Trochę nieokiełznany strumień świadomości autora, ale nie ujmuje to poruszanym w książce tematom i problemom.

Trochę nieokiełznany strumień świadomości autora, ale nie ujmuje to poruszanym w książce tematom i problemom.

Błyskotliwe spostrzeżenia mieszają się z bełkotem, powtórzeniami, pre-postmodernistycznym gadulstwem i kolejnymi powtórzeniami. Trzecie podejście do Bataille'go i trzecia porażka.

Błyskotliwe spostrzeżenia mieszają się z bełkotem, powtórzeniami, pre-postmodernistycznym gadulstwem i kolejnymi powtórzeniami. Trzecie podejście do Bataille'go i trzecia porażka.

Fascynująca lektura, ale też bardzo intymna bo odwołująca się do tego czego najbardziej się boimy (ale też paradoksalnie, chcemy).

W oparciu o standardowy dialektyczny model Hegla, Bataille tworzy filozoficzny model erotyzmu oparty na transgresji i przekraczaniu ludzkiej subiektywności. Odwołując się do socjologii, filozofii i antropologii przedstawia nam kulturę i zakazy jako u podstawy irracjonalne popędy. Najlepszym przykładem jest taboo wokół zabijania, od którego są historycznie wyjątki (jak ludzkie i zwierzęce ofiary czy wojny). Ustanowienie zakazu, jak i jego przekroczenie to unikalne cechy ludzkie. Jakkolwiek przekroczenie go wynika z naszej "zwierzęcej części", to podtrzymuje on nadal go i wzmacnia.
Żadne inne zwierzę nie jest do tego zdolne. Podobnie jest w przypadku stosunku seksualnego i miłości (erotyzmu ciał i serc). Jakkolwiek stosunki seksualne i zawieranie relacji intymnych nie jest ekskluzywnie cechą ludzką, to destabilizacja podmiotu wywołana tymi działaniami już tak.
Pragnienie prezentuje nam się tutaj jako siła która jest podstawą samego życia. Bezużyteczna, stale się afirmująca i negująca (przez narodziny i śmierć) doprowadza nas wręcz do autodestrukcji. Pozostaje jeszcze omówić kwestię sacrum (tu: boskości). Wiara religijna jest też erotyzmem, o tyle ile przekształca zwierzęce pragnienie powagą aktu.
Stąd wynika transgresyjność pierwotnego chrześcijaństwa, jego zniknięcie oraz ostateczna krytyka Bataille'a.

I ciężko mi ukryć że cała lektura była niesamowicie mistycznym doświadczeniem. Bataille pisze stosunkowo jasno, bardzo powoli wykładając swoją koncepcję i nie sposób się od niej oderwać. Dostajemy ogromną ilość odniesień bibliograficznych. Ciężko nie odnieść jego przemyśleń do naszych intymnych relacji z religią w którą wierzymy, do ukochanej osoby z którą spędzamy swoje dni czy do naszych stosunków seksualnych.
Ta estetyczna antropologia jest niesamowicie pociągającym poglądem, który tylko jest wzmocniony przez kolejne książki o ekonomii libidalnej.
Filozof uchwycił to co najbardziej pierwotne w nas i umieścił w szerszym kontekście tego bardzo specyficznego 'materializmu bazy'.
Nie znaczy to że jest to książka bez wad. Część druga nie jest tak dobra jak pierwsza, zdarzają się powtórzenia. Zdarzają się zdania rozciągnięte niepotrzebnie i wielokrotnie złożone.
Jednak ze względu na to jaki wpływ miała ta książka na mnie jako osobę, na moje postrzeganie erotyzmu i seksualności, ciężko mi wystawić niższą ocenę.
Dla osób, do których nie trafia taka argumentacja (albo tego nie czują) - polecam ocenę obniżyć o jeden punkt (8/10). I tak jest to lektura bardzo warta uwagi, jeżeli czasami nierówna.

Fascynująca lektura, ale też bardzo intymna bo odwołująca się do tego czego najbardziej się boimy (ale też paradoksalnie, chcemy).

W oparciu o standardowy dialektyczny model Hegla, Bataille tworzy filozoficzny model erotyzmu oparty na transgresji i przekraczaniu ludzkiej subiektywności. Odwołując się do socjologii, filozofii i antropologii przedstawia nam kulturę i zakazy...

„Erotyzm” Georgesa Bataille’a to niewątpliwie wyzwolona literatura, toteż i ja podejmę temat niekonwencjonalnie. Książka otwiera furtkę do świadomego odbierania seksualności i jej mechanizmu. Bataille bez cienia pruderii „żeni” markiza de Sade ze świętym Augustynem, wbijając nam palec w mostek i oznajmia, że to my tego oczekujemy. Dlaczego? Bo zna dobrze naturę ludzką i wie, że nam się to spodoba.

