Bardzo nowatorski język i styl jakby z pisanych po II wojnie powieści psychologicznych. Sposób prowadzenia narracji także nowoczesny, bardzo "rozedrgany". Powieść grająca na uczuciach, losy kobiet wzajemnie splecione i nieszczęśliwe w wyniku nietrafionej miłości i nieoczekiwanej śmierci. Kobiety w książce przeżywają namiętne uczucia i jest to opisane bardzo prawdziwie i trafnie.

Bardzo nowatorski język i styl jakby z pisanych po II wojnie powieści psychologicznych. Sposób prowadzenia narracji także nowoczesny, bardzo "rozedrgany". Powieść grająca na uczuciach, losy kobiet wzajemnie splecione i nieszczęśliwe w wyniku nietrafionej miłości i nieoczekiwanej śmierci. Kobiety w książce przeżywają namiętne uczucia i jest to opisane bardzo prawdziwie i...

Kwiryna to była jakaś nawiedzona jak dla mnie.

Kwiryna to była jakaś nawiedzona jak dla mnie.

Świetna

Świetna

Druga część Dziewcząt z Nowolipek, równie dobra jak poprzednia. Doskonale pokazane relacje damsko-męskie w warunkach, kiedy kobiety były jeszcze zazwyczaj zależne od mężczyzn. Szczególnie ciekawe i niebanalne są postaci Bronki i Kwiryny. Pierwsza trudna do zdiagnozowania, poruszająca się przez powieść jak mgła ("kobieto, puchu marny, ty wietrzna istoto"),dająca dużo do myślenia. Druga ściśle określona przez gorset zaborczości i chciwości, pod wplywem dobrotliwego, niemal świętego męża zaczyna przechodzić przemianę.

Pojawiają się też kwestie społeczne, krytyczne podejście do pracy społecznej elit, w której szczytne idee często ustępują chęci pokazania się i wykazania, czczym deklaracjom i po prostu okazjom do kolejnego rautu i samopotwierdzenia. Forma i słowo, słowo i forma. (Zapadł mi w pamięci taki szczegół, że siedziba jakiegoś stowarzyszenia miała łazienkę, ale nikomu nie przychodziło do glowy, żeby z niej korzystały brudne podopieczne, które nie miały gdzie się porządnie umyć).

Całość skrojona na tyle sprawnie, że człek łatwo i naturalnie wciąga się w powieściowe losy, ulega realistycznej iluzji i zapewne niekiedy utożsamieniu z któryms z bohaterów. A przy tym dla mnie zaletą dawnej literatury są stonowane barwy, bliższe codzienności, w przeciwieństwie do współczesnych wysilków, by czytelnika trzymać ciągle w napięciu, oczekiwaniu kolejnych jaskrawych i niezwyklych zdarzeń (czego najpopularniejszym przejawem jest chyba Twardoch).

Druga część Dziewcząt z Nowolipek, równie dobra jak poprzednia. Doskonale pokazane relacje damsko-męskie w warunkach, kiedy kobiety były jeszcze zazwyczaj zależne od mężczyzn. Szczególnie ciekawe i niebanalne są postaci Bronki i Kwiryny. Pierwsza trudna do zdiagnozowania, poruszająca się przez powieść jak mgła ("kobieto, puchu marny, ty wietrzna istoto"),dająca dużo do...

https://zacofany-w-lekturze.pl/2022/12/marzenia-i-rozczarowania.html

https://zacofany-w-lekturze.pl/2022/12/marzenia-i-rozczarowania.html

45/2023 (A),tom I

45/2023 (A),tom I

Druga część jest chyba jeszcze lepsza niż pierwsza, choć jeszcze bardziej gorzko. I niesprawiedliwa, choć przez to prawdziwa. Bo jak tu się zgodzić z tym, że Bronka, co tylko chciała prawdziwej miłości, kończy, popełniając samobójstwa, biedny Roman, chyba najlepszy człowiek w całej książce, umiera na ciężką chorobę, a Amelia zostaje uniewinniona za otrucie męża? Tyle że tak niestety często bywa...

Druga część jest chyba jeszcze lepsza niż pierwsza, choć jeszcze bardziej gorzko. I niesprawiedliwa, choć przez to prawdziwa. Bo jak tu się zgodzić z tym, że Bronka, co tylko chciała prawdziwej miłości, kończy, popełniając samobójstwa, biedny Roman, chyba najlepszy człowiek w całej książce, umiera na ciężką chorobę, a Amelia zostaje uniewinniona za otrucie męża? Tyle że tak...

