Każdy plebiscyt polegający na wyłonieniu 100 najlepszych utworów, filmów, książek itp. może być traktowany wyłącznie w kategorii zabawy. Brak bowiem obiektywnego miernika wybitności dzieła, że zapożyczmy słynny wykres ze „Stowarzyszenia Umarłych Poetów”. Nie inaczej jest w przypadku książki, której autor stara się zaprezentować prywatny wybór niezapomnianych (w domyśle jego ulubionych) albumów rockowych. Już sam pierwotny zamysł sprawia, że każdorazowo będzie to wybór mocno subiektywny i będzie prowokował pytania o brak na liście tego czy owego wykonawcy. Zwłaszcza w sytuacji, gdy wśród wybranych płyt dominują lata 60-te i 70-te XX wieku, a niektóre zespoły pojawiają się nieco częściej od innych. Osobiście nie uważam tego za wadę, raczej za wskazówkę po jakie zapomniane albumy winylowe warto sięgnąć i sprawdzić. Konstrukcja może nie nowa, natomiast zaciekawia formuła wprowadzająca poszczególnych czarnych krążków. Kilka zdań odnośnie skojarzeń, wspomnień związanych z daną płytą okazał się bardzo udanym zabiegiem. Pamiętam, że spędziłem w towarzystwie tej książki oraz kubka z kawą kilka sympatycznych wieczorów.

Każdy plebiscyt polegający na wyłonieniu 100 najlepszych utworów, filmów, książek itp. może być traktowany wyłącznie w kategorii zabawy. Brak bowiem obiektywnego miernika wybitności dzieła, że zapożyczmy słynny wykres ze „Stowarzyszenia Umarłych Poetów”. Nie inaczej jest w przypadku książki, której autor stara się zaprezentować prywatny wybór niezapomnianych (w domyśle jego...

Jerzy Skarżyński wydał książkę o najważniejszych dla niego płytach polskiego rocka. Nie będę się odnosił do samych tekstów, ale przede wszystkim do listy płyt.
Jak sam autor twierdzi, ta lista jest subiektywna. Nie mniej myślę, że od dziennikarza muzycznego moglibyśmy wymagać trochę więcej obiektywizmu i rzetelności.
Trochę drażni mnie nadreprezentacja takich twórców jak; Skaldowie(5),Czerwone Gitary, Breakout, Niemen, Maanam, Kult/Kazik, Rezerwat-2 płyty!.
Nie mam większych obiekcji co do większości tych płyt bo to świetne albumy fajnych kapel. Ale myślę, że brak jakiejkolwiek płyty DeMono, Acid Drinkers, Flapjack, Kobong, Houk, Ścianka, Cool kids of death, jeszcze można jakoś wytłumaczyć.
Ale brak T.Love-Prymityw, czy O.N.A.-Modlishka to już po prostu skandal! Zwłaszcza, że na liście znalazła się Justyna Steczkowska czy Kaya!
Autor broni się, że to wybór subiektywny. Ale myślę, że od dziennikarza muzycznego moglibyśmy wymagać czegoś więcej.
Książka pozostawia ogromny niedosyt, zwłaszcza dla kogoś kto słuchał audycji Jerzego Skarżyńskiego i nagrywał całe płyty na kasety, bo było to jeszcze w czasach przed YouTube i innymi takimi ;-P
Myślę, że nie poleciłbym nikomu tej pozycji :(

Jerzy Skarżyński wydał książkę o najważniejszych dla niego płytach polskiego rocka. Nie będę się odnosił do samych tekstów, ale przede wszystkim do listy płyt.
Jak sam autor twierdzi, ta lista jest subiektywna. Nie mniej myślę, że od dziennikarza muzycznego moglibyśmy wymagać trochę więcej obiektywizmu i rzetelności.
Trochę drażni mnie nadreprezentacja takich twórców jak;...