Czy jest to w ogóle możliwe, aby doszukiwać się w tej powieści minusów? Czegoś, co nie pasowałoby do całości? Absolutnie nie.
Pokochałam pióro autorki od pierwszej powieści, którą wybrałam do przeczytania, a była to "Moja kuzynka Rachela". Po raz kolejny otrzymałam od książki wszystko, czego oczekiwałam, nie przeszkadzało mi nawet to, że domyśliłam się zakończenia tej niezwykle intrygującej historii na długo przed skończeniem ostatniego rozdziału.
Dałam się porwać od pierwszych stron, mknęłam przez rozdziały, mimo ich długości.
Wspaniale wykreowani bohaterowie, subtelny romans w tle, mroczna Oberża Jamajka i jeszcze mroczniejsze torfowiska w jej otoczeniu. Czego chcieć więcej?
Zakończenie bardzo mnie usatysfakcjonowało!
Irytowała mnie odrobinę bierna postać Ciotki Patience, o okrutnym kramarzu wspominać chyba nie muszę. Lecz wszyscy inni byli opisani dokładnie tak, bym mogła odnieść wrażenie, że to prawdziwi ludzie, z krwi i kości, a nie postacie z książki.
Mam wiele pozycji autorki do nadrobienia i szczerze nie mogę się już doczekać ich lektury.

Czy jest to w ogóle możliwe, aby doszukiwać się w tej powieści minusów? Czegoś, co nie pasowałoby do całości? Absolutnie nie.
Pokochałam pióro autorki od pierwszej powieści, którą wybrałam do przeczytania, a była to "Moja kuzynka Rachela". Po raz kolejny otrzymałam od książki wszystko, czego oczekiwałam, nie przeszkadzało mi nawet to, że domyśliłam się zakończenia tej...

Kornwalia. Dziewiętnasty wiek. Oberża na pustkowiu. Posępne torfowiska. Grząskie bagna. Moczary. Grunt rozmokły i zdradliwy. Nieżyczliwe wzgórza. Mgła okrywająca krajobraz białym kocem i uparcie czepiająca się ziemi. Opary. Wrzos ociekający wodą. Wiatr łkający wśród głazów, podrywający się z ziemi, płaczący w pieczarach , rozpoczynający się westchnieniem a kończący lamentem, szeptający o strachu, szlochający wspomnieniami, rozbrzmiewający jak chór umarłych. Krótka trawa chrzęszcząca pod butami jak żwir. Surowy krajobraz kojarzący się ze strachem i nienawiścią.
Powieść mroczna, tajemnicza, pełna niepokoju, intrygująca . Piękny język . Jestem oczarowana.

Kornwalia. Dziewiętnasty wiek. Oberża na pustkowiu. Posępne torfowiska. Grząskie bagna. Moczary. Grunt rozmokły i zdradliwy. Nieżyczliwe wzgórza. Mgła okrywająca krajobraz białym kocem i uparcie czepiająca się ziemi. Opary. Wrzos ociekający wodą. Wiatr łkający wśród głazów, podrywający się z ziemi, płaczący w pieczarach , rozpoczynający się westchnieniem a kończący...

Zupełnie nie spodziewałam się, że ta książka będzie o tym, o czym była... Nasuwa mi się tylko jeden komentarz: ot, umierającą matka wymyśliła i uraczyła córkę...

Zupełnie nie spodziewałam się, że ta książka będzie o tym, o czym była... Nasuwa mi się tylko jeden komentarz: ot, umierającą matka wymyśliła i uraczyła córkę...

"Oberża na pustkowiu" to dzieło Dafne de Maurier. Gotycki klimat i sugestywne opisy oraz tajemnice to elementy, do których autorka przyzwyczaiła nas w swojej twórczości . W przeciwieństwie do najbardziej znanych powieści pisarki tu znajdujemy się w świecie ludzi niebogatych, pozbawionych szacunku otoczenia.
Dwudziestotrzyletnia Mary po śmierci matki przyjeżdża do dawno niewidzialnej ciotki. Dom krewnej, który ta dzieli z mężem alkoholikiem nie jest jednak oazą dla dziewczyny. Dziwne sprawy wuja, nieciekawe towarzystwa w oberży, sceny które dzieją się pod osłoną nocy. To wszystko niepokoi bohaterkę, która z każdym kolejnym dniem zaczyna domyślać się strasznej prawdy.
Jak poradzi sobie z sytuacją? Czy zdoła uratować siebie i swoją ciotkę Patience?
Fabuła jest bardzo dynamiczna, obfituje w zwroty akcji. Nie ma tu wyidealizowanych postaci ani pięknych miejsc .Wątek miłosny, który pojawia się w książce nie odznacza się romantyzmem. Przewidziałam pewne elementy intrygi, co jednak nie odebrało mi przyjemności z lektury i nie powstrzyma mnie przed poleceniem Wam "Oberży na pustkowiu".

