Włoskie miniatury

Świetne pióro…

Świetne pióro…

Szkice kreślone gdzieś na uboczu, także przy filiżance kawy. W drodze, ale widać nie lubi chodzić z "przewodnikiem" w ręku. Wystarczy zabłądzić, wejść w zaułek. Możesz także napotkać pisarza. Lektury towarzyszą tym wędrówkom. I to jest kapitalny trop. Kapitalny dla kogoś kto wybiera się w podróż. Szukać spokoju i samotności. A jeśli zostajesz w domu, nic prostszego, wystarczy zasiąść głęboko i wyobraźnia Cię przeniesie. Przeczytałem bo za moment wybieram się do Włoch... a po pięciu latach, pod koniec kwietnia 2022 roku powróciłem na Sycylię. Chciałem śladem Iwaszkiewicza i Coppoli. Pan Adam był mi także tym razem przewodnikiem. Za każdym razem czytam to inaczej. Taormina tylko w pięknym ogrodzie z widokiem na Etnę. Podobno przeglądanie tego co mamy przed sobą z tego "niezwykłego balkonu' jest jednym z piękniejszych widoków. Do Syrakuz nie dotarłem ale przeczytałem co kiedyś Tukidydes nam przekazał. A że przy okazji niedaleko do Neapolu. i jakiś szkic o Herlingu się pojawił. W podróż zabrałem kilka lektur . w Ćefalu szukałem spokoju ale samotności nie zaznałem. Męczył mnie tłum ale pomagał czasami kieliszek Amari i Grillo. Oczywiście w dawkach umiarkowanych. Wróciłem nad ranem i właśnie kombinuję kiedy powinienem tam wrócić. Powiedzcie sami jak tu nie kochać literatury !
P.S.
Pierwszy raz przeczytałem w sierpniu 2017 roku !

Szkice kreślone gdzieś na uboczu, także przy filiżance kawy. W drodze, ale widać nie lubi chodzić z "przewodnikiem" w ręku. Wystarczy zabłądzić, wejść w zaułek. Możesz także napotkać pisarza. Lektury towarzyszą tym wędrówkom. I to jest kapitalny trop. Kapitalny dla kogoś kto wybiera się w podróż. Szukać spokoju i samotności. A jeśli zostajesz w domu, nic prostszego,...

Książka może erudycyjna, ale pozbawiona życia. Autor jest dobrym czytelnikiem, ale kiepskim pisarzem, bo pisze o rzeczach znalezionych u innych, ogląda Włochy oczami innych; nie wiadomo na czym polega widzenie i odczuwanie Włoch przez Szczucińskiego. Lepiej by autor leczył ludzi, niż pisał nudne książki.

Książka może erudycyjna, ale pozbawiona życia. Autor jest dobrym czytelnikiem, ale kiepskim pisarzem, bo pisze o rzeczach znalezionych u innych, ogląda Włochy oczami innych; nie wiadomo na czym polega widzenie i odczuwanie Włoch przez Szczucińskiego. Lepiej by autor leczył ludzi, niż pisał nudne książki.

Mała objętość a jaka (za)wartość. Już pierwszy tekst, zaledwie dwie strony, pokazuje całą przyjemność obcowania z tymi zapiskami podróżnymi. Parę zdań o wyprawie na grób Brodskiego na weneckim cmentarzu San Michele i mam wrażenie, że to ja podróżuję vaporetto i widzę to wszystko własnymi oczyma.
Zatrzymany opisaniem widok Włoch, tych bardziej i mniej znanych miejsc, w doskonałym połączeniu z fragmentami życiorysów literackich, tekstów literackich, przeżyć literackich.
Zupełne zawieszenie czasu. Teraźniejszość cicha, niewyraźna jak za szybą. Bardziej rzeczywiste jest obcowanie ze wspólnikami podróży - Iwaszkiewiczem, Hertzem, Muratowem, Stępowskim, Bobkowskim Mycielskim i innymi. Chwilami nawet starożytność wyraźniejsza jest niż teraźniejszość.
Przechodnie, czasem opisywani dokładnie, wydają się być tak samo realni jak Brodski, Marai czy Camus. Albo tak samo nierealni.
Wspólnikami tych peregrynacji są zarówno Ci bardziej znani - Herbert, Herling Grudziński, Lampdusa, Czapski jak i mnie znani Gilbert Highet, Kazimierz Chłędowski. I od razu pojawia się zaciekawienie kim oni są, też poznać co ciekawego mają do powiedzenia.
Tekst o pięknie aż do bólu. Tekst o Herbercie. Przepiękny rozdział „Ars moriendi”! Jest w spojrzeniu autora jakiś podskórna, stale wyczuwalna świadomość spraw ostatecznych. Może to kwestia zawodu (jest lekarzem),czasem bieg życia zatrzymuje się gdzieś niespodziewanie na opisie rzeczywistości szpitalnej.
Piszę tekst ale to za każdym razem zaledwie (aż!) strona gęstych zdań które można czytać wielokrotnie i zawsze coś nowego wyczytać.
Magia podróżowania. Magia czytania.

Mała objętość a jaka (za)wartość. Już pierwszy tekst, zaledwie dwie strony, pokazuje całą przyjemność obcowania z tymi zapiskami podróżnymi. Parę zdań o wyprawie na grób Brodskiego na weneckim cmentarzu San Michele i mam wrażenie, że to ja podróżuję vaporetto i widzę to wszystko własnymi oczyma.
Zatrzymany opisaniem widok Włoch, tych bardziej i mniej znanych miejsc, w...

"Miniatury" to dobry tytuł. Autor nie ma ambicji, aby pisać konkretnie: eseje czy impresje. Pisze wybiorczo o swoich wrażeniach i skojarzeniach, patrzy oczami innych na niektóre może mejsca. Przyjemnie się czyta.

"Miniatury" to dobry tytuł. Autor nie ma ambicji, aby pisać konkretnie: eseje czy impresje. Pisze wybiorczo o swoich wrażeniach i skojarzeniach, patrzy oczami innych na niektóre może mejsca. Przyjemnie się czyta.