Książka piękna, pokazująca różne odcienie miłości. Niestety bardzo rozczarowało mnie zakończenie.

Książka piękna, pokazująca różne odcienie miłości. Niestety bardzo rozczarowało mnie zakończenie.

Fajna, ale niektóre wątki to totalna abstrakcja - miłość Rebeki i Hadleya to jakaś abstrakcja. Nie przeczę jej dojrzałości, ale mimo wszystko - ona ma tylko piętnaście lat!!
Tak samo wątek miłości Joeya do Jane - mocny!

Fajna, ale niektóre wątki to totalna abstrakcja - miłość Rebeki i Hadleya to jakaś abstrakcja. Nie przeczę jej dojrzałości, ale mimo wszystko - ona ma tylko piętnaście lat!!
Tak samo wątek miłości Joeya do Jane - mocny!

Przygodę z Jodi Picoult rozpoczęłam od jej debiutanckiej powieści i uważam, że był to całkiem udany debiut. Długo się wahałam nad oceną, ale jednak w ogólnym rozrachunku książkę czytało mi się naprawdę dobrze i postanowiłam dać wyższą notę. Styl pisarki bardzo przypadł mi do gustu. Nie ma tu przedłużających się opisów czy też przerysowanych zwrotów. Historia jest prosta, ale poruszająca. Doceniam także kreację bohaterów. Myślę, że autorce udało się oddać prawdziwość emocji i problemów stawianych przed bohaterami. Książka po prostu potrafi poruszyć, ale też autorka nie chwytała się tanich sztuczek by na siłę wzruszyć czytelnika. To co mi się najbardziej gryzło w tym tytule to sposób przedstawienia historii. Fabułę poznajemy z perspektywy pięciu bohaterów. Byłoby to ciekawe, gdyby każda z nich dodawała coś nowego od siebie, a niestety większość zdarzeń jest powielona. Jakby tego było mało to autorka pokusiła się o relacjonowanie historii w dwóch liniach czasowych - jedna zgodnie z chronologią zdarzeń, a druga od finału po czas przeszły. Przez ten zabieg w połowie książka przestała mnie zaskakiwać i czułam, że czytam ciągle o tym samym. Myślę, że gdyby autorka pozostała przy standardowym sposobie przedstawienia historii, książkę odbierałoby się po prostu lepiej. Na ocenie zaważyło nieszablonowe zakończenie. Czuję, że Jodi Picoult nie ma w zwyczaju łaskawie obchodzić się ze swoimi bohaterami. Książka nie wzruszyła mnie do łez, ale jednak porusza taki temat, że nie pozostałam wobec historii obojętna. Z pewnością sięgnę po kolejne książki autorki, tym razem bez żadnych obaw.

Przygodę z Jodi Picoult rozpoczęłam od jej debiutanckiej powieści i uważam, że był to całkiem udany debiut. Długo się wahałam nad oceną, ale jednak w ogólnym rozrachunku książkę czytało mi się naprawdę dobrze i postanowiłam dać wyższą notę. Styl pisarki bardzo przypadł mi do gustu. Nie ma tu przedłużających się opisów czy też przerysowanych zwrotów. Historia jest prosta,...

Kolejna książka tej autorki poruszająca życiowe problemy. Z połowę książki zajęło mi nauczenie się postaci - jak dla mnie za dużo głównych bohaterów. Przez co czytałam ją długo. Gdy dobrnęłam do połowy to dalej czytało się szybko.

Kolejna książka tej autorki poruszająca życiowe problemy. Z połowę książki zajęło mi nauczenie się postaci - jak dla mnie za dużo głównych bohaterów. Przez co czytałam ją długo. Gdy dobrnęłam do połowy to dalej czytało się szybko.

Po przeczytaniu 100 stron nie dałam rady dalej. Za dużo narratorów, brak chronologii. Niestety zawiodłam się na autorce.

Po przeczytaniu 100 stron nie dałam rady dalej. Za dużo narratorów, brak chronologii. Niestety zawiodłam się na autorce.

Podobała mi się narracja tych samych wydarzeń z teraźniejszości/przeszłości kilku osób. Dużo traumatycznych przeżyć i skrzywionych relacji w rodzinie Jane.... Niestety nie polubiłam głównej bohaterki i peany nad jej siłą i dzielnością mnie nie przekonały. Rozśmieszyło mnie spotkanie Sama z Jane, później już podjeżdżało Harleqinem... Przeczytać można, chociaż ja nadal czekam na coś, czym Picoult naprawdę mnie oczaruje...

Podobała mi się narracja tych samych wydarzeń z teraźniejszości/przeszłości kilku osób. Dużo traumatycznych przeżyć i skrzywionych relacji w rodzinie Jane.... Niestety nie polubiłam głównej bohaterki i peany nad jej siłą i dzielnością mnie nie przekonały. Rozśmieszyło mnie spotkanie Sama z Jane, później już podjeżdżało Harleqinem... Przeczytać można, chociaż ja nadal czekam...

Jako wierna fanka twórczości Jodi Picoult, sięgam po jej książki praktycznie w ciemno. I tak było tym razem, i niestety, nie mogę dać tej powieści więcej niż dwie gwiazdki. Książka ma ponad 500, a kompetnie nic się w niej nie dzieje. Bardzo przeszkadzał mi nadmiar narratorów, a było ich pięciu (?). Szkoda, bo powieści Picoult zawsze niosły ze sobą nietuzinkową i ciekawą fabułę. Nie polecam.

