"Opactwo Northanger" uważane jest za najsłabsze dzieło Jane Austen, choć mi osobiście powieść ta bardziej się podobała od "Perswazji". Autorka zrobiła wiele, aby nie polubić głównej bohaterki Katarzyny, która była infantylna, naiwna i dziecinna, a czasami wprost głupia. Może oceniam ją za surowo w końcu jaka ma być siedemnastolatka? Jedyną rzeczą na której zna się nasza bohaterka to popularne wówczas powieści gotyckie, których jest gorącą fanką (mam na półce nieprzeczytanego "Mnicha", o którym jest mowa w książce i mam nadzieję wkrótce go poznać).
Przez większą część książki Katarzyna bywa na balach, spacerach, bądź przejażdżkach, gdzie wieje potworną nudą. Powieść rozkręca się, gdy wyjeżdża z poznanymi w Bath znajomymi do ich domu, czyli Opactwa Northanger. W tym starym zamku wyobraźnia Katarzyny podsycona powieściami grozy zaczyna intensywnie pracować.
Nie jest to poziom "Dumy i uprzedzenia", czy "Emmy", ale w sumie się świetnie bawiłam. Doskonała rzecz na oderwanie się od rzeczywistości, mało wymagająca, ale dająca trochę satysfakcji.

"Opactwo Northanger" uważane jest za najsłabsze dzieło Jane Austen, choć mi osobiście powieść ta bardziej się podobała od "Perswazji". Autorka zrobiła wiele, aby nie polubić głównej bohaterki Katarzyny, która była infantylna, naiwna i dziecinna, a czasami wprost głupia. Może oceniam ją za surowo w końcu jaka ma być siedemnastolatka? Jedyną rzeczą na której zna się nasza...

Myślę, że książka jest o wiele gorsza od „Dumy i uprzedzenia”, a to przede wszystkim przez ten dość naiwny i nastolatkowy klimat. Bohaterka tutaj była o wiele młodsza od Jane i Lizzy, dlatego nie było tu mowy o głębszych rozważaniach i ostrych odpowiedziach głównej bohaterki.

Z poczatków nie mogłam wciągnąć się w pierwsze rozdziały, ponieważ pisane były na zasadzie skrótowej relacji bez dialogów. Dopiero później książka się rozpędziła i muszę przyznać, że trzymała mnie w napięciu aż do momentu wyjazdu Catherine z Bath. Bardzo podobało mi się to zestawienie dwóch par rodzeństwa, pomiędzy którymi znalazła się nasza główna bohaterka, a która to musiała ustalić, kto zachowuje się względem niej właściwie. Podobało mi się to wejście w życie i doświadczanie go na skutek zdobywania nowych znajomości.

Po wyjeździe do opactwa książka nie była już taka ciekawa. W większej mierze opierała się na opisach budowli i niekoniecznie mądrych podejrzeniach Catherine co do osoby generała. Trąciło to pewną naiwnością, ale z drugiej strony wiem, że autorka chciała przez to pobawić się trochę schematem powieści gotyckiej. Naiwny i mało przekonujący wydawał również mi się zabieg nagłego zdemonizowania postaci generała. Nie była to dobra postać i nie sympatyzowałam z nią, ale w perspektywie całej powieści wypadło to jakoś blado. Ta książka jest o wiele bardziej „cukrowa” i „nastolatkowa”. Zdecydowanie odbiega od pozostałych utworów Jane Austen.

Myślę, że książka jest o wiele gorsza od „Dumy i uprzedzenia”, a to przede wszystkim przez ten dość naiwny i nastolatkowy klimat. Bohaterka tutaj była o wiele młodsza od Jane i Lizzy, dlatego nie było tu mowy o głębszych rozważaniach i ostrych odpowiedziach głównej bohaterki.

Z poczatków nie mogłam wciągnąć się w pierwsze rozdziały, ponieważ pisane były na zasadzie...

Bardzo przyjemna, lekka powieść. Miło się czytało, polecam.

Bardzo przyjemna, lekka powieść. Miło się czytało, polecam.

Jak kocham Jane Austen, tak ta powieść w mojej ocenie jest najgorsza. Nie wiem czy to kwestia tłumaczenia, ale przez znaczną część książki nie byłam pewna czy faktycznie ta praca wyszła spod jej pióra. W moim przekonaniu totalnie inny styl. Potem pojawiły się fragmenty, po których moje wątpliwości zostały rozwiane. Niemniej jednak książka w dzisiejszych czasach nic nie wnosi. Jest miła dla oka, oddaje ducha tamtych czasów, ale czegoś mi zabrakło, morału? Zakończenia, po którym usidaldbym i oddała się zadumie? Nie wiem....

Jak kocham Jane Austen, tak ta powieść w mojej ocenie jest najgorsza. Nie wiem czy to kwestia tłumaczenia, ale przez znaczną część książki nie byłam pewna czy faktycznie ta praca wyszła spod jej pióra. W moim przekonaniu totalnie inny styl. Potem pojawiły się fragmenty, po których moje wątpliwości zostały rozwiane. Niemniej jednak książka w dzisiejszych czasach nic nie...

,,Opactwo Northanger" Jane Austen miało być moją ostatnią przeczytaną książką w 2023 roku. Jednak choroba zmieniła plany i okazało się, że z nią będę otwierać nowy rok. Czy to źle? Absolutnie nie! Jeśli by założyć, że nowy rok będzie taki jak pierwsza przeczytana książka to zdecydowanie będzie zaskakująco i nieoczywiście.

