Mam strasznie mieszane uczucia co do tego tytułu.
Bardzo lubię książki Sophie Hannah, chyba nigdy się jeszcze nie rozczarowałam żadną pozycją - i tym razem autorka jak zwykle zaskoczyła mnie swoim pomysłem. Ale czy na plus?
Rozwiązanie historii tak zagmatwane, bohaterowie kompletnie pokręceni, że aż wydawali się kompletnie nierzeczywiści.
Główna bohaterka wcale nie wzbudzała sympatii ani żadnych ciepłych uczuć, żeby współczuć jej sytuacji w której się rzekomo znalazła, bądź też nie.
Detektyw Waterhouse oraz Charlie Zailer - ich związek jest tak dziwaczny i chory, że przez większość część książki skupiałam się na tym, po cholerę są razem...
Jednak mimo wszystko byłam ciekawa rozwiązania, książka wywoływała we mnie silne emocje, więc nie mogę jej tak całkiem nisko ocenić.

Mam strasznie mieszane uczucia co do tego tytułu.
Bardzo lubię książki Sophie Hannah, chyba nigdy się jeszcze nie rozczarowałam żadną pozycją - i tym razem autorka jak zwykle zaskoczyła mnie swoim pomysłem. Ale czy na plus?
Rozwiązanie historii tak zagmatwane, bohaterowie kompletnie pokręceni, że aż wydawali się kompletnie nierzeczywiści.
Główna bohaterka wcale nie...

Niezwykle inteligentny i błyskotliwy kryminał, momentami graniczący z absurdem. Aż do finału nie byłam w stanie "rozwiązać zagadki", a przedstawiane przez autorkę kolejne fakty jedynie czyniły całość bardziej tajemniczą.
Kto tu jest ofiarą, a kto myśliwym, kto kłamie, a kto mówi prawdę?

Niezwykle inteligentny i błyskotliwy kryminał, momentami graniczący z absurdem. Aż do finału nie byłam w stanie "rozwiązać zagadki", a przedstawiane przez autorkę kolejne fakty jedynie czyniły całość bardziej tajemniczą.
Kto tu jest ofiarą, a kto myśliwym, kto kłamie, a kto mówi prawdę?

Początkowo czyta się z dużą przyjemnością mimo, że dostajemy głównie rozważania wewnętrzne kilkorga bohaterów. Nie można im jednak odmówić oryginalności i uroku. Z czasem jednak staje się to męczące, bo niewiele już wnosi nowego do udanych w sumie portretów psychologicznych oraz do samej akcji. Finał to już prawdziwa zmora - przegadany i przekombinowany.

Początkowo czyta się z dużą przyjemnością mimo, że dostajemy głównie rozważania wewnętrzne kilkorga bohaterów. Nie można im jednak odmówić oryginalności i uroku. Z czasem jednak staje się to męczące, bo niewiele już wnosi nowego do udanych w sumie portretów psychologicznych oraz do samej akcji. Finał to już prawdziwa zmora - przegadany i przekombinowany.

Książka nie porwała mnie na tyle by moje emocje sięgały zenitu, ale też nie wiało z niej nudą i bylejakością. Nie jest rewelacyjna, ale nie jest też przeciętna. Jest po prostu dobra. Aż tyle i tylko tyle, niestety.
Trochę dłużył mi się rozwój akcji i zaczęłam się zastanawiać czy "w końcu, nareszcie w tym bufecie" zostanie podane coś co można będzie połknąć i strawić. Do połowy książki jak flaki z olejem ciągnęły się przepychanki męża i żony kto mówi prawdę i kto z nich ma rację, a do tego wciąż był mielony- bynajmniej nie kotlet, ale temat, który można sprowadzić do dialogu :
żona- "dlaczego wmawiasz mi, że nic nie widziałam, skoro widziałam",
mąż- "dlaczego wmawiasz mi, że coś widziałaś, skoro nie widziałaś". I tak w koło Macieju i dookoła Wojtek.
Fakt, można powiedzieć, że autorka próbowała uratować książkę deserem, w formie dobrego zakończenia. Akurat ono totalnie mnie zaskoczyło, mimo iż jest trochę przekombinowane. W wyjaśnieniu zagadki było sporo masła maślanego, w którym czytelnik mógł się umysłowo zapaćkać.
Mogłaby być to dobra historia tylko było zbyt wiele monotonii w pierwszej połowie książki, za to w drugiej dla odmiany zbyt dużo poplątania. Moim zdaniem wątki, które warte były rozwinięcia potraktowane zostały po macoszemu, z kolei te mniej ciekawe zostały rozwinięte ponad miarę.
Plus- szybko się czyta. Nie zrażam się, gdyż wcześniej czytałam inne książki tej autorki i były bardzo dobre. Ta jej się trochę mniej udała ;).

Książka nie porwała mnie na tyle by moje emocje sięgały zenitu, ale też nie wiało z niej nudą i bylejakością. Nie jest rewelacyjna, ale nie jest też przeciętna. Jest po prostu dobra. Aż tyle i tylko tyle, niestety.
Trochę dłużył mi się rozwój akcji i zaczęłam się zastanawiać czy "w końcu, nareszcie w tym bufecie" zostanie podane coś co można będzie połknąć i strawić. Do...

