Narrator poprzedniej części Marek Mezencjusz Manilianus oglądany oczami swego syna, Minutusa. Minutus (łac. Pomniejszony czy Mało Ważny) z opóźnieniem dowiaduje się o nawróceniu swego ojca na chrześcijaństwo, do czego nastawiony jest raczej mało przychylnie. Sam zostaje nawrócony w części trzeciej w szczególnych okolicznościach.

Znana z „Quo Vadis” Pomponia, tu nie wiadomo czemu zwana Pauliną, prosi go:
„– Tuż przed waszym przyjściem otrzymałam wiadomość, że cesarz, chroniąc reputację mego męża, nie wyraził zgody na publiczny przewód sądowy przeciwko mnie. Aulus Plaucjusz i ja jesteśmy zaślubieni wedle tradycyjnego rytuału, więc Klaudiusz postanowił oddać mnie pod sąd rodzinny, któremu przewodniczyć będzie Aulus po powrocie z Brytanii. Kiedy tu wchodziliście, właśnie zastanawiałam się, w jaki sposób mogłabym go zawiadomić, zanim zaczną do niego docierać rożne plotki i wyolbrzymione oskarżenia. Sumienie mam czyste, nie uczyniłam niczego złego, niczego, co przynosi hańbę. Czy mógłbyś niezwłocznie ruszyć do Brytanii? I czy weźmiesz list do mojego męża, Minutusie?
Nie miałem najmniejszej ochoty odgrywać roli posłańca wiozącego słynnemu wodzowi rzymskiemu niemiłe wiadomości rodzinne. Rozumiałem aż za dobrze, że w ten sposób nie zaskarbię sobie jego przychylności. Ale ciepłe spojrzenie starej kobiety oczarowało mnie. Pomyślałem, że chyba jestem jej coś dłużny, bo to właśnie przez ojca popadła w tarapaty, a przecież prawo rodzinne, stosowane wobec małżeństw zawartych według tradycyjnego rytuału, umożliwiało Aulusowi Plaucjuszowi skazanie jej nawet na śmierć.”

Z „Roczników” (13, 32) Tacyta wiadomo, iż Pomponia podejrzewana o jakiś „obcy zabobon” (superstitionis externae rea) została przez męża po przeprowadzeniu śledztwa w obecnosci krewnych uniewinnioną (insontem nuntiavit). Na potrzeby powieści można uznać ów „zabobon” za chrześcijaństwo, jednak istotnie czy tak było, musi pozostać przypuszczeniem.

Przeczytałam z ciekawością, licząc na rozwinięcie wątków „Tajemnicy Królestwa” (zwłaszcza, że moja znajomość fińskiego piśmiennictwa ograniczona była do „Kalewali” i „Muminków”) i bardzo mnie rozczarowało. A szkoda. Ktoś ujął to lepiej, niż potrafię wyrazić.
Powieść „źle napisana, wlecze się jak flaki z olejem, jest zbyt długa, a jednocześnie czytelnik nie ma żadnego punktu zaczepienia, jakiegoś elementu, który sprawiałby, że chce się czytać dalej. Stąd też męczyłem się długo i niemiłosiernie, aby to wiekopomne dzieło skończyć. O samym bohaterze za chwilę. Jedyne, co się broni, to same fakty historyczne, którymi Waltari obdarza czytelnika gęsto i często. Gorzej już jest z artystycznym wykorzystaniem tych faktów, z brakiem umiejętności kreatywnego ich wykorzystania. Waltari wrzuca wszystko na chybił trafił, próbuje z tego stworzyć namiastkę spójnej fabuły, ale wychodzi mu to mizernie. Perełką tej mizerności jest nasz bohaterek Minutus Lauzus Manilianus. Nie pamiętam bym kiedykolwiek (a trochę w życiu przeczytałem) musiał znosić tak długo bohatera tak odrażającego jak rzeczony Minutus. I do tego w narracji pierwszoosobowej. W sumie już imię jego świadczy o małości jego charakteru. Minutus jest synem Marka Mezencjusza i Myriny, która zmarła przy jego narodzinach. Szkoda, bo to fajna babka była.” (ze strony biblionetka)

Narrator poprzedniej części Marek Mezencjusz Manilianus oglądany oczami swego syna, Minutusa. Minutus (łac. Pomniejszony czy Mało Ważny) z opóźnieniem dowiaduje się o nawróceniu swego ojca na chrześcijaństwo, do czego nastawiony jest raczej mało przychylnie. Sam zostaje nawrócony w części trzeciej w szczególnych okolicznościach.

Znana z „Quo Vadis” Pomponia, tu nie wiadomo...

