Romeo i Julia

Kanoniczna historia miłosna, ktora - choć piękna - już mi się trochę "przejadła".

Kanoniczna historia miłosna, ktora - choć piękna - już mi się trochę "przejadła".

Pokaż mimo to

William Szekspir ma nosa do pisania poematów. Tytułowa para bohaterów - Romeo i Julia, z którą każdy się kiedyś gdzieś zetknął. Marzy mi się, by polecieć do Werony i zobaczyć ich piękny domek i ich balkon. Niestety, biorą ślub i dochodzi do przykrej rzeczy - nie powiem jakiej, bo nie chciałbym spoilerować. Jest romantyzm i tragedia w jednym - samo życie. Szkoda, że mało który człowiek spotyka taką miłość na wieki. Ale życzę każdemu spotkania swojej drugiej połówki, niezależnie od tego kim się tak naprawdę jest. Bo miłość zwycięża wszystko. Najpiękniejsza i najbardziej trwała miłość w dziejach tego świata. I za to William Szekspir przeszedł do historii.

William Szekspir ma nosa do pisania poematów. Tytułowa para bohaterów - Romeo i Julia, z którą każdy się kiedyś gdzieś zetknął. Marzy mi się, by polecieć do Werony i zobaczyć ich piękny domek i ich balkon. Niestety, biorą ślub i dochodzi do przykrej rzeczy - nie powiem jakiej, bo nie chciałbym spoilerować. Jest romantyzm i tragedia w jednym - samo życie. Szkoda, że mało...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Momentami drażniąca, momentami urzekająca uniwersalna opowieść o miłości na miarę swoich czasów, zwierciadło epoki. Ponad wszelkimi odczuciami arcyważna i arcyklasyczna tragedia.

Momentami drażniąca, momentami urzekająca uniwersalna opowieść o miłości na miarę swoich czasów, zwierciadło epoki. Ponad wszelkimi odczuciami arcyważna i arcyklasyczna tragedia.

Pokaż mimo to

Kocham ,,Romeo i Julie", pomimo trudnego języka to czytało mi się wspaniale.

Kocham ,,Romeo i Julie", pomimo trudnego języka to czytało mi się wspaniale.

Pokaż mimo to

Ciężko się zachwycać czymś co zostało przez popkulture ograne na wszystkie możliwe sposoby. Wydaje mi się że ocenianie dramatu na papierze jest jako ocenianie filmu czytając jego scenariusz czyli troche bez sensu, w dodatku żeby się jakoś w miare cieszyć tym co tu mamy powino się to czytać to w orginale.

Ciężko się zachwycać czymś co zostało przez popkulture ograne na wszystkie możliwe sposoby. Wydaje mi się że ocenianie dramatu na papierze jest jako ocenianie filmu czytając jego scenariusz czyli troche bez sensu, w dodatku żeby się jakoś w miare cieszyć tym co tu mamy powino się to czytać to w orginale.

Pokaż mimo to

"W dwu sercach rodzi się wzajemność błoga,
Lecz się nie złączą wyciągnięte ręce:
On wie, że kocha rzekomego wroga,
Ona - że szczęście wydrzeć musi męce.
Nieprzyjacielem nazwany - jak zdoła
Zbliżyć się do niej w czas waśni ponury?
A ona - dokąd i jak go przywoła
Przez nieprzyjaznych domów grube mury?
A jednak zejdą się, choć świat zabrania:
Cóż jest świat wobec słodyczy kochania?

