Książka nie porywa na tle innych pozycji z tego tematu. Informacje podawane są w sposób nieuporządkowany. Czytelnik, który nie miał okazji przeczytać o Korei Północnej, może być zszokowany, ale nie będzie to zasługa autora, tylko tym jak dziwnym krajem jest Republika Ludowa.

Książka nie porywa na tle innych pozycji z tego tematu. Informacje podawane są w sposób nieuporządkowany. Czytelnik, który nie miał okazji przeczytać o Korei Północnej, może być zszokowany, ale nie będzie to zasługa autora, tylko tym jak dziwnym krajem jest Republika Ludowa.

Władza deprawuje, ale władza absolutna i rządy totalitarne deprawują całkowicie. Niszczą to, co w człowieku najbardziej wartościowe, bezlitośnie krusząc skorupę pod którą kryje się to, co czyni nas tym kim jesteśmy. To powiązana ze świadomością dusza – niematerialna forma organizmu, miażdżona buciorem reżimów, bombardujących swych obywateli spaczoną, winszującą dobru Narodu Ideologią. Niestety, historia – kronikarz ludzkości, dobitnie nam pokazuje, że wraz z ewolucją Cywilizacji Człowieka, największym momentom, przełomowym punktom zwrotnym w dziejach rodu ludzkiego towarzyszą jednoznaczne, niezwykle przykre i surowe okresy władzy, czystego piekła, przywództwa ciemiężącego swoich poddanych, wyciskającego z nich niemy krzyk. Władzy, której pokłonić się musi lud. Lecz tylko nadzieja i wspólne starania obywateli, sprawiają, że Systemowi wychodzi się naprzeciw. Szykanowanie, życie w paraliżującym strachu i jednostajnym tępym rytmie, jak trybiki w perfekcyjnie funkcjonującym mechanizmie. Wyzuci z emocji, w niekończącej się katatonii ludzie, w końcu się buntują, a bunt jak wiemy może przynieść zmiany. Zmiany, które mogą wpłynąć na tę społeczność, ale i na cały świat. To nasza świadomość jest zaprogramowana tak, by oprócz tych, którzy ,,człowiek, człowiekowi wilkiem” , znaleźli się i tacy, którzy postawią solidny fundament pod nie tylko przewrót technologiczny i kulturalny, ale i polityczno-społeczny, obalając rozpanoszoną tyranię i konsekwentnie wprowadzając idee szlachetnej, demokratycznej władzy. Jednak dzieje ludzkości mają na swojej tkance potężną skazę, chory wyjątek od reguły, w którym ciężko nawet o jakikolwiek bunt, jakiekolwiek zarzewie rewolucji. Odizolowana kokonem ideologii "Dżucze", Korea Północna, jest właśnie takim wstrząsającym zjawiskiem. W poruszającym reportażu Mike’a Kima: "Z piekła do wolności" doświadczamy tego, jak ciężką egzystencją struci są Koreańczycy z Północy, gdzie wielu ekspertów wypowiadając się o sytuacji tego państwa, które w dzisiejszym świecie w ogóle nie powinno istnieć, porównuje los jego obywateli do życia na pograniczu: strachu przed reżimem i uwielbienia ,,ukochanego” wodza Kim Dzong Una. Co najgorsze ta granica jest tak zatarta, coraz bardziej niewyraźna, że ciężko jest zdecydować jak tym ludziom pomóc. Mówiąc krótko i cynicznie: pranie mózgów to najpotężniejsza broń północnokoreańskiego Rządu.