Akcja powieści jest znaczniej dynamiczniejsza niż w książce " Tajemnice Królestwa ". Postaci są nietuzinkowi, z krwi i kości. A głównym bohaterem jest syn Marka, Minutus. Przemierza on Imperium Cesarstwa Rzymskiego, od Brytanii aż do Azji, poprzez pobyty w Rzymie, Atenach, Antiochii. Śledzimy jego życie na tle rozgrywek cesarza Klaudiusza, a potem Nerona i Agrypiny. Zresztą sam jest ulubieńcem Nerona. Od czasu do czasu pobrzmiewają wiadomości o walkach między ortodoksyjnymi Żydami a wyznawcami nowej religii Jezusa. Na swojej drodze spotyka Pawła z Tarsu i Piotra Kefasa. Słucha ich nauk, lecz jest bardzo sceptyczny i nie rozumie swojego ojca Marka, który nadal jest pod silnym wpływem chrześcijaństwa.
Minutus jest człowiekiem dosyć naiwnym, który daje się wykorzystywać w brutalnej grze o władzę. Jednocześnie nie ulega filozoficznym mrzonkom, o prostocie życia, które głośił Seneka, doradca Nerona. Teorie o dobrodziejstwach ubóstwa i spokoju ducha, nie przeszkodziły Senece ulec "czarowi sławy i bogactwa" - jednocześnie twierdząc, że "człowieka mądrego nie mogą one zniewolić " . Minutus, nieświadomie staje się denuncjatorem, a nawet uczestniczy w zbrodni, aby zemścić się za doznane krzywdy psychiczne a także zburzone życie osobiste. Jednym słowem Minutus znacznie różni się osobowością od Marka, swego ojca. Jest postacią bardzo wyrazistą, co nie znaczy, że lepszą.
Trzeba pamiętać, że " Rzymianin Minutus " i " Mój syn, Juliusz" to nie dwie oddzielne książki a jedna, pod tytułem "Wrogowie rodzaju ludzkiego".
Polecam.

Akcja powieści jest znaczniej dynamiczniejsza niż w książce " Tajemnice Królestwa ". Postaci są nietuzinkowi, z krwi i kości. A głównym bohaterem jest syn Marka, Minutus. Przemierza on Imperium Cesarstwa Rzymskiego, od Brytanii aż do Azji, poprzez pobyty w Rzymie, Atenach, Antiochii. Śledzimy jego życie na tle rozgrywek cesarza Klaudiusza, a potem Nerona i Agrypiny. ...

Szału nie ma, jest powieść historyczna. Nie powiem, sprawnie napisana. Dla tych, co czytali "Klaudiusza i Messalinę" fajny materiał do porównań - to te same czasy i to samo miejsce akcji, ci sami bohaterowie (oprócz głównego),nieco inna perspektywa. Prócz Rzymu zwiedzamy okolice Antiochii, Brytanię, Achaję, Cylicję i Efez. Wszędzie napotykamy chrześcijan, w tym niejakich Pawła i Piotra. Efekt? Pośredni między innymi znanymi powieściami historycznymi Waltariego, "Egipcjaninem Sinuhe" i "Mikaelem": tempo akcji jak pierwszej, poziom drugiej. Szkoda, że nie odwrotnie.

Szału nie ma, jest powieść historyczna. Nie powiem, sprawnie napisana. Dla tych, co czytali "Klaudiusza i Messalinę" fajny materiał do porównań - to te same czasy i to samo miejsce akcji, ci sami bohaterowie (oprócz głównego),nieco inna perspektywa. Prócz Rzymu zwiedzamy okolice Antiochii, Brytanię, Achaję, Cylicję i Efez. Wszędzie napotykamy chrześcijan, w tym niejakich...

Zupełnie w innym tonie niż pierwsza część trylogii, ale ta z kolei porusza inne i chyba ciekawsze problemy historii antycznego Rzymu. Przede wszystkim pokazuje całą skomplikowaną siatkę relacji między wpływowymi obywatelami, polityczne zagrywki i relatywność świata wyższych sfer, w których główny bohater się nieustannie gubi. Dla mnie szczególnie ciekawy jest wątek historii zmian na tronie cesarskim i władzy Nerona. Polecam!

Zupełnie w innym tonie niż pierwsza część trylogii, ale ta z kolei porusza inne i chyba ciekawsze problemy historii antycznego Rzymu. Przede wszystkim pokazuje całą skomplikowaną siatkę relacji między wpływowymi obywatelami, polityczne zagrywki i relatywność świata wyższych sfer, w których główny bohater się nieustannie gubi. Dla mnie szczególnie ciekawy jest wątek historii...