I tak w jednym grobie - spoczywają nieszczęśni kochankowie - nareszcie razem, złączeni bo pośmiertnie już nic ani nikt ich nie rozdzieli. Piękna to opowieść - tak dramatyczna, tak tragicznie romantyczna. Miłość, która musi przebić twarde mury nienawiści... miłość, która się rozwija choć nie ma prawa. Dziś można odczytywać ją na wiele różnych sposobów, można szperać w symbolice, można tę klasykę zestawiać z innymi historiami o miłości, również tymi, które dotyczą naszego życia, nas samych. Ja wiem, że wielu powie: "Ta historia jest absurdalna, w prawdziwym życiu nigdy by nie miała miejsca". Ale można doszukać się pewnych analogii, trzeba jedynie rozłożyć tę historię na mniejsze kawałki, przestać traktować ją tak mocno serio, całościowo. Czyż nie jest tak, że miłość często rodzi się w niesprzyjających warunkach? Czy nie jest tak, że miłość w wielu przypadkach to zakazany owoc, to twór bez przyszłości, skazany na klęskę? Czyż nie jest tak, że miłość zbyt często stoi obok nienawiści, czyż nie bywa symbolem walki o zgodę? I czyż nie jest tak, że zdarza jej się przegrywać w obliczu stawianych barier? Czy nie słyszeliśmy nigdy o realnych nieszczęśliwych historiach kochanków, którym nie dane było złączyć się na zawsze? Czy nie znamy przykładów historii tragicznych kiedy to jedno żyć bez drugiego nie może, kiedy to serce skłonne jest do absurdalnych czynów?
A no wszyscy słyszeliśmy. Dla mnie ta historia, choć może mająca w sobie zbyt wiele absurdu, lśni pośród innych miłosnych opowieści. Bo to ogniste uczucie Romea do Julii i Julii do Romea aż pali przez papier, je się czuje, je się podziwia i marzy po cichu, że i nasza miłość jest zdolna do poświęceń (oczywiście nie tak dramatycznych). Bo czy nie marzymy o związkach nierozerwalnych, o związkach gdzie jedno za drugim idzie jak w ogień, o związkach, które są silniejsze niż wszystkie burze, huragany, które szaleją wokół? Piękna to miłość, która nie ugina się pod ciężarem tego świata. I choć Romeo i Julia ugięli się, choć niedopasowani do tego świata postanowili odejść... to w rezultacie odeszli razem, połączeni węzłem małżeństwa, składający ostatni dowód swej wierności. A więc paradoksalnie ich miłość przetrwała, nie rozeszli się za życia, nie pozwolili wygasić tego gorącego uczucia, które ich złączyło. Ba, ich miłość pośmiertnie zrodziła piękny owoc, w postaci zgody między zwaśnionymi rodzinami... ona wygrała, ona osiągnęła swój cel, ona pokonała to co wydawało się niemożliwe do zwalczenia. Szkoda, że pośmiertnie, szkoda, że potrzeba było takiej tragedii by te kamienne, przepełnione nienawiścią serca rozkruszyć.

Czytane w zbiorze Tragedii i Kronik Williama Shakespeare'a, w przekładzie prze-zdolnego Stanisława Barańczaka. Polecam poznać tę historię patrząc oczami tego właśnie tłumacza. On czyni tę opowieść niezwykle przystępną, jasną. Ten figlarny rytm wybrzmiewa dzięki Barańczakowi jeszcze mocniej, to dzieło staje się tak cudownie komunikatywne, w końcu bliższe współczesnemu czytelnikowi. Nie przeraża pisanie wierszem, nie przerażają rymy i archaiczne słownictwo. Tutaj wszystko zyskuje nową jakość, stworzoną w taki sposób by ten współczesny czytelnik mógł dzieło zrozumieć i je docenić. Bo docenić trzeba, bez dwóch zdań.

Historia, choć wcześniej znana, obecnie - przy ponownym czytaniu, w tym oto przekładzie, zyskała dla mnie nową, lepszą jakość. Ja tę opowieść nareszcie poczułam, całą sobą. Wizyta w Weronie już niedługo, a więc tym bardziej cieszę się, że zdążyłam przeczytać i złapać romantycznego bakcyla.

