Za każdym razem gdy czytam Ciorana znajduję w jego aforyzmach, przemyśleniach coś nowego, wychwytuje "ukryty" sens, a raczej interpretuje ten sens i doznaje nagłej iluminacji jak ten filozof w tak prosty sposób w doborze oszczędnych słów potrafi ująć to co i ja odczuwam.

Emil Cioran to doskonały obserwator życia, który odnajduje sens życia w jego bezsensie, co pozwala mu o ironio żyć i trwać mimo całego chaosu jaki się wokół niego dzieje. Mógłby zakończyć swoje życie w każdej chwili, ale czy to byłoby logiczne działanie? Łatwiej jest skrócić swoje cierpienia, agonię niż stawić jej czoła. Sam autor doznaje w życiu różnych porażek, klęsk, które go kształtują, bo porażka to nasz sukces, a gdy do czegoś dochodzimy w pewnym momencie i tak doznamy upadku, czy to moralnego, czy też popadniemy w chorobę (a to osoby chore najlepiej spośród innych żyją pełnią życia),która doprowadzi nas do śmierci.

Śmierć to jedyna pewna rzecz w naszym życiu, wszyscy wiemy o tym, że kiedyś dojdzie do naszego końca, ale im dłużej żyjemy tym trudniej nam odejść z tego świata, bo już zdążyliśmy do niego przywyknąć, każda jednostka ma tę zadziwiają właściwość w swej próżności.

Naszym największym wrogiem, poza tym, że jesteśmy nimi my dla nas samych, jest pędzący nieustannie czas, my staramy się go zabić oczekując na koniec, a czas płynąc nieubłaganie przybliża ten moment tym samym zabijając nas.

Człowiek jest istotą niedoskonałą, sprzeczną, pełną hipokryzji, która szuka sobie "bogów" bo Ci dają mu siłę, nawet istoty "niższe" jakimi są nasi bracia określani przez nas "zwierzęta" (wszak wbrew temu co sądzimy są tak do nas podobne) to dla Ciorana pomyłka natury i dla niej byłoby dobrze aby życie ograniczyło się do roślinności. Jednak uważa zwierzęta za istoty doskonalsze od homo sapiens.

Filozof wątpi w to, że człowiek kiedykolwiek pozbędzie się swoich wad ponieważ na ich miejsce pojawią się zaraz nowe. Patrząc na ludzi widzi w nich "żywe" trupy, które należałoby wyzwolić od cierpienia zwanego życiem dlatego pierwsze co przychodzi mu na myśl to eksterminacja. Jedyne co pragnie mieć wspólnego z człowiekiem to to aby nim być, ograniczyć z nim kontakt, najlepiej przebywać w samotności. Ludzie są na tyle egoistyczni, że nawet tych których kochają starają się do siebie przywiązać i tym sposobem unieszczęśliwić, bo tylko zasłona zwana miłością nosi różowe okulary i nie jest w stanie odróżnić szczęścia od nieszczęścia, a mimo, że obydwa te stany prowadzą do smutku to i tak wolimy czuć euforię. O ile dla buddystów "Wszystko jest cierpieniem" to Emil Cioran idzie o krok dalej i twierdzi: "Wszystko jest koszmarem".

Ludzie kochają wszelką anomalię, a życie jest jedną z największych jaka istnieje.

W po(d)stępie widzi też zagrożenia wynikające dla współczesnej społeczności, jednak nie są określone jakie to konkretnie niebezpieczeństwa czyhają na nas, chociaż domyślam się z innych wypowiedzi Emila, że może chodzić o postępującą urbanizację terenów zielonych (prawdopodobnie nie są to jedyne problemy).

Nie sposób jest przedstawić ogromu geniuszu tego wielkiego myśliciela XX wieku, w swojej "recenzji" użyłem pewnie sporo uproszczeń i sądzę, że nie wyłapałem wszystkiego, dlatego warto wracać do dzieła Mistrza od czasu do czasu, a gwarantuję, że odkryje się w nich coś nowego na co wcześniej nie zwróciliśmy uwagi.

Za każdym razem gdy czytam Ciorana znajduję w jego aforyzmach, przemyśleniach coś nowego, wychwytuje "ukryty" sens, a raczej interpretuje ten sens i doznaje nagłej iluminacji jak ten filozof w tak prosty sposób w doborze oszczędnych słów potrafi ująć to co i ja odczuwam.

Emil Cioran to doskonały obserwator życia, który odnajduje sens życia w jego bezsensie, co pozwala mu...

To nie jest dobra pozycja dla osób mających tendencję do dekadenckich wizji świata. Do książek tego Pana powinni obowiązkowo dodawać stryczek. Trochę przytłaczające jest czytanie ciągle o tym jak jest tutaj źle i jak śmierć jest naszym jedynym wyzwoleniem. Śmierć istnieje, w porządku, ale czasem warto poszukać sobie też czegoś co da nam chwilę radości, zamiast zatapiać się w otchłani mizantropicznych przemyśleń i antynatalistycznych wynurzeń.

To nie jest dobra pozycja dla osób mających tendencję do dekadenckich wizji świata. Do książek tego Pana powinni obowiązkowo dodawać stryczek. Trochę przytłaczające jest czytanie ciągle o tym jak jest tutaj źle i jak śmierć jest naszym jedynym wyzwoleniem. Śmierć istnieje, w porządku, ale czasem warto poszukać sobie też czegoś co da nam chwilę radości, zamiast zatapiać się...

Aforyzmy trudno ocenić inaczej, niż pod względem tego jak do nas trafiają...

Aforyzmy trudno ocenić inaczej, niż pod względem tego jak do nas trafiają...