"Oberża na pustkowiu" to dzieło Dafne de Maurier. Gotycki klimat i sugestywne opisy oraz tajemnice to elementy, do których autorka przyzwyczaiła nas w swojej twórczości . W przeciwieństwie do najbardziej znanych powieści pisarki tu znajdujemy się w świecie ludzi niebogatych, pozbawionych szacunku otoczenia.
Dwudziestotrzyletnia Mary po śmierci matki przyjeżdża do dawno...

Daphne du Mauriel. Muza Alfreda Hitchcocka. Pisarka u nas znana z powieści „Rebeka” lub „Kozioł ofiarny”. Jej powieści charakteryzują się pewnym mrokiem i niepokojem. Angielska pisarka jest uznawana za mistrzynie suspensu. Udowodniła to nie jeden raz. Moja przygoda z tą pisarką zaczęła się dość niepozornie. Sięgnąłem po „Rebekę”, nie wiedząc, czego się spodziewać. Okazało się, że to był bardzo dobry wybór. Czasami wracam do powieści, myślami. Bowiem historia w niej zawarta utkwiła mi głęboko w sercu i umyśle. Jak sprawa się ma z niniejszą powieścią ? Czy historia mnie porwała? Czy spodobała mi się kreacja bohaterów? Czy powieść jest klimatyczna , Czy suspens jest wyczuwalny”? I czy plot twist to mocny punkt powieści? Zanim odpowiem na te ważkie pytania, wpierw przybliżę zarys fabularny powieści. W życiu dwudziestotrzyletniej Mary Yellan zaszły zmiany. Niedawno pochowała ukochaną matkę i sprzedała podupadającą farmę. Postanawia odwiedzić siostrę matki. Która mieszka na kornwalijskim odludziu, w oberży Jamajka, która prowadzi jej mąż, nieobliczalny Joss Merlyn. I w tym momencie zaczynają się kłopoty naszej bohaterki. Może zacznę od moich wrażeń. Z początku historia mnie zaintrygowała. Byłem ciekaw dalszego przebiegu fabuły. Ale im dalej w las tym napięcie spadało. Niestety nie mogę niniejszej powieści zaliczyć do ulubionych autorki. Na taki stan rzeczy składa się wiele elementów. Niewątpliwie wpływ na taki stan rzeczy miał fakt, że nieco innej spodziewałem się konstrukcji fabularnej. Oczekiwałem rasowego kryminału, a dostałem bardziej klasykę z inklinacjami powieści awanturniczej. W pewnym momencie cała opisana historia stała się dla mnie mało atrakcyjna, satysfakcjonująca i angażująca. Nawet kreacja bohaterów pozostawiała, wiele do życzenia. Byli wykreowani przez pisarkę jednowymiarowo. Trudno było czuć sympatię do jakikolwiek z postaci. Powieść, napędzają, bowiem wydarzenia, niż przeżycia głównych person. Nawet same przygody głównej bohaterki, zostały opisane przez autorkę w sposób mało wyszukany, wręcz sztampowy. Natomiast jeśli chodzi o sam suspens, to tego elementu w powieści, było jak na lekarstwo. Powieść jest pozbawiona i wybrakowana z wszelkich emocji. Paradoksalnie jest to zaskakujące, bowiem książka jest pełna akcji, ale ten pierwiastek fabularny został tak słabo wyeksponowany, że naprawdę trudno o zachwyty. W żadnym momencie czytania, nie czułem stawki, o jaka grają główni bohaterowie. Jest to niewątpliwie wina słabej narracji. Co jest negatywnym zaskoczeniem. Jeśli zaś chodzi o plot twist, to ten aspekt, nawet dobrze zadziałał . W pewnym stopniu byłem zaskoczony rozwiązaniem szarady. Ale ten element, nie zmienił diametralnie mojej ogólnej oceny. Czułem, bowiem pewne zobojętnienie. Natomiast na plus zasługuje klimat powieści, który jest posępny, nieprzyjazny i złowieszczy. Można było wyczuć pewien dyskomfort z kart powieści jaki towarzyszył głównej bohaterce. Rozległe pustkowia, wrzosowiska, torfowiska. Gęsta mgła opadająca na szczera pola, słaba widoczność, i grzęzawiska, oddają pewien ogląd i optykę z jaki przeciwnościami i przeszkodami musiała się mierzyć nasza główna bohaterka. Summa summarum, powieść do przeczytania. Ale bez większych zachwytów. Jest to zdecydowania najgorsza pozycja, jaką dane mi było przeczytać angielskiej autorki. Ale jednak, historia godna zapoznania, i przeczytania. Pozycja, obowiązkowa dla fanów pisarki, ale również dla czytelników, którym nie jest obca klasyka w niezłym wykonaniu. Dla mnie trochę za mało walorów czysto pisarskich. Nie polecam, ani odradzam. Musicie się sami przekonać czy „Oberża na pustkowiu”, to rozrywka na dobrym poziomie, czy też w jak moim przypadku lekkie rozczarowanie.

