Opowiadanie napisane przez Kiplinga ukazało się w zbiorku ,,Just so stories’’ w 1902 roku.
Napisał je z myślą o własnych dzieciach.
Książka większego formatu, okładka miękka. Kolorowe ilustracje.

Treść poświęcona jest rozwojowi cywilizacji od zarania dziejów, czyli począwszy od człowieka pierwotnego.
Zamieszkanie w jaskini, pierwsze prymitywne dla danych warunków sprzątanie mieszkania, rozpalanie ognia, łączenie się ludzi w pary , warzenie jadła, oswajanie zwierząt, polowanie, wychowywanie dzieci są takimi pierwszymi jej przejawami.

Pierwszym udomowionym zwierzęciem został pies, który miał strzec dobytku człowieka, a w zamian dostawał przysmaki do jedzenia w postaci kości. Później oswojono dzikiego konia, który za świeże sianko w ramach posiłku ,jeździł z mężczyzną na polowanie, woził ciężary. Krowa zgodziła się dawać mleko człowiekowi za świeżą zieloną trawkę jako pokarm.
Najbardziej w procesie asymilacji uparty był kot. Chętnie łowił myszy, zabawiał dziecko, usypiał do snu pięknym mruczando, pod warunkiem ,że nie ciągnęło go za ogon.
Ale nigdy nie podporządkował się do końca człowiekowi.
On ustalał zasady gry. Mleczko chętnie pił trzy razy dziennie, ocierał się o nogi, grzał przy ognisku, kiedy mu było zimno. Zawsze jednak chodził swoimi drogami. Wtedy kiedy on chciał to korzystał z dobrodziejstw człowieka.
Tak jest po dziś dzień. I to jest najpiękniejsze , ta właśnie dzikość naszego kota. Najbardziej zachowała się owa niezależność u naszych europejskich dachowców.

A te wspomniane w treści rzucanie butami czy toporkiem przez mężczyznę w te urocze zwierzątka , to możemy włożyć między bajki.
Człowiek pierwotny był nieokrzesany, więc i w jego postępowaniu można zauważyć kompletny brak kultury i należytego zachowania.
Jest teraz XXI wiek i trochę inne jest podejście do zwierząt, oczywiście nie u wszystkich, skoro schroniska pękają w szwach. Ale to już pogawędka na zupełnie inną książkę.

Lekturę polecam ze względu na unikatowe ilustracje Bohdana Butenki oraz na dość ciekawe podejście do tematu aklimatyzacji zwierząt w warunkach hodowli przez człowieka.
Interpretacja wyjaśniająca dlaczego pies zawsze, no prawie, goni kota zasługuje również na naszą uwagę.
Najważniejszy jest oddany hołd kotu jako zwierzęciu zaradnemu, sprytnemu, umiejącemu utrzymać swoją pozycję w hierarchii społecznej.
Książka napisana w sposób humorystyczny i nie wszystko trzeba tak przyjmować dosłownie.

Polecam kociarzom oraz mądrym dzieciakom!

Opowiadanie napisane przez Kiplinga ukazało się w zbiorku ,,Just so stories’’ w 1902 roku.
Napisał je z myślą o własnych dzieciach.
Książka większego formatu, okładka miękka. Kolorowe ilustracje.

Treść poświęcona jest rozwojowi cywilizacji od zarania dziejów, czyli począwszy od człowieka pierwotnego.
Zamieszkanie w jaskini, pierwsze prymitywne dla danych warunków...

Historia "udomowienia" kota, bardzo sympatyczna historyjka.

Historia "udomowienia" kota, bardzo sympatyczna historyjka.

Zapewne nigdy nie przeczytałabym tej książki - będącej wszak po prostu bajką dla dzieci - gdybym nie znalazła odwołania do niej w "Pat ze Srebrnego Gaju" oraz w "Ani na uniwersytecie". Postanowiłam sprawdzić, o co chodzi, i z uśmiechem zabrałam się w króciutką podróż do kociego świata.

Fabuła bajki jest bardzo prosta. Akcja dzieje się w czasach, w których człowiek i zwierzęta nie żyły jeszcze w żadnej przyjaźni, a wszyscy mieszkali w Wilgotnych, Dzikich Lasach. Wszystko zmieniła Kobieta, która stwierdziła, że nie chce już więcej prowadzić dzikiego życia i znalazła "ładną, suchą Jaskinię", w której roznieciła ogień.

Tak według bajki Kiplinga miały się początki naszej cywilizacji. Potem nadszedł oczywiście czas na oswojenie co poniektórych zwierząt - najpierw psa, potem konia i krowy. Z każdym z nich człowiek zawierał umowę - sam dawał coś od siebie (np. kości do ogryzania czy też siano),a w zamian zwierzęta miały mu pomagać.

Najdłużej oswojeniu opierał się Kot. Mówił o sobie cały czas: "Jestem Kotem, który zawsze sam chadza własnymi drogami, i wszystko mi jedno kędy", ciągnęło go jednak coraz bardziej do ludzi. A ci - cóż za niespodzianka! - wcale nie kwapili się z oswajaniem niezależnego Kota.

Nie wiem, czy ta książka ma jakiekolwiek wznowienia, ale wcale bym się nie zdziwiła, gdyby jednak nie miała. To naprawdę miła opowieść, niemal do samego końca, wtedy bowiem ukazują się różnice między postrzeganiem zwierząt na przełomie XIX i XX wieku a wiekiem XXI. Myślę, że w żadnej współczesnej bajce nie znalazłyby się słowa "(...) zawsze będę rzucał za tobą butami i toporkiem, a tak samo będzie postępował każdy prawdziwy Mężczyzna, jaki kiedykolwiek będzie żył na świecie". Mimo to jednak bajkę tę czyta się z uśmiechem na twarzy, momentami parskając śmiechem.

https://arnikaczyta.blogspot.com/2019/01/rudyard-kipling-kot-ktory-zawsze-chadza.html

Zapewne nigdy nie przeczytałabym tej książki - będącej wszak po prostu bajką dla dzieci - gdybym nie znalazła odwołania do niej w "Pat ze Srebrnego Gaju" oraz w "Ani na uniwersytecie". Postanowiłam sprawdzić, o co chodzi, i z uśmiechem zabrałam się w króciutką podróż do kociego świata.

Fabuła bajki jest bardzo prosta. Akcja dzieje się w czasach, w których człowiek i...

Najulubieńsza z dzieciństwa.

Najulubieńsza z dzieciństwa.

Prosta historia, a jakże ciekawa. Tak naprawdę to inaczej odbierałam ją jako dziecko, a za lat dojrzałych wyjrzało do mnie drugie dno. Cudna. I do czytania dzieciom. Taka ponadczasowa lektura, która bawi małych i dużych. Z ilustracjami Bohdana Butenki - arcydzieło.

Prosta historia, a jakże ciekawa. Tak naprawdę to inaczej odbierałam ją jako dziecko, a za lat dojrzałych wyjrzało do mnie drugie dno. Cudna. I do czytania dzieciom. Taka ponadczasowa lektura, która bawi małych i dużych. Z ilustracjami Bohdana Butenki - arcydzieło.

Książka do niczego! Czytałam ją jak byłam mała i mam złe wspomnienia...

Książka do niczego! Czytałam ją jak byłam mała i mam złe wspomnienia...

Pamiętam, że - jako małe dziecko - lubiłam do niej sięgać :)

Pamiętam, że - jako małe dziecko - lubiłam do niej sięgać :)