Przypomnienie sobie całej treści dawno czytanej książki to wcale nie taka prosta sprawa. Dla mnie powieść nie straciła nic ze swojej wybitności.

Przypomnienie sobie całej treści dawno czytanej książki to wcale nie taka prosta sprawa. Dla mnie powieść nie straciła nic ze swojej wybitności.

Miłość. Uczucie znane każdemu, naturalne dla każdego z nas, najbardziej wyjątkowe uczucie wszechczasow, które nie ma i nigdy nie będzie miało jednej i konkretnej definicji. Często poruszane i pożądane w literaturze, przedstawiane na różne sposoby, w tej powieści pełni rolę głównego wątku, ukazując przed nami swoje oblicze widziane oczyma jednej z najbardziej popularnych Pisarek PRL. Jest to Miłość dojrzała, małżeńska, ze wszystkimi swoimi problemami i różnicami kulturowymi i poglądowymi, z uprzedzeniami i przykrościami przeszłości, z obawami i swoimi niedoskonałościami. Miłość dla której przeważającym wyznacznikiem bytu i czerpania z siebie szczęścia jest po prostu silna chęć bycia razem. Mimo wszystkich przeciwności i kłótni, których było tak wiele okazuje się, że Magdalena bez Piotra nie potrafi już być tą samą osobą, a wszelkie sprawy życia codziennego, w tym normalnego funkcjonowania stają się dla niej niemożliwą do przezwyciężenia trudnością. Ja główny wątek akurat pochłonęłam bardzo osobiście, ponieważ tak jak wspominałam już przy recenzji pierwszej części tej trylogii, Magdalena jest jedynym ze znanych mi, takim bohaterem literackim, w jakim odnalazłam niezwykle wyraźne podobieństwo samej siebie. A w tej części jej charakter i osobiste refleksje są najwyraźniejsze, wobec reszty części. Jej uczucia i zachowanie po utracie Piotra, były więc i dla mnie niezwykle wstrząsające i wzruszające bowiem zobaczyłam w niej siebie w przypadku gdybym w taki sposób jak ona straciła własnego męża. Pozostałe wątki, będące uzupełnieniem trylogii, nadaja tej części niezwykle potrzebnej ciekawości, odskoczni od jej charakterystyki romansu. Dzięki nim powieść pochłania się jednym tchem. W nich mamy do czynienia z obrazem wczesnopowojennej Polski, Flszerowa-Muskat przedstawia przed nami dramat polskich rodzin, cisnących się jeden na drugim, upchanych po kilka rodzin w jednym mieszkaniu, co było codziennością tych czasów z powodu braku mieszkań. Jest to dramat nietypowy, ponieważ Ci ludzie nie uznawali tego za dramat, tylko emanowali szczęściem wolności i radości, że im i ich bliskim udało się przeżyć i spotkać, byli pełni wigoru, siły i chęci do odbudowywania kraju, a dzielenie łazienki z inna zupełnie obca im rodzina przy tym nastawieniu nie był żadnym dla nich problemem. Tą samą tezą autorka przedstawia również zrujnowaną Warszawę, w której główna bohaterka patrząc na jej ruiny nie dostrzega ich tylko wspomnienia swojej młodości, powroty ze szkoły i przyjemną atmosferę i piękno Wiślańskiego wybrzeża, na które chodziła przed wojną. Do czynienia mamy tu również dość głęboko z wątkiem komunistycznym. Co ciekawe książka napisana została w czasie trwania komunizmu, ale przedstawia wątpliwość słuszności istnienia tego ustroju i różnice ustrojowe pomiędzy socjalistyczną Polską a demokratyczną Francją. Fleszerowa w swoim przedstawieniu nie ocenia komunizmu ani jako dobry, ani jako zły, po prostu pokazuje go takim jakim był, poświęca zarówno czas jego zwolennikom jak i przeciwnikom. Jak dla mnie było to bardzo fajne i rzetlene porównanie, ciekawie się to czytało. Istotą problemu politycznego tamtych czasów wyraźnie podkreślonym przez autorkę byl wątek wyraźnie niewykształconej polskiej wsi. W powieści spotykamy wiele wsi, w których zarówno dzieci jak i dorośli nie potrafią ani czytać ani pisać, w wielu wsiach istnieją szkoły, ale brakuje w nich nauczycieli, a społeczeństwo nie wykazuje zainteresowania edukacją, kulturą, polityką tylko zmartwienia osobiste, głównie w interesie swojego gospodarstwa.

