Rzymianin Minutus

Szału nie ma, jest powieść historyczna. Nie powiem, sprawnie napisana. Dla tych, co czytali "Klaudiusza i Messalinę" fajny materiał do porównań - to te same czasy i to samo miejsce akcji, ci sami bohaterowie (oprócz głównego), nieco inna perspektywa. Prócz Rzymu zwiedzamy okolice Antiochii, Brytanię, Achaję, Cylicję i Efez. Wszędzie napotykamy chrześcijan, w tym niejakich Pawła i Piotra. Efekt? Pośredni między innymi znanymi powieściami historycznymi Waltariego, "Egipcjaninem Sinuhe" i "Mikaelem": tempo akcji jak pierwszej, poziom drugiej. Szkoda, że nie odwrotnie.

Szału nie ma, jest powieść historyczna. Nie powiem, sprawnie napisana. Dla tych, co czytali "Klaudiusza i Messalinę" fajny materiał do porównań - to te same czasy i to samo miejsce akcji, ci sami bohaterowie (oprócz głównego), nieco inna perspektywa. Prócz Rzymu zwiedzamy okolice Antiochii, Brytanię, Achaję, Cylicję i Efez. Wszędzie napotykamy chrześcijan, w tym niejakich...

Zupełnie w innym tonie niż pierwsza część trylogii, ale ta z kolei porusza inne i chyba ciekawsze problemy historii antycznego Rzymu. Przede wszystkim pokazuje całą skomplikowaną siatkę relacji między wpływowymi obywatelami, polityczne zagrywki i relatywność świata wyższych sfer, w których główny bohater się nieustannie gubi. Dla mnie szczególnie ciekawy jest wątek historii zmian na tronie cesarskim i władzy Nerona. Polecam!

Zupełnie w innym tonie niż pierwsza część trylogii, ale ta z kolei porusza inne i chyba ciekawsze problemy historii antycznego Rzymu. Przede wszystkim pokazuje całą skomplikowaną siatkę relacji między wpływowymi obywatelami, polityczne zagrywki i relatywność świata wyższych sfer, w których główny bohater się nieustannie gubi. Dla mnie szczególnie ciekawy jest wątek historii...

Poprzednia część trylogii rzymskiej pozostawiła mnie z mieszanymi uczuciami, niepewną, czego spodziewać się po kontynuacji. Miałam cichą nadzieję, że będzie mniej skupiona na religii i moje skromne życzenie ziściło się! Oto dostałam książkę opowiadającą o życiu rzymskiego patrycjusza w czasach panowania Klaudiusza, a później Nerona.

Syn bohatera poprzedniego tomu, Minutus wraca wraz z ojcem do Rzymu. Szuka swojej drogi, raz Brytanii, raz w Atenach. Podróżuje po świecie tam, gdzie tylko może spotkać stacjonujące rzymskie legiony i pomimo swojej naiwności szybko pnie się po drabinie społecznej. Daje się też często ponieść emocjom i wydaje mi się, że równie często nie potrafi odróżnić dobra od zła. Jakże różni się od swojego potulnego ojca, który, w konfrontacji z Minutusem, coraz więcej zyskiwał w moich oczach. Czasem miałam ochotę wytargać młodego Rzymianina za uszy, żeby mu przypomnieć, gdzie jest jego miejsce.

Powieść jest dużo lepsza od części pierwszej, co tu dużo mówić. Praktycznie nie ma miejsca na nudę, cały czas coś się dzieje, a bardzo często człowieka aż coś gryzie od środka, tak by chciał wmieszać się w akcję i pokierować głównym bohaterem, który daje sobie mydlić oczy kobietom, Neronowi, który wykazuje coraz większe szaleństwo oraz zachowuje się...jak typowy rzymski arystokrata. Co prawda ma wiele cech dobrych i stara się być dobrym człowiekiem, jednak prostolinijność sprawia, że często staje się ofiarą sprytu innych ludzi.

Kobiety są przedstawione w charakterystyczny dla Waltariego sposób, który był już widoczny w "Egipcjaninie Sinuhe". Należy do nich wiele pokrętnych uwodzicielek, które gotowe są zniszczyć mężczyznę, by tylko dostać to, czego pragną. Są też łagodne owieczki i krzepkie kobietki, które umieją postawić na swoim. Zastanawia mnie stosunek autora do kobiet - czyżby przeżył zawód miłosny? Niezależnie od charakteru, kobiety są zjawiskowo piękne i inteligentne.

Podoba mi się sposób, w jaki Waltari prowadzi akcję poprzez różne fazy historii Rzymu. Zawsze interesowało mnie Cesarstwo Rzymskie, już od dziecka miałam ciągoty do Augusta czy Kaliguli. Tutaj mogłam obserwować jak z dziecka-Nerona wyrasta cesarz-Neron, coraz bardziej drażliwy i wrażliwy na swoim punkcie, nieokrzesany i nieprzewidywalny.

Szczerze polecam ten tom, jeśli niezbyt zainteresowanym religią chrześcijańską uda się przetrwać dobry lecz charakterystyczny tom pierwszy, znajdziecie tu ucztę dla każdego zainteresowanego historią starożytną.

