Ten spacer mógłby trwać i trwać. Ileż w każdym wierszu jest ciepła i blasku. Przygnieceni nie zawsze radosną codziennością wchodzimy do magicznego świata, w którym króluje dobro, dobro, które płynie z każdego słowa. Mamy przed sobą prostą i jasną ścieżkę, wydawałoby się nic łatwiejszego. Widząc światło gdzieś w mroku będę podążał drogą, która zaprowadzi mnie do niego. Konsekwentnie, krok po kroku. Okazuje się jednak, że to nie jest takie oczywiste. Oto świat wabi nas do siebie swymi kolorami. To nic, że są one złudzeniami, że to tylko pozory rzeczywistości, i że wcale przedstawiona nam oferta nie jest tak ładna, jak się nam wydaje. Nie chcemy tego widzieć, wpatrujemy się w feerie barw i ona nas do siebie przyciąga. A że pod spodem jest ona pusta, płytka i kompletni nie wartościowa, to dopiero jak sie sparzymy, to dociera do nas prawda, że tak zostaliśmy zmanipulowani. A przecież droga cały czas jest prosta, wystarczy nią iść. Ale jest dla wielu za nudna, za mało barwna. Wymaga skupienia i uwagi, a my chcemy pląsać, skakać, tańczyć i cieszyć się, tylko zapominamy o tym, że to, czego pragniemy to miraż, to fatamorgana, to pokusa, że to, co się pod nią kryje rozczaruje nas. A wystarczyło przecież zostać na drodze z wytyczonym szlakiem. To wszystko, co kusi i wabi, to coś, co nas oślepia, ogłupia, co na pozbawia zdrowego rozsądku, oferując tylko iluzje, która pryska jak bańka mydlana. Ale czasem jest za późno, kiedy już damy się temu uwieść. A przecież droga do celu jest prosta. I co z tego, skoro tam jest tyle wrażeń, tam czekają na nas rożnego rodzaju atrakcje, a tu żmudna praca, często jednostajna i nudna, wymagająca naszego poświecenia i zaangażowania. Tam nikt od nas nie będzie wymagał, tam będziemy mogli robić co chcemy i droga jest przecież krótsza, bo idziemy skrótem, więc szybciej dojdziemy do celu. I w ten sposób ulegamy grzechowi i schodzimy na bezdroża. Taką wizje wędrówki snuje przed nami ksiądz Twardowski. Pokazuje nam piękno świata, jego wszystkie dobre rzeczy i jednocześnie wskazuje nam właściwe cele, do których mamy zmierzać. To od nas zależy, co wybierzemy. Jesteśmy wolni i w imię tej wolności, daru, którym zostaliśmy obdarzeni jako ludzie, nikt nie może nas do niczego zmusić ani wywierać na nas presji, to my sami dokonujemy wyboru. Pytanie które stawia nam Autor dotyczą tych naszych wyborów, tego którą ścieżką chcemy iść, co jest naszym prawdziwym celem, co chcemy osiągnąć, i czy umiemy odróżnić to, co dobre od tego co złe. Czy trud i wysiłek odrzucamy, bo są szare i nudne a wybieramy łatwiznę, ale pełną barw i pokus, którym nie sposób się oprzeć. Z takimi dylematami musimy się zmierzyć, a utwory Księdza Jana są świetnymi drogowskazami, tak mocno dotykającymi życia i nas samych.

Ten spacer mógłby trwać i trwać. Ileż w każdym wierszu jest ciepła i blasku. Przygnieceni nie zawsze radosną codziennością wchodzimy do magicznego świata, w którym króluje dobro, dobro, które płynie z każdego słowa. Mamy przed sobą prostą i jasną ścieżkę, wydawałoby się nic łatwiejszego. Widząc światło gdzieś w mroku będę podążał drogą, która zaprowadzi mnie do niego....

Wiersze smutne i wesołe. Wszystkie wspaniałe i przepełnione refleksją.

Wiersze smutne i wesołe. Wszystkie wspaniałe i przepełnione refleksją.