C.D. RECENZJI: https://annamarszalek.pl/?p=171

„Erotyzm” Georgesa Bataille’a to niewątpliwie wyzwolona literatura, toteż i ja podejmę temat niekonwencjonalnie. Książka otwiera furtkę do świadomego odbierania seksualności i jej mechanizmu. Bataille bez cienia pruderii „żeni” markiza de Sade ze świętym Augustynem, wbijając nam palec w mostek i oznajmia, że to my tego oczekujemy. Dlaczego? Bo zna dobrze naturę ludzką i...

Zaciekawił mnie tytuł tej książki, choć kompletnie nie wiedziałam, czego się po niej spodziewać. Chciałam, żeby autor sam przekonał mnie do tego, co pisze. Nie udało mu się to ani trochę. Okropnie mnie za to zmęczył.

EROTYZM W TRZECH POSTACIACH
Erotyzm Georgesa Bataille’a, to książka z filozoficznymi rozważaniami na temat erotyzmu, który filozof rozróżnia w trzech postaciach – jako erotyzm ciała, serca i sacrum. Przy okazji szeroko rozwodzi się na temat zakazów oraz ich przekraczaniu w dopuszczalnych, ale ściśle określonych momentach, czyli transgresji. Omawia też takie tematy jak zabójstwo, rolę “gwałtu” (jako przemocy) w życiu, sens pracy i jej wartość dla człowieka, kanibalizm, kazirodztwo, rytualne mordy i ofiary, elementy wspólne dla mistyki i erotyzmu oraz szeroko opisuje erotyzm w kontekście religii. Bardzo szeroko się też rozwodzi na temat roli Markiza de Sade w formułowaniu współczesnego rozumienia głównego tematu książki, jako pierwszego człowieka, który po raz pierwszy połączył erotyzm z pogwałceniem prawa. I wszystko to podane w iście filozoficzny, trudny do zrozumienia sposób. Widać, że autor wziął sobie bardzo do serca ideę, którą ubrał nawet w słowa: “Wolę być gorzej zrozumiany, niż nieścisły”. Niestety, ani nie jest zrozumiały, ani ścisły.

Wielokrotnie złożone zdania, absurdalnie długie i skomplikowane, nadmiernie wyszukane słowa, czasami zbyt niedbale dobrane – to wszystko za bardzo rozwlekało przekaz. Czasami to, co znajdowało się na dwóch stronach, dałoby się zmieścić w jednym akapicie. Objaśnienia niektórych tematów brzmią jak komplikowane na siłę, tylko po to, żeby wyjaśnić coś, co niekoniecznie trzeba wyjaśniać, bo jest zbyt oczywiste, bądź nie wnosi nic do głównego tematu. Do tego niektóre rozważania są tak abstrakcyjne, że aż nudne i zupełnie nieprzydatne. Gdyby choć forma tego była strawna…

NIE LUBIĘ, JAK KTOŚ NIE SZANUJE MOJEGO CZASU
Są dwa typy ludzi – ci, którzy czytają opisy przyrody i ci, którzy je pomijają. Ja je zwykle czytam, ale w tej książce, niektóre zbyt zawiłe rozważania potraktowałam jak te niewinne opisy przyrody – po prostu omijałam. Do tego jest tu sporo powtórek tematyki. Całe akapity rozważające zagadnienia, które zostały już wcześniej w tej książce poruszone. Co więcej autor zdaje sobie z tego sprawę, co przyznaje we wstępie, ale uznaje, że to nie przeszkadza. Mam jednak na ten temat inne zdanie. Najbardziej nie lubię, jak ktoś nie szanuje mojego czasu.

Mniej więcej w połowie książki pomyślałam, że może to tłumaczenie jest po prostu do kitu? Myślę, że może być to pewne wyjaśnienie, choć na pewno nie całe. Ponieważ w poszukiwaniu odpowiedzi udałam się do notek biograficznych na temat autora i już w pierwszej, na którą trafiłam znalazłam informację, że ten francuski filozof w ramach prowokacji i własnych form ekspresji “tworzył dzieła trudne, często niespójne, pełne paradoksów, enigmatycznych formuł, aforyzmów”. Czyli oryginalny styl też musiał mieć tu duży wpływ.

Na dodatek w drugiej części książki są przytoczone jego odczyty i mam wrażenie, że po tym, jak zostały spisane nie przeszły żadnej redakcji. Nie jest to ani trochę strawne, ponieważ jest to potok myśli autora, który się raz po raz gubi i odnajduje.

Pozostała część recenzji tu: https://przeczytana.com/2018/03/31/g-bataille-erotyzm-recenzja/

Zaciekawił mnie tytuł tej książki, choć kompletnie nie wiedziałam, czego się po niej spodziewać. Chciałam, żeby autor sam przekonał mnie do tego, co pisze. Nie udało mu się to ani trochę. Okropnie mnie za to zmęczył.

EROTYZM W TRZECH POSTACIACH
Erotyzm Georgesa Bataille’a, to książka z filozoficznymi rozważaniami na temat erotyzmu, który filozof rozróżnia w trzech...