Pamiętacie dawny serial "Opowieści z krypty"? Tutaj mamy coś podobnego, przychodzi chłopak do wuja, siedzą sobie przy kominku i popijają herbatę. Zaczynają rozmowę na temat posiadanych przez wuja różnych przedmiotów, artefaktów i wtedy wuj zaczyna po kolei opowiadać mrożące krew w żyłach historie z nimi związanych. Historie są różne, jedne bardziej straszne, inne mniej. Ale najbardziej zaskakująca jest końcówka książki, kiedy wuj opowiada swoją własną opowieść. Całość książki jest osnuta mrocznym klimatem w stylu Edgara Allana Poe.

Pamiętacie dawny serial "Opowieści z krypty"? Tutaj mamy coś podobnego, przychodzi chłopak do wuja, siedzą sobie przy kominku i popijają herbatę. Zaczynają rozmowę na temat posiadanych przez wuja różnych przedmiotów, artefaktów i wtedy wuj zaczyna po kolei opowiadać mrożące krew w żyłach historie z nimi związanych. Historie są różne, jedne bardziej straszne, inne mniej. Ale...

"Opowieści wuja Mortimera" to dla mnie - fanki horroru - prawdziwy smakołyk. Z uwagi na to, iż niektóre sceny były zaskakująco brutalne, przed podsunięciem lektury dzieciom zalecam dorosłym uprzednie zapoznanie się z jej treścią.

"Opowieści wuja Mortimera" to dla mnie - fanki horroru - prawdziwy smakołyk. Z uwagi na to, iż niektóre sceny były zaskakująco brutalne, przed podsunięciem lektury dzieciom zalecam dorosłym uprzednie zapoznanie się z jej treścią.

Książka jest skierowana do dzieci (oczywiście tych starszych),ale miałam ciarki w czasie czytania. Narracja buduje napięcie, które nie maleje nawet na chwilę. Wprowadzenie do tekstu duchów, upiorów i demonów dodaje tutaj grozy, szczególnie z uwagi na fakt, że to dzieci popełniają okrutne zbrodnie pod ich wpływem. Nie wiem, czy ta książka powinna być czytana przez dzieci, bo dla mnie jest niepokojąca ...

Książka jest skierowana do dzieci (oczywiście tych starszych),ale miałam ciarki w czasie czytania. Narracja buduje napięcie, które nie maleje nawet na chwilę. Wprowadzenie do tekstu duchów, upiorów i demonów dodaje tutaj grozy, szczególnie z uwagi na fakt, że to dzieci popełniają okrutne zbrodnie pod ich wpływem. Nie wiem, czy ta książka powinna być czytana przez dzieci,...

serial na podstawie tej książki, zrobiony z rozmysłem, mógłby naprawdę dużo przekazać wartościowych obrazów

serial na podstawie tej książki, zrobiony z rozmysłem, mógłby naprawdę dużo przekazać wartościowych obrazów

To chyba moja ulubiona książka z czasów młodości, lubię wracać i wcale nie jest taka banalna na jaką się może wydawać :3

To chyba moja ulubiona książka z czasów młodości, lubię wracać i wcale nie jest taka banalna na jaką się może wydawać :3

Przeczytane w jeden wieczór. Kilka krótkich historii pełnych grrrrrozy, duchów i straszydeł, skrzypiących schodów i drzwi, tajemnic i niewyjaśnionych zjawisk, a wszystko to zręcznie spięte w całość klamrą. Siedziałam pod kołdrą, ledwie czubek nosa wystawał.....i czytając, autentycznie się bałam. Niesamowita lektura - z półki "przeczytane" powinna na stałe zagościć na półce "do przeczytania" - do takich pozycji zawsze chętnie wracam.

Przeczytane w jeden wieczór. Kilka krótkich historii pełnych grrrrrozy, duchów i straszydeł, skrzypiących schodów i drzwi, tajemnic i niewyjaśnionych zjawisk, a wszystko to zręcznie spięte w całość klamrą. Siedziałam pod kołdrą, ledwie czubek nosa wystawał.....i czytając, autentycznie się bałam. Niesamowita lektura - z półki "przeczytane" powinna na stałe zagościć na półce...

Moja ulubiona książka. Zbiór niezwykle nastrojowych opowiadań

Moja ulubiona książka. Zbiór niezwykle nastrojowych opowiadań

Dom wuja Mortimora to miejsce, w którym nie chciałabym się znaleźć po zmroku. Ponury gospodarz spędza dni pośród zamkniętych pokoi, w towarzystwie zbzikowanego służącego i tajemniczych odgłosów rozchodzących się po korytarzach. Jaką tajemnicę ukrywa? Kim są dzieci biegające po ogrodzie?
Edgarowi nie wypada zadawać dociekliwych pytań. Przychodzi do domu wuja, by usiąść z nim przy kominku i słuchać niekończących się historii, a każda z nich jeży włos na głowie.

Połknęłam jednym tchem i mam ochotę na więcej. Jest w tej książce coś zaskakującego, co pozostawia niedosyt. Sięgając po nią byłam pewna, że biorę do rąk opowieść dla dzieci - jakie było moje zaskoczenie. Zwiódł mnie prosty język oraz dziecięca banalność, które w tej książce są narzędziem konstrukcyjnym grozy i dwukrotnie podbijają atmosferę niepokoju.
Myślę, że Chris Priestley ma świetne predyspozycje do tego, by we własnym, oryginalnym stylu stać się następnym przodownikiem gatunku grozy.

Dom wuja Mortimora to miejsce, w którym nie chciałabym się znaleźć po zmroku. Ponury gospodarz spędza dni pośród zamkniętych pokoi, w towarzystwie zbzikowanego służącego i tajemniczych odgłosów rozchodzących się po korytarzach. Jaką tajemnicę ukrywa? Kim są dzieci biegające po ogrodzie?
Edgarowi nie wypada zadawać dociekliwych pytań. Przychodzi do domu wuja, by usiąść z...

Opowiadania wujka Mortimera to groza dla młodszych czytelników. Mały chłopiec nosi imię Edgar (nasuwa to skojarzenia ze słynnym Edgarem A. Poe). Dla mnie osobiście powrót do czasów dzieciństwa w świetnym stylu.

Opowiadania wujka Mortimera to groza dla młodszych czytelników. Mały chłopiec nosi imię Edgar (nasuwa to skojarzenia ze słynnym Edgarem A. Poe). Dla mnie osobiście powrót do czasów dzieciństwa w świetnym stylu.

Wydawałoby się, że książka zaadresowana tylko do młodszych czytelników - nic bardziej mylnego! To jedna z tych, którą można czytać wiele razy, i nigdy nie będzie jej dość. Mroczna atmosfera, klimat przypominający nieco Edgara Poe... Historie idealne na ponure, jesienno-zimowe wieczory. Zgrabnie odtworzona klasyka. Chciałabym posiadać egzemplarz na swojej półce.

Wydawałoby się, że książka zaadresowana tylko do młodszych czytelników - nic bardziej mylnego! To jedna z tych, którą można czytać wiele razy, i nigdy nie będzie jej dość. Mroczna atmosfera, klimat przypominający nieco Edgara Poe... Historie idealne na ponure, jesienno-zimowe wieczory. Zgrabnie odtworzona klasyka. Chciałabym posiadać egzemplarz na swojej półce.