Poprzednia część trylogii rzymskiej pozostawiła mnie z mieszanymi uczuciami, niepewną, czego spodziewać się po kontynuacji. Miałam cichą nadzieję, że będzie mniej skupiona na religii i moje skromne życzenie ziściło się! Oto dostałam książkę opowiadającą o życiu rzymskiego patrycjusza w czasach panowania Klaudiusza, a później Nerona.

Syn bohatera poprzedniego tomu, Minutus...

II tom jest jeszcze lepszy od swojego poprzednika. Akcja rozgrywa się po 16 latach, które upłynęły od wydarzeń z I tomu. Przez ten czas, główny bohater Marek Mezencjusz Manilianus wiele podróżował. Był m.in. w Damaszku i Antiochii. Teraz wraz z dorastającym synem tytułowym Minutusem, powraca do Rzymu. Obaj mężczyźni przybywają do miasta, gdy na polecenie cesarza Klaudiusza trwają przygotowania do jubileuszu osiemsetlecia założenia Rzymu. Razem z nimi podróżujemy także do Brytanii, Koryntu, Azji Mniejszej. Za sprawą szczegółowych opisów mamy okazję poznać antyczny świat, w którym rozgrywa się akcja trylogii. Opisy należą do silnych, ale i słabych części książki, w ogóle całej trylogii. osoby, które tak jak ja lubią styl pisarski Waltariego i długie, momentami bardzo drobiazgowe opisy, będą nimi zachwycone. Osoby lubiące akcję, wręcz przeciwnie.
Wadą i zaletą jest także pierwszoosobowa narracja.Gorąco zachęcam do lektury wszystkich trzech tomów. Waltariemu po raz kolejny udało się udowodnić, że jest (był) mistrzem pióra. Jednak zaznaczam, iż nie jest to lektura dla każdego. Odrobinę specyficzny język fińskiego pisarza, historyczny rys, który jest trzonem trylogii i nagromadzenie historycznych szczegółów, nie każdemu muszą przypaść do gustu. Jeżeli jednak lubicie literaturę na najwyższym poziomie oraz książki historyczne, jest to wymarzona pozycja dla was.

II tom jest jeszcze lepszy od swojego poprzednika. Akcja rozgrywa się po 16 latach, które upłynęły od wydarzeń z I tomu. Przez ten czas, główny bohater Marek Mezencjusz Manilianus wiele podróżował. Był m.in. w Damaszku i Antiochii. Teraz wraz z dorastającym synem tytułowym Minutusem, powraca do Rzymu. Obaj mężczyźni przybywają do miasta, gdy na polecenie cesarza Klaudiusza...

Moim zdaniem lepsza od pierwszej części. Znacznie mniej dysput z pierwszymi Chrześcijanami za to dużo więcej przygód. Ciekawie opisany starożytny Rzym. Ciekawie opisani ówcześni ludzie oraz ich życie codzienne. Postacie historyczne przedstawione razem ze swoimi ułomnościami. Zdecydowanie odbrązowieni. Bliżsi zwykłym śmiertelnikom, ludzcy, posiadający emocje i uczucia. Ciekawie pokazane spiski i morderstwa. Nie mnie osądzać czy realia starożytnego Rzymu przedstawiono wiernie. Na pewno barwnie. Pewnie wynika to z tego, że zawsze wolałem oglądać serial 'Rzym' niż film 'Quo vadis'.

Moim zdaniem lepsza od pierwszej części. Znacznie mniej dysput z pierwszymi Chrześcijanami za to dużo więcej przygód. Ciekawie opisany starożytny Rzym. Ciekawie opisani ówcześni ludzie oraz ich życie codzienne. Postacie historyczne przedstawione razem ze swoimi ułomnościami. Zdecydowanie odbrązowieni. Bliżsi zwykłym śmiertelnikom, ludzcy, posiadający emocje i uczucia....

2007

2007

Drugi tom okazał się znacznie lepszy niż pierwszy. Przede wszystkim po prostu jest ciekawszy, postacie są bardziej wyraziste, akcja nie dłuży się.
Losy tytułowego bohatera, pokazane na tle najważniejszych wydarzeń czasów Klaudiusza i Nerona, śledzi się z zapartym tchem, chociaż część z nich można przewidzieć, jeśli zna się dobrze tło historyczne powieści.

Autor pokazał w tym tomie nie tylko pasjonujące perypetie młodego rzymskiego patrycjusza (syna Marka - głównego bohatera pierwszej część), ale również doskonale i wiarygodnie odmalował obyczajowość epoki.

Całość napisana jest barwnym językiem; styl jest jednorodny - w połączeniu z burzliwą fabułą sprawia to, iż trudno oderwać się od lektury książki.

Zaraz sięgam po część trzecią, oczywiście z nadzieją na kolejne pozytywne wrażenia.

Drugi tom okazał się znacznie lepszy niż pierwszy. Przede wszystkim po prostu jest ciekawszy, postacie są bardziej wyraziste, akcja nie dłuży się.
Losy tytułowego bohatera, pokazane na tle najważniejszych wydarzeń czasów Klaudiusza i Nerona, śledzi się z zapartym tchem, chociaż część z nich można przewidzieć, jeśli zna się dobrze tło historyczne powieści.

Autor pokazał w...