Chociaż jestem fanką kryminałów, po przeczytaniu tej książki zastanawiam się czy aby na pewno zrozumiałam intrygę.. Baaardzo skomplikowana :D

Chociaż jestem fanką kryminałów, po przeczytaniu tej książki zastanawiam się czy aby na pewno zrozumiałam intrygę.. Baaardzo skomplikowana :D

Cambridge i domy na sprzedaż. Kitt i jego żona Connie, czy ona jest szalona? Morderstwa bo .... w marzeniach nie ma miejsca dla innych. Zazdrość, chęć posiadania, wygórowane ambicje wręcz chore. Kto zabija, kto jest winny? Dość nietypowy styl pisania ale ogólnie szybko się czyta. Zakończenie powala.

Cambridge i domy na sprzedaż. Kitt i jego żona Connie, czy ona jest szalona? Morderstwa bo .... w marzeniach nie ma miejsca dla innych. Zazdrość, chęć posiadania, wygórowane ambicje wręcz chore. Kto zabija, kto jest winny? Dość nietypowy styl pisania ale ogólnie szybko się czyta. Zakończenie powala.

Chyba nie uwolnię się od tej serii, dopóki nie przeczytam całej:)

"Zabójcze marzenia" to jej szósta część. Tym razem przyglądamy się bliżej małżeństwu Connie i Kitta. Pewnej nocy Connie przegląda oferty nieruchomości domów w Cambridge. Włącza wirtualne zwiedzanie jednego z nich i jej oczom ukazuje się salon....pełen krwi, na środku którego leżą zwłoki kobiety. Przy kolejnej odsłonie strony ciała już nie ma. Nikt nie wierzy bohaterce, tym bardziej, że wybór domu, który oglądała nie był z jej strony przypadkowy, a miał wręcz charakter obsesyjny.

Chyba nie muszę po raz kolejny wzdychać nad talentem Hannah do wymyślania misternych intryg kryminalnych. To stałoby się nudne, do końca serii mam jeszcze trzy książki, a zanudzenie kogokolwiek nie jest moim celem;)
Z worka z problematyką psychologiczną Hannah wyciągnęła i opisała tym razem takie zjawiska jak zazdrość, obsesja, przybieranie przez człowieka masek.
Warto dodać, że tej psychologicznej analizie autorka poddaje też
stałych bohaterów, czyli ekipę angielskiej policji, którzy również miewają problemy natury emocjonalnej, seksualnej itp.
Ja z każdą książką poznaję ich coraz wnikliwiej i łapię się na tym, jak intensywnie czytelnik może odnosić się do... papierowego bohatera, do postaci, będącej jedynie wynikiem cudzej wyobraźni...
Cóż, polecam.

Chyba nie uwolnię się od tej serii, dopóki nie przeczytam całej:)

"Zabójcze marzenia" to jej szósta część. Tym razem przyglądamy się bliżej małżeństwu Connie i Kitta. Pewnej nocy Connie przegląda oferty nieruchomości domów w Cambridge. Włącza wirtualne zwiedzanie jednego z nich i jej oczom ukazuje się salon....pełen krwi, na środku którego leżą zwłoki kobiety. Przy...

Jestem pod wrażeniem. Autorka ma świetny styl, porywający od pierwszej strony. Sama intryga naprawdę zaskakująca. Rewelacja. Mam w planach przeczytać także inne jej książki.

Jestem pod wrażeniem. Autorka ma świetny styl, porywający od pierwszej strony. Sama intryga naprawdę zaskakująca. Rewelacja. Mam w planach przeczytać także inne jej książki.

To moje pierwsze spotkanie z tą autorką i jestem zachwycona. Świetny, wciągający thriller psychologiczny. Co prawda w bibliotece nie zauważyłam, że jest to kolejny tom z serii ale nie przeszkadzało mi to w czytaniu.

To moje pierwsze spotkanie z tą autorką i jestem zachwycona. Świetny, wciągający thriller psychologiczny. Co prawda w bibliotece nie zauważyłam, że jest to kolejny tom z serii ale nie przeszkadzało mi to w czytaniu.

"Dobra" to chyba właściwy komentarz dla tej książki. Nie porwała mnie, ale też nie zanudziła na śmierć. Więcej niż przeciętna, ale mniej niż rewelacja. Strasznym mankamentem jest tutaj to, że akcja zaczęła w jakiś sposób "porywać" dopiero przy ostatnich 100 stronach, a było ich ponad 400. Raczej nie użyłabym słów thriller psychologiczny. Thriller owszem, ale psychologiczny już niekoniecznie.
Zaskakujące zakończenie, nie spodziewałam się aż tak zagmatwanej historii.

"Dobra" to chyba właściwy komentarz dla tej książki. Nie porwała mnie, ale też nie zanudziła na śmierć. Więcej niż przeciętna, ale mniej niż rewelacja. Strasznym mankamentem jest tutaj to, że akcja zaczęła w jakiś sposób "porywać" dopiero przy ostatnich 100 stronach, a było ich ponad 400. Raczej nie użyłabym słów thriller psychologiczny. Thriller owszem, ale psychologiczny...