Miłość. Uczucie znane każdemu, naturalne dla każdego z nas, najbardziej wyjątkowe uczucie wszechczasow, które nie ma i nigdy nie będzie miało jednej i konkretnej definicji. Często poruszane i pożądane w literaturze, przedstawiane na różne sposoby, w tej powieści pełni rolę głównego wątku, ukazując przed nami swoje oblicze widziane oczyma jednej z najbardziej popularnych...

Powrót postaci, którzy próbują odnaleźć się w nowej, komunistycznej rzeczywistości i odbudować coś, co już nigdy nie będzie takie samo.
Nie było tu tyle uroku, który pojawiał się w części pierwszej. Niektóre zachowania bohaterów były dla mnie niezrozumiałe, także to, jak odcięli się od ludzi poznanych w czasie okupacji.

Powrót postaci, którzy próbują odnaleźć się w nowej, komunistycznej rzeczywistości i odbudować coś, co już nigdy nie będzie takie samo.
Nie było tu tyle uroku, który pojawiał się w części pierwszej. Niektóre zachowania bohaterów były dla mnie niezrozumiałe, także to, jak odcięli się od ludzi poznanych w czasie okupacji.

książka warta przeczytania, choć ja trochę się z nią męczyłam i gdyby nie kunszt pisarski pani Fleszerowej-Muskat, nie dałabym rady skończyć. W książce bowiem dzieje się mało, a właściwie nic. No i Magdalena trochę mnie irytowała. Ale i tak warto, ze względu na język, jakim jest napisana - jest po prostu cudowny

książka warta przeczytania, choć ja trochę się z nią męczyłam i gdyby nie kunszt pisarski pani Fleszerowej-Muskat, nie dałabym rady skończyć. W książce bowiem dzieje się mało, a właściwie nic. No i Magdalena trochę mnie irytowała. Ale i tak warto, ze względu na język, jakim jest napisana - jest po prostu cudowny

„Nawet najszlachetniejszy naród może przegrać wojnę, ale biada temu, który przegrywa pokój”.

~~~

„Przerwa na życie” to druga część „Pozwólcie nam krzyczeć” Stanisławy Fleszarowej-Muskat. I tak jak pierwszy tom, pochłonęłam książkę, słuchając w każdej możliwej chwili.

„Przerwa na życie” dzieje się już po zakończeniu wojny, w Polsce, w czasach komunizmu, w czasach, kiedy zasługi wojenne nie mają znaczenia. Nie, jeśli masz związek z blokiem zachodnim Europy.

Podobnie jak poprzednia część, ta również skupia się raczej na skutkach wydarzeń niż na nich samych. Skutkach przesłuchań, bezsensownych oskarżeń o zbrodnie, których się nie popełniło, których nawet się nie rozumie. Skutkach zdrad i śmierci. Skutkach wydarzeń, którym wielokrotnie zapobiec mogłaby zwyczajna rozmowa.

Przerażające jest to, że po sześciu latach wojny dla ludzi dalej liczyła się klasa społeczna. Zamiast cieszyć się, że można dalej żyć, być szczęśliwym, rodzina Magdaleny przejmuje się tym, że popełniła mezalians. Wyszła za mąż za syna szewca, w dodatku komunistę, nie miało znaczenia, że był po wyższych studiach. Był inteligentny, ale nie pochodził z inteligencji.

Podobało mi się bardzo ukazanie tego, że szczere intencje i chęci to za mało, by coś zdziałać. Nawet jeśli pragniesz poprawić sytuację i teoretycznie działasz w tej sprawie, to gdy przyjdzie co do czego, nie masz sił, by się przebić, bo większość robi, co dla nich wygodniejsze.

Przy tej części zdałam sobie sprawę, że żeby odnaleźć się w tych książkach, trzeba znać historię, przynajmniej historię Polski, choć przyda się całej Europy. Wielokrotnie pojawiają się odwołania do różnych wydarzeń, instytucji, ale nic nie jest tłumaczone, więc jeśli się nie wie, to można się pogubić.

Ach, i „Przerwa na życie” utwierdziła mnie w przekonaniu, że nie mam szczęścia do mężczyzn. Dlaczego zawsze musi ginąć mój ukochany bohater? Ale fakt, że po dwóch tygodniach dalej potrafię się rozpłakać, chyba dobrze świadczy o książce, nie?

Chociaż muszę przyznać, że ta śmierć wydała mi się trochę poprowadzona na siłę, żeby umożliwić bohaterce związanie się z kim innym. Zwłaszcza że to było takie nagłe, niespodziewane i w sumie niewiele wnoszące. A może to po prostu moja sympatia do bohatera i dlatego tak uważam, to też bardzo możliwe.

Niemniej, książkę bardzo polecam. Pokazała, jak trudno po wojnie było nauczyć się żyć, że wciąż ludziom towarzyszył strach, którego nie potrafili się tak po prostu wyzbyć. Pokazała, że brak wojny nie oznacza wcale pokoju. Że często ktoś przeżywa tragedię, wali mu się świat, a w tym samym czasie ktoś cieszy się życie, przeżywając wspaniałe chwile. I że chociaż czyny wyrażają więcej niż słowa, czasem naprawdę potrzebujemy usłyszeć, jak ktoś nazywa uczucia po imieniu.

„Nawet najszlachetniejszy naród może przegrać wojnę, ale biada temu, który przegrywa pokój”.

