Nusia spotyka się w tej książeczce z trudną sytuacją, a nawet kilkoma. Jej koleżanka w niemądry, niebezpieczny sposób bawi się młodszymi dziećmi. Nusia nie oponuje i chyba nie wie czy i jak zareagować. Mimo ostrożności i szczerych intencji, to ona krzywdzi jedno z bobasów. Reakcja opiekunki jest dla Nusi bardzo ciężka. Próbuje poradzić sobie z sytuacją, ale nie znajduje w repertuarze swoich umiejętności odpowiedniego narzędzia. Bardzo głęboko przeżywa swój postępek, zamyka się przed tatą psychicznie, a nawet fizycznie i odreagowuje w dziecięcy sposób emocje. Odtwarza na nowo trudną sytuację próbując zniwelować poczucie winy.
Wydaje mi się, że książka zyskałaby, gdyby pojawiła się chociaż jedna czy dwie strony więcej po wyjściu Nusi z garderoby, wyjaśniające co można, a czego nie i dlaczego. Historia kończy się dobrze, ale nagle.

W gestii dorosłego rodzica/opiekuna znającego terminy 'zespół dziecka potrząsanego' (potrząsanie maluchami) i 'nagłej śmierci łóżeczkowej" (nakrywanie, owijanie maluchów) pozostaje wytłumaczenie dziecku jak nie postępować z bobasami.

Ilustracje oczywiście pierwsza klasa.

Nusia spotyka się w tej książeczce z trudną sytuacją, a nawet kilkoma. Jej koleżanka w niemądry, niebezpieczny sposób bawi się młodszymi dziećmi. Nusia nie oponuje i chyba nie wie czy i jak zareagować. Mimo ostrożności i szczerych intencji, to ona krzywdzi jedno z bobasów. Reakcja opiekunki jest dla Nusi bardzo ciężka. Próbuje poradzić sobie z sytuacją, ale nie znajduje w...

Nie sądziłam, że przeczytanie króciutkiej książeczki dla dzieci wprawi mnie w stupor. A jednak! Nie ma rzeczy niemożliwych, jak się okazuje. I nie, nie będę się oburzać na tatuaże opiekunki dla dzieci. Nie będę się również zastanawiać nad jej fachowością, ponieważ nie sprawdziła, co robią starsze dziewczynki. Zaparło mi dech, gdy zobaczyłam na ilustracjach dokładny instruktaż, w jaki sposób przyozdobić mazakiem ciemiączko niemowlaka. Wow! Rzucanie wyimaginowanymi zwierzakami, które same się o to proszą, to przy tym pikuś. Postępowanie Nusi też mnie nie zbulwersowało, w końcu dziewczynka zdawała sobie sprawę, że zrobiła krzywdę jednemu z bliźniąt. Podsumowując, wątpliwa edukacyjnie treść, niedoskonała forma. Duże rozczarowanie, ponieważ wydawnictwo Zakamarki przyzwyczaiło mnie do znakomitych książek. Szkoda czasu.

Nie sądziłam, że przeczytanie króciutkiej książeczki dla dzieci wprawi mnie w stupor. A jednak! Nie ma rzeczy niemożliwych, jak się okazuje. I nie, nie będę się oburzać na tatuaże opiekunki dla dzieci. Nie będę się również zastanawiać nad jej fachowością, ponieważ nie sprawdziła, co robią starsze dziewczynki. Zaparło mi dech, gdy zobaczyłam na ilustracjach dokładny...

Uwielbiam całą serię o Nusi. Dziecięce spojrzenie na ważne kwestie, które towarzyszą maluchom od najmłodszych lat życia: strach, samotność (brak rodzeństwa),poczucie winy, nuda - oraz jak sobie z nimi radzić. Córka również uwielbia Nusię, bo prócz poczucia humoru w książkach znajdziemy również śliczne ilustracje.

Uwielbiam całą serię o Nusi. Dziecięce spojrzenie na ważne kwestie, które towarzyszą maluchom od najmłodszych lat życia: strach, samotność (brak rodzeństwa),poczucie winy, nuda - oraz jak sobie z nimi radzić. Córka również uwielbia Nusię, bo prócz poczucia humoru w książkach znajdziemy również śliczne ilustracje.