Mike Kim tworząc zatrważającą, dogłębnie poruszającą ukryte w nas człowieczeństwo i najbardziej ludzkie odruchy relację, z nietypowej podróży, misji w Korei Północnej: "Z piekła do wolności", wiedział że, gdy je ukończy, dla czytelnika będzie to naprawdę trudna do przyswojenia lektura. Już od samego jej początku, we wstępie, widzimy, jak ważne dla autora było spotkanie malutkiej dziewczynki, która zbiegła z Korei, nie mogąc znieść dłużej panującej tam złej atmosfery. Jej relacje wstrząsnęły Mike’em dogłębnie, co miało wpływ na jego podróż do totalitarnej Korei i ukształtowanie formy książki, którą po wielu latach zaprezentował całemu światu. Kiedy jego wyprawa przechodziła przez pierwsze etapy, Mike decydował się na pozostanie na granicy chińsko-koreańskiej – miejscu, w którym istnieje obóz dla uchodźców z Korei Północnej. Rozmawiał z wieloma uciekinierami i uważnie wysłuchiwał ich poruszających nawet największe serca, historii. Spał na popękanej, wilgotnej betonowej nawierzchni, którą lekko przykrył płachtą słomy, tylko po to, by przygotować się do niewytłumaczalnych, skrajnych warunków panujących w Korei. Po kilkustronicowym wprowadzeniu, reportaż Kima uzyskuje właściwy bieg. To co nam powoli przekazuje, sprawia, że staje się on naszymi oczami pozwalającymi dostrzec to, czego nigdy nie dostrzeżemy własnymi. Literaturę faktu, którą stworzył należy podzielić na kilkanaście dużych rozdziałów, począwszy od przedstawienia sposobu myślenia władz północnokoreańskich, przez wytłuszczenie bardzo dokładnie warunków życia tam panujących: nieustającego głodu, zapaści gospodarczej państwa i m.in. propagandy reżimu, po ukazanie sylwetek tych ciemiężonych ludzi, którzy pomagają innym podobnie egzystującym rówieśnikom: wydostać się z pod jarzma tyrani własnego kraju. Nie zapomnijmy o tym, co autor nakreślił w kwestii przyszłości Korei, gdyż wszystko na to wskazuje, że na ten moment pozostanie ona tak samo okrutna, jaka jest obecnie, lecz za kilka lat możliwe że z inicjatywy ONZ, USA, Japonii i przede wszystkim Chin, w których sytuacja wokół koreańskich uchodźców z Północy wyraźnie się poprawiła, dojdzie do popuszczenia więzów przez koreański reżim, a żywmy nadzieję, że w końcu do obalenia takiego Rządu.

W Korei Północnej, co podkreśla Mike Kim, istnieje przekonanie, że za sytuację ,,najdroższego” ludu odpowiedzialny jest najgorszy z możliwych wrogów : imperialna Ameryka. Stany Zjednoczone to najgorszy kraj na świecie, a każdy kto ,,Jankesom” stara się pomagać, staje się równie zaciekłym wrogiem co oni sami. Nienawiść do Ameryki przejawia się na każdym kroku, w każdej dziedzinie życia Koreańczyków z Północy. Są nią przesiąknięci do tego stopnia, że ich ideologia dotyka nawet kilkuletnie dzieci, które przykładowo, uczy się w żłobkach dodawania i odejmowania poprzez przykład rozwiązania prostego działania: ile Amerykanów zginie gdy dwóch dzielnych koreańskich żołnierzy rzuci dwoma granatami w trójkę amerykańskich szumowin? Zło, pogarda do życia ludzkiego i wszczepianie za młodu niczym umiejętnie dobierane sygnały podprogowe, warstwa po warstwie: kłamliwej doktryny i filozofii "Dżucze", to przejawy tragedii praw człowieka. Można byłoby sypać ,,epitetami” w kierunku Kim Dzong Una, jego ,,świty” i tego w jak kłamliwym, surrealistycznym świecie żyją Koreańczycy, ale powyższy zwrot jest niemożliwie prostym i dobitnie to wytykającym.

