Jedna z odnóg biografii Hanuszkiewicza.
Ta podszyta kobietą.
A mniej poetycko – pierwsza część tzw. „rozmów dźwirzyńskich”.

Rozmowa nr 1 jest lekka, inteligentna, momentami wręcz erudycyjna.
Do tego uważna, pełna zaskakującej czułości, pochylenia nad światem, zrozumienia, optymizmu, ale i dystansu, ironii oraz dowcipu.
Pyszna, soczysta, uwodzicielska i erotyczna to gawęda.

Wielki artysta, ciekawy umysł i piekielnie przystojny mężczyzna, jakim w moim mniemaniu był Hanuszkiewicz, opowiada tu o swych „przemyśleniach dotyczących odwiecznego obcowania płci i dylematów miłości, zdrady oraz seksu”.
O kobietach – na scenie i w życiu prywatnym, w polityce i sztuce, w filmach i modzie – mówi po swojemu: rzeczywiście niezwykle szczerze, często na granicy kontrowersji i dobrego smaku.
A mimo to jego przemyślenia, także te o „relacjach kobiet z mężczyznami w minionym wieku i w czasach, które dopiero nadchodzą”; wciągają, drażnią, wzburzają, prowokują, skłaniają do refleksji.

W tle przewija się tu ponadto kapka literatury oraz kawał historii teatru i mnóstwo związanych z tym anegdot, a to już jest czysty miód na moje „teatrolubne” i „ksiażkolubne” serce.

No uwielbiam to ględzenie Hanuszkiewicza, w każdej postaci. Nic na to nie poradzę. I polecam komu się da!

Nie doszukałam się w tej książce – jak twierdzą niektóre opinie w internecie – chamstwa, nie widzę tu kompromitacji głównego opowiadacza, nie widzę podobno gorszącej niezgodności ze współczesną świętą: statystyką (osobiście nierzadko ważniejsza jest dla mnie sama historyjka, a nie jej zgodność z rzeczywistością i „naukowymi” badaniami; zresztą, statystyka wszystko przyjmie, dykteryjka – niekoniecznie).
Nie czuję się obrażana, kiedy Hanuszkiewicz używa słowa „baba”, jest sprośny i opowiada o dziwkach, kiedy rzuca w jego mniemaniu jedyne słuszne opinie czy sypie starymi, wielokrotnie powtarzanymi dykteryjkami.
Nie brzydzi mnie jego „mineta w burdelach” i nie rusza jego wpadanie w samozachwyt.
Nie szarpie mnie to wszystko, bo nie znajduję w tej książce niczego, czego bym się nie spodziewała i czego bym wcześniej o A. H. nie wiedziała, zaś szeroko rozumiane dobrodziejstwo hanuszkiewiczowskiego inwentarza, jakie serwuje mi ta pozycja oraz obronne ustalenie terminu wydania tych rozmów na: „po śmierci” uznaję za oczywistość doskonale zgraną czy wręcz bezpośrednio wynikającą z osobowości legendarnego inscenizatora.

Jedna z odnóg biografii Hanuszkiewicza.
Ta podszyta kobietą.
A mniej poetycko – pierwsza część tzw. „rozmów dźwirzyńskich”.

Rozmowa nr 1 jest lekka, inteligentna, momentami wręcz erudycyjna.
Do tego uważna, pełna zaskakującej czułości, pochylenia nad światem, zrozumienia, optymizmu, ale i dystansu, ironii oraz dowcipu.
Pyszna, soczysta, uwodzicielska i erotyczna to...

