Książkę dopadłam w momencie, kiedy mama robiła porządki ze swoją biblioteczką. Szczerze? Spodziewałam się klasycznej opowieści o Sinobrodym, a nie przeciętnego romansidła, które bardzo lekko nawiązuje do tego wątku. Styl autorki do mnie nie przemówił.

Książkę dopadłam w momencie, kiedy mama robiła porządki ze swoją biblioteczką. Szczerze? Spodziewałam się klasycznej opowieści o Sinobrodym, a nie przeciętnego romansidła, które bardzo lekko nawiązuje do tego wątku. Styl autorki do mnie nie przemówił.

Lekka książka, szybko się czyta. Z początku myślałam, że fabuła będzie mieć wiele wspólnego z Jane Eyre. Jednak mile się rozczarowałam. Książka może odrobinę naiwna, ale trzeba pamiętać kto ją napisał i w jakich czasach żył. Polecam wstęp do tego wydania opowiadający o samej autorce.

Lekka książka, szybko się czyta. Z początku myślałam, że fabuła będzie mieć wiele wspólnego z Jane Eyre. Jednak mile się rozczarowałam. Książka może odrobinę naiwna, ale trzeba pamiętać kto ją napisał i w jakich czasach żył. Polecam wstęp do tego wydania opowiadający o samej autorce.

Terapia odmóżdżająca. W książkach tej autorki najbardziej fascynują mnie opisy wnętrz, na przykład takich gabinetów:

Astrid nieśmiało przestąpiła próg dużego gabinetu. Był to pokój przestronny, utrzymany w tonie ciemnym i poważnym. Przy ścianach stały
wysokie, szerokie półki, od dołu do góry zastawione książkami. Na stoliku piętrzyły się stosy pism i broszur. Przed jednym z okien stało ustawione w poprzek ogromne biurko, zawalone papierami. Gabinet ten
przywodził na myśl pracownię jakiegoś dyplomaty.

Harald Rodeck wszedł do swego gabinetu. Był to bardzo duży pokój o
trzech oknach, utrzymany w tonie ciemnym i poważnym. Urządzenie
jego stanowiły ciężkie rzeźbione meble z drzewa dębowego. Granatowe
zasłony przy oknach i drzwiach nie łagodziły poważnego wrażenia, jakie
wywierał gabinet. Jedynie wspaniały, puszysty perski kobierzec rzucał
barwną plamę w to posępne otoczenie.
Przed środkowym oknem stało ogromne biurko. Doktor Rodeck podszedł
do biurka. Zagłębił się w fotelu i wsparł głowę na dłoni.

Marzenie każdego maniaka książkowego, nie do spełnienia w naszych standardowych blokowych mieszkaniach.

Terapia odmóżdżająca. W książkach tej autorki najbardziej fascynują mnie opisy wnętrz, na przykład takich gabinetów:

Astrid nieśmiało przestąpiła próg dużego gabinetu. Był to pokój przestronny, utrzymany w tonie ciemnym i poważnym. Przy ścianach stały
wysokie, szerokie półki, od dołu do góry zastawione książkami. Na stoliku piętrzyły się stosy pism i broszur. Przed jednym...

Czy Astrid znajdzie spokój w Różance? Jak ułożą si jej relacje z nowym pracodawcą i jego rodziną? Czy plotki o tytułowym Sinobrodym okażą się prawdziwe?
Przyznam, ze książka trochę mnie zaskoczyła wątkami indyjskimi. Tym bardziej, że wiedza autorki na temat kultury Indii wydaje się dość ograniczona. Po przeczytaniu wcześniejszych powieści te autorki spodziewałam się czegoś innego.

Czy Astrid znajdzie spokój w Różance? Jak ułożą si jej relacje z nowym pracodawcą i jego rodziną? Czy plotki o tytułowym Sinobrodym okażą się prawdziwe?
Przyznam, ze książka trochę mnie zaskoczyła wątkami indyjskimi. Tym bardziej, że wiedza autorki na temat kultury Indii wydaje się dość ograniczona. Po przeczytaniu wcześniejszych powieści te autorki spodziewałam się czegoś...

Książka do której wracam jak bumerang mimo jej niedostatków

Książka do której wracam jak bumerang mimo jej niedostatków

Nie jestem typem czytelnika, który pochłania jedynie ambitną literaturę, a tę mniej wyszukaną - przekreśla. Nie wstydzę się też tego, że od czasu do czasu lubię poczytać sobie romanse. Co więcej, uważam, że wśród tego gatunku możemy znaleźć naprawdę przyjemne, choć najczęściej przewidywalne czytadełka, takie baśnie dla trochę starszych dziewczynek, do których się zaliczam, napisane może nie z nie wiadomo jakim polotem, ale jednak na swój sposób interesujące. Piszę to wszystko dlatego, by pokazać, że moje słowa, które za chwilę przeczytacie, nie są spowodowane uprzedzeniem do tego rodzaju literatury, ani też wygórowanymi oczekiwaniami względem niej.

Autorka Sinobrodego nie była mi wcześniej znana. Hedwig Courths-Mahler (na okładce czytanej przeze mnie powieści widnieje pierwsza litera polskiego odpowiednika jej imienia - Jadwiga) była Niemką. Urodziła się w 1867 r. w Nebra (Unstrut),a zmarła w 1950 r. w Rottach-Egern. Napisała czterdzieści dwie książki (tylu się przynajmniej doliczyłam). Jej powieści (głównie romanse) były tłumaczone na język polski jeszcze przed wybuchem II wojny światowej. Po jej zakończeniu i zmianach ustrojowych zostały... objęte cenzurą i wycofane ze wszystkich bibliotek (nie mam pojęcia, w jaki sposób mógłby zaszkodzić jedynemu słusznemu ustrojowi na przykład taki Sinobrody, jednak jak wiemy, w tamtych czasach podejmowano wiele absurdalnych decyzji).