"W dwu sercach rodzi się wzajemność błoga,
Lecz się nie złączą wyciągnięte ręce:
On wie, że kocha rzekomego wroga,
Ona - że szczęście wydrzeć musi męce.
Nieprzyjacielem nazwany - jak zdoła
Zbliżyć się do niej w czas waśni ponury?
A ona - dokąd i jak go przywoła
Przez nieprzyjaznych domów grube mury?
A jednak zejdą się, choć świat zabrania:
Cóż jest świat wobec słodyczy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Miłość zwycięża wszystko, jak mawiali starożytni Rzymianie. W przełożeniu zaś na polskie realia można posłużyć się również słowami Jana Pawła II: Miłość mi wszystko wyjaśniła. I z tym trudno polemizować. Współczesny świat jednak coraz bardziej rozmywa znaczenie słowa miłość, a w szczególności dotyczy to występującej w kulturze najczęściej, niezwykle pięknej, miłości oblubieńczej. Czy można obdarzyć tym uczuciem więcej niż jedną osobę naraz? Z pewnością sugerują nam to liczne latynoskie telenowele, które, abstrahuję tu już od ich jakości, lubują się w ukazywaniu miłosnych trójkątów, pięciokątów i innych wielokątów. Wszystko zależy wszak od określenia, czym miłość jest…
Więcej na: http://www.fleurdelis.pl/amor-vincit-omnia/

Miłość zwycięża wszystko, jak mawiali starożytni Rzymianie. W przełożeniu zaś na polskie realia można posłużyć się również słowami Jana Pawła II: Miłość mi wszystko wyjaśniła. I z tym trudno polemizować. Współczesny świat jednak coraz bardziej rozmywa znaczenie słowa miłość, a w szczególności dotyczy to występującej w kulturze najczęściej, niezwykle pięknej, miłości...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

O życie! Ileż straciłobyś uroku, gdybyś nigdy nie poznało historii Romea i Julii...

Jest w dziejach tych nieszczęsnych kochanków coś, co od wieków nieprzerwanie uwodzi kolejne pokolenia. I mimo trudnej formy, archaicznego języka i milionów innych zaznanych miłości, to właśnie ta zawsze pozostaje aktualna, i choć przeklęta i niespełniona po wieki nosić będzie miano najpiękniejszej.

Nieczęsto zdarza się, że dzieło do tego stopnia wrasta w kulturę i serca ludzi, że zyskuje w nich o wiele głębszy sens i tragiczniejszy żywot, niż oddać to mogą słowa autora. W uczuciu tych dwojga każdy z nas odnajduje własne tęsknoty. Bo każdy tęskni do miłości czy gotów jest to przyznać, czy nie.

O życie! Ileż straciłobyś uroku, gdybyś nigdy nie poznało historii Romea i Julii...

Jest w dziejach tych nieszczęsnych kochanków coś, co od wieków nieprzerwanie uwodzi kolejne pokolenia. I mimo trudnej formy, archaicznego języka i milionów innych zaznanych miłości, to właśnie ta zawsze pozostaje aktualna, i choć przeklęta i niespełniona po wieki nosić będzie miano...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Piękne to i w formie, i w treści.
Fabuła taka sobie, choć trup ściele się gęsto, a namiętności buchają, ale czyta się zawsze z tą samą przyjemnością.

Piękne to i w formie, i w treści.
Fabuła taka sobie, choć trup ściele się gęsto, a namiętności buchają, ale czyta się zawsze z tą samą przyjemnością.

Pokaż mimo to

Fabuły tego dramatu chyba nie trzeba nikomu przedstawiać... On kocha Ją, Ona kocha Jego, lecz nie mogą być razem. Klasyk, który każdy powinien znać.

Fabuły tego dramatu chyba nie trzeba nikomu przedstawiać... On kocha Ją, Ona kocha Jego, lecz nie mogą być razem. Klasyk, który każdy powinien znać.

Pokaż mimo to