Paradoksem, i to kolejnym na liście administracji Korei Północnej - od której działań dostaje się psychicznych abominacji - wobec którego nie można przejść obojętnie, to wręcz astronomiczny kontrast pomiędzy elitą Wodza Narodu Korei Północnej – swoistym, najwyższym establishmentem, a całym ludem Korei, który cierpi niebywałe katusze, żyjąc jak szczury żerujące w szlamowatych kanałach, egzystując w skrajnym głodzie ściskającym trzewia ,jak zardzewiały drut kolczasty, przy czym ,,ukochany” Przywódca wydaje miliony na drogie alkohole, samochody i amerykańskich zapaśników, którym płaci tylko po to, by zobaczyć jak ,,imperialni” pomiędzy sobą walczą. Każdy w tym spaczonym kraju jest ,,tresowany” tak, by wiedzieć, że Gospodarka Korei Północnej istnieje w głównej mierze po to, by służyć miłosiernemu „Przywódcy”. To Państwo nie powinno nigdy istnieć, przynajmniej nie z tym antyludzkim sposobem funkcjonowania Narodu, co obecnie. To że jest ono, jak kreowana przez XIX wiecznych pisarzy horrorów „Strefa Mroku”, gdzie setki, jak nie miliony Koreańczyków umarło w tamtejszych obozach pracy, a średnia miesięczna płaca wynosi około 1,5 dolara na miesiąc, wie chyba każdy ważny oficjel rządowy na świecie. Jednak dopóki Korea odgradza się od reszty państw grubym, podejrzliwym murem, i dopóki nie otworzy się choćby na minimalne, lepsze zmiany, doputy Organizacje Charytatywne, ONZ, czy „ruch podziemny” w Korei nic w tej materii tam nie wskórają.

Wolność słowa, wyznania i prawo do decydowaniu o swoim życiu, to w Korei Północnej pojęcia iluzoryczne. Tamtejsza władza obawia się zagrożeń płynących z zewnątrz, które zachwiałyby solidnymi fundamentami reżimowskich ideologii. Dlatego też, tak błahe i zwyczajnie dla nas rzeczy, jak telefonia komórkowa, telewizja, Internet, posiadanie własnego auta lub czytanie książek, są tam skrupulatnie kontrolowane, do tego stopnia, że są one praktycznie nieobecne. A wszystko po to, by obywatele Korei czuli się bezpieczni, bez plugactw niszczących budowaną przez lata samowystarczalną krainę, której solidne podwaliny nadał Kim Ir Sen. Paradoksalnie, dzięki lekturze "Z piekła do Wolności" Mike’a Kima można zadać sobie dość trudne, opierające się o prywatną interpretację pytanie: ,,Czy tacy zwyrodnialcy mogą odzyskać człowieczeństwo, gdy raz je już utracili”? Dodajmy do tego nieco inny przykład, wzór szlachetnych osobistości: najróżniejszych ludzi, którzy, tak jak autor niniejszego reportażu, poświęcają się dla innych, by dać im porcję nadziei, oderwania się od pochłaniającego umysł i ciało strachu. Kto ratuje życie, ratuje cały świat. Trzymajmy więc kciuki za mieszkańców Korei i za sam kraj, by– nieważne,, czy w wyniku przewrotu politycznego, czy interwencji z zewnątrz – w końcu się zjednoczył. Niech twarze Koreańczyków z Północy znowu napełni uśmiech, gdyż sytuacja, która panuje w ich ojczyźnie jest, jak odcisk na demokratycznej tkance świata. Oby Kim Dzong Un i jego elita wpadli we własne dołki, które wykopali.

Władza deprawuje, ale władza absolutna i rządy totalitarne deprawują całkowicie. Niszczą to, co w człowieku najbardziej wartościowe, bezlitośnie krusząc skorupę pod którą kryje się to, co czyni nas tym kim jesteśmy. To powiązana ze świadomością dusza – niematerialna forma organizmu, miażdżona buciorem reżimów, bombardujących swych obywateli spaczoną, winszującą dobru Narodu...

Wypisywanie wszystkiego, co przychodzi na myśl, to nie jest dobry pomysł na książkę. Straszny chaos.

Wypisywanie wszystkiego, co przychodzi na myśl, to nie jest dobry pomysł na książkę. Straszny chaos.