Daphne du Mauriel. Muza Alfreda Hitchcocka. Pisarka u nas znana z powieści „Rebeka” lub „Kozioł ofiarny”. Jej powieści charakteryzują się pewnym mrokiem i niepokojem. Angielska pisarka jest uznawana za mistrzynie suspensu. Udowodniła to nie jeden raz. Moja przygoda z tą pisarką zaczęła się dość niepozornie. Sięgnąłem po „Rebekę”, nie wiedząc, czego się spodziewać. Okazało...

Pierwsze spotkanie z panią Daphne zaliczam do bardzo udanych. Zabierając się za nią spodziewałam się czegoś lżejszego, a mamy tu dość mroczny, ciężki, brudny klimat. Postacie są ciekawe i wyraziste, fabuła jest wciągająca i niepokojąca. Dobry obrót akcji pod koniec, choć sama końcówka może i przewidywalna ale bardzo satysfakcjonująca.

Pierwsze spotkanie z panią Daphne zaliczam do bardzo udanych. Zabierając się za nią spodziewałam się czegoś lżejszego, a mamy tu dość mroczny, ciężki, brudny klimat. Postacie są ciekawe i wyraziste, fabuła jest wciągająca i niepokojąca. Dobry obrót akcji pod koniec, choć sama końcówka może i przewidywalna ale bardzo satysfakcjonująca.

Mroczna, pełna przemocy powieść. Słuchałam w audiobooku, przyjemny głos lektorki, która dobrze modulowała swój głos dodawał klimatu. Niestety rozwiązanie zagadki było dosyć przewidujące.

Mroczna, pełna przemocy powieść. Słuchałam w audiobooku, przyjemny głos lektorki, która dobrze modulowała swój głos dodawał klimatu. Niestety rozwiązanie zagadki było dosyć przewidujące.

