Jestem pod ogromnym wrażeniem tej książki.
Jest to nie tylko historia chłopca żydowskiego, którego młodość przypada na II wojnę światową, ale też dalsze dzieje jego życia, a było one niezwykle trudne.
On sam nie do końca chciał się podjąć opisu swojej historii, ale został zachęcony przez sekretarkę, ponieważ "pamięć tych dni musi być ostrzeżeniem dla współczesnych, bo każda cywilizacja zbudowana przez serca oporne na głos Boży musi upaść. Dlatego nie wolno zredukować holocaustu do kilku akapitów w encyklopedii", choć były to "bolesne wydarzenia młodości, zapieczętowane gdzieś na dnie (...) świadomości".
Poznawanie kolejnych historii życia Izraelitów z okresu drugiej wojny pozwoliło mi się mocniej zagłębić w tą tematykę i lepiej rozumieć mechanizmy ich postępowania, reakcje i wolę życia, którą obserwuję dzisiaj.
Jednak historia Eliezera Urbacha jest nieco inna. Zawsze z szacunkiem dla religii ojców i dla Boga narodu żydowskiego, choć bez osobistej relacji. Zmienia się to kilka lat po wojnie, gdy zostaje wyznawcą Mesjasza - Jezusa.
Książka niesie z sobą niesamowite przesłanie nadziei, pokoju i po jej przeczytaniu czułam się bardzo podniesiona na duchu.
Tym bardziej jest ona dla mnie ważna, bo mój tato spotykał się z Eliezerem dwukrotnie w latach osiemdziesiątych i na początku dziewięćdziesiątych i wypowiadał się na jego temat z ogromnym szacunkiem.
Polecam serdecznie

Jestem pod ogromnym wrażeniem tej książki.
Jest to nie tylko historia chłopca żydowskiego, którego młodość przypada na II wojnę światową, ale też dalsze dzieje jego życia, a było one niezwykle trudne.
On sam nie do końca chciał się podjąć opisu swojej historii, ale został zachęcony przez sekretarkę, ponieważ "pamięć tych dni musi być ostrzeżeniem dla współczesnych, bo...