Nie tylko coraz bardziej lubię Sopla, ale też w tym tomie polubiłam niektóre postacie drugoplanowe, na przykład Napalma, który w "Lodowej Cytadeli" był wkurzający, a tutaj sympatyczny. Spodobał mi się też Ilia. Już myślałam, że przeszła mi dawna słabość do postaci typu "dandys", a tu niespodzianka...

Nie tylko coraz bardziej lubię Sopla, ale też w tym tomie polubiłam niektóre postacie drugoplanowe, na przykład Napalma, który w "Lodowej Cytadeli" był wkurzający, a tutaj sympatyczny. Spodobał mi się też Ilia. Już myślałam, że przeszła mi dawna słabość do postaci typu "dandys", a tu niespodzianka...

Dwuczęściowe Czarne Sny dają nam łącznie około 680 stron nowych przygód głównego bohatera.

Chociaż Soplowi udało się wrócić do naszego świata, okazało się, że nic dobrego go w nim nie czeka. Uciekając przed pewnymi ludźmi, decyduje się powrócić do lodowego piekła, z którego wydostał się zaledwie pół roku temu i po raz kolejny postawić stopę w Przygraniczu...

"Czarne Sny" nie wprowadzają nic innowacyjnego. Zarówno pierwsza, jak i druga część dają nam porządną dawkę akcji, multum postaci pobocznych i masę nowych zaklęć bojowych. Cykl o Soplu zaczyna przypominać typową grę RPG. Bohater dostaje jakąś misję, musi ją wykonać, po czym wraca do swojego pokoju hotelowego, idzie spać i rozpoczyna kolejny rozdział. Autor traktuje postacie poboczne jako typowe NPC (po macoszemu). Właściwie rozwija się tylko Sopel, obserwujemy wszystko z jego perspektywy (to jak się wzmacnia, odkrywa swoje zdolności itd),co nie przeszkadza w odbiorze. Zabrakło mi trochę więcej opisu świata Przygranicza i nowych dzikich bestii, jednak poza tym było w porządku. Akcja jest szybka, a przerywniki takie jak zakupy broni, czy wędrówki po pubach głównego bohatera nie są przynudzające.

Czy te książki cyklu są słabsze niż poprzednie? Może trochę, chociaż czytając całość cyklu jakoś się tego nie zauważa. Przy okazji fajnym elementem jest glosariusz, wyjaśniający najważniejsze pojęcia (organizacje, typy broni),w których można się pogubić. Tak czy inaczej obydwie części są warte przeczytania. Polecam jednak nie zaczynać swojej przygody z Soplem od "Czarnych Snów".

Dwuczęściowe Czarne Sny dają nam łącznie około 680 stron nowych przygód głównego bohatera.

Chociaż Soplowi udało się wrócić do naszego świata, okazało się, że nic dobrego go w nim nie czeka. Uciekając przed pewnymi ludźmi, decyduje się powrócić do lodowego piekła, z którego wydostał się zaledwie pół roku temu i po raz kolejny postawić stopę w Przygraniczu...

"Czarne Sny"...

mnogość wątków, które się przewinęły przez ten oraz poprzedni tom powodują, że czasami trudno jest zrozumieć o co chodzi.
nie zmienia to jednak faktu, że sopel jak sopel wdepnął i to głęboko.
dopiero w czarnym południu dowiem się czy udało mu się wydostać.
rewelacyjna kreacja głównego bohatera.

mnogość wątków, które się przewinęły przez ten oraz poprzedni tom powodują, że czasami trudno jest zrozumieć o co chodzi.
nie zmienia to jednak faktu, że sopel jak sopel wdepnął i to głęboko.
dopiero w czarnym południu dowiem się czy udało mu się wydostać.
rewelacyjna kreacja głównego bohatera.

Opinia taka sama jak w przypadku pierwszej części Czarnych Snów. Ogólnie polecam

Opinia taka sama jak w przypadku pierwszej części Czarnych Snów. Ogólnie polecam