Nie zachwyciła mnie ta książka. Jeśli masz do wyboru jakaś inna to wybierz ta druga. Strasznie wolno dzieje się akcja. Czytając trzeba mieć na uwadze, ze została napisana kilkaset lat temu.

Nie zachwyciła mnie ta książka. Jeśli masz do wyboru jakaś inna to wybierz ta druga. Strasznie wolno dzieje się akcja. Czytając trzeba mieć na uwadze, ze została napisana kilkaset lat temu.

Mój prowadzący ze studiów określił tę książkę jako "tanie porno". Dostęp do powieści miałam za darmo, więc mogę się zgodzić z jego opinią. Jednak czy jest to coś złego? Tanie porno to największa zaleta tej książki, jest ona skrajnie naturalistyczna i naprawdę dobrze się ją czyta. Nie miałam okazji zapoznać się z innymi dziełami dorobku pisarskiego Mirbeau, ale ta pozycja zrobiła na mnie wrażenie. Dawno nie czytałam nic tak przystępnego dla odbiorcy. Celestyna to ciekawa bohaterka, w które można odnaleźć własne cechy, o których się nie mówi głośno. Dla mnie "Dziennik panny służącej" to udane ukazanie myśli typowej służącej – krążących wokół seksualności, taniej sensacji i zazdrości.

Mój prowadzący ze studiów określił tę książkę jako "tanie porno". Dostęp do powieści miałam za darmo, więc mogę się zgodzić z jego opinią. Jednak czy jest to coś złego? Tanie porno to największa zaleta tej książki, jest ona skrajnie naturalistyczna i naprawdę dobrze się ją czyta. Nie miałam okazji zapoznać się z innymi dziełami dorobku pisarskiego Mirbeau, ale ta pozycja...

Koniec XIX wieku, Francja, Paryż i okolice, tam toczy się akcja pamiętnika. Służąca trafia do posiadłości państwa, któremu ma służyć. Dzień bieżący niekiedy staje się pretekstem do wspomnień tego co działo się z bohaterką wcześniej. Poznajemy życie państwa, służby a także obyczaje i reguły panujące w tamtym czasie.

Koniec XIX wieku, Francja, Paryż i okolice, tam toczy się akcja pamiętnika. Służąca trafia do posiadłości państwa, któremu ma służyć. Dzień bieżący niekiedy staje się pretekstem do wspomnień tego co działo się z bohaterką wcześniej. Poznajemy życie państwa, służby a także obyczaje i reguły panujące w tamtym czasie.

Dziennik panny służącej to intrygująca i dowcipnie napisana opowieść. Spostrzeżenia Celestyny są niezwykle trafne i dosadne, a jej pióro lekkie. Książkę czyta się błyskawicznie, z ciekawością. Lektura relaksuje i bawi. Może nie jest to książka, która na długo pozostanie w pamięci, jednak stanowi świetną, niewymagającą myślenia i odprężającą lekturę :) Polecam!

Dziennik panny służącej to intrygująca i dowcipnie napisana opowieść. Spostrzeżenia Celestyny są niezwykle trafne i dosadne, a jej pióro lekkie. Książkę czyta się błyskawicznie, z ciekawością. Lektura relaksuje i bawi. Może nie jest to książka, która na długo pozostanie w pamięci, jednak stanowi świetną, niewymagającą myślenia i odprężającą lekturę :) Polecam!

Typowy romans lotrzykowski. Napisana niezle, choc w sposob typowy dla epoki i gatunku. Wprawdzie nie zmeczyla mnie w czasie czytania, ale i tez nic bym nie stracila, jesli bym jej nie przeczytala.
Milosnikom tematyki, lub obrazu epoki - polecam, osoby o innych gustach czytelniczych raczej nie zachwyci.

Typowy romans lotrzykowski. Napisana niezle, choc w sposob typowy dla epoki i gatunku. Wprawdzie nie zmeczyla mnie w czasie czytania, ale i tez nic bym nie stracila, jesli bym jej nie przeczytala.
Milosnikom tematyki, lub obrazu epoki - polecam, osoby o innych gustach czytelniczych raczej nie zachwyci.

Dziennik Panny Służącej. Octave Mirbeau. Książka, która wkurzyła mnie jak żadna inna. A najbardziej jej bohaterka - wyrachowana, bez uczuć i pusta jak mało kto. Służąca, która prowadzi dziennik i opisuje historie ze swojego życia. Zdecydowanie samolubna powieść, która nie dała nic z przyjemności czytania. Ja nie polecam. Jak dla mnie - nic mądrego w tej książce nie było 🤨.

Dziennik Panny Służącej. Octave Mirbeau. Książka, która wkurzyła mnie jak żadna inna. A najbardziej jej bohaterka - wyrachowana, bez uczuć i pusta jak mało kto. Służąca, która prowadzi dziennik i opisuje historie ze swojego życia. Zdecydowanie samolubna powieść, która nie dała nic z przyjemności czytania. Ja nie polecam. Jak dla mnie - nic mądrego w tej książce nie było 🤨.