Książka, delikatnie mówiąc, nie porywa. Tematyka koreańska jest ostatnio bardzo popularna. Sam miałem okazję przeczytać już kilka książek na ten temat. Ta jest jednak najbardziej nużąca. W zasadzie to zbiór spostrzeżeń autora na temat Koreańczyków z północy, a nie opis ucieczek z tego kraju. Tytuł jest raczej mylący.
W książce znalazły się dwie opowieści, które wzbudziły moje zainteresowanie: ucieczka do konsulatu brytyjskiego i przekroczenie granicy laotańskiej. Reszta... Nudne opisy, niezbyt szczegółowe, moim zdaniem też chaotyczne. Ponadto rozdział o chrześcijaństwie był jakoś nadmiernie rozbudowany, a wcale nie tak wiele z niego wynikało. A temat jest interesujący - bo w kraju tak izolowanym jakaś religia się rozwija. Niestety autor nie rozwinął tego wątku w interesującym kierunku.
Podsumowując, każda lektura jest warta przeczytania. Również ta. Na pewno daje jakiś pogląd na temat sytuacji w Korei Północnej, a właściwie na pograniczu chińsko-koreańskim. Niemniej jest wiele ciekawszych pozycji na ten temat.

Książka, delikatnie mówiąc, nie porywa. Tematyka koreańska jest ostatnio bardzo popularna. Sam miałem okazję przeczytać już kilka książek na ten temat. Ta jest jednak najbardziej nużąca. W zasadzie to zbiór spostrzeżeń autora na temat Koreańczyków z północy, a nie opis ucieczek z tego kraju. Tytuł jest raczej mylący.
W książce znalazły się dwie opowieści, które wzbudziły...

Moja niska ocena wynika z rozczarowania książką. Być może zasługuje na więcej gwiazdek, ale moje oczekiwania zostały zawiedzione.
Książek i reportaży o Korei Północnej czytałam i widziałam sporo, a ta jest najsłabsza z tej listy. Mam wrażenie, że to przeplatanka suchych faktów, opowieści o działalności autora w Chinach na rzecz północnokoreańskich uchodźców i historii samych uchodźców. Fakty, wiadomo, musza być podane, aby czytelnik niemający pojęcia o sytuacji w tej części świata mógł ją zrozumieć. Działalność autora owszem, podziwiam, ale informacje o niej pojawiają się chaotycznie i właściwie nie do końca wiadomo, na czym polegała, jak funkcjonowały organizacje, jak to ma się do sytuacji politycznej w samych Chinach. Historie uchodźców również pojawiają się chaotycznie, do tego wydają się dość powierzchowne, im samym autor oddaje głos na dwa, trzy zdania. Mało tego. Jeśli chcecie poczytać o Korei Północnej, to niekoniecznie powinniście sięgać po tę pozycję.

Moja niska ocena wynika z rozczarowania książką. Być może zasługuje na więcej gwiazdek, ale moje oczekiwania zostały zawiedzione.
Książek i reportaży o Korei Północnej czytałam i widziałam sporo, a ta jest najsłabsza z tej listy. Mam wrażenie, że to przeplatanka suchych faktów, opowieści o działalności autora w Chinach na rzecz północnokoreańskich uchodźców i historii...

Informacje o Korei Północnej to tak naprawdę wielka niewiadoma. Nikt nie może dać stuprocentowej pewności, a samo państwo oglądane na mapach Google, to biała plama, która idealnie obrazuje zagadkowość tego kraju. Przyczyny są oczywiste, ale czy to oznacza, że nie ma szans by dowiedzieć się czegoś o tym zamkniętym miejscu?

Wydawnictwo PWN oferuję książkę, będącą prawdziwą kopalnią wiedzy. Nie ma w niej żadnych wydumanych statystyk, ani tym bardziej ugrzecznionych treści na pokaz.

Mike Kim, autor książki, przybliża czytelnikom codzienność Korei Północnej opierając się o rozmowy z uchodźcami z tego kraju. Warto zwrócić uwagę na przemianę takich osób: początkowy strach przed cudzoziemcem (szczególnie przed Amerykaninem, co jest wynikiem propagandy),oszołomienie, szok spowodowany odkryciem prawdy o swoim kraju, przeradzają się w zaufanie, chęć pomagania i powrotu (!) do Korei.