Jestem fanem tej autorki. Jej rysunki są rewelacyjne. Spójrzcie tylko na Helenkę, która biega w kółko po pokoju lub minę biednej Nusi po feralnym wypadku. Te wszystkie małe rzeczy, jak kapcie z futerkiem Pumy, parówka z dzidziusia czy zaczarowana garderoba... rysunki niby proste, a człowiekowi stają przed oczami prawdziwe osoby. Ja jestem zachwycona, a i dziecku się podoba.
Czytam komentarze mam mających wątpliwości co do "morału" tej książeczki, obawy związane z tatuażami niani, a nawet rzekomym wątkiem ?znęcania się nad zwierzętami?!?. Na Boga świętego, mam nadzieję, że ich dzieci będą miały więcej rozumu niż one same. A teraz pójdę poznęcać się nad skarpetami spod łóżka.

Jestem fanem tej autorki. Jej rysunki są rewelacyjne. Spójrzcie tylko na Helenkę, która biega w kółko po pokoju lub minę biednej Nusi po feralnym wypadku. Te wszystkie małe rzeczy, jak kapcie z futerkiem Pumy, parówka z dzidziusia czy zaczarowana garderoba... rysunki niby proste, a człowiekowi stają przed oczami prawdziwe osoby. Ja jestem zachwycona, a i dziecku się...

Historia Nusi to opowieść z "drugim dnem". Widoczna część mówi maluchom, ze muszą uważać, jeśli gdzieś w pobliżu jest maluszek (dobre dla rodziców, którzy maja w domu dzidzie i przedszkolaka),że to delikatna istota. Drugie dno pokazuje nam, że wszyscy popełniamy błędy, że strach w tej sytuacji jest naturalny, że zdarza się on wszystkim.
Dziewczynka nie zostaje ukarana "pruską metodą", bo karą dla niej jest ten strach, który odczuwa na myśl o konsekwencji. Historia mądra i wychowawcza.

Historia Nusi to opowieść z "drugim dnem". Widoczna część mówi maluchom, ze muszą uważać, jeśli gdzieś w pobliżu jest maluszek (dobre dla rodziców, którzy maja w domu dzidzie i przedszkolaka),że to delikatna istota. Drugie dno pokazuje nam, że wszyscy popełniamy błędy, że strach w tej sytuacji jest naturalny, że zdarza się on wszystkim.
Dziewczynka nie zostaje ukarana...

"Nusia się chowa" to moje drugie spotkanie z tą bohaterką i na pewno ostatnie, bo jeśli reszta książek jest na podobnym poziomie, to ja dziękuję - wolę sięgnąć po bardziej wartościową literaturę dziecięcą, a takiej nie brakuje na rynku wydawniczym.

Nusia odwiedza swoją młodszą sąsiadkę Helenkę, która ma jeszcze dwójkę malutkiego rodzeństwa. Dzieci są akurat pod opieką niani, ale pod jej nieuwagę Helenka namawia Nusię do wypuszczenia maluchów z łóżeczka, rysowania po nich i zawijania w dywan. Kiedy Nusia upuszcza jedno dziecko, niania krzyczy na nią. Dziewczynka ucieka do domu, chowając się w garderobie - towarzyszą jej bliżej nieokreślone zwierzęta...

Tym razem również autorka zapomniała podać jakikolwiek morał dzieciom. Nusia podrzuca zwierzętami, które "czasem chcą, żeby je złapała, ale raczej wolą spadać na ziemię". Czyli, że dziecko jest słabym kompanem do zabawy, bo płacze po rzuceniu nim, ale zwierzętami można rzucać, bo nie będą płakać? No ludzie, co to ma być!? Do tego żadnych przeprosin po zrozumieniu komuś krzywdy, wytłumaczenia, że tak nie wolno...

