Mój syn, Juliusz

Bezpośrednia kontynuacja "Rzymianina Minutusa" (nawet numeracja rozdziałów zachowuje ciągłość, zaczynamy od ósmego) i moja opinia taka sama (można zerknąć). Różnice w porównaniu z pierwszą częścią:
- narrator coraz częściej, coraz szerzej, w końcu nagminnie zwraca się do swego syna, dla którego spisuje swe wspominki;
- z każdym rozdziałem książka staje się coraz mniej poukładana: może w celu oddania zmęczenia autora wspominek (Minutusa), osobnika starego i schorowanego, a może odzwierciedla to po prostu zmęczenie autora (Waltariego) swym nadmiernie rozrośniętym dziełem;
- materiał do porównań znajdą tu już nie czytelnicy "Klaudiusza i Messaliny", lecz "Quo vadis" - tylko ostrzegam, wizja Waltariego w porównaniu z Sienkiewiczowską stawia pewne rzymskie sprawy na głowie;
- więcej tu też humoru i dystansu do przedstawianej materii. Co ostatecznie umożliwia dokończenie lektury powieści ze spokojnym czytelniczym sumieniem.

Bezpośrednia kontynuacja "Rzymianina Minutusa" (nawet numeracja rozdziałów zachowuje ciągłość, zaczynamy od ósmego) i moja opinia taka sama (można zerknąć). Różnice w porównaniu z pierwszą częścią:
- narrator coraz częściej, coraz szerzej, w końcu nagminnie zwraca się do swego syna, dla którego spisuje swe wspominki;
- z każdym rozdziałem książka staje się coraz mniej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Narratorem w III tomie oraz głównym bohaterem (podobnie, jak w tomie wcześniejszym) jest dorosły już Minutus. Męźczyzna snuje opowieść o swoim życiu oraz najciekawszych i najważniejszych wydarzenia z historii Rzymu, których był bezpośrednim świadkiem. Ponieważ okres ten obejmuje głównie panowanie cesarza Nerona, Minutus ma o czym opowiadać. Opowieść kieruje do swojego syna, tytułowego Juliusza.
Ogromny atut tej części trylogii to doskonale, drobiazgowo wręcz ukazane zarówno historia Rzymu jak i realia życia w mieście w okresie co by nie mówić dziwnych rządów Nerona. Cała opowieść kończy się słynnym pożarem miasta, śmiercią Nerona i płynnie przechodzi w okres rządów cesarza Wespazjana i Tytusa. Jaki był okres rządów Nerona, każdy chyba orientuje się (chociażby w zarysie). Panowanie cesarza-szaleńca nie pozostaje bez wpływu na rodzinę Minutusa, jak i charakter męźczyzny. Wspominałam, że w II tomie Minutus jako nastolatek to koszmar. W III tomie następuje diametralna zmiana. Minutus staje się mądrym, odpowiedzialnym człowiekiem, który przede wszystkim dba o byt i życie swoje i swojej rodziny. Żeby to osiągnąć kilkakrotnie stanie przed niezwykle trudnym wyborem. Jego dylematy, decyzje, które musi podjąć i zmiana jaka w nim zaszła od II tomu, to obok wspaniałych opisów największe wartości III tomu.
Gorąco zachęcam do lektury wszystkich trzech tomów. Waltariemu po raz kolejny udało się udowodnić, że jest (był) mistrzem pióra. Jednak zaznaczam, iż nie jest to lektura dla każdego. Odrobinę specyficzny język fińskiego pisarza, historyczny rys, który jest trzonem trylogii i nagromadzenie historycznych szczegółów, nie każdemu muszą przypaść do gustu. Jeżeli jednak lubicie literaturę na najwyższym poziomie oraz książki historyczne, jest to wymarzona pozycja dla was.

Narratorem w III tomie oraz głównym bohaterem (podobnie, jak w tomie wcześniejszym) jest dorosły już Minutus. Męźczyzna snuje opowieść o swoim życiu oraz najciekawszych i najważniejszych wydarzenia z historii Rzymu, których był bezpośrednim świadkiem. Ponieważ okres ten obejmuje głównie panowanie cesarza Nerona, Minutus ma o czym opowiadać. Opowieść kieruje do swojego syna,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Moim zdaniem najlepszy tom całej trylogii. Dokładnie za takie pisanie polubiłem Mikę Waltariego. Opis spalenia Rzymu i kaźni Chrześcijan jest mistrzowsko plastyczny. Tradycyjnie już postacie historyczne odarte są z brązu, a historyczne wydarzenia autor przedstawia z perspektywy własnych badań i poglądów. Świetnie też wmontowane w historyczne tło są przygody głównego bohatera/narratora. Autor nie poprzestaje na pokazaniu wydarzeń historycznych. Mimochodem, w nienatrętny sposób ukazuje ich podłoże polityczne i ekonomiczne. Szczerze polecam wszystkim miłośnikom powieści historycznych.