Rzadko kiedy kontynuacja jest równie dobra, co pierwotna książka. To przekonanie towarzyszy czytelnikowi przez większą część „Rajskiej jabłoni”. W odróżnieniu od „Dziewcząt z Nowolipek” przez prawie połowę powieści nie można się pozbyć wrażenia, że autorka chciała po prostu zdyskontować ekonomicznie sukces swej najbardziej znanej książki.
Inaczej niż w pierwszej części dylogii warszawskiej Gojawiczyńska koncentruje się niemal wyłącznie na relacjach osobistych Bronki, Kwiryny, Cechny i Amelii z ich mężczyznami. Niewielu tu obrazów z życia warszawskiego mieszczaństwa, szczególnie jego biedniejszej części (rzemieślnicy i robotnicy) a problemy bohaterek sprowadzają się wyłącznie do ich stosunku do partnerów i wzajemnie. Tak jakby Pola Gojawiczyńska zdecydowała się kontynuować bardzo dobrą powieść obyczajową komercyjnym romansem.
Na szczęście rozwój fabuły idzie we właściwą stronę, a córka rzemieślnika nie przykrywa melodramatami tego co w powieści najciekawsze. A jest tym pewne rozczarowanie do zbyt małych zmian, jakie w życiu warstw najuboższych spowodowało odzyskanie niepodległości. Bieda i brak perspektyw mieszkańców oficyny dawnej kamienicy Majewskich, repatriantów z ziem zabranych a nawet tych, którzy próbowali się wybić (córka szewca). Wywodzące się głównie z ziemiaństwa sfery polityczne wchłonęły elity dawnych „dołów społecznych”, jak Ignaś, które zapominają o swoim pochodzeniu i służą tym, którzy traktują ich z góry.
Inni, w twardej walce o przetrwanie traktują innych jako konkurentów, a przegrywających jako nieudaczników. A tych, którzy im współczują – jako ludzi słabych.
Niby dobro nie zwycięża, a zło nie przegrywa, ale w każdym tli się człowieczeństwo, które zawsze ma szanse się ukazać, I czasami trzeba dramatu osobistego, by mogło się ujawnić.
Bardzo dobra powieść obyczajowa z okresu II Rzeczpospolitej, jak rzadko która nie wywodząca się z kręgu inteligencji ziemiańskiego pochodzenia. Do tego napisana językiem prostym, ale wolnym od wulgaryzmów z jednej, a infantylizmu z drugiej strony. Prawdziwe i wiarygodne świadectwo o świecie, którego już nie ma i ludziach, którzy w nim żyli.

Rzadko kiedy kontynuacja jest równie dobra, co pierwotna książka. To przekonanie towarzyszy czytelnikowi przez większą część „Rajskiej jabłoni”. W odróżnieniu od „Dziewcząt z Nowolipek” przez prawie połowę powieści nie można się pozbyć wrażenia, że autorka chciała po prostu zdyskontować ekonomicznie sukces swej najbardziej znanej książki.
Inaczej niż w pierwszej części...

Zachwyca mnie bogaty język w opisie zwykłych spraw. Pisarka po mistrzowsku buduje portrety psychologiczne bohaterów.

Zachwyca mnie bogaty język w opisie zwykłych spraw. Pisarka po mistrzowsku buduje portrety psychologiczne bohaterów.

Kiedy byłam nastolatką, zaczytywałam się namiętnie w "Stowarzyszeniu wędrujących dżinsów". "Rajska jabłoń" to poniekąd taka jego wersja dla dorosłych. Poza różnicą w scenerii wszystko się zgadza - cztery bohaterki, przyjaciółki, których historie pozostaną do końca związane, ale każda ostatecznie będzie musiała pójść własną drogą, odrobić życiowe lekcje i zmierzyć się ze swoją porcją problemów i dramatów.

Książka Gojawiczyńskiej ma to, co powinna mieć dobra proza obyczajowa - wyraziste bohaterki i historie, o których chce się czytać. Trudno jednak powiedzieć o niej coś więcej, bo to po prostu przyzwoita powieść drogi, która niczym się nie wyróżnia. Gojawiczyńska jest wiarygodna w tym, co pisze o międzywojennej Warszawie, o bolączkach i dylematach ówczesnych kobiet, ale nie jest porywająca. To po prostu dobra proza.

Kiedy byłam nastolatką, zaczytywałam się namiętnie w "Stowarzyszeniu wędrujących dżinsów". "Rajska jabłoń" to poniekąd taka jego wersja dla dorosłych. Poza różnicą w scenerii wszystko się zgadza - cztery bohaterki, przyjaciółki, których historie pozostaną do końca związane, ale każda ostatecznie będzie musiała pójść własną drogą, odrobić życiowe lekcje i zmierzyć się ze...