- "daję ci moje usta nietknięte jeszcze przez nikogo" - Co? - A, to takie zdanie, które znajdziesz w każdym, a przynajmniej w co drugim kiepskim romansidle. - Czytujesz? - Bo ja też jestem trochę humorystą, więc dlatego. I najbardziej podobają mi się w nich takie właśnie miejsca. - No, Może nie tylko w kiepskich romansidłach. A jeżeli nawet, to mówiłem tu już o grafomanii i w tym co o tej grafomanii mówiłem mieści się i to. Więc znajdę w romansidłach i znajdę też w gdzieś w cieplutkim kąciku serca czy duszyczki największego nawet humorysty. W skrytym kąciku, a ja nie chcę się tu z niczym chować. Tak, i myślę, że będziesz już dobrze starym koniem, a ciągle jeszcze będą ci się marzyć te usteczka jakieś nie tknięte.

- "daję ci moje usta nietknięte jeszcze przez nikogo" - Co? - A, to takie zdanie, które znajdziesz w każdym, a przynajmniej w co drugim kiep...

- Aha; wtedy, gdy ją w tym październiku czy listopadzie spotkałem w Krakowie przyszliśmy do mnie, do mojego pokoju; kolega, z którym mieszkałem gdzieś wyszedł i zaraz bez większych ceregieli - bo się pytałeś skąd wiem, że tamte moje widzenia - pamiętasz - były przesadne - zostawiłeś tu na koniec najlepsze. - Najlepsze. Nie. Nic nie było, w każdym razie nic z tego najlepszego.; ogarnęła mnie nagle taka wściekłość - gdy ja za nią, i to jeszcze tak niedawno szalałem, gdy była dla mnie zdawało się całym światem czy i wszechświatem, i nie chciałem od niej nic prócz tego, żeby z nią być, to ona wtedy... a teraz, jak już wybiłem sobie ją z głowy, jak przez te jej różne głupie numery musiałem, i jest już dla mnie zwykłą sobie dziewuchą, taką jedną ze znajomych i nic już więcej - bo nawet nie z nieznajomych, bo za niektórymi z tych na przykład mijanych na ulicy chce się oglądnąć - teraz mogę ją mieć i to tak jak przedtem - w gruncie rzeczy - rzadko mi się nawet marzyło; wściekłość, jakaś głucha jak zdaje się - i zdaje się już to mówiłem - bywa żal, ale jednak wściekłość; a jednocześnie tę już mi obojętną widziałem - w jakichś krótkich momentach - jeszcze tamtą, i całe moje za nią - za tamtą - szaleństwa, jakby się teraz poruszyły we mnie, i w nich tamte moje widzenia, widzenia, które teraz, w tej mojej z nią sytuacji, były nagle - można by powiedzieć - zmaterializowane, ucieleśnione, widziałem już nie w jakiejś wyobraźni, jak ona to robi - zaraz będzie robić - nie z tym który - gdzieś tam, w tej zimie, czy wiośnie, w lecie jeszcze - w myśleniu o niej chodzi jak w gorączce, ale z gościem dla którego jest taką tylko co się nawinęła gdy miał czas, i ochotę, i kamerę, a który podobnie dla niej jest takim przypadkowym.

- Aha; wtedy, gdy ją w tym październiku czy listopadzie spotkałem w Krakowie przyszliśmy do mnie, do mojego pokoju; kolega, z którym mieszka...

- I nawet gdyby teraz miało być już wszystko dobrze, gdybyś wiedział, że ona ciebie... no, że chce z tobą chodzić i już z Debem czy innym nie będzie żadnych takich. - Już ci powiedziałem. - Powiedziałeś. - Musiałaby chyba wrócić do siebie tamtej. A wiesz, że to jest... - że jest niemożliwe. - No idę. - I musiałbym też wrócić ja, wrócić do siebie z tamtego czasu. - Tak... - Przyjdziesz jutro na rynek? - Chyba tak. - Poczekaj. I musiałby też wrócić cały tamten czas. - Tak. - Cześć Paganini. - Cześć.

- I nawet gdyby teraz miało być już wszystko dobrze, gdybyś wiedział, że ona ciebie... no, że chce z tobą chodzić i już z Debem czy innym ni...