W lipcu tego roku dostałam w swoje łapki siatkę książek. Dosłownie. Była tam między innymi, wydana dla Biblioteki Fantastyki, dylogia "Światło Tybetu" Elizabeth Ann Scarborough. Sięgnęłam po nią w pierwszej kolejności, podświadomie kojarząc grafikę okładki z Pratchetem i jego Światem Dysku.
Pragnę zaznaczyć oczywiście, że jest to moja bardzo stronnicza opinia i absolutnie jej nikomu nie narzucam. Wręcz chętnie poznam osoby, które będą miały skrajnie różne ode mnie emocje związane z odbiorem utworu. Zapraszam do dyskusji.

Co mnie podkusiło, żeby wziąć się za drugą część, do tej pory nie wiem, ale serdecznie żałuję. Może moja nieśmiertelna nadzieja, że druga część może ratować serię? Może jakieś naiwne postanowienie, że raz rozpoczętą książkę należy skończyć czytać (które złamałam do tej pory dwa razy i prawie prawie właśnie skusiłam się na trzeci)? Naprawdę nie mam pojęcia czemu sobie wzięłam ten ciężar na głowę.
Część druga opowiada losy świata po opisanym w pierwszym tomie wiekopomnym wydarzeniu i po spełnieniu się kilku przepowiedni. Następuje seria wydarzeń z nową bohaterką, która ma za zadanie spełnić parę kolejnych proroctw i wybawić garść istnień niczym Steven "Ratuję świat solo" Seagal. Chime Cincinnati Merridew, bo tak nazywa się postać, jest święta, jako jedyna może ocalić życie na Ziemi, wszyscy jej ufają i bez wahania podążają za nią gdzie tylko im powie. Ojej ojej.
I tak niestety w całym utworze. Bohaterowie byli jednowymiarowi, płytcy, nudni. Od razu było wiadomo kto okaże się dobry, a kto zostanie czarnym charakterem. Zero zaskoczeń, zwrotów akcji, wszystko szablonowe. I co najważniejsze - nie było już siły napędowej pierwszej części, czyli zagadki. Żadna tajemnica nie kazała mi czytać kolejnych stron, żeby się dowiedzieć co było dalej. Miałam kompletnie w nosie co się zaraz wydarzy, kto zginie a kto nie, kto się z kim skontaktuje i w kogo wcieli. Po prostu bardzo chciałam skończyć czytać, bo było to takie niemrawe, nużące i po prostu drętwe. Mam na półce do pochłonięcia tyle książek, o których już wiem, że będą wciągające, a musiałam się borykać z czymś tak... mizernym. Brnęłam dalej tylko po to, żeby się uwolnić i mieć to z głowy.

W lipcu tego roku dostałam w swoje łapki siatkę książek. Dosłownie. Była tam między innymi, wydana dla Biblioteki Fantastyki, dylogia "Światło Tybetu" Elizabeth Ann Scarborough. Sięgnęłam po nią w pierwszej kolejności, podświadomie kojarząc grafikę okładki z Pratchetem i jego Światem Dysku.
Pragnę zaznaczyć oczywiście, że jest to moja bardzo stronnicza opinia i absolutnie...