No i posypią się komplementy. Daphne du Maurier jak zawsze fascynuje. To arcymistrzyni w tworzeniu niepokojącego, tajemniczego klimatu powieści i wcale nie dziwi fakt, że mistrz grozy King czerpał z jej twórczości inspirację. To najbardziej przepojona gwałtownością i niebezpieczeństwem powieść pisarki.
Przedstawione tu są losy młodej dziewczyny, Mary Yellan, która po śmierci matki udaje się do Kornwalii, aby zamieszkać u ciotki Patience i jej męża, Jossa. Ich siedzibą jest stara oberża, położona na odludziu, wśród spowitych mgłą, ponurych i wietrznych torfowisk i trzęsawisk.
Już nerwowa reakcja ludzi spotkanych w podróży rozklekotanym dyliżansem, niepokoi bohaterkę- dowiaduje się, że cel jej podróży, owa oberża, nie cieszy się dobrą sławą w okolicy. Mary nie ma jednak wielkiego wyboru. Na miejscu okazuje się, że może być jeszcze gorzej.
Ciotka Patience stanowi cień samej siebie, a wuj to agresywny, nieprzyjemny alkoholik, zamieszany we wszystko, co złe w okolicy. Sama zaś mocno podupadła oberża to odrażająca speluna, gniazdo dla wszelakich lokalnych kryminalistów i wszelkiej maści typów spod ciemnej gwiazdy. Mary jest przerażona zwłaszcza nocnymi dostawami podejrzanych załadunków- a przemyt to, uwierzcie, nie najgorsze wytłumaczenie owych nocnych machinacji.
Mary uczy się stopniowo radzić sobie w tej sytuacji- nawet nie najgorzej, jak na dziewczynę z 19 wieku. Nie daje się łatwo zastraszyć i zaszczuć ani wujowi, ani jego podejrzanej, hałaśliwej klienteli, urządzającej sobie libacje i awantury. Postanawia ratować siebie i podupadłą na duchu ciotkę. Szuka wsparcia u miejscowego pastora, wielebnego Francisa Davey, dość dziwnego człowieka o aparycji albinosa. Ulega też fascynacji młodszym bratem wuja, a jest nim Jem, kombinator, koniokrad i typowy ,,bad boy".
Wkrótce dochodzi do dramatycznych i przerażających wypadków, które doprowadzają do tragedii, a w dodatku wyjaśnia się, kto był ,,spiritus movens" zła, panoszącego się w tej historii...
Sama postać młodej Mary Yellan jest intrygująca. Z jednej strony nie jest to osoba przesadnie strachliwa i wychuchana, raczej zmierza w kierunku emancypantki. Jednak kilkakrotnie, jak to się potocznie mówi, pcha własne palce między drzwi, a jej poczynania wielokrotnie tchną naiwnością i brakiem elementarnego przewidywania.
Końcówka trochę mnie zaskoczyła, spodziewałem się innej decyzji życiowej po bohaterce.
Autorka stworzyła w tej powieści klimat bardzo sugestywny, złowieszczy, mroczny, niepokojący. Stopniowo dawkuje napięcie, od dreszczyku po grozę. Do tego dochodzi kunszt pisarski najwyższej próby, to prawdziwa artystka pióra.
Występuje tu galeria odpychających, przemocowych postaci, które zdominowały niemal całą akcję książki. Bohaterów pozytywnych jest jak na lekarstwo. Pisarka oddała siłę rażenia czarnych charakterów, to, jak potrafią zdeptać bliskich i paskudzić rzeczywistość. Są też wśród nich osoby podstępne, jak wilki w owczej skórze.
No cóż, była to zachwycająca lektura po prostu, dlatego oceniam na 9. Dodam jeszcze na koniec, że książka jest przepięknie wydana.

No i posypią się komplementy. Daphne du Maurier jak zawsze fascynuje. To arcymistrzyni w tworzeniu niepokojącego, tajemniczego klimatu powieści i wcale nie dziwi fakt, że mistrz grozy King czerpał z jej twórczości inspirację. To najbardziej przepojona gwałtownością i niebezpieczeństwem powieść pisarki.
Przedstawione tu są losy młodej dziewczyny, Mary Yellan, która po...

Spokojna, przyjemna powieść. Nieco przewidywalna.

Spokojna, przyjemna powieść. Nieco przewidywalna.

Książka czy film?😉

Z reguły wybieram książkę, a potem film. W tym przypadku film był pierwszy, szczegółów nie pamiętam, bo było to dawno temu 🙂

"Oberża na pustkowiu" to historia młodej dziewczyny Mary Yellan, która obiecała umierającej matce zamieszkać z dawno widzianą ciotką i jej mężem - znanym tylko z listów. Tak trafia do oberży Jamajka, położonej gdzieś na wzgórzach, w pobliżu torfowisk, w Kornwalii. Wuj, właściciel karczmy, to alkoholik prowadzący podejrzane interesy, zaś ciotka to cień dawnej kobiety, zastraszonej i zdominowanej przez męża. Mary próbuje odkryć tajemnicę wuja, aby uratować siebie i ciotkę. Czy jej się uda? Przekonajcie się sami 😉

Autorka doskonale buduje nastrój tajemnicy, niepokoju i grozy, dzięki czemu nie mogłam się od książki oderwać ❤️ Zakończenie było zaskakujące, ale ostatecznie udało mi się odkryć tożsamość tajemniczego wspólnika oberżysty 😊

Książka czy film?😉

Z reguły wybieram książkę, a potem film. W tym przypadku film był pierwszy, szczegółów nie pamiętam, bo było to dawno temu 🙂

"Oberża na pustkowiu" to historia młodej dziewczyny Mary Yellan, która obiecała umierającej matce zamieszkać z dawno widzianą ciotką i jej mężem - znanym tylko z listów. Tak trafia do oberży Jamajka, położonej gdzieś na wzgórzach,...