„Kobiety naprawdę fascynowały Hanuszkiewicza. W literaturze, na scenie i w życiu prywatnym. Mawiał o nich baby – z wyraźną, mocną intonacją i prawdziwą atencją.” Chyba wciąż poszukiwał ideału – w sztuce i życiu. Ulegając urokowi kobiet żenił się trzykrotnie. O swoich żonach powiedział: „Miałem wspaniałe małżonki. Wszystkie można by określić jako boskie diabły wcielone. Nie powiem, aby życie z nimi było łatwe, ale niewątpliwie interesujące, niekiedy nawet wspaniałe.” A jednak odszedł od każdej z nich, bo - jak twierdził – nie kochały go, więc szukał kolejnej.
W przedstawionym czytelnikom wywiadzie-rzece podzielił się wieloma przemyśleniami dotyczącymi nie tylko kobiet, ale też relacji czy miłości. Jego poglądy, oparte na doświadczeniu i umiejętności obserwacji świata mogą intrygować, mogą wydawać się kontrowersyjne, ale trudno pozostać wobec nich obojętnym. Ukazał też pewne fakty, przemyślenia dotyczące własnego życia. Szczególnie zainteresowały mnie wspomnienia dotyczące okresu okupacji.

„Kobiety naprawdę fascynowały Hanuszkiewicza. W literaturze, na scenie i w życiu prywatnym. Mawiał o nich baby – z wyraźną, mocną intonacją i prawdziwą atencją.” Chyba wciąż poszukiwał ideału – w sztuce i życiu. Ulegając urokowi kobiet żenił się trzykrotnie. O swoich żonach powiedział: „Miałem wspaniałe małżonki. Wszystkie można by określić jako boskie diabły wcielone. Nie...

Pan Hanuszkiewicz to idol mojej młodości. Ideał męskiej urody. Ciekawe było poznać jego poglądy na świat kobiet, na życie, na sztukę. Ale mam wrażenie, że ukazane w książce poglądy Adama Hanuszkiewicza - to tylko niewielka część prawdziwej wiedzy czy oglądu świata kobiet. Jak każdy prawdziwy gentleman - o kobietach, a zwłaszcza swoich kobietach - mówi tylko dobrze.Lub wcale.

Pan Hanuszkiewicz to idol mojej młodości. Ideał męskiej urody. Ciekawe było poznać jego poglądy na świat kobiet, na życie, na sztukę. Ale mam wrażenie, że ukazane w książce poglądy Adama Hanuszkiewicza - to tylko niewielka część prawdziwej wiedzy czy oglądu świata kobiet. Jak każdy prawdziwy gentleman - o kobietach, a zwłaszcza swoich kobietach - mówi tylko dobrze.Lub wcale.

