Z Witkacym mamy układ. Załóżmy, że mam nie za bardzo ustawione pod sufitem. Tak lekko, ciut. Głupio być odrobinę nienormalnym, w świecie ludzi całkiem normalnych. Taki "mniej normalny" człowiek, wiedziony instynktem, szuka innego, podobnego. Żeby było dwóch.
Pochlebiam sobie. Ustawiam się w rzędzie z Witkacym. Co tam, wolno mi. Wizja, którą nakreślił, jest czymś, co gdzieś siedzi we mnie. To sytuacja, kiedy coś gryzie, męczy, ale nie potrafię tego w słowa ubrać. Chodzi mi o chwile, kiedy odbieram jakąś formę wyrazu: muzykę, teatr, obraz - obojętnie. Czuję zwykle niepełność, rozdrażnienie, że wciąż nie jest idealnie. Blisko ale brakuje. I czytam Witkacego, i widzę, że on też tak ma, i wyrywa mi się: "tak, właśnie tak myślę, to chcę powiedzieć". Różnica jest taka, że On potrafił to opisać.

Z Witkacym mamy układ. Załóżmy, że mam nie za bardzo ustawione pod sufitem. Tak lekko, ciut. Głupio być odrobinę nienormalnym, w świecie ludzi całkiem normalnych. Taki "mniej normalny" człowiek, wiedziony instynktem, szuka innego, podobnego. Żeby było dwóch.
Pochlebiam sobie. Ustawiam się w rzędzie z Witkacym. Co tam, wolno mi. Wizja, którą nakreślił, jest czymś, co gdzieś...

Zanik uczuć metafizycznych na rzecz materii i zalew przez obcą nam kulturę:] prawie wszystko się sprawdziło, a przynajmniej jest w trakcie.

Zanik uczuć metafizycznych na rzecz materii i zalew przez obcą nam kulturę:] prawie wszystko się sprawdziło, a przynajmniej jest w trakcie.