W różnych rankingach powieści Austen ta właśnie opowieść ląduje najczęściej na końcu. Nie jest zła czy gorsza niż pozostałe ale zdecydowanie odbiega od nich formą i treścią. ,,Opactwo Northanger" to parodia powieści gotyckich, romansów oraz przede wszystkim cięta satyra na społeczeństwo XVIII wieku. Autorka bawi się stylem, narracją i bohaterami. Główna bohaterka to Katarzyna Morland, która zostaje zaproszona przez zamożnych sąsiadów do spędzenia wraz z nimi czasu wypoczynku w Bath. Mają spotykać znajomych, chodzić na podwieczorki, do teatru czy na bale. Tylko nie wszystko idzie tak jak powinno. Państwo Allen nie są gwiazdami society więc początkowo głównie się nudzą i narzekają, że nie spotkali żadnych znajomych. Wszystko się zmienia gdy Katarzynie zostaje przedstawiony pan Tilney a wkrótce do Bath przybywa stara znajoma pani Allen, pani Thorpe wraz z córkami.

Cały zamysł i humor powieści opiera się na wyolbrzymieniu formy nad treścią. Narracja jest wzniosła i zapowiadająca nieoczekiwane, spektakularne wydarzenia, które ... nigdy nie nadchodzą. Jest zwyczajnie, prozaicznie i czasem nawet nudno. Ale dzięki temu lepiej widać sztuczność zachowań, zakłamanie i wyrachowanie. Austen z humorem rozprawia się z modnymi i głupimi zachowaniami, piętnuje fałsz oraz naśmiewa się z powieści gotyckich. Robi to jednak z niepowtarzalnym i niepodrabialnym urokiem. I może humor już jest trochę inny niż w XVIII wieku ale nawet współczesny czytelnik zaśmieje się nie raz obserwując skomplikowane perypetie pomiędzy bohaterami i pokiwa głową z rozczuleniem widząc jakie niestworzone teorie kreśli naiwna, młodziutka bohaterka.

,,Opactwo Northanger" to opowieść pełna uroku i lekkości. Jest zaskakująca i wymykająca się schematycznej ocenie. Przesycona delikatnym ironicznym humorem, zaskakuje i do samego końca zadziwia. Jest nieoczywista ale w pewien sposób romantyczna i pokazująca, że nie wszystkie przeciwności losu są właściwie przeciwnościami losu. Czasem trzeba po prostu trochę czasu i trzeźwego rozumu. Polecam!

,,Opactwo Northanger" Jane Austen miało być moją ostatnią przeczytaną książką w 2023 roku. Jednak choroba zmieniła plany i okazało się, że z nią będę otwierać nowy rok. Czy to źle? Absolutnie nie! Jeśli by założyć, że nowy rok będzie taki jak pierwsza przeczytana książka to zdecydowanie będzie zaskakująco i nieoczywiście.

W różnych rankingach powieści Austen ta właśnie...

Naiwna i infantylna. Irytujące było nadużywanie słowa "doprawdy". Lektorka fatalna

Naiwna i infantylna. Irytujące było nadużywanie słowa "doprawdy". Lektorka fatalna

Po przeczytaniu Dumy i Uprzedzenia miałam zupełnie inne oczekiwania i już w pierwszym rozdziale zdałam sobie sprawę, że klimat tej powieści jest absolutnie inny. I❗ albo ja spróbuje go poczuć, albo będę z niezadowoleniem szukać na każdej stronie czegoś, czego tam nie ma i nie będzie🤷aż wreszcie pomyślę, że ta powieść to jest stratą czasu🤦

Jak już się domyślacie wybrałam to pierwsze i ani na chwile nie pożałowałam😁. Z Opactwem Northanger jest tak, że to nie autorka dopasowuje się do naszych oczekiwań, a raczej czytelnik ma otworzyć się na to co J.Austen chcę mu dać. Mogę z pewnością stwierdzić, że ta powieść jest miłą, spokojną i czarującą lekturą. Uważam, że jest idealna na weekend w domu, albo podczas podróży pociągiem.

Po przeczytaniu Dumy i Uprzedzenia miałam zupełnie inne oczekiwania i już w pierwszym rozdziale zdałam sobie sprawę, że klimat tej powieści jest absolutnie inny. I❗ albo ja spróbuje go poczuć, albo będę z niezadowoleniem szukać na każdej stronie czegoś, czego tam nie ma i nie będzie🤷aż wreszcie pomyślę, że ta powieść to jest stratą czasu🤦

Jak już się domyślacie wybrałam to...

1. Powieść godna swoich czasów :)
2. Z perspektywy współczesnego człowieka może irytować, ale w kontekście tamtych czasów zapewne aktualna.
3. Dość moralizatorska, ale dla mnie o tyle ciekawa, że pozwala zobaczyć jak kształtowało się w tamtych czasach umysły, co było ważne dla poszczególnych grup, jak kształtowały się światopoglądy.

1. Powieść godna swoich czasów :)
2. Z perspektywy współczesnego człowieka może irytować, ale w kontekście tamtych czasów zapewne aktualna.
3. Dość moralizatorska, ale dla mnie o tyle ciekawa, że pozwala zobaczyć jak kształtowało się w tamtych czasach umysły, co było ważne dla poszczególnych grup, jak kształtowały się światopoglądy.

Powieść, której polecić nikomu nie mogę: nudna i nijaka. Zupełnie do mnie nie przemówiła. Nie polecam.

Powieść, której polecić nikomu nie mogę: nudna i nijaka. Zupełnie do mnie nie przemówiła. Nie polecam.

Austen jak zawsze jest plasterkiem idealizmu na wszelkie bure skowyty rzeczywistości. Element parodii gotyckich powieści - smakowity i zabawny.

Austen jak zawsze jest plasterkiem idealizmu na wszelkie bure skowyty rzeczywistości. Element parodii gotyckich powieści - smakowity i zabawny.