Moim zdaniem najlepszy tom całej trylogii. Dokładnie za takie pisanie polubiłem Mikę Waltariego. Opis spalenia Rzymu i kaźni Chrześcijan jest mistrzowsko plastyczny. Tradycyjnie już postacie historyczne odarte są z brązu, a historyczne wydarzenia autor przedstawia z perspektywy własnych badań i poglądów. Świetnie też wmontowane w historyczne tło są przygody głównego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Starałam przez wszystkie poprzednie tomy powstrzymać się od komentarza, by móc spojrzeć na rzecz całościowo. Starałam się również trzymać swojej naczelnej bibliofilskiej reguły, która mówi, że nie zostawia się niedokończonych książek. Muszę przyznać, że za swoje starania nie czuję się zbytnio nagrodzona. Niestety, trylogia Miki Waltariego nie należy do udanych. Kiepska jest konstrukcja głównych bohaterów. Ani Marek ani Minutus nie są postaciami, o których chętnie będę pamiętała. Pierwszy z nich to jakiś kompletny powolny umysłowo „dobrotliwy idiota”, który jest narratorem tomu pierwszego. Moja nadzieja, że Minutus okaże się bardziej żwawy, jakby wskazywały na to przygody z czasów młodości, niestety okazała się płonna. Do tego dodać należy kiepskie ukazanie historii Rzymu, za panowania paru cesarzy oraz naprawdę bardzo byle jakie przedstawienie narodzin chrześcijaństwa. Nużące wynurzenia, powolna akcja. Ciągłe wyliczenia notorycznych samobójstw i mordów stają się po prostu nudne, nie ma w nich żadnego dramatyzmu. Namiętność też potraktowana jako rzecz aż nazbyt oczywista. Ledwo przebrnęłam i, szczerze mówiąc, nie polecam.

Starałam przez wszystkie poprzednie tomy powstrzymać się od komentarza, by móc spojrzeć na rzecz całościowo. Starałam się również trzymać swojej naczelnej bibliofilskiej reguły, która mówi, że nie zostawia się niedokończonych książek. Muszę przyznać, że za swoje starania nie czuję się zbytnio nagrodzona. Niestety, trylogia Miki Waltariego nie należy do udanych. Kiepska jest...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Rzadko zdarza się, by kolejne części cyklu były lepsze od poprzednich, ale w przypadku tej trylogii tak właśnie jest - trzeci tom uważam za najciekawszy i najbardziej udany.
Narratorem i głównym bohaterem, tak jak w drugim tomie, jest patrycjusz Minutus, który relacjonuje swoje życie i najważniejsze wydarzenia z dziejów współczesnego mu Rzymu. Opowieść kieruje do syna, Juliusza.

Dzięki spisywanym wspomnieniom poznajemy burzliwe perypetie Minutusa i jego najbliższych, które są ściśle powiązane z życiem na dworze Nerona i pod koniec powieści - Wespazjana. Głównego bohatera łączą z szalonym cesarzem skomplikowane relacje - niewiele pozostaje z młodzieńczej przyjaźni, gdy dziwactwa i fobie Nerona osiągają apogeum. Minutus musi jednak zapewnić swojej rodzinie bezpieczeństwo i dlatego decyduje się na kroki, które kładą się cieniem na jego sumieniu.

Autor ciekawie opisał polityczne i obyczajowe tło epoki. Mimo iż znamy z historii dzieje rzymskiego imperium, z ciekawością śledzi się konflikty militarne i religijne, intrygi knute przez bohaterów oraz zmierzające nieuchronnie ku klęsce rządy Nerona.

Powieść napisana jest barwnym językiem. Ta żywiołowość idealnie współgra z pełną nagłych zwrotów akcji fabułą. Czyta się jednym tchem i z prawdziwą przyjemnością.

Rzadko zdarza się, by kolejne części cyklu były lepsze od poprzednich, ale w przypadku tej trylogii tak właśnie jest - trzeci tom uważam za najciekawszy i najbardziej udany.
Narratorem i głównym bohaterem, tak jak w drugim tomie, jest patrycjusz Minutus, który relacjonuje swoje życie i najważniejsze wydarzenia z dziejów współczesnego mu Rzymu. Opowieść kieruje do syna,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to