Z piekła do wolności obfituje w historie tego typu, a wszystkie wbijają w fotel i nie pozwalają oderwać się od książki. Uchodźcy opowiadają m.in. o łagrach, wojsku (wg władz jest potężne i gotowe do ataku, a tak naprawdę żołnierze są tak wyczerpani, że nie mają siły na ćwiczenia),koszmarnym głodzie, propagandzie oraz o „przyjmowaniu” darów od innych krajów. To co dla Koreańczyków jest normalne i codzienne, dla nas jest szokujące i nie do przyjęcia w cywilizowanym świecie.

Oprócz tego, czytelnicy mogą dowiedzieć się o działalności „sieci” na granicach (autor udzielał się w jednym z ośrodków, które opiekowały się uchodźcami),a także o mrożących krew w żyłach historiach przechodzenia przez granicę. W naszej rzeczywistości kilkunastoletnie dziewczynki nagrywają filmiki o makijażu do szkoły. Małe Koreanki idą same górzystym i niebezpiecznym terenem, by pomóc swojej rodzinie.

Nie przeczytałam tej książki. Ja ją POŁKNĘŁAM, zarwałam noc, a rano wypiłam hektolitr kawy, żeby móc funkcjonować w pracy. I powiem jedno – warto było.

Alicja Knapik

Informacje o Korei Północnej to tak naprawdę wielka niewiadoma. Nikt nie może dać stuprocentowej pewności, a samo państwo oglądane na mapach Google, to biała plama, która idealnie obrazuje zagadkowość tego kraju. Przyczyny są oczywiste, ale czy to oznacza, że nie ma szans by dowiedzieć się czegoś o tym zamkniętym miejscu?

Wydawnictwo PWN oferuję książkę, będącą prawdziwą...

Trudno ocenić mi merytorycznie tę książkę, ale niewątpliwie jest to uzupełnienie wiedzy. Uważam się za osobę, która już co nieco o Korei wie, a jednak znalazło się kilka informacji, które były dla mnie zupełnie nowe. Przede wszystkim na temat chrześcijaństwa i Koreańczyków oraz sytuacji na granicy chińsko-koreańskiej.
Każda książka na ten temat jest dobra (oczywiście nie mówimy o tych propagandowo zakłamanych),to zawsze krok w stronę uświadomienia i uwrażliwienia zwykłych ludzi na tragedię, która wciąż dzieje się w tym kraju.

Trudno ocenić mi merytorycznie tę książkę, ale niewątpliwie jest to uzupełnienie wiedzy. Uważam się za osobę, która już co nieco o Korei wie, a jednak znalazło się kilka informacji, które były dla mnie zupełnie nowe. Przede wszystkim na temat chrześcijaństwa i Koreańczyków oraz sytuacji na granicy chińsko-koreańskiej.
Każda książka na ten temat jest dobra (oczywiście nie...

Pod względem merytorycznym - rzetelnie zebrane informacje + osobiste doświadczenia autora.
Książka sama w sobie mnie nie wciągnęła, dłużyła się.

Pod względem merytorycznym - rzetelnie zebrane informacje + osobiste doświadczenia autora.
Książka sama w sobie mnie nie wciągnęła, dłużyła się.

Spodziewałam się dość mocnego, suchego reportażu, jednak utrzymana w stylu typowo amerykańskim (bo i napisana przez Amerykanina) książka, porusza wiele tematów które, moim zdaniem, można by rozwinąć osobno.

Spodziewałam się dość mocnego, suchego reportażu, jednak utrzymana w stylu typowo amerykańskim (bo i napisana przez Amerykanina) książka, porusza wiele tematów które, moim zdaniem, można by rozwinąć osobno.

Faktycznie, trochę nużąca i chaotyczna ta pozycja, ale przynajmniej dowiedziałam się paru nowych rzeczy.

Faktycznie, trochę nużąca i chaotyczna ta pozycja, ale przynajmniej dowiedziałam się paru nowych rzeczy.