W posłowiu wydanej pośmiertnie książki Hanuszkiewicz /1924-2011/ mówi:
„Ci wszyscy, o ktorych wspomniałem w toku tych rozmów, są przecież moim wyobrażeniem o nich samych, więc jeżeli przez moje okulary widzę ich właśnie tak, jak widzę, to będę winien błędnego ich obrazu, jesli poczują się dotknięci jakimś moim fałszywym osądem”.
To ważna i ASEKURACYJNA uwaga, a ja z kolei „przez moje okulary” widzę Hanuszkiewicza jako obiekt marzeń dziewcząt z mojego pokolenia tj urodzonych, jak ja, koło 1943 roku. Bo w Łapickim gustowały starsze panie, a Pluciński nie osiągnął tej klasy jak tych dwóch amantów. Dodajmy, że Hanuszkiewicz zachował grono wielbicielek nawet wtedy gdy pojawili się Cybulski i Hłasko. A to duża sztuka !!
Bazą książki są rozmowy toczone w czasie wakacji 2001 roku, ktore opracowane i dopieszczone przez artystę, zostały wydane dopiero pośmiertnie, zgodnie z jego wolą. W ostatnim okresie teatralnej twórczosci Hanuszkiewicz przeżywał fascynację ojcem współczesnego teatru, Augustem Strindbergiem /1849-1912/, którego obsesyjna nienawiść do kobiet zaczęła się prawdopodobnie od porzucenia przez „la femme fatale” Dagny /1867-1901/, póżniejszą Stanisławową Przybyszewską. Kto nie zna jej tragicznego końca z ręki Emeryka, niech koniecznie się tym zainteresuje, bo historia tej MUZY jest arcyciekawa. To o wiele ciekawsze niż ostatnio recenzowana przeze mnie „Rebeka” du Maurier.
Po przeczytaniu zrozumiałem STRACH Hanuszkiewicza przed publikacją tych rozmów za jego życia. Bo to jest jedna, wielka KOMPROMITACJA. Bo to jest już, nie pokaz MIZOGINII, lecz CHAMSTWA. Bo wyrażanie się o kobietach per BABY, chamstwem niewątpliwie jest. Bo dwóch facetów, aktor-reżyser i tłumacz ze szwedzkiego POZJADALI WSZYSTKIE ROZUMY i wyrażają autorytatywne zdanie na każdy temat.
Jeden - bez matury, przyszedł do Polski z Berlingiem, czyli jak OBECNIE parszywie niektórzy mówią, z „sowieckim okupantem” i zdał eksternistyczny egzamin „na aktora” w 1946 r. Drugi /ur.1940/ - studiował /jak długo? - wikipedia nie podaje/ polonistykę na Uniwersytecie Toruńskim. Wolność jest, więc podobno każdy ma prawo gadać, co mu ślina na język przyniesie, choć nie ma ku temu legitymizującego wykształcenia. Tak i mnie wolno wytknąć wypowiadane autorytatywnie bzdury. Ograniczę się do dwóch, przejrzystych dla każdego.
Na stronie 87, Roszkowski powołując się na Starowicza, twierdzi, że
„...aż 90 proc. Polek i Polaków uważa seks przedmałżenski i pozamałżeński za niemoralny..”
Tymczasem na SKRAJNIE PRAWICOWYM portalu Fronda.pl czytam:
„Stosunki przedmałżeńskie. Za niemoralne uważa je 22 proc. Polaków. Za rzecz obojętną moralnie uznaje je 21 proc. badanych, za akceptowalną - 44 proc....
Seks pozamałżeński. Nie zgadza się z nim 71 proc. naszych obywateli...”.

Na stronie 38 czytam:
„...Homoseksualne zachowania są wśród niemal WSZYSTKICH zwierząt na porządku dziennym...” /podk.moje/

A w internecie znajduję:
„ Dr. Antonio Pardo, profesor bioetyki na Uniwersytecie Nawarra w Hiszpanii wyjaśnia:
Mówiąc poprawnie, homoseksualizm NIE WYSTĘPUJE wśród zwierząt... Ze względów przetrwania gatunku instynkt rozrodczy jest zawsze ukierunkowany ku osobnikowi odmiennej płci. Dlatego zwierzę nie może być nigdy homoseksualne samo w sobie. Jednakże interakcja z innymi instynktami (w szczególności z instynktem dominacji) może mieć skutek w postaci zachowań pozornie homoseksualnych. Zachowanie to nie musi odpowiadać homoseksualizmowi zwierzęcemu. Oznacza to tyle, że zachowania seksualne zwierząt zawierają aspekty wykraczające poza reprodukcję”. /podk.moje/
Do tego wszystkiego dwóch obleśnych starców stojących nad grobem debatuje „nad minetą w burdelach”, odgrzewa stare dowcipy i dykteryjki, wykazując ukontentowanie sobą. Nie rozumiem uczestnictwa kobiety, Renaty Dymnej, w tym żałosnym spektaklu.
Na koniec przypomnę, że Hanuszkiewicz był przez „warszawską ulicę” wielokrotnie krytykowany za traktowanie kolejnych żon.
KSIĄŻKA NIEPOTRZEBNA, PSUJĄCA DOBRE WSPOMNIENIA O NIEWĄTPLIWIE WYBITNYM REŻYSERZE.

