Polecam tę pozycję rodzicom , wychowawcom i nauczycielom. Niektóre rozdziały pomogły mi "ukierunkować" swoją ideę wychowania, w pewnym sensie pozwoliły mi na stworzenie czegoś w rodzaju planu :) Książka ta pokazała mi bardzo szeroka perspektywę wychowania do szczęścia. Podsumowania "Warto zrobić" naprawdę warto zrobić - czy jako rodzic ,czy jako nauczyciel lub wychowawca. Pozycja zainspirowała mnie do wdrożenia zmian w mojej pracy i komunikacji z dziećmi.

Polecam tę pozycję rodzicom , wychowawcom i nauczycielom. Niektóre rozdziały pomogły mi "ukierunkować" swoją ideę wychowania, w pewnym sensie pozwoliły mi na stworzenie czegoś w rodzaju planu :) Książka ta pokazała mi bardzo szeroka perspektywę wychowania do szczęścia. Podsumowania "Warto zrobić" naprawdę warto zrobić - czy jako rodzic ,czy jako nauczyciel lub wychowawca....

W pełni zgadzam się z ideą macierzyństwa i wychowania według autorki. W książce przedstawiane jest skupianie się na własnym rozwoju, po to aby być jak najlepszym autorytetem i wzorem dla swojego dziecka. To wszystko w duchu indywidualizmu i szacunku do potrzeb dziecka i akceptacji tego jakim jest. Myślę, że wdrożenie tej wizji wychowania, może przynieść wiele pozytywnych rezultatów. Mam obawę, że dla osób posiadających już większą wiedzę z zakresu psychologii, książka może nie wnieść niczego nowego(Tak było w moim przypadku). Było mi również daleko do tych fragmentów w książce,w których było dużo ocen- subiektywnych, mało zasadnych, uogólnionych- moim zdaniem nieco niesprawiedliwych. Np. że katecheci uczą religii a nie duchowości, niepoprawne zachowanie uczniów jest spowodowane nieciekawym prowadzeniem lekcji, czy też niższym poziomem inteligencji emocjonalnych osób zajmujących się pracą naukową. Uważam, że mocną stroną psychologii jest to, że powinna być ona obiektywna, bezstronna, mieć przesłanki naukowe- to czyni ją wiarygodną nauką. Tutaj momentami mi tego zabrakło. Stąd moja ocena 3/10.

W pełni zgadzam się z ideą macierzyństwa i wychowania według autorki. W książce przedstawiane jest skupianie się na własnym rozwoju, po to aby być jak najlepszym autorytetem i wzorem dla swojego dziecka. To wszystko w duchu indywidualizmu i szacunku do potrzeb dziecka i akceptacji tego jakim jest. Myślę, że wdrożenie tej wizji wychowania, może przynieść wiele pozytywnych...

(tekst znajduje się na www.rudymspojrzeniemnaswiat.blogspot.com)

Czy jest ktoś, kto nie chciałby, aby jego dziecko było szczęśliwe? Chyba nie (pomijam oczywiście przypadki patologiczne). Najchętniej rzucilibyśmy cały świat do stóp potomka, usunęli kłody spod nóg i generalnie najlepiej, aby miał wszystko to, czego nam zabrakło. Bywa jednak tak, że okazuje się, że to, co dla nas wydawało się wymarzone, dla naszego dziecka wcale takie nie jest.

Wychowanie do szczęścia to książka o tym, jak postępować, aby dziecko było szczęśliwe i poczuło się bezpiecznie. W końcu to nie takie proste. Osobiście nie przepadam za poradnikami, ten gatunek omijam z daleka, a do tej pozycji zbierałam się ponad rok. Przeczytałam jedną stronę i odłożyłam. Możliwe, że musiała poczekać, na bardziej odpowiedni moment w moim życiu. Kiedy sięgnęłam po nią po raz drugi, już po kilku dniach przewracałam ostatnią kartkę. Książka jest bardzo mądra, życiowa i banalnie prosta. To znaczy niektóre sugestie i rady w niej zawarte są niemal oczywiste, ale często nie zdajemy sobie sami sprawy, jak istotne są pewne sytuacje i rzeczy wokół nas.

Wychowanie do szczęścia porusza temat relacji rodzic-dziecko, jak również szkoła-dziecko. Autorka wiele lat mieszkała w Kanadzie oraz Stanach Zjednoczonych i chętnie odwołuje się do swojego doświadczenia wyniesionego z pracy tam. Porównuje zachowania rodziców lub same systemy szkolne do polskich realiów. Nie wstydzi się również pokazywać swoich własnych błędów i drogi, jaką sama musiała przejść, aby dojść do „oświecenia”.


Iwona Majewska-Opiełka wiele uwagi poświęciła pokazaniu kim jest lider w życiu dziecka i jak nim można zostać. Bardzo podobały mi się jasne i proste przykłady. Z zainteresowaniem przeczytałam również o tym, jak prowadzić rozmowy z dziećmi, jak je kochać. Jedna myśl z całej książki zapadła mi najbardziej w pamięci: żeby wychować dziecko do szczęścia, najpierw należy zacząć od siebie. Zbudować własne poczucie wartości, być po prostu szczęśliwym. Co oczywiście często wymaga ciężkiej pracy. Ale moim zdaniem warto, dla siebie, bliskich i dzieci. Polecam!

(tekst znajduje się na www.rudymspojrzeniemnaswiat.blogspot.com)

Czy jest ktoś, kto nie chciałby, aby jego dziecko było szczęśliwe? Chyba nie (pomijam oczywiście przypadki patologiczne). Najchętniej rzucilibyśmy cały świat do stóp potomka, usunęli kłody spod nóg i generalnie najlepiej, aby miał wszystko to, czego nam zabrakło. Bywa jednak tak, że okazuje się, że to, co dla...

Polecam przyszłym i obecnym rodzicom, niezależnie od wieku dziecka. Książka mi dała wiele do myślenia. Warto do niej ciągle wracać.

Polecam przyszłym i obecnym rodzicom, niezależnie od wieku dziecka. Książka mi dała wiele do myślenia. Warto do niej ciągle wracać.

Madra książka o wychowaniu dzieci, a przy okazji o wychowaniu samego siebie.
Notatki.
Cechy charakteru, które warto budować w sobie i w innych:
- poczucie własnej wartości
- prawdziwa odpowiedzialność
- poczucie obfitości
-pozytywne myslenie
- spójność wewnętrzna

Madra książka o wychowaniu dzieci, a przy okazji o wychowaniu samego siebie.
Notatki.
Cechy charakteru, które warto budować w sobie i w innych:
- poczucie własnej wartości
- prawdziwa odpowiedzialność
- poczucie obfitości
-pozytywne myslenie
- spójność wewnętrzna