II tom jest jeszcze lepszy od swojego poprzednika. Akcja rozgrywa się po 16 latach, które upłynęły od wydarzeń z I tomu. Przez ten czas, główny bohater Marek Mezencjusz Manilianus wiele podróżował. Był m.in. w Damaszku i Antiochii. Teraz wraz z dorastającym synem tytułowym Minutusem, powraca do Rzymu. Obaj mężczyźni przybywają do miasta, gdy na polecenie cesarza Klaudiusza trwają przygotowania do jubileuszu osiemsetlecia założenia Rzymu. Razem z nimi podróżujemy także do Brytanii, Koryntu, Azji Mniejszej. Za sprawą szczegółowych opisów mamy okazję poznać antyczny świat, w którym rozgrywa się akcja trylogii. Opisy należą do silnych, ale i słabych części książki, w ogóle całej trylogii. osoby, które tak jak ja lubią styl pisarski Waltariego i długie, momentami bardzo drobiazgowe opisy, będą nimi zachwycone. Osoby lubiące akcję, wręcz przeciwnie.
Wadą i zaletą jest także pierwszoosobowa narracja.Gorąco zachęcam do lektury wszystkich trzech tomów. Waltariemu po raz kolejny udało się udowodnić, że jest (był) mistrzem pióra. Jednak zaznaczam, iż nie jest to lektura dla każdego. Odrobinę specyficzny język fińskiego pisarza, historyczny rys, który jest trzonem trylogii i nagromadzenie historycznych szczegółów, nie każdemu muszą przypaść do gustu. Jeżeli jednak lubicie literaturę na najwyższym poziomie oraz książki historyczne, jest to wymarzona pozycja dla was.

II tom jest jeszcze lepszy od swojego poprzednika. Akcja rozgrywa się po 16 latach, które upłynęły od wydarzeń z I tomu. Przez ten czas, główny bohater Marek Mezencjusz Manilianus wiele podróżował. Był m.in. w Damaszku i Antiochii. Teraz wraz z dorastającym synem tytułowym Minutusem, powraca do Rzymu. Obaj mężczyźni przybywają do miasta, gdy na polecenie cesarza Klaudiusza...

Moim zdaniem lepsza od pierwszej części. Znacznie mniej dysput z pierwszymi Chrześcijanami za to dużo więcej przygód. Ciekawie opisany starożytny Rzym. Ciekawie opisani ówcześni ludzie oraz ich życie codzienne. Postacie historyczne przedstawione razem ze swoimi ułomnościami. Zdecydowanie odbrązowieni. Bliżsi zwykłym śmiertelnikom, ludzcy, posiadający emocje i uczucia. Ciekawie pokazane spiski i morderstwa. Nie mnie osądzać czy realia starożytnego Rzymu przedstawiono wiernie. Na pewno barwnie. Pewnie wynika to z tego, że zawsze wolałem oglądać serial 'Rzym' niż film 'Quo vadis'.

Moim zdaniem lepsza od pierwszej części. Znacznie mniej dysput z pierwszymi Chrześcijanami za to dużo więcej przygód. Ciekawie opisany starożytny Rzym. Ciekawie opisani ówcześni ludzie oraz ich życie codzienne. Postacie historyczne przedstawione razem ze swoimi ułomnościami. Zdecydowanie odbrązowieni. Bliżsi zwykłym śmiertelnikom, ludzcy, posiadający emocje i uczucia....

2007

2007

Drugi tom okazał się znacznie lepszy niż pierwszy. Przede wszystkim po prostu jest ciekawszy, postacie są bardziej wyraziste, akcja nie dłuży się.
Losy tytułowego bohatera, pokazane na tle najważniejszych wydarzeń czasów Klaudiusza i Nerona, śledzi się z zapartym tchem, chociaż część z nich można przewidzieć, jeśli zna się dobrze tło historyczne powieści.

Autor pokazał w tym tomie nie tylko pasjonujące perypetie młodego rzymskiego patrycjusza (syna Marka - głównego bohatera pierwszej część),ale również doskonale i wiarygodnie odmalował obyczajowość epoki.

Całość napisana jest barwnym językiem; styl jest jednorodny - w połączeniu z burzliwą fabułą sprawia to, iż trudno oderwać się od lektury książki.

Zaraz sięgam po część trzecią, oczywiście z nadzieją na kolejne pozytywne wrażenia.

Drugi tom okazał się znacznie lepszy niż pierwszy. Przede wszystkim po prostu jest ciekawszy, postacie są bardziej wyraziste, akcja nie dłuży się.
Losy tytułowego bohatera, pokazane na tle najważniejszych wydarzeń czasów Klaudiusza i Nerona, śledzi się z zapartym tchem, chociaż część z nich można przewidzieć, jeśli zna się dobrze tło historyczne powieści.

Autor pokazał w...