PS. Znalazłem jeden pozytyw /str.19/
„Mąż powinien mieć wyrobione zdanie o wierności żony - wolno mu się mylić, nie wolno mu się wahać”

W posłowiu wydanej pośmiertnie książki Hanuszkiewicz /1924-2011/ mówi:
„Ci wszyscy, o ktorych wspomniałem w toku tych rozmów, są przecież moim wyobrażeniem o nich samych, więc jeżeli przez moje okulary widzę ich właśnie tak, jak widzę, to będę winien błędnego ich obrazu, jesli poczują się dotknięci jakimś moim fałszywym ...

Sama postać Adama Hanuszkiewicza już od dawna była dla mnie intrygująca, dlatego z wielką ciekawością sięgnęłam po tę książkę... Cieszę się, że to zrobiła, ponieważ po jej przeczytaniu wiem już na pewno, że Adam Hanuszkiewicz to postać niezwykła, nietuzinkowy artysta, wielki idealista i człowiek, który nie boi się mieć swojego zdania, bardzo często odmiennego od większości ludzi...

Sama postać Adama Hanuszkiewicza już od dawna była dla mnie intrygująca, dlatego z wielką ciekawością sięgnęłam po tę książkę... Cieszę się, że to zrobiła, ponieważ po jej przeczytaniu wiem już na pewno, że Adam Hanuszkiewicz to postać niezwykła, nietuzinkowy artysta, wielki idealista i człowiek, który nie boi się mieć swojego zdania, bardzo często odmiennego od większości...

„Kobiety naprawdę fascynowały Hanuszkiewicza. W literaturze, na scenie i w życiu prywatnym. Mawiał o nich baby – z wyraźną, mocną intonacją i prawdziwą atencją.”
Mężczyzna, którego życie zawodowe obfitowało w kontakty z pięknymi i charyzmatycznymi gwiazdami sceny teatralnej, zmuszony stawić czoła niejednemu kaprysowi czy wręcz wybuchowi nieuzasadnionej wściekłości w wykonaniu „boskich diabłów”. Niemniej jednak Hanuszkiewicz ulegał niepodważalnemu urokowi roztaczanemu przez płeć piękną, był bowiem trzykrotnie żonaty. Uchodził za amanta, choć przyznawał się do okresów seksualnej abstynencji. Otoczony przez najbardziej pożądane kobiety swego pokolenia, pozostawał monogamistą oddanym tylko i wyłącznie tej, której poprzysiągł wierność. Swobodny wywiad-rzeka, prowadzony przez Renatę Dymną i Janusza B. Roszkowskiego, ukazuje te aspekty życia Hanuszkiewicza, które do tej pory pozostawały w cieniu mitu budowanego wokół artysty. Tematem przewodnim książki jest postać kobiety i to właśnie przez jej pryzmat czytelnik poznaje biografię teatralnego mistrza, otrzymując przy tym słuszną porcję refleksji człowieka obarczonego bagażem doświadczeń.

http://obliczakultury.pl/literatura/kultura/biograficzne/2876-kobieto-boski-diable-adam-hanuszkiewicz-recenzja

„Kobiety naprawdę fascynowały Hanuszkiewicza. W literaturze, na scenie i w życiu prywatnym. Mawiał o nich baby – z wyraźną, mocną intonacją i prawdziwą atencją.”

Mężczyzna, którego życie zawodowe obfitowało w kontakty z pięknymi i charyzmatycznymi gwiazdami sceny teatralnej, zmuszony stawić czoła niejednemu kaprysowi czy wręcz wybuchowi nieuzasadnionej wściekłości w...

Bardzo chciałabym przeczytać tę ksiażkę ale niestety nigdzie nie mogę jej dostać, w ksiegarniach mówią, że nie została jeszcze wydana, czekam na nią z niecierpliwością

Bardzo chciałabym przeczytać tę ksiażkę ale niestety nigdzie nie mogę jej dostać, w ksiegarniach mówią, że nie została jeszcze wydana, czekam na nią z niecierpliwością