Dziennik 1957-1961

Jedna z lepszych ksiażek jakie czytałem. Nie jest to lektura na popołudnie, ale solidne czytanie. KSiażka nad którą człowiek siedzi i myśli i ma rozmaite refleksje. Polecam, to klasyka literatury światowej.

Jedna z lepszych ksiażek jakie czytałem. Nie jest to lektura na popołudnie, ale solidne czytanie. KSiażka nad którą człowiek siedzi i myśli i ma rozmaite refleksje. Polecam, to klasyka literatury światowej.

Pokaż mimo to

co sie stalo z tym jebanym psem

co sie stalo z tym jebanym psem

Pokaż mimo to

W 1957 roku Gombrowicz (1904 – 1969) przebywa dalej w Argentynie, a na temat okresu omawianego w tym tomie "Dziennika", z Wikipedii wiem:
"...W 1950 r. nawiązał korespondencję z Jerzym Giedroyciem i od 1951 r. publikował w paryskiej „Kulturze", tam w 1953 r. rozpoczął druk fragmentów 'Dziennika'. W tym samym roku Instytut Literacki w Paryżu wydał powieść 'Trans-Atlantyk' i dramat 'Ślub' (w jednym tomie, jako 1. tom „Biblioteki Kultury”). Powieść ta w kontrowersyjny sposób podejmowała problem tożsamości narodowej Polaków na emigracji, przedstawiając jej karykaturalny wizerunek. Po 'Pażdzierniku 1956' cztery książki Gombrowicza ukazały się w kraju, a ich autor zyskał duży rozgłos; po roku 1958 władze nie zezwalały już na druk następnych książek. Gombrowicz zyskał natomiast w latach 60. sławę światową, uwieńczoną tłumaczeniami dzieł, także kolejnych powieści:'Pornografii' i 'Kosmosu', oraz realizacjami teatralnymi jego dramatów, szczególnie we Francji, Niemczech i Szwecji...."

Dziennik lat 1957 - 1961 został wydany w formie książkowej w Instytucie Literackim w Paryżu, w 1962 roku i niniejszą recenzję piszę z tym wydaniem w ręku.
Zaczyna się od dywagacji autora na temat „Ferdydurke”, w związku z sensacją, jakie wzbudziło jej wydanie w Kraju. Gombrowicz zarzuca czytelnikom pominięcie „degradacji człowieka przez formę”. Pisze on (s. 10):
„...Oni mówią - i słusznie - że w Ferdydurce' człowiek jest stwarzany przez ludzi. Ale rozumieją to przede wszystkim jako uzależnienie człowieka od grupy społecznej, która narzuca mu obyczaj, konwenans, styl.. ...A degradacja?.. ..Skupili się na.. ..problemie deformacji - zapomnieli, że 'Ferdydurke' jest także książką o niedojrzałości... ..jest obrazem walki o własną dojrzałość kogoś zakochanego w swej niedojrzałości...”

Ostatnie zdanie dobitnie wskazuje, że najtrafniejszym recenzentem dzieł Gombrowicza jest sam Gombrowicz. Powstaje w związku z tym dylemat czy czytać jego utwory bez znajomości 'Dziennika', czy też odwrotnie czytać „Dziennik' bez znajomości utworów? Wyjście jest jedno, bez względu od czego się zacznie trzeba i tak wielokrotnie wracać do obu. Nie można docenić arcydzieł po pierwszym, z natury rzeczy powierzchownym, kontakcie.

Gombrowicz przypomina też studium o „Ferdydurce” Bruna Schulza, drukowane w przedwojennym 'Skamandrze'.

Lektura 'Dziennika' jest pasjonująca a próby recenzji skazane na niepowodzenie, przede wszystkim, ze względu na przeogromny ładunek interpretacyjny. Lapidarnie ujmując z 'Dziennika' dowiaduję się, co Gombrowicz chciał mnie w danym utworze powiedzieć. Sam bym tyle nie odkrył. I dlatego 'Dziennik' jest kluczem do zrozumienia jego twórczości.

'Dziennik' jest również środkiem szokowania czytelników swoimi poglądami. I tu trzeba gorzką pigułkę przełknąć: to nie jest osobisty memuar, lecz przemyślana forma autoprezentacji Wielkiego Megalomana, który non-stop prowokuje czytelnika, by ten go uznał i zapamiętał. Ja mu tę słabostkę dawno wybaczyłem, bo jest faktycznie Wielki, lecz znajdzie się wielu, którzy ujrzą przede wszystkim - Błazna.

W moim przekonaniu Wielka Trójca (Gombrowicz, Schulz, Witkacy) to akme polskiej literatury i nie spodziewam się istotnych zagrożeń dla ich prymatu. Oczywiście 10 gwiazdek.

W 1957 roku Gombrowicz (1904 – 1969) przebywa dalej w Argentynie, a na temat okresu omawianego w tym tomie "Dziennika", z Wikipedii wiem:
"...W 1950 r. nawiązał korespondencję z Jerzym Giedroyciem i od 1951 r. publikował w paryskiej „Kulturze", tam w 1953 r. rozpoczął druk fragmentów 'Dziennika'. W tym samym roku Instytut Literacki w Paryżu ...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Excellence.

Excellence.

Pokaż mimo to

Podtrzymuję opinię, że Gombrowicz to trochę taki Diogenes z Synopy na miarę XX wieku. Z jednej strony ten jego cynizm mnie denerwował, ale z drugiej trzeba przyznać, że niekiedy Gombrowicz mówił bardzo mądre rzeczy. Cóż można powiedzieć więcej po przeczytaniu jego ,,Dzienników"?

