To pierwsza książka tej autorki, którą przeczytałam. Dzięki tej opowieści poszłam za nią dalej i poznałam kolejne.
Spodobała mi się sama historia, pomysł na nią i jej nieoczywistosc. Zakończenie - plus za nie, choć mimo wszystko wolałabym żeby to skończyło się inaczej ;)

Rozumiem niższe oceny, bo pewnie osoby tak oceniające najpierw poznały sagi Pani Ałbeny, a potem sięgnęły do tej pozycji. U mnie było odwrotnie, nie miałam "sagowych" oczekiwań i książka bardzo mi się podobała.

To pierwsza książka tej autorki, którą przeczytałam. Dzięki tej opowieści poszłam za nią dalej i poznałam kolejne.
Spodobała mi się sama historia, pomysł na nią i jej nieoczywistosc. Zakończenie - plus za nie, choć mimo wszystko wolałabym żeby to skończyło się inaczej ;)

Rozumiem niższe oceny, bo pewnie osoby tak oceniające najpierw poznały sagi Pani Ałbeny, a potem...

Nie tego się spodziewałam po tej autorce, jakoś nie porwała mnie tym razem jej opowieść o trzech wrednych, antypatycznych kobietach. Coś nie "pykło". Zakończenie przewidziałam w połowie, ale nadal nie rozumiem, jak to się ma do całego wątku. Wolę Ałbenę Grabowską od książek na tematy "sagowo-historyczne" z lekką nutą magii i tajemniczości.

Nie tego się spodziewałam po tej autorce, jakoś nie porwała mnie tym razem jej opowieść o trzech wrednych, antypatycznych kobietach. Coś nie "pykło". Zakończenie przewidziałam w połowie, ale nadal nie rozumiem, jak to się ma do całego wątku. Wolę Ałbenę Grabowską od książek na tematy "sagowo-historyczne" z lekką nutą magii i tajemniczości.

Rzadko mi się zdarza mieć tak mieszane uczucia co do pisarza. Jak do Ałbeny Grabowskiej, np.
Pisze rewelacyjnie, przeciętnie lub nijako. Jakby miała wielorakie osobowości.

Ta książka jest napisana przeciętnie, ale odrzuca mnie od niej, jak od nieświeżego trupa.

Bohaterki są 3, jedyne co je łączy, to antypatia do nich. Wszystkie są wredne, złośliwe, zarozumiałe, zimne, nieempatyczne.

Matka, która nie kocha i nie lubi swoich dzieci i swojego życia tak bardzo, że finguje swoją śmierć (nie spoileruje - to informacja z 50 strony).

Nawiedzona modowa jędza, która nikogo nie lubi i nie szanuje, za to celuje w obrażaniu bliźnich.

I trzecia, genialna dziennikarka śledcza, której pierwszą myślą po samobójczej śmierci polityka, do której się przyczyniła, jest smutek, iż jej kariera stanęła w miejscu.

Smutne, gdy pomyśleć, że pełno takich płytkich kobiet wokół. Dla jasności - faceci są w tej powieści jeszcze gorsi - bezwolni, brutalni i kompletnie bez zasad moralnych.

Jednak nie polecam.
W moim wydaniu dodatkowo pod koniec powieści brakuje aż 8 stron!! Zamiast tekstu są białe kartki.
IRYTUJACE I HAŃBIĄCE, WYDAWCO!!!!

Rzadko mi się zdarza mieć tak mieszane uczucia co do pisarza. Jak do Ałbeny Grabowskiej, np.
Pisze rewelacyjnie, przeciętnie lub nijako. Jakby miała wielorakie osobowości.

Ta książka jest napisana przeciętnie, ale odrzuca mnie od niej, jak od nieświeżego trupa.

Bohaterki są 3, jedyne co je łączy, to antypatia do nich. Wszystkie są wredne, złośliwe, zarozumiałe, zimne,...

Przyjemna lektura, ale nie zostaje po niej jakiś ślad. Postaci ciekawe, ale trochę przerysowane. Koniec chyba dość przewidywalny... A tytuł to bym chyba zmieniła na coraz więcej olśnień, bo chyba miłość, która spotyka bohaterki to właśnie takie olśnienie...

