po prostu rozdział o polskich mitach, obsesjach i pobożnych życzeniach, które nagle stały się jedynym i obowiązującym paradygmatem polskości i patriotyzmu, a aktualność przemyśleń i wniosków autorki wciąż zachwyca aktualnością.
Nie spodziewałam się, że to, co wzięłam za cieniutką książeczkę o polskich filmach niemych okaże się tak poruszającą lekturą.
Obowiązkowo.

Rewelacja, od początku do końca.
Jest to książeczka króciutka, ale tak skondensowana, tak pozbawiona pustosłowia, tak naładowana treścią, a przy tym tak przejrzyście napisana, że mogłaby stanowić wzorcowy przykład, jak powinny wyglądać rozprawy doktorskie.
Alina Madej pisze o polskim kinie Dwudziestolecia z całą jego specyfiką - to prawda, ale pisze również o tym,...