„Dziennik panny służącej” Octave’a Mirbeau reklamowany był zawsze w literackich mediach jako pikantny i skandalizujący. Jednak żądni erotycznych szczególików zdecydowanie się zawiodą: we wspomnieniach paryskiej służki nic takiego nie ma, a ewentualne seksualne przygody opisywane są oschle i cynicznie. Dostaniemy za to wspaniały przekrój przez życie francuskiego społeczeństwa z przełomu XIX i XX wieku; a obraz to, powiedzmy sobie szczerze, niewesoły i nastrajający raczej pesymistycznie.
Celestine to panna służąca, wykwalifikowana pomoc do sprzątania we francuskich domach bogaczy. Pochodzi z Bretanii i początkowo niechętnie o swym dzieciństwie i młodości opowiada; dopiero na dalszych kartach książki dowiadujemy się, jak wyglądało jej rodzinne życie (co wyjaśnia być może niektóre motywy jej postępowania). Celestine to pokojówka z doświadczeniem: pracowała już w kilkudziesięciu domach paryskich, choć wcale nie jest taka stara, a i urodą grzeszyć zdecydowanie może, o czym często i chełpliwie wspomina na łamach dziennika. Niestety, po wylocie z kolejnego miejsca pracy, Celestine trafia w końcu na prowincję, do domu państwa Lanlaire (Pierdzińskich). Państwo Pierdzińscy to para z najgorszych koszmarów: sprośny, przygłupi pantoflarz i zimna, narzekająca, małostkowa plebejuszka. W domu jest jeszcze gruba kucharka-alkoholiczka i odrażający, chamowaty lokaj-monarchista. Celestyna, z żalu za utraconym wielkomiejskim życiem, zapisuje swoje paryskie wspomnienia w dzienniku, snując jednocześnie refleksje na temat życia obyczajowego Francji.
W tej książce nie sposób polubić żadnego bohatera. Może tylko pani starsza i jej wnuk, jedyni pracodawcy Celestyny, którzy zapałali do niej ciepłymi uczuciami, wykazują ludzkie cechy; jednak ich w końcu dopada życiowa tragedia, więc i ta historia dobrze się nie kończy. Samej Celestynie nie sposób przypisać zalet: cwana prowincjuszka, ze skłonnością do zbytku, zarozumiała i próżna, odnosząca się do własnych państwa z pogardą, zna bowiem ich wstydliwe sekrety: fałdki na brzuchu pani, brudne ubrania, miłostki pana… Z większości domów znika po romansie z pracodawcą, choć trudno powiedzieć czy bierze się to z porywów serca, jak sama deklaruje, czy też może z chłodnej kalkulacji na temat dodatkowego zarobku. Jednak i arystokracja, u której zwykła pracować Celestyna, nie wywołuje naszego współczucia. Za pięknymi parawanami, pod wielowarstwowymi tiulami, kryje się brud, zgnilizna, mierność, brak ogłady i oczytania, pustka i płytkość warstwy rządzącej Francją. Mężczyzn interesują tylko polowania, kobiety – wydawanie kolacji. Ich służba jest wyniosła i uważa się za kogoś lepszego wobec rzemieślników czy sprzedawczyń ulicznych, a dzieci – rozpuszczone i kapryśne.
Czytając „Dziennik panny służącej” trudno nie pomyśleć, że nie ma co narzekać na dzisiejsze czasy – hipokryzja i zakłamanie, pęd do luksusu i tanich wartości towarzyszy ludzkości od zawsze i kondycja rasy ludzkiej nie pogorszyła się wcale od tych stu lat. Tylko czy to jest powód do dumy? Losy Celestine opisane na kartach książki kończą się dość zaskakująco. Czy wbrew pozorom Mirbeau nie ukrył w nich ostrzeżenia?

„Dziennik panny służącej” Octave’a Mirbeau reklamowany był zawsze w literackich mediach jako pikantny i skandalizujący. Jednak żądni erotycznych szczególików zdecydowanie się zawiodą: we wspomnieniach paryskiej służki nic takiego nie ma, a ewentualne seksualne przygody opisywane są oschle i cynicznie. Dostaniemy za to wspaniały przekrój przez życie francuskiego...

Wieje nuuuuuudą!!

Wieje nuuuuuudą!!

💥💥💥💥💥💥

💥💥💥💥💥💥

Wieje nudą ze strony na stronę. Wytrwałam do połowy, mając nadzieję, że się trochę rozwinie. No jednak nie.

Wieje nudą ze strony na stronę. Wytrwałam do połowy, mając nadzieję, że się trochę rozwinie. No jednak nie.