Przyjemna lektura, ale nie zostaje po niej jakiś ślad. Postaci ciekawe, ale trochę przerysowane. Koniec chyba dość przewidywalny... A tytuł to bym chyba zmieniła na coraz więcej olśnień, bo chyba miłość, która spotyka bohaterki to właśnie takie olśnienie...

Czytając, trochę nie dochodzi do mnie, że to książka autorstwa Grabowskiej. Taka inna. Ciekawy wątek, chociaż te opisy ubioru mnie lekko irytowały.

Czytając, trochę nie dochodzi do mnie, że to książka autorstwa Grabowskiej. Taka inna. Ciekawy wątek, chociaż te opisy ubioru mnie lekko irytowały.

Wciągająca historia mimo iż nie mogłam się utożsamić z żadną z bohaterek.

Wciągająca historia mimo iż nie mogłam się utożsamić z żadną z bohaterek.

Na koniec się zgubiłam ;) bardzo ciekawa i głęboka w analizie psychologicznej historia.

Na koniec się zgubiłam ;) bardzo ciekawa i głęboka w analizie psychologicznej historia.

Tematyka książki zupełnie nie dla mnie. Może wschodzące businesswomen ją polubią. Dodatkowo pretensjonalna składniowo: krótkie zdania pojedyncze, a nawet równoważniki, opisujące zupełnie niestotne wydarzenia ("Jestem głodna. W lodówce mam serek light i otręby. Biorę je do ręki. Oddycham z ulgą").
No, trochę lania wody, wątki erotyczne. Złośliwie możnaby rzec, że ktoś miał szybki deadline.

Tematyka książki zupełnie nie dla mnie. Może wschodzące businesswomen ją polubią. Dodatkowo pretensjonalna składniowo: krótkie zdania pojedyncze, a nawet równoważniki, opisujące zupełnie niestotne wydarzenia ("Jestem głodna. W lodówce mam serek light i otręby. Biorę je do ręki. Oddycham z ulgą").
No, trochę lania wody, wątki erotyczne. Złośliwie możnaby rzec, że ktoś miał...

Zupełnie inna niż książki Ałbeny Grabowskiej, które do tej pory przeczytałam i bardzo zresztą lubię (seria "Stulecie Winnych", "Uczniowie Hipokratesa"),ale tak samo wciągająca. Wyraziste postaci i to niekoniecznie takie, które się darzy sympatią "od pierwszego wejrzenia", zagmatwane powiązania między nimi, co do których dzięki misternie utkanej fabule nie ma się stuprocentowej pewności właściwie aż do ostatniej strony. Bardzo polecam! Sama na pewno sięgnę po kolejne książki autorki.

Zupełnie inna niż książki Ałbeny Grabowskiej, które do tej pory przeczytałam i bardzo zresztą lubię (seria "Stulecie Winnych", "Uczniowie Hipokratesa"),ale tak samo wciągająca. Wyraziste postaci i to niekoniecznie takie, które się darzy sympatią "od pierwszego wejrzenia", zagmatwane powiązania między nimi, co do których dzięki misternie utkanej fabule nie ma się...

Ale się dałam wyprowadzić w pole...
Bardzo lubię autorkę. Ma w swoim dorobku różne książki, wspaniałe i takie sobie. Czasem aż trudno uwierzyć, że zostały napisane przez tę samą osobę. 'Coraz mniej olśnień' podobało mi się, choć jest dość irytujące. Ałbena Grabowska doskonale potrafi grać na emocjach. Jej postaci są wyraziste. I to zakończenie... Muszę jeszcze wrócić do tej książki.

Ale się dałam wyprowadzić w pole...
Bardzo lubię autorkę. Ma w swoim dorobku różne książki, wspaniałe i takie sobie. Czasem aż trudno uwierzyć, że zostały napisane przez tę samą osobę. 'Coraz mniej olśnień' podobało mi się, choć jest dość irytujące. Ałbena Grabowska doskonale potrafi grać na emocjach. Jej postaci są wyraziste. I to zakończenie... Muszę jeszcze wrócić do...