Astrid to dwudziestokilkuletnia piękna dziewczyna, która przed laty straciła najpierw ojca (czy raczej, jak się potem okazało - ojczyma),a potem ukochaną matkę. Zarabia na swoje utrzymanie jako sekretarka słynnej pisarki. Niestety, z powodu coraz bardziej nachalnych zalotów męża swoje pracodawczyni, zmuszona jest do zmiany miejsca pracy. Odpowiada na ogłoszenie uznanego architekta i wkrótce dostaje od niego zaproszenie. Wyrusza do urokliwej miejscowości Różanka, w której znajduje się dom jej nowego pracodawcy. Bardzo szybko zyskuje sobie sympatię jego młodszej córki, a następnie pozostałych domowników. Podczas rozmów dowiaduje się o krążących po okolicy plotkach, dotyczących nowego właściciela wspaniałego zamku znajdującego się nieopodal. Według mieszkańców Różanki doktor Rodeck, okrzyknięty Sinobrodym, przetrzymuje w zamczysku dwie kobiety, które brane są za żony mężczyzny. Wiadomo, że przez pewien okres przebywał w Indiach i właśnie po powrocie z tamtego kraju osiadł w odkupionej od zadłużonego dziedzica posiadłości. Astrid oczywiście nie wierzy w te wszystkie pogłoski, wkrótce bliżej poznaje mężczyznę i zakochuje się w nim. Przez przypadek dowiaduje się także, kto był jej prawdziwym ojcem.

Sam pomysł na pokazanie historii człowieka skrywającego jakąś tajemnicę z przeszłości i wykluczonego przez społeczeństwo nie był naprawdę zły. Gdyby fabuła została pokierowana inaczej, mogłaby powstać nawet przyzwoita książka. Niestety, samo rozwiązanie tej zagadki, sam opis wydarzeń, które rozegrały się w Indiach, jest rodem z jakiegoś kiepskiego serialu południowoamerykańskiego. Zdaje się, że autorka nie znała za bardzo realiów panujących w tamtym kraju (ciągle przewijają się określenia w stylu pewne bóstwo, tajemniczy rytuał - same ogólniki). Nie byłoby w tym nic złego, gdyby nie włożyła tych wątpliwych historii w usta doktora Rodecka, który podobno miał być wielkim znawcą tamtejszej kultury, używałby więc bardziej fachowego słownictwa i znałby więcej szczegółów. Dorzućmy do tego jeszcze wątek odnalezienia ojca Astrid przywodzący na myśl serial Moda na sukces (tak, zdarzyło mi się obejrzeć kilka odcinków, więc wiem, o czym piszę).

Niestety, to nie koniec mojego pastwienia się nad książką. Muszę jeszcze wspomnieć o ckliwych opisach rodem z pamiętnika nadwrażliwej nastolatki (sama tak kiedyś pisałam, popełniłam nawet kilkanaście wierszy, na widok których uśmiecham się teraz z politowaniem),do bólu sztucznych dialogach (na szczególną uwagę przy tej okazji zasługuje m.in. rozmowa z odnalezionym ojcem) oraz o ubogim słownictwie. Powtórzenie powtórzeniem powtórzenie pogania i jest to norma, a nie pojedyncze wpadki. Nie wiem, czy jest to wina tłumaczenia, czy oryginalnego tekstu.

Szkoda, bo gdyby poprowadzić fabułę nieco inaczej (zmienić lub napisać zupełnie od nowa historię tego, co wydarzyło się w Indiach),poprawić styl, usunąć niektóre wątki (m.in. ten dotyczący odnalezienia ojca),byłoby z tego z pewnością nie wybitne, ale nawet przyjemne czytadło. Nie chcę zgadywać, co kryje w sobie pozostałe czterdzieści jeden (jak widać ilość często nie przechodzi w jakość) książek pani Courths-Mahler. Wolny czas wolę poświęcić na inne powieści i Wam radzę to samo.

Hedwig (Jadwiga) Courths-Mahler, "Sinobrody", Wydawnictwo Akapit, 1990 (dane te pochodzą z internetu, ponieważ w egzemplarzu czytanym przeze mnie brak strony tytułowej, z tego też powodu nie udało mi się dotrzeć do nazwiska tłumacza).

Moja ocena: 2/5 (w każdej książce staram się znaleźć jakieś plusy, tutaj jest nim pomysł, niestety zupełnie zepsuty).

Nie jestem typem czytelnika, który pochłania jedynie ambitną literaturę, a tę mniej wyszukaną - przekreśla. Nie wstydzę się też tego, że od czasu do czasu lubię poczytać sobie romanse. Co więcej, uważam, że wśród tego gatunku możemy znaleźć naprawdę przyjemne, choć najczęściej przewidywalne czytadełka, takie baśnie dla trochę starszych dziewczynek, do których się zaliczam,...

Bardzo mi się podobała. Nie jest to typowy romans, czyta się szybko.

Bardzo mi się podobała. Nie jest to typowy romans, czyta się szybko.