Dodam tylko, że w tym tomie to już Waldemar Łysiak bez skrępowania wylewa niechęć do kobiet. Chłoszcze wręcz przewrotną kobiecą naturę i widać że głęboko to w nim siedzi. Pojawia się też więcej nawiązań do polityki, co jest jeszcze bardziej męczące.

Ale książka bardzo dobra mimo wszystko.

Dodam tylko, że w tym tomie to już Waldemar Łysiak bez skrępowania wylewa niechęć do kobiet. Chłoszcze wręcz przewrotną kobiecą naturę i widać że głęboko to w nim siedzi. Pojawia się też więcej nawiązań do polityki, co jest jeszcze bardziej męczące.

Ale książka bardzo dobra mimo wszystko.

Najlepszy tom? Może, może. Okazało się między innymi, że rozdział o Boucherze z tomu VI był jeno przygrywką do spektakularnego przedstawienia mieszanki sztuki z erotyką (kwintesencji Łysiaka) w tomie VII. Rozdział o Fragonardzie i następujący po nim rozdział "ogólnoerotyczny" to autor całkowicie w swoim żywiole. Ale mistrzowskie są też rozdziały poświęcone Davidowi, Blake'owi, Goi. Humor Łysiaka również w najlepszym wydaniu. Mimo paru dość znaczących różnic światopoglądowych pomiędzy mną a autorem, zaczynam go już naprawdę bardzo lubić jako osobę prywatną, a nie tylko jako opowiadacza o sztuce. Rozstanie, tak już bliskie, napełnia mnie potwornym żalem.

9.0/10

Najlepszy tom? Może, może. Okazało się między innymi, że rozdział o Boucherze z tomu VI był jeno przygrywką do spektakularnego przedstawienia mieszanki sztuki z erotyką (kwintesencji Łysiaka) w tomie VII. Rozdział o Fragonardzie i następujący po nim rozdział "ogólnoerotyczny" to autor całkowicie w swoim żywiole. Ale mistrzowskie są też rozdziały poświęcone Davidowi,...