Książka bierze udział w wyzwaniu czytelniczym "WyPożyczone": http://www.rudymspojrzeniem.pl/2018/01/wypozyczone-wyzwanie-czytelnicze-2018.html

"Nusia się chowa" to moje drugie spotkanie z tą bohaterką i na pewno ostatnie, bo jeśli reszta książek jest na podobnym poziomie, to ja dziękuję - wolę sięgnąć po bardziej wartościową literaturę dziecięcą, a takiej nie brakuje na rynku wydawniczym.

Nusia odwiedza swoją młodszą sąsiadkę Helenkę, która ma jeszcze dwójkę malutkiego rodzeństwa. Dzieci są akurat pod opieką...

Dla dzieci tak myśle, ze maksymalnie do 8 r.ż (bo w końcu bohaterami są przedszkolaki)

Książka kontrowersyjna. Znalazłam o niej skrajne opinie. Że tatuaże, że Nusia nie została ukarana...itp. Czy jednak Nusia faktycznie nie została ukarana? Już sama karą było to, że przestraszyła się, że zrobiła cos złego bliźniakom i poczuła sie z tym źle. Tak źle, ze musiała sie schować.


Mojemu 7-latkowi historia bardzo sie spodobała. Nawet bez sprzeciwu chciał czytać sam!!!

A po lekturze oczywiście porozmawialiśmy co jest słuszne a co nie. Według mnie bardzo fajny pomysł, ze opiekunka do dzieci ma tatuaże. Mogłam powiedzieć synowi, ze mi tatuaże sie nie podobają, jednak akceptuje, ze ktoś ma tatuaże, bo to jego wybór i szanuje go takim jaki jest.

Książka może być punktem wyjścia do rozmów z dzieckiem na wiele ciekawych tematów.

Dla dzieci tak myśle, ze maksymalnie do 8 r.ż (bo w końcu bohaterami są przedszkolaki)

Książka kontrowersyjna. Znalazłam o niej skrajne opinie. Że tatuaże, że Nusia nie została ukarana...itp. Czy jednak Nusia faktycznie nie została ukarana? Już sama karą było to, że przestraszyła się, że zrobiła cos złego bliźniakom i poczuła sie z tym źle. Tak źle, ze musiała sie...

Dobrymi chęciami piekło jest wybrukowane...

Dobrymi chęciami piekło jest wybrukowane...

po hicie "nusia i wilki" przyszedł czas na resztę przygód wspaniałej Nusi. Przyszła książeczka , z zapałem(nawet większym niż córa) rozpakowałam i wzięłyśmy się do lektury. po pierwsze jedna z postaci - Puma - bardzo mnie- jako rodzica odstrasza- przemiła opiekunka zajmująca się dzieciakami i imponująca im mocno swoimi.. wielgaśnymi tatuażami, megamocnym make-upem i pomalowanymi paznokciami. Nie, jakoś nie jestem zwolenniczką wpajania kilkulatkowi że tatuaże są fajne i fajni dorośli je posiadają:P
kolejną rażącą mnie rzeczą jest opis "cichych" przyjaciół Nusi którzy ... lubią jak się nimi rzuca i jak upadają na podłogę(jest to nawiązanie do dziecka upadającego na podłogę...) brak mi słów- a książkę na szczęście mogłam zwrócić.
Owszem- każdy ma swoje przemyślenia względem tej lektury, jednak ja nie będę mojemu dziecku takich treści wpajać na pewno, tym bardziej , że na rynku jest masa wartościowych i wspaniałych książeczek:)

po hicie "nusia i wilki" przyszedł czas na resztę przygód wspaniałej Nusi. Przyszła książeczka , z zapałem(nawet większym niż córa) rozpakowałam i wzięłyśmy się do lektury. po pierwsze jedna z postaci - Puma - bardzo mnie- jako rodzica odstrasza- przemiła opiekunka zajmująca się dzieciakami i imponująca im mocno swoimi.. wielgaśnymi tatuażami, megamocnym make-upem i...

http://wspolneczytanie.blogspot.com/2012/12/nusia-sie-chowa.html

http://wspolneczytanie.blogspot.com/2012/12/nusia-sie-chowa.html