Jako wierna fanka twórczości Jodi Picoult, sięgam po jej książki praktycznie w ciemno. I tak było tym razem, i niestety, nie mogę dać tej powieści więcej niż dwie gwiazdki. Książka ma ponad 500, a kompetnie nic się w niej nie dzieje. Bardzo przeszkadzał mi nadmiar narratorów, a było ich pięciu (?). Szkoda, bo powieści Picoult zawsze niosły ze sobą nietuzinkową i ciekawą...

Ile miałaby zapłacić Jane za pięć minut w raju?! Jakże wysoką cenę zapłacili wszyscy, którzy o ten raj się otarli!
Kolejna przecudna powieść Jodu Picoult, którą mogłam przeczytać.
Opowiada przede wszystkim o wyborach i ich konsekwencjach.
Jane przeszła przez piekło i jak nikt chciała chronić swoje dziecko przed całym światem. Chronić dla siebie, zatrzymać dla siebie.
Czarowała wokół.
Siła i kruchość stanowią magnetyczną moc. Nie uchronił się przed nią Joley, Oliver czy Sam.
Hadley zapłacił życiem.
Czy winię Jane za to co się stało?
Tak.
Czy postąpiłabym inaczej?
Po stokroć tak.
Nie uchronisz dziecka przed dorastaniem. To nie dzieję się z dnia na dzień. Ono dojrzewa, poznaje i przychodzi taki czas, kiedy możemy traktować wzajemne relacje jak uzupełniające się.
Jane tego nie zauważyła.
Zostawiła po sobie śmierć, złamane serce i tęsknotę. Mimo to nie widziała swojej winy.

Ile miałaby zapłacić Jane za pięć minut w raju?! Jakże wysoką cenę zapłacili wszyscy, którzy o ten raj się otarli!
Kolejna przecudna powieść Jodu Picoult, którą mogłam przeczytać.
Opowiada przede wszystkim o wyborach i ich konsekwencjach.
Jane przeszła przez piekło i jak nikt chciała chronić swoje dziecko przed całym światem. Chronić dla siebie, zatrzymać dla...

Niestety, sprawdzona Picoult tym razem zawiodła moje zaufanie. Przeczytałam sto stron i odłożyłam.
Znowu spotykam się z tym irytującym amerykańskim sposobem kreowania świata przedstawionego, przez który nie mogłam ścierpieć Johna Greena. Niepotrzebne obcesowe sceny, chaos w chronologii i wałkowanie tematu wielorybów.
Ja odpadam

Niestety, sprawdzona Picoult tym razem zawiodła moje zaufanie. Przeczytałam sto stron i odłożyłam.
Znowu spotykam się z tym irytującym amerykańskim sposobem kreowania świata przedstawionego, przez który nie mogłam ścierpieć Johna Greena. Niepotrzebne obcesowe sceny, chaos w chronologii i wałkowanie tematu wielorybów.
Ja odpadam

Ciężki to był orzech do zgryzienia, a właściwie gula do przełknięcia…
Tą „gulą” spokojnie mogą nazwać rozczarowanie, jakie kierowało mną podczas czytania tej szmiry.
Patrzę na okładkę i przecieram oczy ze zdumienia, czy na pewno to napisała jedna z moich ulubionych pisarek?

Jestem wściekła, rozżalona i poirytowana całą historią, która bardziej się nadawała na tani romans, aniżeli fabułę do powieści.
Rzygać mi się chciało, jak autorka próbowała wraz z bohaterką wcisnąć kit, że zdrada jest dowodem na wielką miłość i (tu uwaga!),a mimo to dodatkowo można kochać jeszcze swojego partnera!
Miałam dosyć użalania się nad sobą Jane, która była niczym widmo-bohater, by ciągle rozczarowywać swoją niemądrą córkę Rebekę.
Po wyżej uszu miałam też historii o wielorybach. Przez tę obsesję Oliviera, sama mogę zapałać awersją do tych ssaków.
Rebeka, a niby to takie dojrzałe stworzenie. Nie widziałam w niej nic dorosłego.

Mam pretensję do Picoult, że stworzyła charaktery, które nawet się nie dało lubić. Mało tego, nawet nie można było współczuć chociaż jednej stronie z kryzysowego małżeństwa, bo według mnie oboje są siebie warci. A na kłamstwie szczęścia nie można zbudować.
I nie potrzebuję żadnego tytułu naukowego, aby to wiedzieć.

Być może ta historia miała nas zasmucić, ale mnie wyprowadzała tylko z równowagi.
I jeszcze ta chronologia, która była wielkim chaosem. Czytasz wydarzenia z różnego punktu widzenia, w zależności od bohaterów, by wałkować to co najmniej kilka razy. Czytasz ciągle to samo!
Miałam ochotę wywalić tę książkę, ale szanuję nawet takiego gniota, chociażby ze względu na wykorzystanie drzew.

Jeśli zastanawiasz się, czy wydać pieniądze na tę książkę, zachowaj je lepiej w kieszeni. Jeśli chcesz wypożyczyć, bo przecież „literatura pani Picoult jest taka rewelacyjna” omiń tę pozycję na półce i lepiej zabierz się za coś innego. Może wtedy ominiesz rozczarowania w postaci tego ponad pięćset stronicowego ścierwa.

Ciężki to był orzech do zgryzienia, a właściwie gula do przełknięcia…
Tą „gulą” spokojnie mogą nazwać rozczarowanie, jakie kierowało mną podczas czytania tej szmiry.
Patrzę na okładkę i przecieram oczy ze zdumienia, czy na pewno to napisała jedna z moich ulubionych pisarek?

Jestem wściekła, rozżalona i poirytowana całą historią, która bardziej się nadawała na tani romans,...