~~~

„Przerwa na życie” to druga część „Pozwólcie nam krzyczeć” Stanisławy Fleszarowej-Muskat. I tak jak pierwszy tom, pochłonęłam książkę, słuchając w każdej możliwej chwili.

„Przerwa na życie” dzieje się już po zakończeniu wojny, w Polsce, w czasach komunizmu, w czasach, kiedy...

Powojenne losy Magdaleny, Piotra i Gastona.
Szara Polska w pierwszych latach po wojnie. Wiara i miłość . Tęsknota za tym co było i za najbliższymi . Wiara w ideały .

Powojenne losy Magdaleny, Piotra i Gastona.
Szara Polska w pierwszych latach po wojnie. Wiara i miłość . Tęsknota za tym co było i za najbliższymi . Wiara w ideały .

Przerwa na życie
to dalsze losy bohaterów książki „Pozwólcie nam krzyczeć”. Okres powojenny, w Stalinowskiej Polsce. Polecam!!! Czekam na trzecią część trylogii WIZYTA.

Przerwa na życie
to dalsze losy bohaterów książki „Pozwólcie nam krzyczeć”. Okres powojenny, w Stalinowskiej Polsce. Polecam!!! Czekam na trzecią część trylogii WIZYTA.

cudowna, przeczytana jednym tchem. Polecam serdecznie wszystkie trzy tomy historii o Magdalenie, Piotrze i Gaston. I o wielu innych bohaterach.

cudowna, przeczytana jednym tchem. Polecam serdecznie wszystkie trzy tomy historii o Magdalenie, Piotrze i Gaston. I o wielu innych bohaterach.

Historia Magdaleny i Piotra ukazuje życie w powojennej Polsce.
Bardzo podobała mi się ta lektura, szczególnie dlatego, że autorka pochodzi z tamtych czasów, więc wszystko w książce jest bardzo naturalne.
Na pewno sięgnę jeszcze po trzecią część.

Historia Magdaleny i Piotra ukazuje życie w powojennej Polsce.
Bardzo podobała mi się ta lektura, szczególnie dlatego, że autorka pochodzi z tamtych czasów, więc wszystko w książce jest bardzo naturalne.
Na pewno sięgnę jeszcze po trzecią część.

Przerwa na Zycie" to kontynuacja "Pozwólcie nam krzyczeć"
"Mistrzyni Powieści Obyczajowej"
napisała ją prostym, bardzo ciekawym językiem.
Kolejne losy bohaterów przyciągają jak magnes,
a zmagania z uczuciami:
smutku,
zagubienia,
strachu,
miłości,
zazdrości
czy nienawiści splatające się ze sobą tworzą bardzo wzruszającą historię...

Przerwa na Zycie" to kontynuacja "Pozwólcie nam krzyczeć"
"Mistrzyni Powieści Obyczajowej"
napisała ją prostym, bardzo ciekawym językiem.
Kolejne losy bohaterów przyciągają jak magnes,
a zmagania z uczuciami:
smutku,
zagubienia,
strachu,
miłości,
zazdrości
czy nienawiści splatające się ze sobą tworzą bardzo wzruszającą historię...