Podtrzymuję opinię, że Gombrowicz to trochę taki Diogenes z Synopy na miarę XX wieku. Z jednej strony ten jego cynizm mnie denerwował, ale z drugiej trzeba przyznać, że niekiedy Gombrowicz mówił bardzo mądre rzeczy. Cóż można powiedzieć więcej po przeczytaniu jego ,,Dzienników"?

Pokaż mimo to

Druga część Dziennika równie mi się podobała jak pierwsza. Przy tej jednak miałam pewien niedosyt jego poglądów, jakie mogłabym przygarnąć do moich.
Tu zdałam sobie sprawę, jak ciekawe życie miał. Wiele podróżował i świetnie się odnajdywał w różnych miejscach. Pisał i żył jak wolny człowiek.
Pisał, mając cel. Chciał wpływać na ludzi, dzieląc się swoim odbiorem rzeczywistości. Jego słowa mają ładunek naprawczy, skłaniający do przepakowania ludzkiego myślenia.

Druga część Dziennika równie mi się podobała jak pierwsza. Przy tej jednak miałam pewien niedosyt jego poglądów, jakie mogłabym przygarnąć do moich.
Tu zdałam sobie sprawę, jak ciekawe życie miał. Wiele podróżował i świetnie się odnajdywał w różnych miejscach. Pisał i żył jak wolny człowiek.
Pisał, mając cel. Chciał wpływać na ludzi, dzieląc się swoim odbiorem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Myślałam, że nie polubię Gombrowicza, że taki arystokratyczny snob i zapatrzony w siebie egocentryk. A tu dostałam od pisarza prztyczka w nos (nie polubi?, jak to nie polubi?!) i wpadłam w dzienniki jak przysłowiowa śliwka w kompot, i to jaki kompot! Najbardziej spodobało mi się to, że Gombrowicz tak bezpośrednio i wprost wali z grubej rury co mu leży na wątrobie, bez ceregieli rozprawia się z tzw. polskością, krytykami, z PRL-owską i emigracyjną literaturą; z zadziwiającą szczerością opowiada o własnych fobiach, lękach, strachu przed bólem i cierpieniem; pisze o człowieczeństwie, wyobcowaniu i zapomnieniu. I najważniejsze, że mówi o wielu sprawach trudnych i skomplikowanych, o których każdy z nas myśli, ale nie wypowiada tych myśli na głos - bo nie wypada, wstyd, i "co ludzie powiedzą?" - a Gombrowiczowi wszystko uchodzi. I za to wszystko go polubiłam.

Ładunek emocjonalny i intelektualny dzienników nie do przecenienia!

Myślałam, że nie polubię Gombrowicza, że taki arystokratyczny snob i zapatrzony w siebie egocentryk. A tu dostałam od pisarza prztyczka w nos (nie polubi?, jak to nie polubi?!) i wpadłam w dzienniki jak przysłowiowa śliwka w kompot, i to jaki kompot! Najbardziej spodobało mi się to, że Gombrowicz tak bezpośrednio i wprost wali z grubej rury co mu leży na wątrobie, bez...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Fatalny bełkot! Lubiłem Gombro po Ferdydurke, ale Dzienniki przekraczają jakiekolwiek normy bełkotliwości i perswazyjności. Treść - albo nijaka, albo zupełnie lunatyczna. Forma - męcząca i nieposkładana. Są miłe momenty, głównie opisy życia w Argentynie, ale większość to wojenki z krytykami, albo furiackie polemiki zupełnie nieciekawe w naszych czasach.
Najlepszy fragment książki - "Zjadłem dzisiaj smaczną rybę."
Przykro mi Gombro, jesteś frajerem.

Fatalny bełkot! Lubiłem Gombro po Ferdydurke, ale Dzienniki przekraczają jakiekolwiek normy bełkotliwości i perswazyjności. Treść - albo nijaka, albo zupełnie lunatyczna. Forma - męcząca i nieposkładana. Są miłe momenty, głównie opisy życia w Argentynie, ale większość to wojenki z krytykami, albo furiackie polemiki zupełnie nieciekawe w naszych czasach.
Najlepszy fragment...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czytam nie po kolei z musu. Podsumuję po skończeniu wszystkich tomów, ale na razie mogę stwierdzić na pewno, że Gombrowicz ma coś z geniusza, nawet jeśli bywa irytujący.

Czytam nie po kolei z musu. Podsumuję po skończeniu wszystkich tomów, ale na razie mogę stwierdzić na pewno, że Gombrowicz ma coś z geniusza, nawet jeśli bywa irytujący.

Pokaż mimo to

Dobre, dobre, świetne. Czytałam kilkakrotnie. Dzienniki uczłowieczają nam Gombrowicza. Nie wiem czy widzimy tu prawdziwego człowieka ale bez wątpienia człowieka,z jego troskami i słabościami.
Napisane to jest to wszystko - jak przystało na mistrza- z wyjątkowym kunsztem literackim ale takim nonszalanckim, ot mamy genialnego poete który postanowił coś zapisać, nie sili się na dobry styl, piękne zdania , ale inaczej pewnie nie umie.

Polecam.
Jedyna relaksująca książka Gombrowicza.

Dobre, dobre, świetne. Czytałam kilkakrotnie. Dzienniki uczłowieczają nam Gombrowicza. Nie wiem czy widzimy tu prawdziwego człowieka ale bez wątpienia człowieka,z jego troskami i słabościami.
Napisane to jest to wszystko - jak przystało na mistrza- z wyjątkowym kunsztem literackim ale takim nonszalanckim, ot mamy genialnego poete który postanowił coś zapisać, nie sili się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to